Zo moeilijk en verdrietig

Ik zit ergens mee.
Even kort het verhaal:
Ben gescheiden en heb een kind.
Nu al drie jaar een relatie, binnenkort gaan we samenwonen .
Bij mij is er altijd een enorme kinderwens geweest/gebleven, door een heleboel omstandigheden waaronder dus een scheiding, is die verdere kinderwens onvervuld gebleven.
Mijn vriend is 42 en heeft geen kinderen. Ik ben nu 36 en heb dus een kinderwens.
Mijn vriend heeft altijd gezegd: Ik weet het niet of ik nog kinderen wil, ben wellicht ook wat te oud.
Nu ben ik van mening dat je zou oud bent zoals je je voelt en dat, zeker als je allebei een lange relatie hebt gehad,dingen gewoon wel eens anders kunnen lopen dan je in eerste instantie gepland had.
Maar de leeftijden even hiervan losgekoppeld...
Mijn kinderwens groeit nog altijd. Het is nog niet klaar, ik ben er heel duidelijk niet klaar mee en merk steeds meer dat ik dat niet aan de kant kan zetten. Het geeft me zo'n pijnlijk verdrietig gevoel als ik geen kinderen meer zou krijgen (dan wel met deze man).

Nu staan we dus op het punt van samenwonen, duurt nog een paar maanden.
Net een heel gesprek gehad over samenwonen en mijn grote kinderwens die ipv minder alleen maar sterker word.
Zegt mijn vriend dat hij dan wel aan mij moet gaan vertellen voordat we gaan samenwonen, of hij wel of geen kind(eren) met mij wil.
Hij wil niet achteraf mij het gevoel geven dat het eventueel wel eens anders zou kunnen lopen door geen kind te willen.
Waarop ik zeg, en anders? Wat als je dat niet zou willen?
Dan moeten we niet gaan samenwonen was zijn antwoord, want gaat wrikken op den duur.
We hebben al drie jaar een geweldige relatie, stevig als wat, samen gelukkig, samen willen we onze toekomst verder doorbrengen en oud worden.
En dan dit.
Het kan toch niet zo zijn dat onze toekomst op het spel komt te staan door een kinderwens?
Voor beide kanten is wat te zeggen, maar hij wist van mijn wens af toen we elkaar leerden kennen, het is niet iets nieuws, hij is ook altijd eerlijk geweest door te zeggen dat hij het niet weet, geen ja, maar ook geen nee.
Nu snap ik zijn standpunt, dat hij bang is straks samen te wonen, uiteindelijk toch geen kind te willen en dan de daarbij komende teleurstelling in verwachtingen.
Maar het is niet iets nieuws, het is iets wat ik steeds duidelijk heb aangegeven en eerlijk in ben geweest.
Vorige zomer ook samen naar de gynaecoloog geweest.
Dat hebben we toen gedaan omdat ik veel problemen in het verleden heb gehad (miskraam met 15 weken, curretage gehad en daarna verklevingen door de curretage, etc)
We wilden allebei eerst zeker weten voordat we ons zouden buigen over de vraag wel/geen kind(eren) of het nog wel zou kunnen.
Dat bleek gelukkig nu allemaal goed te zijn en ik kan nog "gewoon" kinderen krijgen.
En dan nu dit.....

Het is geen angst bij hem voor het samenwonen, zover het mogelijk is, wil hij dat nog liever dan dat ik dat wil.
Maar hij is dan bang als hij dus nee tegen een kind zou zeggen dat dat dus enorme gevolgen gaat hebben voor onze relatie.
Heel eerlijk dus.
Maar nu wel in een moeilijk patstelling....
Geen idee wat ik met mijn verhaal wil, gewoon even kwijt denk ik.
Voel me even heel verdrietig.
Ik wil mijn vriend niet kwijt, maar snap zijn punt ok.
Zo ontzettend lastig dit....

Bedankt voor je reactie Monica, ik heb je verhaal destijds daarover wel gevolgd inderdaad.

Het is gewoon een moeilijke situatie en ik ben er echt misselijk van.
Hij is nu even weg, maar we zouden er straks verder over praten.
Maar het idee hem kwijt te raken maakt me ook beroerd.
Ik snap hem ook wel dat hij dit duidelijk gesteld wil hebben voordat we gaan samenwonen, maar ik wil niet kiezen en hij ook niet. Dan zit je redelijk klem.
Ik wil dolgraag een kind, samen met hem. Maar ik voel nu dat als hij nee zegt dat we beiden op een naar punt komen. En ik wil ook niet dat hij ja gaat zeggen vanwege mij. Nou Zal hij dat nooit doen, maar we staan redelijk vast als hij niet wil.
Ik zie dit soort topics vaker voorbij komen, maar nooit gedacht dat je je dan zo "verscheurd" zou kunnen voelen.
Het is geen kwestie van zwart wit....het is zoveel meer dan dat.
Zeker met een man die wel redelijk zwart/wit denkt.
Hij gaat heel anders met zijn gevoel om dan dat ik dat doe.
Ik ben op en top een gevoelsmens, misscien dat dat het juist nog wel lastiger maakt....ik weet het niet....