relatie..valt me op

Ik denk niet dat het bedoeld is als een aanval op wie dan ook.
Meer een constatering van wat er speelt in de maatschappij.
De 1 zal dat niet uitmaken, de ander kan daar wel mee zitten. Net als met heel veel andere topics

Van mijn kant uit gaat het ook niet om het vellen van een oordeel over anderen, maar ik vind het wel een heel groot maatschappelijk probleem.

Sis Meen je dat echt? Dat haal ik er toch echt niet uit, hoor

Ik zou zelf ook voor geen goud zonder mijn mannetje willen. Jaloezie op een echtscheiding kan ik me echt niet voorstellen. Misschien dat daar de vraag vandaan komt: Hoe komt het toch dat relaties zo vaak breken en wat voor negatieve gevolgen heeft dat op de maatschappij? En dan van daar uit (voor mij) heel egoïstisch: welke gevolgen gaat dat hebben voor mijn eigen kinderen straks?

Zo lees en zie ik het niet sis, ik ben het er wel mee eens eigenlijk en weet je...het valt me op dat veel relaties kapot gaan als de kids nog erg klein zijn, dat gaat dan als volgt...je leert iemand kennen...wordt verliefd......besluiten samen verder te gaan...alles nog steeds leuk enzo.....besluiten samen dat je kinderen wilt.....baby 1 wordt geboren.....en dan....dan begint het gedonder.....als dat nog niet zo is dan komt er al snel een baby 2 en dan daarna is de koek op....en weer een paar kinderen met gescheiden ouders zijn geboren.

Nu vraag ik me dus altijd serieus af......wat als die kids er niet hadden gekomen.....als je die bv over 10 jaar pas gewild had....had die relatie breuk er dan ook gekomen??
Want eerlijk is eerlijk een eerste kind zet wel alles even op z'n kop, je moet inleveren dat is een feit en blijkbaar valt dat zo tegen of kunnen mensen daar niet mee omgaan of wat dan ook maar een scheiding zie je toch heel vaak met kleine kids nog.....

Zelf zou ik niet willen zeggen dat ik het beter doe, absoluut niet, wij kennen elkaar nu 22 jaar waarvan 18 jaar getrouwd en we hebben ook al flinke hobbels in de weg gehad.
Maar we zijn nog steeds bij elkaar, zo ook onze ouders, schoonouders zijn pas 50 jaar getrouwd geweest en mijn ouders zijn dat bijna.
Het kan dus wel.

By the way......scheiden kost geld en nu zo met de crisis is dat dus een dure aangelegenheid, men verwacht dat er minder scheidingen komen las ik laatst ergens maar ja wat krijg je dan??......ook een ongezonde situatie denk ik....

Zonder me al te veel in de discussie te mengen over hoe het bericht bedoeld zou kunnen zijn...
Blijkbaar had ik dus net wel de neiging me te gaan verdedigen, uit te leggen waarom ik gescheiden ben.
Dus ergens zal ik me wel "" aangevallen"" gevoelen hebben.
De neiging om me te verdedigen.
Het is namelijk ook zo dat er een andere kant aan zit.
Mensen kijken dus blijkbaar nog steeds met een scheef oog naar anderen die gescheiden zijn.
"" die hebben het opgegeven, of welke vent laat haar in de steek, nou er zal vast wel iets mis mee zijn"" Ik kan nog wel even doorgaan met de vooroordelen die je naar je toegemikt krijgt al je gescheiden bent.
Dat is niet leuk, dus misschien heb ik inderdaad de neiging me "" aangevallen"" te voelen door te zeggen dat ik met alle goede intenties getrouwd ben, maar dat die intenties niet wederzijds waren.
En dat heeft niets te maken met wel/geen kinderen in ons geval.
Ik vind het vreselijk voor mijn kind dat hij een kind van gescheiden ouders is, ook hij krijgt daarmee een eticket en aale vooroordelen over zich heen, terwijl dat niet altijd persee negatief hoeft te zijn.
Zo jammer.

Misschien is het grootste probleem van deze tijd niet de feitelijke echtscheidingen.
Misschien is het grootste probleem dat mensen in het algemeen anders met elkaar omgaan.

Individualisme is nu toch echt sterker aanwezig dan vroeger. Als je in de omgang met elkaar (in een huwelijk of anders) het moeilijk vindt dit op een respectvolle manier te doen, is dat een probleem.

Dan is respect misschien wel de nu missende factor? En dat dat dan doorwerkt in sommige huwelijken? In sommige gevallen in mijn omgeving klopt dat misschien wel.

Ook is het opvallend dat men tegenwoordig leeft voor eigen geluk. Ik denk dat men zichzelf vroeger eerder zag als deel van het geheel. Dat opofferen er meer bij hoorde. Je werkte om te overleven. Tegenwoordig is het vaak zo dat je je moet kunnen ontwikkelen, er gelukkig van worden en er zoveel mogelijk aan over houden. Dat is een beetje overdreven, maar misschien dat het toch mijn idee duidelijk maakt.

Ik ben ook alleenstaand met kids. Sterker nog: ik heb 3 kids van 1 vader en nog een zoontje van een andere vader. Maar ik voel me niet aangevallen hoor door dit bericht. Het lijkt inderdaad wel een trend te worden om uit elkaar te gaan. Ik ga hier absoluut niet uit de doeken doen waarom ik geen relatie meer heb met de vader(s), maar ik weet van mezelf dat ik er alles aan gedaan heb om het te laten werken en kan mijzelf en mijn kids recht in de ogen aan kijken. En ja ook ik denk soms wel eens dat mensen te makkelijk uit elkaar gaan.

Maar oordeel niet te snel. zoals al eerder gezegd: je kunt niet weten hoelang er aan vooraf is gegaan en hoeveel er misschien al wel geknokt is. Of wat de uiteindelijke reden is dat mensen uit elkaar gaan.

Ik zou zeggen maak je niet druk, je kunt er toch niets aan veranderen en wees blij dat je al zolang gelukkig bent met je man; geloof me, uiteindelijk had ik dat ook het liefst gehad.

Weet je trouwens wat pas echt erge opmerkingen zijn? Dat mensen vinden dat je de makkelijkste weg kiest door uit elkaar te gaan. Nou geloof me, dat is absoluut niet het geval

Ik vind niet dat je kunt zeggen dat door scheidingn alleen kinderen verkeerd beeld krijgen van wat een goede relatie inhoud. Mijn ouders bleven voor de kinderen bij elkaar maar man.. ik heb alleen maar de verkeerde dingen geleerd door hun verknipte relatie. Als kind dacht ik regelmatig, ga alsjeblieft uit elkaar!

---

mama van 4 jongens

Danielle het laatste stukje wat je schrijft ben ik het heel erg mee eens.
En weet je.....dat najagen van eigen geluk brengt je niet dat wat je ervan verwacht denk ik....want het gras is nog steeds net zo groen aan de overkant maar dat ziet men pas later....te laat......

En nee ik val gescheiden ouders niet aan want ik weet niet wat er allemaal aan vooraf is gegaan dat je tot dat besluit komt.
Maar ik vind het wel altijd triest voor de kinderen want die zijn toch altijd de dupe.

Als ik zo vrij mag zijn Meelezer denk ik dat jij je verdedigt omdat jij waarschijnlijk ook niet bedacht had dat je relatie/gezin zo zou aflopen. Als ik jouw stukje lees... en je eerdere verhalen... dan doelt TO op instellingen zoals die van jouw ex. het jammere is alleen dat die mensen (algemeen dus) zelf waarschijnlijk niks mis vinden met hun instelling en het daarom ook niet zien als een aanval.

Eigenlijk is het dus juist heel gezond als je je aangevallen voelt

Quote SismvNick:

En trouwens, tegenwoordig dumpt iedereen toch zijn kinderen in een kdv.. Dus ja. Dat vind ik pas absurt, kinderen nemen en ze dan dumpen.

En dit is niet aanvallend?????

vrouwen zijn in deze tijd ook veel zelfstandiger, vroeger was de vrouw vaak afhankelijk van de man en bedachten ze zich wel eerst 10x.

ik heb destijds veel gevochten, maar het houd een keer op natuurlijk. liever gelukkig alleen (met dochter), dan ongelukkig samen.

sinds wij uitelkaar zijn is de spanning, irritatie en het vele geruzie weg en kunnen we weer met elkaar door 1 deur. leven nu meer als gezin, dan toen we bij welkaar waren. ieder gaat zn eigen weg en hij is er voor ons als we hem nodig zijn (wat toen niet het geval was...kwam geregeld dronken thuis in de week en ging vreemd). ik heb geen spijt van mn beslissing. Demi heeft mu 2 gelukkige ouders, die omtrent haar goede afspraken kunnen maken. dat is m.i. beter dan continue geruzie thuis.

---

The most dangerous place on earth is between a mother and her child

Cir, ik heb niet gezegd dat ALLEEN kinderen van gescheiden ouders een verkeerd beeld krijgen.

Dat is appels met peren vergelijken. Kinderen die opgroeien waarbij ouders niet bij elkaar zijn zien niet hoe ouders met elkaar en kinderen als gezin leven. Dat staat los van slechte huwelijken, mishandelaars, misbruikers, etc

Meelezer Ik begrijp dat het, zeker in jouw geval, ook helemaal niet leuk is dat er ''zo'' over echtscheiding gedacht/gepost wordt.

Het is ook een moeilijk onderwerp, omdat als je naar iedere situatie op zich kijkt, dat het 7 v.d. 10 keer gewoon te begrijpen is dat het zo loopt. Zeker wanneer 1 partner het niet eens wil, zoals bij een hele goede vriendin van mij. Zij wilde niet eens scheiden, haat het om een ''gescheiden vrouw'' te zijn, vindt het vreselijk voor haar kinderen.
Dat is gewoon verdrietig. Op alle fronten. En ik zal haar zeker niet veroordelen.

Niemand trouwens, hoor. Je kunt nooit achter deuren kijken. Maar het is wel zorgelijk dat echtscheiden op zich zich idd als een soort olievlek lijkt te verspreiden.

En voor jou, Meelezer. Voel je niet alsof je jezelf hoeft te verdedigen! Jij weet dat je hebt gedaan wat wat je kon en dan is het goed.

Het etiket van ''kind van gescheiden ouders'' verdient idd geen enkel kind. Maar toch is het zo. Net zoals dat mijn kinderen een etiket hebben als ''kind van christelijke ouders'', ''kind van een thuisblijfmoeder'' en zo zijn er nog -tig etiketten. Sommige kun je iets aan doen, andere niet. Ik denk dat je daar op zich niet te zwaar aan moet tillen. Een dergelijk etiket is niet wat een persoon is, het zegt alleen iets over een klein stukje van die persoon.

En weet je, mijn ouders zijn al 37 jaar getrouwd, nooit zichtbare relatieproblemen gehad. Mijn zusje is pas gescheiden. Haar ex (die een zus heeft die voor de 3e keer getrouwd is) wilde helemaal niet scheiden. Zo zie je maar... Kennelijk werkt dat goede voorbeeld ook niet altijd.

Mij valt het ook op dat sommigen het bijltje er wel erg snel bij neer gooien. In de (voor?)laatste aflevering van Echt Scheiden ook al.
Man en vrouw krgen kindjes en toen werd het een sleur, daardoor hadden ze geen interesse meer in elkaar ( en de vrouw niet in se x las ik tussen de regels door..).
Een relatie is nou eenmaal ook investeren in elkaar, het gaat allemaal niet vanzelf.

Maar ja, een relatie doe/maak je ook samen. Dus als 1 van de twee geen zin meer heeft en niet meer wil proberen dan houdt het op.

Overigens heb ik diverse scheidingen meegemaakt in mijn omgeving de laatse tijd en de meesten liepen niet vast op sleur. Alhoewel de problemen ( vreemdgaan e.d) er denk ik wel voortkwamen uit de relatiedip door de sleur. Wel steeds door de mannen overigens in deze gevallen.

Trouwens Meelezer, jij moet je door dit topic écht niet aangesproken voelen. Ik kan me jouw topics van voor/tijdens je scheiding. nog levendig voor de geest halen. Mán wat heb ik meegeleefd, jouw schuld was het zeker niet.

Ik ben jalours op de gezinnen die niet gaan scheiden.
Ik ben een alleenstaande moeder met 3 kinderen en we hebben alle 4 gedrags problemen. (adhd)
Ik hoor veel dat mensen in mijn omgeving respect voor me hebben omdat ik het allemaal zo goed alleen doe.
Maar ik voel me ook alleen.
Elke dag verdriet, voel me eenzaam.
Heb een korte realtie van 2 maanden gehad maar we stonden absoluut niet op 1 lijn.
Ik "hou" nog steeds van hem maar ik zie niet een toekomst in hem.
Toen ik moeder werd had ik me niet voorgetseld dat het zo zou gaan.
Omdat hun vader en ik niet meer verder met elkaar komen kan ik mijn kinderen niet geven wat ik zo graag zou willen....een hecht gezin.
Voel dat ik gefaalt heb.
En nu voel ik me schuldig omdat ik het niet meer aan kan.
Ik wil dat mijn kinderen eens in de maand naar een zorgboerderij gaan zodat ik niet zo "belast" ben en ik ook ff kan ademen.
Misschien dat ik me nu zo voel omdat ik al 12 weken ziek ben en aan huis gekluisterd zit, maar zo voel ik me.
Ik heb niet gekozen voor een scheiding maar het is me overkomen.

---

Brenda, mv Erykah, Gaby en Imre

Ik denk dat een kind van gescheiden ouders ook daarna juist een heel goed voorbeeld kunnen meekrijgen van hoe een relatie wel hoort te zijn. Als beide ouders een nieuwe relatie krijgen waarbij het wel loopt dan is dat toch weer iets wat in de plaats komt van de mislukte relatie.

Meelezer, wat naar dat er echt mensen jou ( en je kinderen) veroordelen en een etiket plakken. Daar kan ik met mijn hoofd niet bij hoor.

---

mama van 4 jongens

Misbren Weet niet goed wat te schrijven, maar vind het vreselijk voor je dat je je zo voelt.

Heb niet het gevoel dat je gefaald hebt, hoor, want niemand is perfect. Ik ben dan misschien niet gescheiden, maar heb verder genoeg andere dingen die ik beter had kunnen doen/kan doen.

Je roeit toch met de riemen die je hebt. Meer kan men niet van je verwachten. En al voel je je moe, ben je ziek, ik denk uit al je posts opgemaakt te hebben dat je een sterke vrouw bent die het toch allemaal maar doet! Kan me ook voorstellen dat je je het moederschap anders voorgesteld had. Wie weet kom je nog eens iemand tegen met wie je je leven zodanig op kunt bouwen dat het voor jou wel allemaal leuk wordt!

Was dan wel niet getrouwd maar hadden wel samen een dochter (toen net 1.5 jaar)
De keus was niet makkelijk, maar de relatie al helemaal niet.
Van de buiten wereld heel veel kritiek gehad, maar zij hadden geen idee van wat ik doormaakte, liep al jaren op mijn uiterste puntje van mijn tenen, maar zeker niet naar de buiten wereld toe.
Zoals een oud gezegde zegt " elk huisje, heeft zijn eigen kruisje"
Vaak vechten stellen al jaren zonder dat iemand dat weet.
Vind dan ook dat men niet moet (ver)oordelen voordat men alle feiten kent en dst geldt overigens niet alleen voor scheidingen men oordeelt in de huidige maatschapij zo wie zo soms (te) snel

---

Droom niet je leven, leef je dromen!

TO, ik hoop voor je dat je het nooit mee hoeft te maken, maar ook oordelen is zeer moeilijk!

Ik zit er momenteel middenin. Vechten? Heel graag! Alleen zijn daar 2 voor nodig en die 2e wil niet meer. Hij wil zijn vrijheid terug, kunnen doen en laten wat hij deed als vrijgezel. Jammer dat hij daar een paar jaar te laat achterkomt en de kinderen en ik daar de dupe van worden...

Nelia
Dat klinkt vreselijk. Verdrietig voor jou en de kinderen.

Hopelijk ga jij straks toch gelukkig worden zonder hem!

@ Suus, Haha, toch nog ergens goed voor dat in me "" aangevallen"" voelde.
@Mie Ik weet dat er inderdaad veel mensen met mij meegeleeft hebben, weet alleen niet alle namen meer.
Gelukkig gaat het nu echt heel goed met ons!!

Er waren er nog meer die gereageerd hadden...
Ik heb nu geen last meer van die etikketen, maar in het begin moest ik daar vreselijk aan wennen.
Er zijn legio voorbeelden te noemen van zogenaamde vrienden die jou als vrijgezelle vrouw ineens heel bedreigend kunnen vinden.
Mensen die vinden dat je iets verkeerds gedaan hebt, immers, anders laat iemand jou toch niet zo zitten etc etc.
Al dioe vooroordelen, ik betrek ze echt niet allemaal op mezelf hoor, maar het valt me nog altijd op hoe hard mensen zijn en hoe rechtlijnig de dingen gezien kunnen worden.

Er zijn zoveel gezinnen waar de buitenkant perfect is, maar ondertussen.
ik zou die schone schijn ook niet willen, wat denk je dat dat met je kind(eren) doet.
Het is inderdaad wat je je kinderen als voorbeeld, wil, meegeeft.
En al die statistieken die nu zeggen dat mijn kind nu straks slechter relaties kan aangaan etc, hoe stop je iemand bij voorbaat al in een hokje? Ik kan daar slecht tegen.

Een scheiding, en zeker waar kinderen bij betrokken zijn, is vaak al heftig genoeg zonder dat anderen daar hun oordeel over geven.
Ik heb even geen idee meer waar ik nu met mijn verhaal naar toe wilde, maar ach, ik ben het even kwijt haha

@Nelia, schreef jij voorheen niet op het andere forum met de meiden van grey''s anatomy mee?
Heel veel sterkte meis, pittige tijden zo te lezen

Ik zit dit topic te lezen en dacht dat ik er niets mee te maken had, aangezien ik 10 jaar samen ben en een super fijne relatie heb en 3 kindjes.
Tot ik me opeens bedenk dat ik zelf een kind van gescheiden ouders ben.
vroeger dacht ik altijd nooit te trouwen, dan ging je toch weer scheiden en dat wilde ik niet. Nu ben ik wel getrouwd en heb me voorgenomen altijd voor mijn relatie te vechten, juist omdat ik niet wil dat mijn kinderen meemaken wat ik heb meegemaakt.
Kortom, je weet niet hoe de generatie hierna hier op reageert, meestal heb je een golfbeweging met zulke dingen. Je hebt kans dat er juist erg weinig scheidingen zijn omdat de kinderen van nu straks een stabiel gezin voor hun kinderen wil.

Tuurlijk kunnen kinderen een fijn gezin hebben met een stiefouder, maar dan heb je nog steeds geen idee hoe ouders samen in 1 huis hun kinderen samen groot brengen.

Wat ik om me heen zie, is dat mensen niet meer praten! Ze leven hun leven, dat is het!
Hier ben ik nu 9 jaar samen met mijn man, samen 2 lieve kids.
Ben ik verliefd, nee niet meer, ik hou zielsveel van mijn man, andere mannnen? het boeit me echt niet!

Wat ik wel vind, is dat de balans tussen de ouders 'verstoord' wordt, als er kinderen komen, iedereen moet even kijken en voelen voordat de balans hersteld kan worden. Dit is voor sommigen vanzelfsprekend en voor sommige echt even wennen of aanpassen.

Quote Nelia:

TO, ik hoop voor je dat je het nooit mee hoeft te maken, maar ook oordelen is zeer moeilijk! Ik zit er momenteel middenin. Vechten? Heel graag! Alleen zijn daar 2 voor nodig en die 2e wil niet meer. Hij wil zijn vrijheid terug, kunnen doen en laten wat hij deed als vrijgezel. Jammer dat hij daar een paar jaar te laat achterkomt en de kinderen en ik daar de dupe van worden...

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Quote Suus:

Tuurlijk kunnen kinderen een fijn gezin hebben met een stiefouder, maar dan heb je nog steeds geen idee hoe ouders samen in 1 huis hun kinderen samen groot brengen.

Maar wat dan als een van je ouders overleden is?
Dat kan natuurlijk ook, dat ook een eenoudergezin, onder andere omstandigheden, maar de kwestie van hoe ze met elkaar omgaan heb je dan ook niet meer.

Quote Meelezer:

@Nelia, schreef jij voorheen niet op het andere forum met de meiden van grey''s anatomy mee? Heel veel sterkte meis, pittige tijden zo te lezen

Nee, dat ben ik niet.

Thanks voor de steun. Ik kan kwaad zijn, verdrietig zijn, maar los er niets mee op. Ik moet nu vooruit kijken, voor mijzelf, maar het allerbelangrijkste: voor mijn kinderen.