borstverkleining, mijn verhaal..BLOG.

het zijn "die jongens"....

Ik weet het nog heel goed… Als de dag van gister eigenlijk. Een jaar of 5 geleden. Na weer een uur door een hel te zijn gegaan bij de fysio vanwege die altijd maar weer terugkerende nek- en schouderklachten, zegt meneer de fysio doodleuk:

“Tja, je mag hier wel blijven komen, en ik wil je graag van je pijn af helpen, maar de oorzaak van de klachten komen toch echt van ‘dié jongens’. En met een schuin oog kijkt hij naar mijn voorgevel.

De mensen die me goed kennen weten dat Deb af en toe regelrecht uit een ei lijkt te komen. Die zouden niet raar staan te kijken van mijn reactie: “Uhhh… die jongens???” Maar de jongeman in kwestie kijkt me vragend en geërgerd aan. Hij roept zo hard dat de hele praktijk het kan horen:

“Je borsten! Ze zijn gewoon echt te zwaar!”

Daar sta je dan, met het schaamrood op je wangen, in je beha die eigenlijk twee cupmaten te klein is. Maar goed, cup F, nee, die ga ik niet kopen, hoor. Stel je voor…

En zo is het balletje gaan rollen… Het beestje heeft nu dan eindelijk een naam gekregen… Ik heb te zware borsten… En de oplossing? Een borstverkleining…

Wat een beslissing was dat, zeg. Ik heb er heel wat nachten wakker van gelegen. Wel of niet? Lijstjes maken, met voor- en nadelen, internet afstruinen naar ervaringen.

Grenzen verleggen, eerst kinderen, toen moest de jongste een half jaar zijn, toen wilde ik weer afvallen. Dat alles is gelukt, en nu moet ik er echt aan geloven… En jullie mogen allemaal meegenieten!

Vanaf nu ga ik jullie op de hoogte houden over… Uhh… Ja, waarover eigenlijk… Nou ja, voornamelijk over mezelf

Over mezelf die naar de operatie toeleeft, over mezelf die al dertig winkels af heeft gelopen om die ene speciale sportbeha zonder naden, beugels en mét voorsluiting te zoeken en die niet te vinden is, over het waarom, maar ook over mezelf die het allemaal best spannend vind.

En nu de hamvraag.. Wie is ‘mezelf’?

Ik ben Debby, 30 jaar, moeder, samenwonend, redelijk ongeduldig (bij het woord ‘redelijk’ hoor ik al wat vrienden lachen). Een creatieveling die graag bezig is met kinderkamerkunst, ik ben eigenzinnig, een doorzetter, als ik iets in de kop heb, heb ik het niet in mijn kont.

Ik ben ook trots, mega trots zelfs.

Trots op mezelf, trots omdát ik zo’n doorzetter ben,
want juist door mijn ongeduldige doorzettingsvermogen heb ik het
voor elkaar gekregen om 18 kilo af te vallen!*

De (afval) race tegen de kilo's....

Nog 7 nachtjes slapen*… Het komt nu wel erg dichtbij allemaal. Er gaat van alles door mijn hoofd: twijfel, onrust, opluchting, angst, zenuwen, spanning. Hmmm… Denk dat ik toch liever in de achtbaan van de Efteling zit, dan in deze achtbaan van gevoelens en emotie. Maar ik heb er teveel voor gedaan (en gelaten) om op het laatste nippertje af te haken.

Terugblik
Het grootste struikelblok is het afvallen. Ik wil per se afvallen – en dan heb ik het niet over 5 kilo of zo. Nee, minimaal 15 kilo moet eraf. Eerder mag ik van mezelf niet naar de huisarts om een borstverkleining te bespreken.

Wat een drama, zeg. Er zijn heel wat dieetmethodes de revue gepasseerd; fruitdagen, koolhydraatvrije diëten, Sonja (sorry Son, maar dat ging ‘m ook niet worden)…

Alles ging een paar weken (lees: dagen) goed. Maar dan verviel ik weer in mijn oude patroon van koeken, chips en snoep, bergen snoep. Vooral van die groene kikkertjes en die heerlijk rode kersjes. Om van de chocola, maar niet te spreken. Het liefst witte chocolade, zonder stukjes en fratsen erin… Heeerlijk!

Walrus!
Begin maart zie ik een foto van mezelf van vorig jaar zomer. OH MY GOD!!! Wat een walrus! En ineens is die knop om. Met een vuilniszak ga ik rigoureus te werk. Alle snoep, koek en chips verdwijnt in die zak. Daarna doe ik de kinderen de jassen aan, zet één in de buggy, de andere op haar fietsje en loop naar de Appie Happie. De auto blijft op de oprit, de benenwagen wordt uit het stof getrokken.

De kar gooi ik vol met ‘gezonde magere’ dingen. Mijn voornemen is om in elk geval te gaan ontbijten. Dat had ik al in jaren niet meer gedaan. Jawel; zondags gebakken broodjes uit de oven, met een dikke laag jam of hagelslag en het liefst met één, nee, twee gebakken eieren erop. En de klodder mayo niet te vergeten.

Hallo, zoetjes
Vanaf nu ga ik het anders doen, besluit ik. Ergens in mijn achterhoofd hoor ik nog een stemmetje ‘dit werkt niet’, maar één blik op de bewuste foto is al voldoende om alle twijfels overboord te slaan.

De drie grote scheppen suiker in de thee vervang ik door drie zoetjes. Sloten thee drink ik. Water, water! hoor ik iedereen roepen, maar water, dat drink ik niet. Geef mij maar thee.

Sabbel, kauw, sabbel
Het allerbelangrijkste: geen overheerlijke groene kikkertjes meer, geen tumtummetjes meer – waarvan ik altijd eerst de suiker eraf sabbelde. Om vervolgens het heerlijk gladde snoepje dat overbleef, in razendsnel tempo fijn te kauwen. Zodat het volgende tumtummetje weer afgesabbeld kon worden…

Binnen een paar dagen verdwijnt mijn ‘lust’ naar zoetigheid. Tegen alle verwachtingen in verdwijnt mijn honger. Ik voel me goed! Toch maar een keer die weegschaal op: ik ben 3 kilo lichter in 4 dagen!

De huisarts
Nee, dat kan niet, zoveel? Dat ding is niet goed! Weer hijs ik de kinderen in de jassen, op naar de Appie Happie voor nieuwe batterijen. Weegschaal bijna gesloopt, batterijen vervangen, weer erop met mijn schoenmaatje stoomboot, en ja hoor: toch echt 3 kilo eraf! WAUW!

En nu, vijf maanden later, ben ik 18 kilo lichter! Dit was toch echt de laatste stap. Het is eindelijk tijd om de huisarts te bellen!

Moed, adrenaline en de grote boze wolf

Daar sta ik dan, met de telefoon in mijn handen. Waar staat het nummer ook al weer? Bij de D, van Dokter? hmm, nee, misschien gewoon bij de H, van Huisarts? Goh ja hoor, bingo! Ojee ik hoor hem al overgaan! goedemorgen u spreekt met de huisartspraktijk hoor ik aan de andere kant.
Poeh hé, kan amper uit mijn woorden komen, maar het lukt me dan toch om te vragen of er nog een plekje is voor vandaag bij mijn eigen huisarts. Mag ik vragen waarvoor u belt, want uw eigen huisarts is er niet vandaag. Heb ik weer, heb ik eindelijk na jaren de moed om te bellen, is mijn huisarts er niet! En ik wil toch echt vandáág gaan! Vandáág heb ik de moed, vandáág giert de adrenaline door mijn lijf, morgen durf ik vast niet meer. Dan maar bij een andere huisarts, om 10.00 kan ik terecht.

Dé afspraak
09.55…Heeft iedereen vandaag om 10.00 een afspraak bij de huisarts of zo? Ze hangen nog net niet met de benen buiten de wachtkamer. Ik wurm me tussen 2 oude dametjes op een stoel en neem even de tijd om wat rustiger te worden en tegelijkertijd de wachtkamer in me op te nemen. Onopvallend tel ik in een razendsnel tempo het aantal patiënten, pfff.. er zitten er 12! Toch maar even een boekje uit de leeshoek pakken, ik zit hier nog wel even.

Ik sla het boek open, maar heb na 5 minuten nog geen letter gelezen. Wat nou als deze huisarts een ongelooflijke eikel is, wat nou als hij mijn borsten wilt zien, wat nou als hij bij voorbaat al roept, dat het onzin is en dwars gaat liggen. Heb ik al dat afvallen dan voor niks gedaan? Heb ik zoveel moed verzameld om “nee” op mijn bord te krijgen? Ik ben bij voorbaat al boos op de beste man die ik nog nooit gezien, laat staan gesproken heb en heb al een hele speech voorbereid.

De adrenaline giert door mijn lijf als ik omgeroepen wordt, ik loop met grote passen de spreekkamer in, nekharen rechtop om in de aanval te gaan. Maar in plaats van de grote boze gemene wolf komt er een hele mooie en vriendelijk uitziende meid naar me toe met uitgestrekte arm om me een hand te geven. Goedemorgen, Debby neem ik aan? Ik ben de vervangende huisarts, neem plaats.

Huh? Ik kijk nog even een keer verbaasd om me heen en tover dan toch een glimlach om mijn mond, wat een rust straalt de dame voor me uit zeg. Ik krijg zonder te stotteren zelfs het hele verhaal eruit, en vraag om haar mening. Na een korte blik in mijn medisch dossier zegt ze in één adem ik heb maar één advies; ga naar de plastisch chirurg, en twijfel niet.

In the Pocket
Twee weken later is het zover, mijn intakegesprek bij de chirurg. Daar sta ik dan, met onbloot bovenlijf áchter een gordijntje maar vóór de chirurg. Ik moet gaan zitten op een behandeltafel. Hij gaat op zijn hurken voor me zitten, met zijn neus op zo’n 15cm van mijn borsten. Met een meetlint meet hij het punt vanuit mijn borstbeen schuin naar mijn tepel toe. Vervolgens tilt hij met 1 hand één voor één de borsten op. Roder dan dat ik nu ben kan ik niet meer worden denk ik, maar dan komt het verlossende woord, op zijn belgisch nog wel; Ach ja mevrouwke, mijn goedkeuring heeft U, het is wel echt nodig hoor, het is medisch onverantwoord om op deze wijze door te lopen. Yes! Met zijn goedkeuring heb ik de vergoeding van de zorgverzekeraar in the pocket!

Nu gaat het toch echt eindelijk gebeuren, a.s. maandag is het zover, mijn volgende blog zal ik met verbonden, maar hopelijk alleen maar mooier wordende borsten schrijven! IEKS….…

Hello Titty

Ergens in de verte hoor een kinderstemmetje:mama, mama ik ben wakker” Ik ben te moe om mijn ogen open te doen en blijf nog even roerloos op mijn rug liggen. Dan hoor ik ook nummer 2; “mama, mamaaaaa!” hmmm… moet er toch aan geloven, de 2 kornuiten zijn wakker. Dan ineens komt het besef vandaag is dé dag!In één seconde ben ik klaarwakker en schiet overeind. Ojee, het gaat nu toch echt gebeuren. Mijn borstverkleining!!
Mijn Hello Kitty pyjama, (die door mijn vriendinnen spontaan omgetoverd is tot Hello Titty pyjama) gaat als laatste de tas in en dan is het zover.

Zwanger??
De dag ervoor heb ik me gedragen als een vrouw die hoogzwanger is; het hele huis moest schoon, ik heb op de grond gelegen om de vloer te dweilen, de 3 onderbroeken die nog in de was lagen moesten perse gewassen worden en dat ene kaarsje dat toch nog scheef stond moest rechtstaan. Pas toen alles schoon, opgeruimd, en recht stond ben naar bed gegaan om vervolgens geen oog dicht te doen.

Kokhalzen en dansende letters
10.30 uur. In het ziekenhuis aangekomen krijg ik gelijk een 4 persoonskamer. Na een uurtje wachten komt er een verpleegkundige met een alles behalve charmant operatie schort die ik aan moet doen en een handjevol pilletjes. Na veel gekokhals krijg ik die dan toch eindelijk naar binnen en ga ik weer op het bed liggen. Toch maar even een boekje lezen, maar al gauw dansen de letters voor mijn ogen. Zo hé! Wat heb ik in godsnaam toegediend gekregen?! Maar voor ik daar überhaupt over na kan denken staat er al iemand aan het voeteneind van mijn bed om me mee te nemen. Lenzen had ik s’morgens al verruild voor mijn bril, die ik op het nachtkastje achter moet laten.
Nu ben ik alle controle kwijt. Brilloos met sterkte –zes, het gevoel een hele fles baileys opgezopen te hebben en dat ook nog eens in een operatieschortje met niks eronder doen me beseffen dat ik me nu helemaal over moet geven.

Borsten-tekening
Op de OK, wordt er eerst een infuus aangelegd. Geen favoriete bezigheid van me, maar door de berg medicijnen interesseert het me weinig. Vervolgens komt mijn plastisch chirurg om de boel af te tekenen. De tekening die hij op mijn borsten zet had er zo één van mijn oudste dochter kunnen zijn. De chirurg excuseert zich wel drie keer om het feit dat hij mijn borsten alle kanten op beweegt. Maar ook dat boeit me weinig doordat ik al half onder zeil ben door de medicijnen. Ik merk dat de chirurg me af en toe bij de schouders pakt en me weer rechtopzet, zo dizzy en “dronken” ben ik. Dan is het zover.

Ik moet zelf op de operatie tafel klimmen.. Ik wil niet weten hoe dat eruit ziet in mijn charmante schortje en eva kostuum eronder. Dan moet ik gaan liggen en beide armen worden gespreid langs mijn lichaam vastgezet. Ik weet nog dat ik aan de anesthesioloog vraag hoe laat het is. “vijf voor één” is het antwoord. Dan zie ik het bekende kapje boven mijn mond verschijnen en vervolgens wordt het zwart voor de ogen…

Het moment dat ik wakker wordt vertel ik in mijn volgende blog. Ik heb genoeg achter de PC gezeten voor nu. Het gaat in elk geval grandioos met me, maar voor het vervolg moeten jullie toch nog heeel even wachten. Ben nu even druk met luieren in de tuin. En met dit weer is dat niet echt een straf…

Narcose en Morfine: Not My Cup of Tea

Wat is dat nu weer voor een piepend geluid? Wat voor dag is het eigenlijk? Vandaag komt de vuilniswagen toch niet de kliko ophalen? Langzaam open ik mijn ogen, een spleetje is al ver genoeg om beide ogen gelijk weer heel hard dicht te knijpen. Wat een licht!! Lijkt wel of ik onder een bouwlamp lig!

Whiskey op de nuchtere maag
Ineens besef ik dat ik in het ziekenhuis ben. Ik ben gelijk helder en wakker. Ik heb jeuk aan mijn neus en voel dat er nog een zuurstofslangetje in zit. Ineens voel ik nog wat anders; PIJN! Mijn borsten, het doet echt zeer. Er komt een verpleegkundige naast mijn bed staan die verteld me dat ik op de verkoeverkamer lig. Ja duh… daar was ik zelf ook al achter. Op de vraag hoe het met de pijn is en of ik wat morfine wil, kan ik alleen maar knikken. Kom op met dat spul, ik durf amper adem te halen. Ik voel dat ze wat aan mijn infuus op mijn hand zit te friemelen, en dan voel ik wat in mijn benen. Het lijkt net alsof ik op nuchtere maag een glas whiskey achterover sla dat gelijk naar de benen zakt. Het gevoel is niet geheel onaardig moet ik eerlijk bekennen.

Na het verwijderen van het zuurstofslangetje en nog een shot van dat “whiskeyspul” wordt ik naar de afdeling gebracht. De pijn is goed houdbaar. Alleen heb ik het gevoel alsof er met een stuk schuurpapier de hele binnenkant van mijn mond is bewerkt. Gelukkig mag ik een slokje water. Maar dat gaat niet goed!

Misselijk!
Binnen enkele minuten na dat slokje water breekt het zweet me uit en word ik echt kotsmisselijk. Ojee, waarschijnlijk een reactie op de narcose of op de morfine.
Ik mag helemaal niks meer drinken of eten, ik mag volgens mij nog niet eens naar dat glas water kijken!

Daar lig ik dan, doodziek, vanuit beide borsten een slangetje gevuld met bloed, met onderaan een flesje bungelend.

Hallo meneer Po
Dan wordt mijn grote angst werkelijkheid; Ik moet plassen.
Ja hoor, daar is ie dan, de gevreesde po. Hoe doe ik dat in godsnaam? De verpleegkundige helpt me op dat ding, maar hoe nodig ik ook moet, er komt niks. Als er na 20 minuten nog geen druppeltje in de po zit, zet ze de kraan naast me aan, wellicht helpt dat, maar nee. Ze helpt me wat overeind, het schijnt te helpen als je wat rechterop zit. Ik voel me aan mijn lot overgelaten als ik daar in mijn blote kont in een onmogelijke houding op die po zit. Het gordijn rondom mijn bed is dicht. Het geeft me in elk geval de mogelijkheid om vanuit een andere houding dan liggend naar mijn borsten te kijken. Door de hechtpleister kan ik precies de contouren van de littekens volgen, er zit verder geen verband omheen. Ziet er nu al niet onaardig uit, ze zijn in elk geval stukken en stukken kleiner dan enkele uren terug.
Dan komt er ineens iemand door het gordijn heen lopen, en precies op dat moment hoor ik een paar druppels in de po druppelen. Gelukt!

Terug op aarde
Na een uur ben ik nog steeds vreselijk misselijk en krijg ik wat door mijn infuus heen wat zou moeten werken. En ja hoor, na een uurtje merk ik wel degelijk verschil, en rond de klok van 23.00 heb ik eindelijk het gevoel weer terug op aarde te zijn.

Appeltaart of een vlaflip
De nachtverpleging heeft inmiddels dienst en ik kan niet anders zeggen dan dat we het echt getroffen hebben met haar. Om 22.00 uur lag ik nog doodziek en half buiten westen in bed, en nu een uur later moet ik beide borsten vasthouden van het lachen. Wat een heerlijk geweldig mens. Ze is jarig en bied me een stuk appeltaart aan, ik schiet in de lach. Dat lijkt me dan weer teveel van het goede. Ze gaat voor me op zoek in de koelkast en komt terug met een bakje; “jij lijkt me wel een vlaflip type”roept ze. Wat heb ik genoten van die vlaflip zeg!
Om 01.00 ging dan eindelijk weer het lichtje bij me uit, dit keer voor een gezonde nachtrust.

Om 05.00 de volgende ochtend ben ik al klaarwakker. Gelukkig liggen er leuke gezellige dames bij me op de afdeling die net als mij klaarwakker zijn. Zodra de nachtverpleegster ons hoort komt ze langs om even mee te keten. Ze controleert gelijk onze drains, en dan krijgen we alle drie het verlossende woord; Jullie mogen vandaag allemaal naar huis!!!!

Terug bij af

Vanaf mijn plekje op de bank kijk ik verveeld de woonkamer in. Het is inmiddels al ruim 2 weken geleden dat ik onder het mes ging en ik nog door het leven ging met Cup G.
Ik kijk naar beneden, mijn voorgevel is niet meer wat hij was. Twee “normale” borsten, cup C worden platgedrukt door de strakke sport BH die ik in totaal 6 weken, 24 uur per dag, 7 dagen per week moet dragen.

De dag na de operatie dacht ik; was ik maar een week of 2 verder, dan heb ik het ergste achter de rug. Maar nu 2,5 week later zelfs, ben ik weer terug bij af…

Foute boel
Afgelopen 2 weken zijn als een speer voorbij gegaan. De eerste dagen thuis gaan eigenlijk heel goed. Ik vermaak me prima met wat leesvoer op bed en lig lekker in de tuin. Ik heb geen pijn en het lijkt goed te gaan met de wonden. Totdat mijn tepel begint te verkleuren. “foute boel” gonst het gelijk door mijn hoofd. Gelukkig mag ik gelijk naar de poli komen om ernaar te laten kijken.

Als de assistente met een pincet en handschoenen aan komt draven wordt het bij mij al wit rond de neus. “Ho ho, wat ga je doen” is dan ook mijn eerste vraag. Als reactie op haar antwoord; we gaan even de hechtpleisters eraf halen, wordt ik niet alleen wit rond mijn neus maar voel het bloed wegtrekken op plaatsen waarvan ik niet eens het vermoeden had dat het daar ooit wit kon worden.

Blonde adonis
Tja, de tepel heeft er moeite mee, het is afwachten. Mijn eigen plastisch chirurg was er niet dus moet ik op het oordeel afgaan van deze boomlange blonde man omringd door 2 jonge knapen in opleiding die nog net niet met hun neus tussen mijn borsten liggen.
En nu? De blonde adonis (want eerlijk is eerlijk, dat is het) ziet de angst in mijn ogen en denkt me gerust te kunnen stellen door te zeggen dat ik af moet wachten en op moet letten dat ik geen koorts krijg, de borst niet rood en warm wordt, en de tepel niet zwart. Jaja, dáár wordt ik niet echt rustig van maar goed, ik moet het ermee doen.

Eindelijk pleistervrij
De komende dagen gaat het goed, ik krijg geen koorts, de borst wordt niet rood en warm, en de tepel wordt niet zwarter dan hij al is. Eindelijk mag ik naar de geplande afspraak om verlost te worden van alle hechtpleisters. De operatie is inmiddels 2 weken geleden, en dan mogen de pleisters eraf. Vreemd genoeg heb ik er echt zin in, ook al weet ik dat ze straks weer met die pincet aan komt zetten, maar als het goed is, is alles nu mooi dicht, dus ik heb niks te vrezen. Ik heb alleen nog geen gevoel in mijn tepels en de onderkant van mijn borsten, maar dat schijnt normaal te zijn.

Bewegende muren
Daar lig ik weer op de behandeltafel, de assistente scheurt de steriele verpakking van de pincet open. Onder toeziend oog van de (dit keer mijn eigen) chirurg. Maakt ze de hechtpleisters los. Opeens ruik ik een vreemde geur. Gatver wat is dat nu weer. De chirurg komt er al aan lopen, dit keer ligt hij letterlijk met zijn neus tussen mijn borsten. Dat ruikt niet fris, hoor ik hem zeggen, gevolgd door een; ziet er niet goed uit.
Ja hoor, het is flink ontstoken. Zodra hij aan komt lopen met een scalpel word ik niet alleen wit om de neus en andere plaatsten maar begint ook de muur te bewegen en voel ik het zweet over mijn rug lopen. Alleen de woorden “wonden open maken” blijven bij mij hangen en ik moet echt even mijn ogen dichtdoen om van de misselijkheid nog maar niet te spreken.
Hij gaat toch echt de wonden openmaken op bepaalde punten zodat het vocht en troep eruit kan. De wonden moeten open blijven en zullen in de komende weken vanzelf dicht moeten groeien.

Dus.. ruim 2 weken na de operatie lig ik wéér op de bank met leesvoer. Dit keer met open wonden, een zware antibiotica kuur, gelukkig zonder pijn, maar met het advies weer helemaal bij nul te beginnen met herstellen. Terug bij af dus…

Afgesloten hoofdstuk

Een beetje op en neer bewegend kijk ik in de spiegel, valt het niet op?
Precies vijf weken na de operatie zit er nog steeds een wondje precies in de naad onder de borst. Dat wil maar niet helen door de beha die er ingedrukt wordt. Gek word ik ervan. Elke ochtend na een behaloze nacht lijkt het mooi ingedroogd, maar dan moet ik die vervelende beha weer aan, en jawel, binnen een uur voel ik dat het wondje alweer open geschuurd wordt. Of ik er nu vettige gaasjes, gewone gaasjes of een pleister op doe, maakt niet uit. Die beha schuurt alles weer open.

Beha-loos
Dus vandaag heb ik besloten om het herstel met een week in te korten en een paar dagen Beha-loos door het leven te gaan. Toch voor de zekerheid eerst maar even de poli van het ziekenhuis gebeld, en daar kreeg ik min of meer groen licht met wat kanttekeningen, maar het is het proberen waard. Waarschijnlijk is dan over een weekje alles mooi dicht en kan het echte genieten beginnen.

Dus daar sta ik dan, zónder beha, mét een shirt voor de spiegel op en neer te deinen. Geen mens die kan zien dat ik geen beha aan heb! Wat een verademing! Heerlijk gewoon!

Voor de operatie hoefde ik echt niet zonder beha te lopen, ten eerste kreeg ik binnen een paar minuten al hevige pijn aan mijn schouders, en ten tweede hingen mijn borsten ergens op navelhoogte, wat niet echt charmant oogde. Maar nu niet meer, alles is mooi stevig, tepels kijken vooruit in plaats van naar mijn voeten en het allerbelangrijkste.. Geen pijn meer in mijn schouders!

Daar heb ik het allemaal voor gedaan, ik merk nu al dat ik zelden nog hoofdpijn heb, ook de pijn in mijn schouders en nek is zo goed als verdwenen. Allemaal pluspunten.

Terugblik
Als ik terugblik op de afgelopen weken, durf ik achteraf zeker te zeggen dat ik het zo weer zou doen. Nú al, merk ik heel veel verschil en heb ik er al profijt van, ondanks dat ik wat complicaties heb gehad.

Ik zie mezelf nog staan, diep ongelukkig in een pashokje van amper 1×1 mtr, met wel 15 soorten beha’s aan een haakje. Stuk voor stuk te klein, of te weinig steun. De dame van de lingeriezaak, bleef maar komen, en elke beha werd weer een paar euro duurder. Mijn humeur werd bij elke beha die ze me aanreikte beroerder, om over mijn bankrekening nog maar niet te spreken.

En dan de gesprekken met mannen, oogcontact was er niet meer bij. De meeste blikken werden gewoon als een magneet naar een cm of 30 lager dan mijn ogen getrokken. Af en toe zakte ik dan door mijn knieën, en probeerde ik het oogcontact weer te hervatten, maar dat was vaak maar voor korte duur.

Eindelijk!
Dat is nu allemaal voorbij! Ik zie mezelf over een week of 2 als alles goed geheeld is al staan. Het pashokje zal nog steeds te klein zijn en er zullen nog steeds een stuk of 15 beha’s aan het haakje hangen, maar dit keer leuke behaatjes, cup C! Ook zal mijn humeur veel opgewekter zijn, en ook mijn bankrekening zal er vrolijker uitzien denk ik.

De gesprekken met mannen lopen nu al anders, geen gestaar meer naar mijn borsten, behalve van de mannen die weten dat ik geopereerd ben, die blijven juist maar staren, maar dat mag, om die reden mag het. Kan het ze moeilijk kwalijk nemen, sta zelf ook elk uur voor de spiegel te draaien!

Kortom, ik ben er nog niet helemaal, maar nu na vijf weken ben ik al dik en dik tevreden met het resultaat.
Voor mijn gevoel is het hoofdstuk ‘Cup G’ afgesloten, en ga ik een geweldige toekomst met een mooie cup C tegemoet!