ADHD volgens juf

ehm is dat geen peuter gedrag? Tenminste Isaura kan dat ook niet en zij wordt over 3 weken 2

ten eerste lijkt het me gewoon een pittig peutergedrag

ten tweede mag de peuterjuf dit nooooooit zomaar uitspreken!!!
dit is nergens op gebaseerd.

om een diagnose te stellen moet je toch allerlei onderzoeken doen?

apart en gevaarlijk. en ADHD is toch niet vast te stellen op 2 jarige leeftijd?

rare vrouw dan, laat je niet gek maken.

Ik denk dat Noof gewoon een druk kind kan zijn.

Maar om gelijk te denken dat ze ADHD heeft...
Het is inderdaad nog maar een peuter, en die kunnen gewoon druk zijn.

Ik word zo moe van die conslusies van juffen.. Ik ben zelf juf, maar zou t nooit zo meedelen, al helemaal niet op peuterleeftijd.. Vind t vreemd.

Ik ook, dan heeft bijna ieder kind wel ADHD..toch?

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Ten eerste mag een pszleidster dat niet eens zo stellen. Ik werk op een kdv en als je iets opvalt of ergens zorgen over maakt, bespreek je dat met de ouders, maar je blijft ver weg van diagnoses of alleen al benoemen dat je aan bv. adhd denkt.
Ten tweede moet ze met wel meer komen dan dat ze niet stil kan zitten of snel boos is om uberhaupt zoiets te bedenken. Ik heb een zoon met pdd/nos-adhd en ik denk dat je als ouder van zo´n kind zelf ook wel iets merkt of kan inschatten dat er iets niet klopt.
Je zou de juf erop aan kunnen spreken dat je het niet fijn vindt dat zij deze conclusie trekt en vragen waar zij zich nou zorgen om maakt. Misschien kan ze vertellen wat zij bij je dochter ziet wat ze niet bij andere kindjes ziet.
Weet de juf dat jij zelf adhd hebt?

Lijkt mij gewoon normaal peutergedrag. Ashlyn is bijna 2 en is net zo. De juf is wel erg voorbarig met dr uitspraken!

Met jou ervaring zou ik eerst bij je eigen gevoel blijven...

dat is wel hip ja...als er maar gauw een stempel op gedrukt kan worden.

niet druk maken hoor. wat weet die juf er nu van?

hou het zelf in de gaten, alleen als je zelf gaat twijfelen ga je eens naar de dokter, nu niet....

geniet maar van je ondernemende meisje, lijkt me beter

Mijn zoon daar is het al zo vaak over geopperd.

Ik kijk altijd zo: zolang hij gelukkig en vrolijk is en verder een beetje meekomt dan is het mij goed. Dan ga ik er geen naam aan geven. En tot nu toe kan het.

Wordt hij er ongelukkig van of komt hij niet mee en verwachten ze dat het komt door een stoornis dan ben ik bereid te gaan kijken (heb wel altijd gezegd pas vanaf 6 jaar, hij is inmiddels 6, maar hoe groter hij wordt hoe meer rust er in het gat komt)

Ze hebben maar momentopnames die ze zien, jij kent haar het beste. Zeker op deze leeftijd zou ik dan meer gaan voor de mening van een moeder met ervaring... Tijd genoeg om nog te laten onderzoeken toch?

daisy kunnen ze ook pas testen als ze 7 is hoor..

zal mij benieuwen.. ze heeft veel kenmerken van adhd zeggen ze maar ze zit nu wel rustig op der kont naast me met mn foon te pingelen,

Oke, ze heeft zo haar momenten dat als ze om 6 uur opstaat en savonds om 00.00 nog jumpt en dan zonder slaapjes tussen door..
dan roep ik echt weleens spring int veld..

en is ze te snel afgeleid en komt ze niet goed mee op school..

naja we zullen zien ze testen maar en komen dan maar met bewijs

---

Ik ben niet doof!! Ik negeer je gewoon

Mijn kinderen zijn ook alle dagen heel druk, maar hebben geen ADHD. Je hebt kinderen in alle soorten. Als ze het zou hebben, is het einde van de wereld niet toch? Maar op deze leeftijd vind ik het vooral heel onprofessioneel van een psz juf om daarover te praten. :-(

Het gevaar zit in het feit dat bekend is dat haar zus ADHD heeft. Wellicht weet de juf ook dat jij het hebt.
Als je andere kind ook maar 1 keer druk is, dan wordt al gelijk gedacht aan ADHD...

Bij mijn oudste zoon dachten ze aan een lichte vorm van autisme en aan dyslectie (beide inmiddels duidelijk dat het niet is). De tweede is wat drukker dan het gemiddelde kind, dat kan ik niet ontkennen. Werd gesproken over ADHD, omdat hij buiten steeds maar rondjes bleef rennen. Ik vroeg hoe zijn gedrag in de klas was (hij was toen net 7), dat was prima, hij concentreerde zich zeer goed.
Nou, zei ik, dan is duidelijk dat het geen ADHD is, toch? Kreeg ook meteen mijn gelijk, haha.

'Stempeltje' bij de oudste was bekend (hij heeft nooit een diagnose gehad), dus dan de volgende ook maar. Hier niet dus.

Vertrouw maar op je gevoel, het is a nog veel te vroeg en b jij zult het snel genoeg herkennen.

Sis, weet inderdaad nog dat ze dat van Nick ook zeiden. Hij was toen wat druk... maar niet drukker dan mijn Runar. Ik vond het in ieder geval geen extreem gedrag .

Ja juist, het kan... maar het hoeft niet, he!
Laat Novaley maar lekker haar zelf zijn, ze is nog veel te jong om nu al aan alle verwachtingen te moeten voldoen! Tegenwoordig moeten de kinderen al zo vroeg aan een bepaald verwachtingspatroon voldoen... kan er soms best boos om worden, hoor.

Nou meiden , mijn reactie zal wat anders zijn, wat meer gekleurd door mijn eigen ervaringen maar dat snappen jullie straks wel.

Wel wil ik eerst even benadrukken dat ik wel vind dat de juf totaal fout was om zomaar te stellen dat je schatje misschien wel adhd heeft. Dat is helemaal haar taak niet , maar ik denk wel dat een (goede) juf echt wel door kan hebben dat er iets anders met novaley kan zijn, ook op zo'n jonge leeftijd. Alleen had ze dan wel eerst wat subtieler kunnen melden (na overleg met collega's als die het ook zien) dat ze zich wel wat zorgen maakt over de ontwikkeling zonder daar maar meteen een 'bijna diagnose ' op te gaan plakken.


Kijk, nu dik zeven jaar geleden vertelde de juf van het eerste leerjaar waar mijn zoontje toen zat op een oudercontact zomaar (voor mij uit het niets) dat ze dacht dat mijn zoontje autistisch was. Ja ik had al de hele kleutertijd van alle juffen te horen dat er iets anders was aan ons manneke (hier gaan ze vanaf 2.5 naar school); maar ik vond eigenlijk de verhalen die ze vertelden over mijn schatteke helemaal niet zorgwekkend. Ja hij kon zijn naam niet schrijven, reageerde niet op zijn naam, zat nooit stil , liet juffen gerust een half uur achter hen aan rennen terwijl de rest van de klas mooi in de rij stond te wachten tot die twee juffen mijn kind eindelijk hadden kunnen 'vangen'...
Maar autistisch neen , waren ze gek of zo , ik had gewoon het leukste tofste manneke van allemaal, die nu eenmaal wat vindingrijker was dan al die andere lieverds van de klas. Hetzelfde oudercontact kwamen we ook te weten dat onze oudste, ook niet echt reageerde zoals zou moeten en haar concentratie eigenlijk net zo laag stond als bij een normale 4 jarige (ze was toen bijna 10)
Dus lieten we hen toch maar testen (eerder met de gedachte van laten we die juffen maar eens zwart op wit bewijzen dat WIJ gelijk hebben en er niks met onze schatjes is.)
Nathalie bleek een (zware) vorm van ADD te hebben en Quinn ADHD en autisme, en wel in die zin dat een gewone school niet aangeraden was en hij naar een autiklas moest).
Man wat was ik (inwendig) kwaad. Op het multidisciplinair team dat hem getest had, want die geloofden (naar mijn gevoel) toch maar gewoon de school. Op de school want zij wouden gewoon van mijn kind af omdat ZIJ hem niet aankonden en alleen maar standaard kindjes wouden...
Een jaar later ging hij naar een autiwerking over. En ik kon alleen maar denken zie je wel ze zijn fout. Aan al deze kindjes van zijn klas ZIE je het dat ze 'dat' hebben en aan mijn kind niet. Elke vergadering was ik er van overtuigd dat ik te horen ging krijgen : sorry mevrouw maar ze hebben een vergissing gemaakt , en Quinn is zeker niet autistisch. Maar die zin kwam nooit. Het duurde twee jaar voor ik van op een plaats stond toe te kijken waar Quinn me niet zag en ik voor mezelf voor het eerst kon toegeven hoeveel mijn kind eigenlijk net zoveel op die kindjes leek waarvan je het zo duidelijk kon zien.

Gedurende die tijdspanne doorliep ook ons derde kindje de kleuterklassen. En weer kregen we te horen , er is iets met haar. En weer kon ik het niet geloven. Ze was zo helemaal anders als haar broer en zus. Ze was te dromerig , te stil... en ik maar denken nou en niet alle kinderen zijn hetzelfde!
Ik werd kwaad en zei dat ze enkel zagen wat ze wouden , want Hélène had een oudere broer en een oudere zus waar iets mee was , dus moest er volgens hun met haar ook iets schelen.
We verhuisden (niet daarom) en kwamen op een andere school terecht. Waar ik bewust niks zei over de verdenkingen van de andere school. Wel over de Add van haar zus, want zei ging er immers ook.
Na een half jaar nam de zorgjuf ons even apart. Ze melde heel voorzichtig dat ze dacht dat leintje wel eens autistisch zou kunnen zijn. En ja , geloof het of niet weer was ik (inwendig) kwaad. Ze hadden immers ondertussen ook al gehoord dat er ook een autistisch zoontje was en natuurlijk moest Hélène dat dan ook wel hebben. Neen de scholen waren te streng , en hun doelen lagen te hoog, niet de doelstellingen die mijn dochter haalde waren te laag. Wat was ik blind en zag ik niet hoe al die andere kinderen de doelstellingen wel haalden.
We zijn wel akkoord gegaan om haar te laten testen maar hadden niet specifiek gevraagd om haar ook op autisme te testen. De testen wezen naar een zware vorm van DCD en ADHD.
Nou ik stak nog net niet mijn tong uit naar de juffen toen ik kon zeggen dat ze ADHD en DCD had, maar dat ze niet over autisme hadden gesproken.
Ondanks alle aangepaste behandelingen en aanpassingen bleek er volgens de school en het reva centrum na drie jaar behandelen toch nog iets anders met haar te zijn. Vorige maand heeft ze na een heleboel testen de diagnose autisme erbij gekregen. Alleen kon ze altijd heel goed compenseren waardoor ze (omdat ze door haar autisme niet goed communiceert hebben we het nooit eerder geweten ) al jaren met het idee in haar hoofd loopt dat er iets ernstig mis met haar is, want alle uitleg die ze kreeg over wat er 'mis' met haar is (ADHD en DCD) klopten wel maar toch verklaarden niet wat zei vanbinnen voelde. Om dit 'slecht' gevoel weg te krijgen moet ze nu naar een psychologe wat we hadden kunnen voorkomen als we het vroeger hadden (willen) weten en zei niet eerst drie jaar zo een slecht gevoel over zichzelf had opgebouwd.
Ons vierde kindje was dan weer anders . Hij was nog geen 24 uur oud (!!!) en ik zei al tegen de kinderarts dat hij autistisch was. Ik wist het gewoon en ook al beweerde zei dat we dat echt nog niet konden zien (we 'wisten' het immers toen alleen nog maar van onze Quinn) ik wist dat het toch zo was. Op drie jarige leeftijd kreeg hij al een volwaardige diagnose DCD/ADHD en autisme. In een centrum dat zich specialiseerde in die vroege diagnose's. (cos en autisme centrum referentie punt van het uz gent.
Vroeg testen kan dus echt wel, al zijn er erg weinig gespecialiseerde centrums die dat kunnen)

Ons jongste schatje is denk ik gezond, maar als ik eerlijk ben zie ik ook veel autistische trekken in hem. Zo hebben twee juffen (die het niet van elkaar weten) dit ook al in vertrouwen tegen me gezegd , dat ze soms denken dat ook seth auti zou kunnen zijn.
Ik weet nu dat ze dat niet zeggen om me te pesten. Niet met vooroordelen omdat de vier anderen ook allemaal 'iets' hebben. Niet omdat ze niet kunnen geloven dat ik gezonde kinderen kan hebben. Maar dat ze allemaal heel erg veel om me geven en oprecht met me meevoelen, en natuurlijk hopen dat ze zelf fout zijn.
Vandaag kreeg ik een brief van het clb dat Seth ook een taalachterstand heeft.
Ondanks dat ik het niet kan geloven en elke vezel in mijn lijf schreeuwt dat Seth het NIET heeft; ga ik hem maandag toch aanmelden op de lijst om hem te laten testen.
Mijn vele ervaringen hebben me geleerd dat je als mama niet altijd je kindje ziet zoals hij /zij werkelijk is.




Dikke knuff

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Maar vroeg testen heeft niks met KUNNEN te maken, maar met een andere visie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik al zoveel misdiagnoses heb gezien op jonge leeftijd, dat ik daar niet meer in geloof.. Maar dat is mijn mening.. en dat zegt niet alles haha!
Ik geef les aan cluster 4 leerlingen. Mijn mening is dat kinderen veel te snel een stempeltje krijgen. Ik lees de lijsten die psychiaters gebruiken, maar daaruit blijkt zo verschrikkelijk dat psychiatrie geen vaststaande wetenschap is. Wat de een invult bij een kind, kan bij een ander, en dan wel hetzelfde kind, totaal anders zijn...
Ik vermoed bij mijn oudste ADD. Maar er is niemand die er last van heeft, school merkt niks, dus ik zie geen reden om te testen. Hoewel ik absoluut begrijp dat er ouders zijn die dat doen (en situaties die veel ernstiger zijn dan die van mijn zoon).

Maar ik blijf erbij, teveel kinderen krijgen een stempeltje, een hoop onderwijzers vinden dat ook wel zo gemakkelijk, merk ik...

ADHD is niet alleen maar altijd druk zijn

Omdat een kind druk is wil het niet zeggen dat het ADHD heeft
Marc kan ook zeker wel zitten lezen in een boek...zitten fröbelen met lego.

zijn meer punten die ze moeten hebben willen er maar iets van sprake zijn van ADHD.

en ook vind ik dat je niet je ene kind kan vergelijken met de ander en al zeker niet met je zelf.. tis net als met ASS ...er zijn zoveel gradatie's in.

jeetje Lilly, ademloos heb ik je verhaal gelezen!
onvoorstelbaar, al je kindjes met een diagnose....

ik kan me zo voorstellen dat je als ouder het niet wilt en niet wil inzien en horen.

ik denk dat het in dit topic erom gaat dat de juf dit klakkeloos mededeelt.
dat kan ze niet en dat mag ze niet.

ze kan idd haar zorgen uiten en er samen met TO over praten. To lijkt me een ervaringsdeskundige en durft zelf wel aan de bel te trekken, lijkt me.

Lilly wat een verhaal. Lijkt me erg pittig dat (bijna) al je kindjes zo'n diagnose hebben. Ik vind het echt bewonderenswaardig hoe eerlijk je schrijft en ik denk dat het heel goed is dat ook deze kant van het verhaal een keer beschreven wordt.

Op mijn werk zie ik helaas maar al te vaak dat ouders niet openstaan voor afwijkend gedrag van hun eigen kind. En in sommige gevallen is dat echt een gemiste kans om de situatie voor het kind prettiger te maken!

@Lauw; Ik vind het niet netjes dat de kleuterjuf direct een etiketje op je dochter plakt. Wat je omschrijft kan normaal kleuter gedrag zijn maar het kan ook een aanwijzing zijn voor iets anders.

Lily, ben er stil van.

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Ik zou zo'n visie in ieder geval niet klakkeloos naast je neerleggen.

Ik heb een rustige zoon, qua karakter, qua spel, maar 5 minuten stil zitten aan tafel of naar een verhaaltje luisteren kon/kan hij echt niet.

Op de psz zei hij erg weinig en speelde altijd alleen, en toch kwam de juf met adhd. Net als Lily had ik zoiets van. Dat ze dat durven te zeggen, mijn lieve mooie manneke. Maar het bleef in mijn hoofd zitten omdat de leidsters verder super lief waren.

Toen met bijna 4 de evaluatie was op de psz en de overdracht naar de basisschool gaf de juf al aan richting school. Hou dit manneke in de gaten, hij zal wel adhd hebben of autistisch zijn, bovendien slaat de verveling snel toe en word hij snel boos omdat hij zelf wil lezen en de juf dat niet mag. Woest was ik. Gelijk kreeg kind stempel mee op de basisschool en kreeg niet de kans om met een schone lei te beginnen.

Nu 2,5 jaar later ben ik blij dat zij dat toen al gezien hebben. We hebben sneller hem mogen laten testen. Bovendien heeft ie hierdoor maar kort gekleuterd omdat ie met 3,5 al kon lezen en een kei is in rekenen.

Hij zit nu niet meer op de dorpsschool.maar is altijd welkom hier en ze zijn nog steeds gek met hem.

Ik zou met noofje nu nog niks doen maar de visie van de juf wel in het achterhoofd houden. De kans dat zij add of adhd heeft is natuurlijk wel groter hè.

Het raakt je als mama wel ff in je hartje hè

Dikke knuf

pas op het is wel waar hoor, dat sommige kindjes veel te snel de diagnose krijgen.
Zo heb ik een buurvrouw die (zo lijkt het wel) perse een diagnose kindje te willen hebben. Ja ze heeft een soms wel eens pittig , maar ook leuk zoontje. Hij komt hier regelmatig eens spelen, ik zie hem regelmatig enkele uren in de klas (omdat ik vaak juffen help). Maar eerlijk gezegd, ik zie geen dingen bij hem dat niet gewoon leeftijdsgebonden zijn. Al ben ik natuurlijk geen alwetende specialist ;-)
Het clb is op haar vraag al enkele keren komen observeren, maar merkt niks speciaals op. Ook de juf merkt niks bijzonders op, hij is soms eens druk , maar niet abnormaal. Hij kan zich goed concentreren, doet goed mee, luistert...
Dan had ze een prive psychologe laten testen, die na de klasobservatie ook zei dat er niks aan de hand was.
Dus nu is ze naar een andere dokter geweest, die blijkbaar al medicatie heeft voorgeschreven en de diagnose ADHD heeft gesteld zonder te testen of zelfs maar het kind langer dan 1 keer een half uur te zien.

Vrijdag stond ze te huilen , zie je wel hij heeft het ook. eerlijk gezegd , ik denk het niet maar dat ga ik haar ook niet zo zeggen. Ik heb haar uitgenodigd dat ze haar manneke wel mag brengen als ze eens rust nodig heeft en mag langskomen wanneer ze erover wil praten. En vooral benadrukt dat ook al heeft hij dan een diagnose hij nog steeds hetzelfde manneke blijft. Met of zonder stikker erop.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

tsja als het echt duidelijk is dan zal het zo zijn maar als jij als moeder zeker weet dat noof niets heeft dan moet je gevoel blijven volgen
esmee kan op zich wel 5 min alleen vermaken
maar kan ook als een wervel wind door de kamer gaan
en op de psz willen ze wel dat ze met 2,5 wel stil moeten zitten al dus de juf van esmee
maar ja elk kind is anders en vind dat ze het met jouw had overleggen wat zij dacht en niet al zelf een diagnose te stellen
s6 er mee

---

kijk niet achterom kijk voor je anders val je