voor mijn lieve pa

Ok het is dan wel niet echt een "engeltje" maar een engel, maar ik plaats hem hier toch, a.s. vrijdag zou pa 65 zijn geworden, en altijd deze dagen voor de kerst mis ik hem weer ontzettend, vooral nu Milan net geboren is, het 5e kleinkind die hij nooit heeft mogen leren kennen, en de 6e nog op komst.
Onze huizen heeft hij nooit mogen zien, hij heeft ons alledrie niet mogen zien trouwen enz enz.



Lieve pa ik mis je nog altijd zo erg, het doet nog zo'n pijn dat jij bent overleden en ons moest verlaten, ik hou van je.......

even gekopieerd van hyves, dit heb ik toen geplaatst

het verhaal van toen
15 feb 2010, 02:02
bijna 7 jaar geleden (12 maart) schreef ik dit verhaal (lang verhaal):

15 februari 2003:
Marcel en ik zijn bij Robert en Zariska in Ter Apel op visite.
Totdat de telefoon ging tegen 21.15? leek het een hele gezellige avond te worden.
Het was Robert zijn zus Agnes die mij moest hebben wat ik heel vreemd vond omdat ik die helemaal niet zo goed ken. Bij haar zat ome Jan K. die tegen me zei dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moesten omdat het niet goed was met pa. Wat er aan de hand was wist ik toen nog niet, helemaal overstuur in de auto gestapt.
Toen we net op weg waren heb ik Jan B. gebeld waar pa en ma net op visite waren, die dacht dat ik het al wist en zei tegen me dat pa een zwaar hartinfarct had gehad en dat het niet goed ging.
Hij was zo in een keer in elkaar gezakt en er waren 3 ambulances geweest en ze zijn haast drie kwartier met hem bezig geweest ook defibrilleren.
Achteraf hoorde ik dat ze aanvankelijk met hem wilden stoppen maar ze gaven nog niet op. Tegen de tijd dat we in het ziekenhuis komen heb ik Eric en Alexander ook al gebeld. Ik zou ze weer bellen als ik meer nieuws had.
Toen we in het ziekenhuis kwamen waren de artsen nog met hem bezig. Na het wachten wat uren leek te duren kwam de arts ze waren eerst bang voor een gescheurde aorta wat het niet bleek te zijn.
Na nog langer wachten mochten we naar boven naar de IC, daar werden we eerst naar een apart kamertje gebracht, Eric en Ines waren er ondertussen ook.
En eindelijk mochten we naar hem toe, mijn God wat ben ik geschrokken, daar lag mijn lieve, sterke, onkwetsbare pa aan allemaal slangetjes, draadjes en aan de beademing. Alexander en Anja waren er ondertussen ook.
Die nacht zijn Marcel, Ma en ik in het ziekenhuis gebleven om de beurt hebben we bij hem gewaakt. Maar wat zag het er raar uit er werd via een slangetje in zijn neus allemaal bloed en andere troep uit zijn maag gezogen.
En er kwam ook bloed uit zijn mond, wat eerst niet stopte doordat hij op zijn tong had gebeten en zware bloedverdunners kreeg.
Zondag 16 februari ben ik 's morgens eerst naar huis gegaan (onderhand ben ik al 24 uur wakker) er moeten tenslotte ook mensen worden gebeld (werk en zo) na een paar uurtjes even thuis te zijn geweest ga ik weer naar het ziekenhuis. Pa is nog steeds niet bijgekomen we horen ook dat het niet zo goed lijkt.
Ze zijn bang voor ernstige schade aan het hart maar ook dat het grootste gedeelte van de hersenen is beschadigd of zelfs is afgestorven. Ik wil er alles wel aan doen om te zorgen dat Pa weer wakker word. We krijgen ook te horen dat als Pa weer een hartaanval krijgt ze niks meer voor hem gaan doen, en dat komt keihard aan. Vanaf maandag krijgt Pa ook sondevoeding en dit gaat goed.
Woensdag de 19e is Eric jarig, maar geen dag om feest te vieren dit keer. Donderdag gaat Pa van de beademing af maar dit gaat niet hij ademt veel te snel en het zuurstofgehalte in zijn bloed is te laag, hij krijgt ook een tracheotomie (buisje in zijn keel) dit om het ophoesten van het slijm waar hij veel last van heeft makkelijker te maken omdat de weg korter is.
Hij heeft ook af en toe zijn ogen open, maar er is geen enkele reactie van hem, zelfs niet als ze met een vuist op hem afkomen.
Die donderdag krijgen we ook te horen dat als er niets uit het hersenfilmpje en de hersenscan komt dat ze hem waarschijnlijk niet meer aan de beademing leggen, omdat hij dan waarschijnlijk toch nooit meer bijkomt. Deze onderzoeken vinden vrijdags plaats, de dokters zien nog een hele kleine kans dat hij bijkomt. Hij beweegt ook alles je moet af en toe zelfs oppassen dat je geen klap krijgt. Zondag 23 februari zijn Marcel en ik 6 jaar samen, uiteraard doen we hier ook niets aan. Dinsdag 25 februari gaat pa van de beademing af, nu gaat het wel goed. Hij is iedere keer heel wild met zijn armen, die worden vastgebonden aan het bed, verschrikkelijk om te zien, maar hij trekt de sondevoeding eruit wat weer heel gevaarlijk kan zijn omdat dat dan in zijn longen kan lopen. Doordat hij nu zelfstandig ademt gaat hij naar een andere afdeling, cardiologie, een 1 persoonskamer.
Die dag is hij heel onrustig waarschijnlijk verandering van omgeving en doordat hij is overgetild op een ander bed, hij heeft nu wat minder last van slijm. Zondag 2 maart is hij heel rustig en beweegt heel weinig ook is het zuurstofgehalte in zijn bloed gezakt en is hij wat koortsig. Maandag 3 maart ben ik weer aan het werk gegaan en ben tegen tien over drie bij pa in het ziekenhuis (en hij keek me aan) 's morgens heeft hij een half uur geademd zonder de trachistoma en dat leek goed te gaan. Als ma en ik een kwartiertje thuis zijn bellen ze vanuit het ziekenhuis dat het niet zo goed gaat, ze denken aan een longontsteking, toevallig zijn Eric en Ines bij ons en Alexander is onderweg naar Anja. Tegen kwart voor 6 bel ik zelf nog een keer naar het ziekenhuis, de toestand is nog niet verbeterd, hij heeft koorts, zuurstof is te laag en noem maar op. Ze raden ons aan om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen, ik heb eerst Marcel gebeld en toen zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan, daar komt direct de arts bij ons hij geeft aan dat het er heel slecht uit ziet en dat ze met de rug tegen de muur staan, ze zijn bang dat ze het niet kunnen winnen. Hij raad ons aan in het ziekenhuis te blijven. Marcel en ik rijden dan naar zijn ouders waar ik wat mensen bel zodat ze zich kunnen "voorbereiden".
Pa gaat steeds verder achteruit en beweegt niet meer. Al zijn waardes zijn of veel te hoog of te laag. Hij gaat steeds onregelmatiger ademen. Dan hoor je even niets en dan begint het weer.
Op het moment dat Eric en Ines bij hem zijn blies hij om 01.25 zijn laatste adem uit pa is niet meer

Op het moment dat de zusters naar een hartslag zochten stond ik erbij en ze keken elkaar aan en schudden het hoofd, op dat moment stort je wereld in, ik wil er alles voor doen om hem terug te halen.
's Nachts als we thuiskomen om 4 uur zijn opa en oma er al, ik bel de begravenisvereniging en om 6 uur gaan we naar bed waar ik als een blok in slaap val.
Om 10 uur weer opstaan er moet veel gebeuren, mensen op de hoogte stellen, kist, kaart en tekst uitzoeken, bloemen enz. 's Avonds gaan we naar de aula wat is het raar om pa zo te zien liggen, maar hij ligt er mooi bij, echt pa, heel rustig.

10 maart de dag van het afscheid, de dag van het definitieve afscheid, wat heb ik een buikpijn. Als we bij de kerk aankomen staat Pa er al met alle bloemen om hem heen, en dan zien we hem echt voor het laatst, wat moeilijk. Bij de dienst zit ik ongeveer een meter van Pa af, wat kloten, op het eind wordt zijn lievelingslied gespeeld, als de vlam is gedoofd van Henk Wijngaard, en dan breek ik, het wordt teveel.
Alexander, Anja, Marcel en ik dragen Pa de kerk uit, dit geeft me een goed gevoel het laatste wat ik voor hem kan doen, maar wel verblind door tranen. En dan krijgt Pa zijn laatste ritje op een "mooie" voorjaarsdag in een automaat, een buick.
Op het kerkhof aangekomen zie ik pas hoeveel mensen er staan, en dan komt het moment dat ze de kist laten zakken, de kist met mijn lieve Pa erin, het is heel erg zwaar iedereen huilt. Daarna gaan we terug naar de kerk voor de koffietafel en het condoleren. Wanneer Mariel bij me komt klap ik dicht en ook bij Marcel zijn pa. En dan naar huis, naar de leegte. De dagen erna ga ik nog een keer naar het kerkhof om de linten en kaartjes eraf te halen omdat het heel toepasselijk blijft regenen wat goed bij onze stemming past.

En dan na de begrafenis moeten we verder, maar hoe??? Gelukkig hebben we elkaar.
Dag lieve Pa in mijn hart leef je 4-ever
---------------------------------------

Een heel verhaal, en ik kan me voorstellen dat mensen dit niet helemaal lezen, maar het is fijn om even van me af te typen, en ondertussen gaan we "gewoon" verder zonder mijn Pa.........

dank jullie wel meiden

Lieve, lieve pa vandaag extra kaarsjes voor jou, ik mis je zo, je 65e verjaardag vandaag, en weer een verjaardag die we niet met jou mogen vieren, je zou zo genoten hebben van je kleinkinderen......

Ik mis je.....

Dank je Anna, op sommige dagen kan ik het gemis wel beter hebben, maar we zitten nu al een tijdje in een rot periode hier in huis dat het allemaal niet zo lekker en goed gaat hier, en dan mis ik nog meer zijn arm om me heen en zijn schouder om op uit te huilen.
Pa en ik waren 2 handen op 1 buik, we deden veel dingen samen en dan ben je 20 en is hij weg.........
En op deze momenten mis ik hem dan nog meer

Jij ook een dikke knuffel meid

Gewoon even omdat ik je momenteel even heel erg mis 

Dank je wel