De laatste jaren waren niet makkelijk voor mijn gezin en mezelf.

Paar jaar terug werd mijn man plotseling ernstig ziek. Hij bleek een aandoening aan zijn alvleesklier te hebben en lag op sterven. Ik was toen 13 weken zwanger van de 2e.
We hebben maanden gevreesd voor zijn leven, maar godzijdank is hij eruit gekomen.

herstel duurde ook maanden, ik beviel van nummer 2 en mijn man ging voorzichtig zelfs weer aan het werk.
Precies 2 maanden want toen kwam hij wéér zo ziek in het ziekenhuis.

Het blijkt chronisch. elk moment kan een ontsteking opspelen en we weten niet in welke mate het dan is, kan mild maar ook weer ernstig en de overlevingskansen zijn dan somber.

mijn man raakte door zijn bijna-dood-ervaring in een depressie en toen hij in de periode die volgde er heel erg aan toe was en zelfmoordneigingen kreeg heb ik hem op laten nemen in een kliniek en bleek dat hij lijdt aan PTSS (beroepsmilitair geweest, door ziekzijn getriggerd, etc.)

hij is nu thuis, vol aan therapie en medicijnen. ene dag gaat het redelijk, andere dag gaat het helemaal niet.

ermee leven moet gewoon. geen makkie, maar dat is nu eenmaal ons lot. dragen wat je toegeworpen krijgt.

ik ben altijd optimistisch, vrolijk, kan het aan en maak overal het beste van. naar de buitenwereld doe ik alsof het allemaal prima gaat en ik alles onder controle heb. dat is natuurlijk niet zo.

de afgelopen 2 zomervakanties hadden we een vakantie geboekt. 2 jaar terug was mijn man zó depressief dat we niet wegkonden maar hij moest worden opgenomen.
prima, das belangrijker.
vorig jaar zouden we met mijn ouders op vakantie gaan naar de zon. heerlijk even bijtanken van alle ellende.
de avond voor vertrek kreeg mijn man weer een aanval van de buik en helaas....weer een ontsteking en kregen we geen groen licht om weg te gaan.

het belangrijkste is dat ik mijn man nog bij me heb en mijn kinderen hun vader.

nu is het weer zomervakantie ...we zijn een weekje gaan kamperen in NL.
het was leuk, helaas klote weer, maar het was leuk.
we hadden het fijn....maar weet je...ik BAAL zo....

ik wil ook zorgeloos zijn, kunnen lachen zonder ellende op de achtergrond. ik wil kunnen leven en genieten, zonder zoveel zorgen rondom mijn man,
ik wil ook eens kunnen janken en erdoor heen zitten en dat iemand mij troost.

ook ik wil me druk kunnen maken over waar we heen moeten op vakantie en dat ik gewoon kan uitkiezen waar ik heen wil.

we worden de afgelopen 3 jaar al geleefd door het lichamelijk en geestelijk ziek zijn van mijn man.
het is gewoon zo, we moeten het ermee doen.

maar soms.......

nogmaals, ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat hij nog bij ons is...en dat ben ik ook.
maar ik zou zo graag gewoon een leven willen leven waarin IK de keuzes maak en niet dat dat voor me word gedaan.

stel ik me aan?

lief van jullie, dank je wel.

als ik jullie reacties lees, is het net of het over iemand anders gaat.

ik vind het niet meer dan normaal dat ik als een leeuw over mijn gezin waak en zorg dat ze alle 3 in hun behoeftes worden voorzien.

man kan zelf niet goed nadenken, geen probleem, doe ik voor hem.
niet over zeuren, zeg ik dan tegen mezelf, hij kan er ook niks aan doen.
mijn kinderen zijn 2 en 6 en gaan en tot zover heel goed mee om. ik gooi het open vanaf dag 1 en ze weten precies wat er met hun papa aan de hand is. praat makkelijker voor ze denk ik.

ik heb zeker lieve mensen om me heen. er is helaas ook veel onbegrip.
ziekzijn in je hoofd is niet te zien. ben het zat om het steeds uit te leggen.
het is zo . ik neem het zoals het is, dus wil ik ook dat anderen het accepteren. zo niet...spijtig...echt even geen ruimte voor.

ik vind mijn rol duidelijk en niet meer dan normaal. pure liefde is dit.
maar dit is een totaal andere man dan waar ik ooit verliefd op ben geworden.
ik geloof er bijna niet meer in, maar kijk erg uit naar de dag dat hij weer een beetje de oude man gaat worden die ik ken.....

maar nogmaals: ik heb lieve mensen om me heen. ik ben een open boek, maar huil of zeur zelden want ik wil niet zo klagerig overkomen....

bedankt allemaal!

Xsara: je hebt gelijk...ik begin het vechten een beetje moe te worden merk ik. daardoor irriteer ik me soms bijna aan bepaald gedrag van mijn man. en das natuurlijk echt niet eerlijk.

ik heb geleerd om snel te schakelen. ik kan van binnen kapot gescheurd worden op het ene moment en als tegelijk de telefoon gaat en het is een vriendin met een hillarisch verhaal, gil ik net zo hard mee van plezier.

mijn werk (ik werk 3 dagen per week) is echt een ontspanning. ik heb leuk werk en hele leuke vriendinnen-collega's en daar kom ik echt van bij.
zeldzame momenten ga ik met vriendinnen naar de stad en kan dan ook echt ontspannen hoor.
maar loslaten helemaal is niet mogelijk. mijn man belt 100 keer per dag (bij wijze van)
om de meest knullige dingen. soms 3 keer achter elkaar deur dichtgetrokken en sleutel binnen laten liggen....of ineens zo erg in de war zijn dat hij niks meer weet.

tja...ik zal het er toch mee moeten doen, en probeer echt de batterij wel op te laden.
soms alleen de vraag hoe, wanneer en waarom

Mirdepir....lief dat je meedenkt, maar het is er allemaal.

mijn man heeft PTSS (o.a.) en wordt volledig begeleid door defensie. de nazorg toen was heel slecht, maar nu alle lof voor defensie.
we worden aan alle kanten geholpen. komt iemand wekelijks praten met ons beide, hij is in therapie (in militair hospital) we krijgen zelfs huishoudelijke hulp, alles wat we zouden willen kunnen we bij wijze van aanvragen.....ze willen zoveel mogelijk zorg uit handen nemen.

ook hierin was ik wat terughoudend, maar heb veel soorten hulp aangepakt. behalve rondom mijn kinderen. daar zorg ik zelf wel voor en zorg zelf ook voor vervanging.

ik ben via mijn werk ook naar een psycholoog gegaan en heb er veel aan gehad, maar nu doe ik het alweer een tijdje zelf.

dus dat moet gezegd: overal is hulp! professioneel! het was even zoeken, maar als je dan eenmaal in het traject zit: alle lof!