Het nieuwe
huishouden
Het is
officieel...Ik kan goochelen. Beter dan Hans Klok of Hans Kazan. Wat zeg ik, de illusionist David
Copperfield of de magische Dynamo is er niets bij. Een assistent? Niet nodig. Geef mij rustig
een kostbare, dikke, warme, wollen trui, type XL, een uurtje of wat in de wasmachine, deurtje dicht,
deurtje open…
en hoppa: ik weet ’m te transformeren tot een nietszeggend
pullovertje waar je dreumes in kan. Met de vlek er nog in.
Saaie witte shirts? No
problem. Ik kan de hele reut in één draai transformeren tot de kleur roze. Of blauw,
mij om het even. Wat je maar wilt. Ook sokken kan ik laten verdwijnen. Ik stop er twéé
in de trommel, ik garandeer je: er komt er één uit. Ik moet alleen nog wat oefenen, ik
kan laatstgenoemde truc namelijk niet meer ongedaan maken – een eenmaal verdwenen sok komt
nooit meer terug.
Een hoeslaken weet ik dusdanig te metamorfoseren, dat je het idee
hebt dat je een panty over je matras probeert te trekken. En gordijnen? Ha, een makkie. Ik weet ze
minstens tien centimeter in te korten, zónder schaar welteverstaan. En dan fabriceer ik er
ook nog van die sierlijke rimpels in, die je – bespaar je de moeite – met geen enkele
strijkbout kunt gladschuren. Knap hè?
Ben je op zoek naar een grijze broek? Kom
gerust langs en overhandig mij een zwarte. Zo gepiept. Heb je een broek met te lange broekspijpen?
Leur ook maar mee. Ik heb geen naald en draad nodig, want ook hierbij hanteer ik gewoon mijn
favoriete foefje: deurtje dicht, deurtje open. En abracadabra, je hebt een model hoogwater.
Tot mijn grote vreugde merk ik dat mijn kinderen deze bijzondere genen hebben geërfd.
Zó is alles ordelijk, schoon, netjes en onbezoedeld, en hocus pocus, twee tellen later ziet
de woonkamer eruit alsof Jan Steen op de koffie is geweest.
En ook zij zijn een kei in
het laten verdwijnen van spullen. Beter dan ik zelfs. Ik ben vooral goed met sleutels en
afstandsbedieningen. Fiene is heel goed met schoenen, Nora met speldjes en haarelastieken.
Circusartiesten zijn behendig met echte olifanten, leeuwen en konijnen, maar het laten oplossen van
pluchen konijnen, kikkers en teddyberen, en ja, zelfs bulderende tijgers en keyboards compleet met
jengelende muziekjes en deuntjes, vind ik voor kleintjes onder de vijf toch al heel wat.
Het is in ieder geval, zeg maar, een goed begin. Ze weten zelfs zaken het zwijgen op te leggen.
Ze hoeven maar eventjes hun vingertjes op hun elektronische piano te plaatsen, of het ding scheidt
ermee uit. En God weet waar dan een stel pas aangeschafte batterijen zijn, ik heb in elk geval geen
flauw idee. Och ja, ik zei het al, ik ben nog niet zo bedreven in het terugtoveren van
dingen...
groetjes D.ebby, mama van N.ora en F.iene "Life is not about waiting for the storm to pass, its
about learning how to dance in the rain."
