Er kan nog meer bij???

Hey iedereen,
Ik kom even klagen.
Soms vraag ik me af hoeveel meer ik nog kan dragen.
Het begon eigenlijk al in mijn vroege jeugd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was en de nieuwe vriend van mijn moeder heeft mij toen twee jaar lang misbruikt.
Toen het uitkwam heeft ze hem (gelukkig) verlaten en kreeg ze een nieuwe vriend. Een levensgenieter. Leuk hoor, was het niet dat mijn moeder nu zelf wat van het leven wou genieten dus van mijn 14de jaar was ik volledig verantwoordelijk voor het draaiende houden van het gezin en het huishouden. Inclusief de zorg voor mijn toen 6 jaar jonge zusje. Soms was ze opeens zomaar weg naar Frankrijk om dan na een week ofzo te horen te krijgen dat ze nog een weekje gingen wegblijven. Gelukkig liet ze wel (zei het wel echt minimaal) steeds wat geld na voor de boodschappen... Mijn zusje nam ze toen gelukkig wel mee, zodat het voor mij toch wat voelde als vakantie.

Ik trouwde enkele jaren later en kreeg een eerste kind. Toen onze dochter vijf weken jong was deed ze een ademhalingsstilstand en belande ze na een gelukte reanimatie op de intensieve zorgen. Een heleboel onderzoeken later kwamen we te weten dat ze een zwaar risico patiëntje was voor wiegedood. Ze heeft in totaal 2.5 jaar met een ademhalingsmonitor moeten slapen en heeft nog vier keren kritiek op intensieve gelegen na een zware ademhalingsstop waar ze niet goed uit raakte.

Drie maanden na haar tweede negatieve testing (geen risico op wiegedood meer) werd haar broertje geboren. Die krijste dag en nacht. Niks aan te doen , huilbaby volgens het clb. Huilbaby werd huilpeuter, huilpeuter werd huilkleuter.

Omdat we er toch in geloofden dat het wel snel over zou gaan, en we een groot gezin wouden, werd intussen nog een zusje geboren. Onze zoon werd langzaam een beetje rustiger, en een half jaar lang hebben we echt gedacht dat we het ergste achter de rug hadden. Toen werd ons jongste meisje anderhalf.
Ik haal haar op een ochtend uit haar bed en ze was zo rustig, ... te rustig. Ik stuur mijn man (die het allemaal maar onzin vond want er was niks aan onze schat te zien, buiten dat ze zo rustig was) met haar naar de huisarts en vertrek zelf naar mijn werk.
Daar kom ik net toe als er telefoon voor mij toekomt. Mijn man was met onze dochter naar de huisarts gegaan en net toen hij toekwam in de wachtzaal begon ze te stuipen en deed ze een hartstilstand. Onze huisarts heeft haar gereanimeerd tot de mug het over kon nemen, en haar naar spoed had gebracht. Na onderzoeken bleek dat haar temperatuur op een kwartiertje was gestegen van 37 naar 41graden. (door een bacterie) Haar lichaam was hierdoor in shock gegaan. Ze heeft het daarna nog een keer gehad, toen was ze gelukkig net in het ziekenhuis en konden ze meteen handelen waardoor ze niet weer een hartstilstand deed)
Van haar anderhalf tot haar vijfde levensjaar is ze bij elke temperatuurstijging boven de 37.8 graden preventief opgenomen geweest in het ziekenhuis.

Omdat we toch zo graag een keer een 'gewone' babytijd wouden waren we zo gelukkig een vierde kindje te mogen krijgen. 6 maanden zwanger van ons vierde kind (zoontje) kregen we te horen dat onze oudste dochter een ontwikkelingsachterstand had en ADD. Maar dat was niet alles want ook onze oudste zoon was niet ' gewoon een huilbaby/kleuter' maar bleek toen ook ADHD te hebben, een lichte mentale achterstand en Autisme.

Ons jongentje werd geboren en het was precies ons oudste zoontje alleen nog een graadje erger. Hij krijste letterlijk elke seconde van de dag (en nacht). Hij werd op de wachtlijst gezet om getest te worden op ontwikkelingsachterstanden. Later bleek na onderzoek dat hij ook een lichte mentale achterstand had, en ADHD, DCD en ASS. Ze vonden bij hem ook een chromosoom deletie.
Intussen bleek ik onverwacht al vier maanden zwanger te zijn (weer een zoontje) en ons vijfde kindje is op een dag na precies een jaar na zijn broertje geboren.

Ondertussen rezen er ook vragen op bij onze tweede dochter. Ze had intussen al een diagnose van ADHD en DCD gekregen , maar na twee jaren specifiek behandelen waren zowel de reva, de school als haar gon begeleidster ervan overtuigt dat er meer dan 'alleen maar ' DCD en ADHD speelden. Er werd specifieker getest en vandaag kreeg ik te horen dat ook zij autistisch is. Maar dat ze ook nog een gespecialiseerder onderzoeksteam naar haar willen laten kijken omdat ze ook tekenen van OCD in haar herkennen.

pfff Wat wil ik nu met deze post bereiken , geen idee even klagen zeker zodat ik morgen weer vrolijk op kan staan en er weer tegen aan kan.

Oh ja even een 'kleinigheidje' vergeten 'k sta er nu ook nog eens alleen voor omdat mijn man al 2 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis ligt na zijn derde zelfmoordpoging dit jaar.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Waarom zoveel kindjes...
Eigenlijk wou ik altijd al een groot gezin, en ik was al zwanger van onze vierde voor ik voor het eerst te horen kreeg dat onze kinderen niet gewoon wat langzamer en wat moeilijker waren en dat het allemaal wel voorbij zou gaan. Maar dat ze een echt probleem hadden dat nooit helemaal voorbij zou gaan. Ons vijfde schatje is los door de pil (en de borstvoeding ) heen gekomen en ik was al vier maanden zwanger voor ik het doorhad , dus abortus was al geen optie meer (niet dat ik dat ooit over mijn hart gekregen zou hebben.)
Ons vijfde kindje lijkt na een moeilijk eerst jaar (4 keren geopereerd aan een peri-anale fistel in zijn eerste levensjaar) ons enioge 'gezonde' kindje te zijn (heeft alleen een beetje logo nodig voor sommige uitspraken)

Steun van de familie heb ik weinig, mijn moeder wil wel maar is niet echt een betrouwbare steun en toeverlaat aan wie ik onze kinderen met een gerust hart kan toevertrouwen. Zijn ouders zeggen gewoon zelf het niet aan te kunnen.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Tuurlijk is een kind meer dan de babytijd alleen , ik vind ze nu ze wat ouder zijn (oudste is intussen 15) ook nog heel leuk hoor


We krijgen veel hulpverleners over de vloer . Gon begeleiding oudste dochter, autiteam oudste zoon, 2 dagen per week reva + gon begeleiding tweede dochter, 3 dagen in de week reva + gon begeleiding tweede zoon. en zelf heb ik heel veel aan de psychologe van het reva centrum waar onze kindjes gaan. En allemaal zijn ze het er heel erg over eens dat wij wel een stabiel gezin hebben. Alleen daait alle stabiliteit helemaal rond mij. Ik ben diegene die alles regel, ik ben diegene die alles doet.
Ik ben gelukkig van nature uit een heel erg positief persoon. Ik heb niet de pech gehad een alte (wiegedood) kindje te krijgen , neen ik had het geluk haar net op tijd te vinden. Het was niet vreselijk dat mijn dochter een hartstilstand kreeg, wie anders heeft zoveel mazzel dat het net in de wachtzaal van een dokter gebeurd. Snap je zo zit ik eigenlijk ineen. Ik probeer die boodschap ook elke dag opnieuw zo aan mijn lieverds over te brengen. Ook al hebben ze hun probleempjes, wat heb ik een geluk dat ik hun mama mag zijn. Want ik heb gewoon de allerliefste schatjes van de hele wereld

Alleen heel soms, net zoals nu wanneer al onze schatten lekker veilig in hun bed liggen , laat ik mezelf heel even toe om me even heel zielig te vinden. Ik had die bijkomende diagnose van ons meisje echt niet verwacht. Maar morgen sta ik weer vrolijk op hen geef ze een extra knuffel.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Dank jullie allemaal. Thuisbegeleiding is hier enkele jaren terug (gedurende een jaar ) geweest. En toen was ons zoontjes 'tijd op' Nu staan we op de wachtlijst voor ons tweede zoontje want hij heeft daar ook 'recht' op. Maar de wachtlijsten zijn heel lang.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Met de kinderen gaat alles met zijn ups en zijn downs. Eigen aan hun individuele probleempjes. Gelukkig kunnen ze goed om met de afwezigheid van hun vader.
Voor mij is het heel belangrijk om te weten dat de oorzaak van mijn man's zelfmoordpogingen van het voorbije jaar niet bij het niet aanvaarden van onze kindjes lag; maar net bij het feit dat hij zichzelf als oorzaak van hun problemen ziet.
Zijn ganse kindertijd is hem gezegd geweest dat hij niks waard was. Niet voor zijn ouders (zeiden ze hem letterlijk) omdat hij geen meisje was. Niet op school omdat hij (zo zeiden ze toen) dom was...
Voor mij is hij natuurlijk wel veel waard, dat heb ik hem ook vaak gezegd , maar dat negatieve gevoel is altijd bij hem blijven hangen. Maar ook mijn man was altijd wel wat 'anders'.
Vorig jaar kregen we te horen dat ons zoontje een chromosomafwijking heeft, en later bleek die doorgegeven te zijn door mijn man. En ook dat die chromosoomafwijking (zo goed al zeker) de oorzaak is van de problemen van al onze kindjes. Daar voelt hij zich natuurlijk erg schuldig over (hoewel ik hem dat natuurlijk helemaal nooit kwalijk heb genomen, en hem nooit als 'de schuldige' heb gezien).

Ik ben heel bij met mijn bijzondere schatjes en zou ze nooit willen omruilen nog in geen duizend jaar

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Even snel vanop de ipad want ik kruip nu echt onder de wol
@mafkees, jij snap het precies goed. Mijn mans verleden heeft hem heel diep geduwd en ik hoop zo dat hij er nu eindelijk eens echt mag uitraken , en dat hij zichzelf eens ziet door mijn ogen.

Voor mezelf is er gewoon geen ruimte om zwak te zijn , niet vroeger, niet nu! Ik moet gewoon diegene zijn waar iedereen hier op kan bouwen, het kan niet anders, het is niet anders ,ik wil niet anders.
Maar later als ik (waarschijnlijk al heel ) oud en versleten ben, eis ik voor mezelf het recht op twee depressies en een inzinking op ;-)