"knak"

Ik geloof dat mijn hele gemoedstoestand zojuist "knak" heeft gezegd......

Vanaf het moment dat we onverwachts een heel mooi kado gekregen hebben, de zwangerschap, is ons leven in een stroomversnelling gekomen.
Nu heb ik daar wel enige ervaring mee, met stroomversnellingen.
Ook de ervaring dat je daar niet tegenin moet proberen te zwemmen maar met de stroming mee moet gaan.

Dat klinkt allemaal heel simpel en logisch, maar ergens gaat het niet helemaal goed.

Met 5 weken zwangerschap kwam ik er achter dat we een heel mooi kado zouden gaan krijgen.

Vervolgens knal ik in de stress, als alles maar goed gaat met de kleine.

Die stress duurt tot aan de pretecho met 18 weken, toen was het over.

Intussen is er wel het een en ander veranderd, we zijn gaan samenwonen, hebben mijn oude huisje ingepakt, leeggehaald, verhuisd en getracht in ons gezamelijke huis weer uit te pakken en de zooi eruit te vissen wat alsnog weg kon.

Tegelijkertijd zijn we aan het behangen, schuren en verven gegaan.

De keuken eruit, alles onder het stof, maar gewoon doorgaan.

Het hele huis is gestript, op de vloer beneden na, is alles vernieuwd en of vervangen, tot de cv ketel aan toe.

Nu het een na laatste project: de badkamer en als die klaar is de vloerbedekking van de trap af en nieuwe erop.

Dan is het poetsen, schoonmaken, afstoffen, boenen etc.

Daar zijn we ook wel even zoet mee.

Dan nog de afwerking van het geheel en tegen die tijd dat we echt klaar zijn met alles komt ons kadootje er al aan.

Nu zijn de laatste loodjes van de badkamer aangebroken, met heel veel mazzel kan ik over drie dagen ’s avonds onder de douche stappen in mijn eigen huis.

Nogmaals, met heel veel mazzel.

Ik heb tot aan de 26^e week van mijn zwangerschap staan behangen, ik wil niet meer.

Ik ben moe, mijn bekken protesteren en mijn kind ligt letterlijk dwars.

Die heeft besloten dat rechtop in mama’s buik ook wel kan, dat mama daardoor niet eens meer kan bukken, maagzuur heeft wat zich een weg door mijn slokdarm brandt….ach, daar hebben we het maar even niet over.

Ik heb geroepen dat ik met 30 weken zwangerschap alles af wil hebben.

Dat is over 10 dagen precies.

Ik stap elke avond na de douche bij mijn schoonouders, met frisse moed in bed, wandel tussen het stof door en doe alsof ik het niet zie, ik doe echt mijn best om het niet te zien. Heel erg mijn best.

Ik ga tegen de natuur in, ik heb nesteldrang en mijn huis staat op zijn kop….

Adem in en adem uit….

Nu deed ik net de was, wilde die schoon en fris op het wasrek hangen en ik zie steeds allemaal witte vegen op mijn schone was.

Zit zelfs mijn wasrek onder het stof….

Ineens hoorde ik zojuist “knak”.

Ik wil even onder een steen verdwijnen, er liggen er hier nog genoeg van de badkamer die overgebleven zijn, de tegelhandelaar besloot uit zichzelf maar een aantal extra vierkante meters mee te geven en in rekening te brengen…..

Ik wil even zonder kramp in mijn heupen, kuiten en tenen onder mijn stoffige dekbed verdwijnen, even uithuilen en wakker worden en een warme douche nemen in een schoon opgeruimd huis.

Mijn babykleertjes en spulletjes eindelijk eens wassen, met mijn man eens voor het eerst op pad gaan voor de laatste spullen voor ons kleine wondertje.

Ik wil geen “knak” horen, maar hij was luid en duidelijk…

“Knak” zei iets in mij…..

Ik ga maar eens op zoek naar de tissues.

Het gaat vandaag alweer een stuk beter

Net bij de verloskundige geweest en mijn kleintje is eindelijk gedraaid, ze ligt niet meer in stuit en kan blijkbaar wel de draai maken, daar was even grote zorg over.
Verder zijn ze de badkamer nu aan het voegen en het wordt MOOI!!
Nog twee avonden elders douchen en dan heerlijk in mijn nieuwe badkamer onder de douche, niet meer in de nacht de trap af om 3x naar de wc te gaan....Heerlijk.
Mijn man zag gisteren, zonder dat ik het zei, dat het even bereikt was de grens bij mij, hij heeft zonder iets te zeggen snel bergen werk verzet om mij op dat moment te ontlasten.
Daarna een heerlijke dikke knuffel gehad waar je altijd wel van opknapt.
Gewoon even niets zeggen, zonder woorden even tegen elkaar aan en weten dat je je veilig en geborgen voelt en dat je er samen wel komt.

Nu lig mijn meisje te schoppen en het is heerlijk, ze ligt goed, de schopjes zijn op een hele andere plek en ik ben zo blij dat ze dus wel kan draaien, een grote zorg minder.
Wat geniet ik nu van haar enorme karateschoppen (dat is na een week ook wel weer anders, maar nu is het even heel fijn haar op deze manier te voelen)

De verloskundige had wel zoiets van je moet het een flink stuk rustiger aan gaan doen, maar dat wist ik zo ook wel. Maar dat zit er nog even niet in, het geeft wel een fijn gevoel te weten dat we er bijna zijn, dat geeft al wat meer rust.

Gek he, soms kun je gewoon even "knakken" en dat had ik gisteren.
We doen gewoon ons mantra weer, adem in....adem uit....we halen onze schouders nog maar even op als het niet lukt zoals we willen, maar we komen er wel.

Ik was te snel...

Wilde nog zeggen:

Bedankt voor jullie lieve woorden en knuffels!!!