Ik weet het soms ook even niet meer

Mijn beste vriendin en ik hebben ongeveer 7 jaar geleden onze eerste kindjes gekregen, beide jongens.

Naarmate ze ouder werden trokken de jongens ook naar elkaar toe en werden beste vriendjes. En ondanks dat ze ieder nu op een andere school zitten zijn ze nog steeds goede vriendjes en zien we elkaar minimaal 3 keer in de week.

Ook naarmate de jongens opgroeiden zagen we steeds meer verschillen, mijn zoon is meegaand, gearticuleerd en heel flexibel. Haar zoontje bleek erg snel ontdaan te zijn, driftig te worden en erg onredelijk te zijn. altijd willen winnen, altijd gelijk willen hebben en soms echt raar gedrag.

ZIj doet erg haar best om hem hierin te begeleiden. Inmiddels heeft hij meerdere stempels, ik zal er waarschijnlijk een paar verkeerd spellen, maar ik dacht : ADHD, PDD-NOS, ODD, ASS en aspergersyndroom. Een flinke rugzak dus.

Heel vaak verteld ze mij dat ze blij is dat onze zoons vriendjes zijn en dat mijn zoon door al zijn 'stempels' heen prikt, alsof hij het afwijkende gedrag negeert en zijn vriendje gewoon ziet voor wie hij is.

Ik heb er soms moeite mee, het jongentje kan erg gemeen zijn en zal mijn zoontje dan ook op al zijn fouten wijzen die hij maar ziet, als het jongentje wint is mijn zoontje een loser en een dikke sukkel en als hij verliest dan heeft mijn zoontje vals gespeeld en is hij een dikke gemene valsspeler. Moeders zegt hier weinig van, want 'het heeft toch geen zin en als je er wat van zegt dan escaleert zijn gedrag alleen nog maar meer"

Mijn vriendin wil graag dat de jongens veel samen doen, vooral omdat mijn zoon eigenlijk zijn enige vriendje is en hem echt door dik en dun steunt. Dus de jongens zitten samen op twee sporten. Ik heb er soms mijn twijfels bij omdat mij zoontje soms het gedrag wel eens probeert te kopieren "Zo probeerde hij vorige week spijt te betuigen door voor zijn eigen hoofd te stompen (en hard hoor) en te roepen "Ik ben ook zo dom, zo stom, stom stom stom". Dat had hij van dat jongentje geleerd, tja heeft hij een verkeerde (of juist een goede) aan mij, ik heb gezegd 'Oh gaan we op je voorhoofd slaan, leuk! Wanneer is het mijn beurt?" en toen stopte hij er toch maar weer mee.

Mijn zoontje heeft echt een paar uur nodig om weer tot rust te komen als hij met zijn vriendje heeft gespeeld. Als ze bij mij thuis spelen wil ik hem echt wel eens (bijna altijd) achter het behang plakken. Hij doet net alsof hij smetvrees heeft (maar heeft geen probleem met een winkelwagentje? uhhuh), en zijn ouders grijpen dus niet in. Alles word lief met zijden handschoentjes aangepakt, alles word lief doorgevraagd, ik zie wel eens dat zoonlief doordraait en rood aanloopt en echt boos word op zijn ouders, en zijn blijven vragen hoe hij zich voelt en waarom hij zich zo voelt (ik had hem allang de gang op gebonjoured, kom maar weer binnen als je normaal kunt doen)

Maar nu komt het, de sportleraar wil de jongens liever niet meer bij elkaar na vanmorgen. Na doorgevraagd te hebben bleek dat het jongentje mijn zoon had geslagen, naar hem had gespuugd en hem had uitgescholden, mijn zoontje was steeds kalm gebleven en had vriendelijk gezegd "Nee XXX, je bent mijn beste vriend weet je nog?" . EN toen de leraar tegen hem had gezegd dat hij dit gedrag niet mocht vertonen was hij verder tegen de leraar gegaan dat de leraar hem boos maakte en dat die daarom moest ophouden met hem te corrigeren, mijn zoon moest van het vriendje gewoon de les uitgaan en dan zou hij zijn gedrag wel stoppen.

De moeder van het jongentje wilde alleen steeds weten waarom hij zo boos was op mijn zoontje, daar kon hij geen antwoord op geven, gewoon zomaar, mijn zoon was niet meer zijn beste vriend en hij wilde niets meer met hem samen doen. Hij liep weer boos aan en begon weer met gebalde vuisten tegen mijn zoon te praten. De moeder wilde niet verder er over praten (corrigeerde hem niet) en zij dat het beter was om hem eerst om te kleden en naar huis te gaan en als de situatie bekoeld was voor hem dan weer verder te praten. En voor de duidelijkheid, over 1 ding was iedereen het eens, mijn zoon had niets fout gedaan of gezegd.

Nou is mijn zoontje beteuterd, hij voelt zich aan de kant gezet en is zich dus van geen kwaad bewust. Zijn beste vriendje is woest op hem en hij weet niet waarom (ik denk dat het vriendje het zelf niet eens weet)

En nu even mijn emoties (dus val me hier even niet op aan), ik vind dat mijn vriendin strenger moet worden, niet zo lief, zachtaardig, maar duidelijker. JE mag niet spugen naar wie dan ook, als mijn kind dat had gedaan dan was hij echt nog niet jarig geweest en was het echt niet afgedaan met een goed gesprekje! Maar wel met een straf waardoor hij echt niet nog een keer zou spugen (en als hij dan over zijn toeren wil raken en zichzelf bont en blauw stompt, ga je gang, doe je maar een keer en nooit weer als je ziet dat niemand je gaat stoppen) . Zit je melk in de verkeerde beker? jammer volgende keer beter, je drinkt het gewoon op, maar niet melk weggooien, nieuwe beker pakken, nieuwe melk omdat je geen melk wil drinken die in een andere beker heeft gezeten? Over de rooie gaan omdat je niet de sokken aankunt die je wilde, prima, maar ga even uitgillen op de gang (als hij over de rooie gaat gaan de ouders troosten en zijn positieve kanten opnoemen omdat hij anders niet meer uit een negatieve spiraal komt volgens moeder)

Ik zie wel hoe het nu verder gaat, ik wil absoluut niet verder zonder mijn beste vriendin, zou er niet aan moeten denken, maar ik kan het ook niet toestaan dat haar zoon de mijne zo ontzettend kwetst (en dit was dan wel de heftigste keer, maar zeker niet de eerste keer).

Moeilijk he

ps, als je tot hier gekomen bent , wauw, dank je wel

Ik zal me er ook wat meer in verdiepen. En het klinkt misschien wel veroordelend, maar ik bedoel het echt niet zo. Ik heb zo'n respect voor mijn beste vriendin. Nooit een relaxte dag, nooit even zelf wat doen, alles staat altijd in het teken van de rugzakjes van haar kindjes. Ik heb van de week besloten om mijn kinderen lekker de hele ochtend vrij te laten spelen en heb in één keer een boek uitgelezen terwijl ik bij ze op de grond zat. Dat soort dingen kan zij niet, haar kinderen kunnen dat niet aan. Geen tijd om te computeren, boek te lezen of even met de voetjes omhoog tv kijken, van smorgens vroeg tot savond laat bezig met de kindjes en eigenlijk nooit harmonie of enige blijk van waardering terug. Ik probeer haar te steunen waar ik kan en neem regelmatig één of meerdere kindjes van haar mee naar mijn huis. Zij zegt ook dat mijn kinderen goede invloed zijn op die van haar. Zij heeft juist het tegenovergestelde als mij, als ik ben geweest zijn haar kinderen rustiger. Zij zegt dat het net is alsof mijn zoon een spiegel is voor haar zoon, en dat hij een stukje werkelijkheid in hem ziet (snap je het nog). Zijn driftbuien worden minder als mijn zoon er is, zijn discussies nemen af en hij is dan echt even weer gewoon een jongentje van 6 ipv het drukke stuiterkind wat altijd gelijk heeft en steeds zo boos en verdrietig is. Zonder mij zoon speelt hij niet maar houd hij zich bezig met de computer of eist hij dat hij voorgelezen word (vaak uit kinder-encyclopedie), en met mijn zoon gaat hij piraatje spelen, of op de trampoline springen, gewoon dingen die kleuters doen.

En dat gun ik haar, en ik gun het hem. En ik heb ontzettend veel respect voor mij zoon dat hij dit kan, dit aanvoelt en het gewoon doet! Hij laat zeker niet over zich heenlopen maar lost gewoon erg veel zelf op en weet vaak dingen te sussen met zijn vriendje (mijn zoon past methodes toe waar je U tegen zegt, hij constateert eerst een feit "Jij zegt nu sukkel tegen mij" dan de emoties "Daarmee kwets je mij" en dan de verwachting "Ik heb liever dat je me geen sukkel noemt, oke?" . Mijn beste vriendin staat echt wel eens met open mond te luisteren, want de psycholoog had precies dit tegen haar verteld om zo tegen hem te praten, en mijn zoontje doet het uit zichzelf.

MAAARRRR, als je mijn zoon zo kwetst dat hij er uren later nog last van heeft, tja dan weet ik het echt even niet meer. Daar kan naar mijn mening geen rugzak tegenop. Je blijft met je handen van mijn kind af en je gaat al helemaal niet zo tekeer tegen hem terwijl hij maar lief en kalm blij herhalen "Je bent mijn beste vriend"

Ik ben zelf ook geen voorstander van Ritalin hoor, hij moet juist leren om met zichzelf te leven. En door bepaalde dingen te onderdrukken leer je dat niet. Verder heeft hij 'zoveel' stempels dat ik denk dat alleen het stukje adhd te onderdrukken (voor zover mogelijk) niet zal helpen. En dan inderdaad al helemaal niet te spreken over wat voor rotzooi het is voor zo'n lijfje!

Quote mama2:

Maar dat kwetsen gaat niet bewust he, het overkomt ze. mijn zoontje heeft klassiek autisme en emotie's tonen en begrijpen of aanvoelen kan hij niet. Hij kan ook mensen onbewust kwetsen omdat hij alle emotie's door elkaar haalt/gooit. je kunt praten als brugman tegen hem maar hij snapt/begrijpt het gewoon niet, in zijn koppie werkt alles anders. Bij autisme moet je het zo zien dat bij hun alles als puzzelstukjes binnenkomen en ze dan de puzzel nog moeten maken en terwijl ze daar mee bezig zijn komen er alweer nieuwe puzzelstukjes binnen met andere informatie en zo gaat dat door, moet je eens voorstellen hoe vol je hoofd dan raakt door al die puzzelstukjes en jij die allemaal moet sorteren en in elkaar moet zetten.

Ik probeer het te snappen, alleen soms is het dus niet iets wat tijdens een gesprek eruit 'floept'. Ze stonden vorige week onder de douche na het sporten roept hij ineens heel hard tegen mij zoontje "hahaha looser jij staat in je blote piemel!!" , ik schrok en dacht "nou ja zeg" mijn zoontje zegt heel droog "Ja jij ook hoor!" en toen was het weer goed tussen de jongens.

Ik ga ze trouwens zeker niet uit elkaar houden, en ik ga mijn zoontje ook niet keuzes aanbieden of hij wel of niet de vriendschap wil doorzetten. Want juist als je zoiets zou vragen benadruk je de situatie. Ik laat hem zijn gang gaan, hij heeft er duidelijk veel meer feeling voor dan mij. EN hij kan zelf aangeven wanneer zijn tax bereikt is.

EN ik ga eens kijken of ik dat boek kan lenen bij de bieb, bedankt.

Dan is het zeker PDD-nos.

We praten er trouwens veel over, vooral omdat zij zich vertrouwd voelt bij mij en niet veroordeelt. Alleen praten wij niet met de 'stempels' erbij. Wij hebben het over een stukje gedrag wat hij vertoont "Dus hij word erg boos als ..." of "Hij moet perse broek a bij trui c) en niet over adhd of pdd-nos.

Wij zitten met veel dingen op één lijn, en wij vinden alletwee dat hij gewoon uniek is (zoals elk kind) en dus kenmerken vertoond van bepaalde hokjes. Maar dat je nooit een kind helemaal in zo'n hokje moet stoppen. Daarom praten we weinig over de benamingen.

EN zij zoekt de hulpmiddelen in de alternatieve manieren, en boekt daar al wat succes in (ga ik niet te uitgebreid over in om herkenbaarheid te voorkomen). Maar zo 'normaal' als het gemiddelde kind zal hij nooit worden.

Quote Alice:

Wauw, wat een superventje is jouw zoontje! Ik kan me voorstellen dat het jou verdriet doet en dat het jouw zoontje verdriet doet, maar hij doet 't toch maar! Hij weet het denk ik wel op de juiste waarde te schatten. Denk dat hij aan de ene kant er een moeilijke vriendschap aan heeft en aan de andere kant ook een gouden vriendschap, voor beide. Je zoontje leert hier heel veel van en hij kiest er zelf ook voor. Van wat je nu zegt denk ik helemaal dat je zoontje dit ook gewoon aankan. Geweldig ventje hoor... die heb jij toch maar grootgebracht!

Dat vind ik nou dus ook , dat het een superventje is. En waarom hij dit allemaal kan? ik weet het niet, maar het lijkt soms alsof hij kan voelen wat de ander voelt en weet wat hij daarop moet zeggen of doen, of juist niet moet zeggen of doen. Want het is niet alleen bij zijn vriendje hoor, maar zelfs bij wildvreemden. Hij pikt juist altijd de 'moeilijkere' eruit en weet precies dat te zeggen wat ze nodig hebben te horen, en wat je nodig hebt te horen is niet altijd wat je wil horen, die les heb ik al van hem geleerd!

Ik leer elke dag van hem, ik wou dat ik hem kende toen ik kind was, want hij is echt een supervriendje!

In mijn hoofd ben ik er al uit trouwens. Het was voor mij echt even de 'frustratie' van mijn gekwetste zoontje met het niet kunnen bereiken van de kwetser.

Maar mijn zoontje kan dit inderdaad, en hij heeft wel het vermogen om te relativeren. Ik heb er langer mee gezeten dan hij geloof ik en ik denk dat als zijn vriendje zich toch bedenkt dat hij er wel open voor staat om weer vriendjes te worden, maar hij zal nog wel even het een en ander willen bepraten denk ik, maar dat laat ik aan hem over. Zijn sociale vaardigheden zijn zoveel beter dan de mijne, dan ga ik zeker niet mijn knullige vaardigheden aan hem opdringen!

En natuurlijk blijf ik de steun en toeverlaat van mijn vriendin. Het is even fijn om haar mening ook van anderen te horen. Want soms krab ik mijzelf wel een achter de oren en denk dan "is dit niet te soft, moet hij niet wat harder aangepakt worden" en dat terwijl ik weet dat zij echt zoooo stinkend haar best doet. Ik denk dat ik het niet had gekunt (ik ben zelf impulsief en spontaan en denk dat ik in mijn hele leven van 35 jaar nog nooit 2 dagen heb gehad die hetzelfde zijn). Mijn eten wanneer ze honger hebben, slapen wanneer ze moe zijn en ik plan eigenlijk nooit verder dan 2 uur vooruit. Ik zou het echt niet kunnen.

Dus zo leren we van elkaar. Ik kan door mijn innerlijk rust en vrolijk karakter (evne samengevat) een rustpunt voor haar zijn, ik kan een luisterend oor zijn, een klankbord maar ook degene die even een ommetje maakt met haar kinderen zodat zij even rustig wat kan doen (al is het even rustig op de wc zitten). En mijn zoontje die duidelijk kiest om dit voor haar zoon te doen.

En zij helpt mij ook weer met zoveel dingen, die ik hier allemaal niet ga noemen (herkenbaarheid he lol) .

We gaan op dezelfde voet door, en we zien we wat er gebeurd. Mijn deur staat altijd open voor ze, ik sta altijd klaar om kinderen op te vangen of om ze te vervoeren en wat mijn zoontje doet, dat mag hij zelf beslissen.