grijs
haar...
Bij binnenkomst zie ik
hem al staan, man middelbare leeftijd, grijs haar. Hij is druk in overleg met een meisje van een
jaar of twintig. Ze staan bij het vak haarverf.
Voor hem of voor zijn vrouw vraag ik me af.
Op zijn arm zit een peuter. Opa of vader het kan allebei. Eerste of tweede leg. What the fuck. Hij
gaat zijn haar verven dat is duidelijk.
Voor wie?
Voor zichzelf, zijn ego, zijn
vrouw, vriendin, secretaresse, minnares. Waarom in vredesnaam vraag ik me af. Het heeft wel wat een
man met grijs haar. Niks mis mee. Net als met kale mannen, ook niks mis mee. Het gaat me nog steeds
om de inhoud en wat voor kleur er op de inhoud van dat hoofd zit of wat voor hoeveelheid
interesseert me niets.
Wat me wel mateloos kan irriteren is het feit dat de heren
denken dat ze er opeens een stuk aantrekkelijker uitzien als hun haarkleur weer zijn originele kleur
aanneemt, de buik die het genot des levens laat zien, wordt er echt niet minder om.
Jullie vrouwen doen dat toch ook, hoor ik nu het gros van de mannen denken. Ja dus? Is het nu zo dat
alles wat wij doen jullie ook gaan doen. Zeker weten van niet.
Een crème op het
gezicht, een luchtje, Deo, douchegel, niks mis mee, maar haarverf, kom op nou. Grijzende slapen,
jaren geleden was een man gedistingeerd, tegenwoordig voelt hij het verval naderbij komen en daarom
moet daar wat aan gedaan worden.
Lang leve de commercie die daar handig op inspeelt.
Lang leve de vrouw die wel met een man die dertig jaar ouder is wil neuken maar dat niet wil laten
zien aan haar vriendinnen.
Hij moet er nog wel een beetje jong, fris en fruitig uitzien en
daar hoort een gezonde bruine, blonde desnoods rode haarkleur bij en geen GRIJS. Zeker geen grijs.
Vreemd, waarom kiezen ze wel voor die oude vent. Omdat hij zo veel ervaring heeft, een
rugzak met bagage met zich meedraagt of omdat hij een goed gevulde portemonnee heeft. Ze in de verte
zijn grafsteen al ziet gloren en zijn dikke vette bankrekening heel veel goed maakt.
Heel
veel behalve zijn haarkleur. Dat is de reden dat er wat aan gedaan moet worden.
Stel je
voor dat ze tijdens het kerstdiner in plaats van haar man door zijn haren woelt, opeens in de nek
van haar vader staat te kriebelen omdat ze van achteren zo ontzettend op elkaar lijken.
Misschien heeft ze ergens diep van binnen wel een vadercomplex.
Op het moment dat ik
bij de kassa aankom met mijn mandje, zonder haarverf overigens, sta ik achter hem, naast hem staat
zijn vriendin, eveneens met een peuter op haar arm.
Mijn hemel ze zet er wel haast achter.
"Niet doen".. kan ik niet nalaten hem toe te fluisteren. Je bent mooi zo, je ziet er goed
uit, niks aan doen.
Het moet van haar, fluistert hij terug, niet zacht genoeg.
Ze
kijkt me aan, zegt niets, maar wel met een blik van, mens bemoei je met je eigen zaken. Gelijk heeft
ze, maar zonde blijft het.
Het was zo'n leuke man om te zien...
groetjes D.ebby, mama van N.ora en F.iene "Life is not about waiting for the storm to pass, its
about learning how to dance in the rain."
