relatie..valt me op

soms is het vecht stuk en de vecht lust gewoon weg.....

---

<3 Marissa & Jaimy <3

wat jij je nu allemaal afvraagt , daar was ik gisteren ook met mijn man over bezig, mensen gaan zo snel uit elkaar precies en praten gewoon niet meer, erg allemaal...

ben het helemaal met je eens
echt vreselijk soms allemaal
je kan het je soms ook allemaal niet voorstellen dat iedereen zo snel opgeeft

soms vechten mensen harder als dat ze naar buiten laten doorschemeren.....

---

<3 Marissa & Jaimy <3

Denk niet dat je er over kunt oordelen als je er niet in zit..

Ik ben zielsgelukkig met mijn vent hoor, maar je ziet van buitenaf niet wat er binnen speelt. Je weet niet hoe lang iemand al vecht.

Kun je gewoon niet over oordelen

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Denk dat het mede te maken heeft met de veranderingen in de maatschappij. Je moet gaan voor je eigen geluk, ontwikkeling enzovoort. Echt samen is er in zekere zin gewoon niet meer bij.

En heb je een relatie dan is het soms meer geven dan nemen. Maar vind je dat jezelf belangrijker bent dan zal dat niet snel gebeuren.

En je mag mensen er niet meer op aanspreken. Moet je eens proberen, om te vragen: je hebt toch gezegd in voor en tegenspoed? Mensen staan op hun achterste poten. Zij verdienen hun geluk en als ze verliefd zijn een op een ander dan is het gewoon voorbij.

Zo jammer. Want ik gun ze echt allemaal al het geluk van de wereld. Maar 9 van de 10 keer krijg je dat niet door er zomaar mee te stoppen en verder te gaan met de ander.

Jij weet niet wat er achter gesloten deuren zich afspeelt. Soms lijkt het alsof men heel snel uit elkaar gaat, maar hebben ze echt wel gevochten. En ja als de andere partij niet meer wil vechten houdt het op.

Mijn ex wilde ook niet meer vechten. Hadden een 2 jarige zoon, maar hij koos voor zijn beste vriend. Woont die nu nog mee samen, maar de relatie is ook niet wat hij er van verwacht had. Maar ik wil hem echt niet meer terug.

Denk dat je er ook samen voor moet gaan.
Als er een van de twee het gewoon domweg opgeeft om wat voor een reden dan ook, dan kun je wel willen vechten, maar dan houdt het toch echt op.
Vaak is er dan ook wel een ander in het spel, of er is zoveel gebeurd dat het niet meer goed kan komen.
Voorheen werd er minder gescheiden dan nu, maar dat heeft ook te maken met de tijd waarin we nu leven, helaas....

Hier had ik het laatst ook over met mijn man. Jaren terug vierde mensen hun 25/30/40/50 jarige huwelijk Nu halen de meeste geen 12,5 jaar. Ik heb gezinnen kapot zien gaan (omdat de vlindergevoel over is of omdat ze een andere leuk vinden) en echt ze zijn zo snel gescheiden en dan nog geen maand later wonen ze bij de volgende en bij de volgende ruzie zijn ze alweer weg. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat het bij iedereen zo gaat. Wij hebben ook een paar slechte jaren gehad. Maar we hebben gevochten voor elkaar. Tijd voor elkaar vrij gemaakt. Ik kan zeggen dat ik heel veel van mijn man hou en dat af en toe toch echt een vlinder door mijn buik fladdert.

boterbloem wat jij zegt is ook helemaal waar ze trouwen alleen in voorspoed, tegenspoed dat kan echt niet meer voor sommige.
De vechtlust voor elkaar lijkt verdwenen te zijn.

Ik sluit me helemaal bij Boterbloem aan.

Kan het me voor mezelf niet voorstellen, ben al bijna 18 jaar supergelukkig met mijn mannetje.

Ik had laatst op mijn FB een foto staan van een stokoud echtpaar. Tekst: How did you make it this long?
Antwoord: Because we come from a time when where things were broken, we'd fix them.

Dat is het ook wel een beetje. We leven op heel veel fronten in een wegwerpmaatschappij.

En het eigen geluk, de eigen ontwikkeling is vaak heel belangrijk. Men geeft liever niet zoveel op ten kosten van partner/relatie/gezin.

tussen mijn man en mij ging het ook niet meer.
we zijn nu 6 jaar gescheiden en hij "leeft" er vol op los, kijkt niet op of om naar zijn kinderen.
Reden: hij wil geen gesprek met mij aan en hij vind dat zijn kids zelf mogen beslissen of ze willen komen.
Ze zijn nu 13, 10 en 9 jaar oud.
Ik vraag me af of hij dan echt zo gelukkig is zonder zijn kids???

---

Brenda, mv Erykah, Gaby en Imre

De situatie wordt natuurlijk erg gecompliceerd als 1 van de partners het helemaal niet op wil geven en de ander wel. Heb ik in mijn omgeving al een paar keer gezien. Zoveel verdriet...

Misbren Moeilijk te zeggen of je ex gelukkig kan zijn zonder kids. Ik zou het niet kunnen en ik weet zeker dat mijn man er ook niet gelukkig van zou worden. Maar misschien dat jouw ex er heel anders tegenaan kijkt.

Ik sluit mij aan bij Boterbloem. ik zal overigens niet oordelen over individuele situaties maar in zijn algemeenheid begrijp ik het niet. In mijn beleving kies je voor elkaar om het leven te delen en een gezin te stichten en je zal moeten roeien met de riemen die je hebt en er samen het beste van maken. alleen al naar mijn kinderen ben ik dat verplicht.

Ik denk het, zou het niet weten, ik ken hem niet meer.
Vind het zo erg voor de kids, die zijn er dus de dupe van.
Hij is weg gegaan voor een ander en die heeft hem dan ook weer bedrogen.
Voor de kinderen door gaan werkt niet altijd, maar dit vind ik weer het andere uiterste.
Ik moet er niet aan denken om mijn kids niet meer te zien, waarom hij dat wel doet???
Als hij wil mag hij ze zien, hij is hun vader, maar de oudste van 13 wil nu niet meer....triest

---

Brenda, mv Erykah, Gaby en Imre

Quote -danielle-:

Ik sluit me helemaal bij Boterbloem aan. Ik had laatst op mijn FB een foto staan van een stokoud echtpaar. Tekst: How did you make it this long? Antwoord: Because we come from a time when where things were broken, we'd fix them. .

Mijn man komt uit amerika en zegt dit ook vaak. when something is broken, we'd fix them. Zo ben ik ook als iets kapot is maak ik het.

Misbren Wat erg voor je kinderen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een ouder zijn kinderen verdriet aan wil doen, maar soms gebeurt het helaas wel.

Ik denk dat elke scheiding toch wel sporen nalaat bij de kinderen. Al is er natuurlijk wel verschil tussen ouders die samen wel goede afspraken kunnen maken en ouders die in een vechtscheiding zitten of ouders die hun kinderen niet willen zien.

Ik heb ook tig gevoelens voor een ander gehad maar ben al 3 jaar samen inmiddels ik knock wel!.. maar t moet van beide kanten komen, als je alleen moet vechten dan raak je ook een keer op..

Ik ga nu niet alles bloot leggen. Maar ik heb echt k a l o t e relaties gehad, dat ik soms niet meer weet wat het ookal weer in houdt.

En er is er maar 1 die me dan weer even de moed in spreekt.
En dat weet ze

---

Ik ben niet doof!! Ik negeer je gewoon

Ja, maar zo romantisch is het niet he. Dat van vroeger "if it's broken, we fix it"
De vrouw was over het algemeen volledig afhankelijk van de man en het was een schande als men zou scheiden, zeker voor de kerk. Het was geen lang en gelukkig samen leven, het was de tijd met elkaar uitzitten. Of je daar dan zoveel gelukkiger van wordt..

Voor de kinderen vind ik het verschrikkelijk, echt.. hartverscheurend. Maar verder vraag ik me af waarom mensen die wel gelukkig getrouwd zijn het erg vinden dat er zo veel mensen uit elkaar gaan.
Ik trek het leed van vriendinnen die hun relatie verbreken wel heel erg aan, maar verder.. de statistieken... kan er niet wakker van liggen.
Is niet kwaad bedoeld hoor, maar wat schiet er je er nu mee op, met zo'n topic?

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Quote Suus:

Ik sluit mij aan bij Boterbloem. ik zal overigens niet oordelen over individuele situaties maar in zijn algemeenheid begrijp ik het niet. In mijn beleving kies je voor elkaar om het leven te delen en een gezin te stichten en je zal moeten roeien met de riemen die je hebt en er samen het beste van maken. alleen al naar mijn kinderen ben ik dat verplicht.

Hier sluit ik me bij aan, en dus ook bij Boterbloem.

Wat een mooi gezegde Daniëlle.

Quote Myself:

[...] Hier sluit ik me bij aan, en dus ook bij Boterbloem. Wat een mooi gezegde Daniëlle.

Heel saai, maar ik ook!

Wij zijn nu ook 18,5 jaar samen. Hij is mijn eerste in echt ja echt alles.

een hoop meegemaakt en gevochten (lees: hij ging vreemd tijdens een uitzending).
Vertrouwen van 0 weer naar 100, ja echt!!!

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

En nog steeds vlinders in mijn buik.

1 ding is anders, er zijn nu kinderen. Zouden zij lijden onder iets tussen ons..dan is het anders.

Maar mijn gezin is me heilig.

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

ik heb van kortbij een scheiding meegemaakt waar de reden eigenlijk was dat alles zo tegenviel. Niet in het begin, maar wel toen de kinderen kwamen. De kinderwens was heel groot en hun geluk op dat moment ook nog. 1ste kind wordt geboren, eerste scheurtjes in de relatie ook......kind blijkt een probleemkind, problemen binnen de relatie worden ook steeds groter..proberen en proberen, nog een zwangerschap, 2de kindje, breuk onvermijdelijk. Dit is de eerste scheiding die ik heb meegemaakt waar beide ouders de kinderen liever niet hebben.....ze hebben co-ouderschap, maar zijn eigenlijk beide niet blij met de kinderen en als het even kan willen ze ze niet.............. dus ja, in dit geval, een soort toekomstbeeld dat in de praktijk erg blijkt tegen te vallen en op je vraag of mensen dan de kinderen niet missen......in dit voorbeeld dus niet.........en uiteindelijk zijn de kids de dupe.........

Ik vind het erg dat de algemene mentaliteit verandert. Niet om de mensen die scheiden maar voor hun kinderen die dit als voorbeeld krijgen en het daarmee als "normaal" gaan zien. Dat verspreid zich als een olievlek in de generaties na ons.

Ik zie het zo vaak gebeuren om ons heen dat mensen kinderen krijgen en gewoon nooit geleerd of gezien hebben hoe een gezin werkt, hoe je met elkaar samen leeft. Mensen die opgegroeid zijn met een egocentrische inslag.

Suus, dat ben ik helemaal met je eens!!!

Ik zie zoveel gebroken gezinnen om me heen en realiseer me dan dat hier allemaal kinderen uit voorkomen die waarschijnlijk ook moeite met relaties zullen hebben.

Dat vind ik best wel eng voor mijn eigen kinderen. Zelfs als (en dat is een ideale situatie, misschien is het straks helemaal niet zo goed tot ze doorgedrongen ;-)) mijn kinderen meekrijgen van huis uit dat je 1 partner voor het leven kiest en daar echt voor gaat, is de kans niet zo groot dat ze een partner treffen die dat ook zo ziet.

Zelfs in kerken zijn echtscheidingen schering en inslag. Het is echt een probleem dat je overal ziet.

Maar soms heb je gewoon geen keze dan te gaan scheiden.
Ik vind het ook heel erg voor mijn kind, had het hem liever anders gegunt.
Maar achteraf denk ik dat het goed is geweest uit elkaar te gaan.
Voor mijn kind, voor mij en mijn ex, daar kan ik geen oordeel over geven, die moet dat zelf maar bekijken.
Maar ik had geen keuze.
Hij besloot, ik had te schikken, daar kwam het kort door de bocht gezegd op neer.
Ik heb relatietherapie gedaan, maar daar loog hij de therapeute en mij gewoon voor, dan houdt het op.
Hij is trouwens met een andere vrouw verder gegaan.
Het was even moeilijk in onze relatie, zij wist dat, kwam dartelend voorbij en nam mijn ex daarin mee.
Dan sta je met je rug tegen de muur, ondanks al je goede bedoelingen.
Het was of accepteren dat hij er een naast had, of scheiden, sorry maar dan is mijn keuze gemaakt.
Ik wil het beste voor mijn kind, wat dat is? Geen idee, je doet het naar beste kunnen.
Nu heb ik al een aantal jaar een liefdevolle (lat-)relatie, mijn kind ziet het verschil met de relatie die ik nu heb met mijn partner en de relatie die zijn vader heeft mijn zijn partner en hij trekt daar nu zelf zijn conclusies uit.
Maar ik was ervan overtuigd toen ik mijn belofte deed, in voor-en tegenspoed, in ziekte en gezondheid etc etc dat ik die ook waar zou gaan maken, dat was mijn intentie.
Maar soms is het zo dat de ander iets van je verwacht waar je echt niet achter kan staan en dan heb je geen keuze als de ander niet mee wilt werken.

Het blijft gewoon lastig.

Ik heb ook een paar scheidingen in de familie meegemaakt.
En 1 van die scheidingen had ik al jaren zien aankomen.
Heb zelfs die persoon gewaarschuwd, dat als ze niet zou veranderen ze haar man kwijt zou raken.
Maar ik was gek, maar nu is ze dus wel alles kwijt.

Ik sluit me bij je aan macife, boterbloem en Suus, zat al te twijfelen om er een topic over te openen.

Hier in het dorp is het niet normaal meer hoeveel mensen van onze leeftijd uit elkaar gaan.

Overal is wel eens mot, ik heb ook wel eens een woordenwisseling met mijn man. Ik denk alleen dat mensen iets te snel het bijltje erbij neergooien.

Roel en ik zijn nu bijna 18 jaar samen waarvan vorige week 9 jaar getrouwd en ik hoop dat we er nog vele jaartjes aan vastknopen.

Maar scheiden is toch wel een "trend".