Mama-life
| Mama schreef op: 13-04-2012 08:02:10 |
hallo ik ben even anoniem, ik ben 7 weken geleden bevallen dmv keizersnede van mn dochtertje, al snel na de geboorte kwamen ze erachter dat mn dochtertje ene klaplong had en de longetjes vergelijkend met een baby van 32 weken ipv 38 weken. ze heeft toen 2 weken op de IC gelegen. Dit alles kwam omdat ik zwangerschasdiabetes had. De zwangerschap was ook niet je van het, al in week 11 diabetes constant de angst dat het niet zou weg gaan na de bevalling wat gelukkig wel is gebeurd. Vanaf week 25 kon ik niks meer qua bekken instabiliteit en zat ik dus aan huis gekluisterd. ik had al extra begeleiding tijdens de zwangerschap vanwege eerdere depressies, hierdoor een verhoogde kans op een PND. Tijdens de operatie van de keizersnede heb ik de laatste 10 min pijn gevoeld.....ze hebben het toen snel afgemaakt en ipv naaien hebben ze mn buik dicht geniet. rits rats klaar van de OK af!. En dan de tijd erna.....inmiddels alweer naar de 1e hul geweest met mn dochtertje en verkoudheid nummer 3 is alweer aan de gang...t blijft ben ik bang een zorgekindje omtrend dr longetjes. maar nu komt het: ik geniet niet echt. kan mn peuter van 2.5 vaak niet uitstaan....en ze test me uit als ik mn baby de fles geef. eergisteren waren ze alle 2 aan t huilen en toen dacht ik: ik laat jullie huilen ik loop uit huis en ga weg....dit zijn geen normale gedachten vind ik. ik ben zooo erg moe, en merk dat ik door de drukte van een baby en een peuter niet aan verwerken toe kom. ook merk ik dat mn man aan t einde van zn latijn is maar hij probeerd veel te doen maar daar voel ik me ook schuldig naar. ook voel ik me schuldig tegenover mn baby omdat ik de laatste weken mn suiker niet onder controle kreeg, en ook voel ik me schuldig tegenover mn peuter dat ik t allemaal niet aankan en vanweg mn bekken niet haar de aandacht kan geven om te rennen en te vliegen die ik zou willen. ook kan ik nog geen tijd daarvoor inplannen omdat de zorg voor de baby nog veel tijd in beslag neemt...Soms denk ik dat anderen mij een slechte moeder vinden. want eergisteren belde ik de HAP voor mn peuter die zo hoest en toen vroegen ze me heel denegerend waarom ik de HAP belde? want het was niet levensbedrijgend en waarom ik niet eerder had gebeld etc. nahja kortom ik voel me niet fijn voel me onzeker, heb huilbuien, kan t af en toe echt niet aan, ben moe maar slaap slecht...maar ben ooooh zo bang voor antidepresiva ben daar in het verleden zoveel van aangekomen en ben al stevig. Heb gisteren de psych van GGZ gemaild dat ik dr doorheen zit maar geen reactie gekregen. volgende week wordt ik ook uitgeschreven bij GGZ omdat dan mn inschrijving afloopt en ik dan 200 euro zou moeten bijbetalen en dat is voor ons best veel. |
| Quote |
| Angelique schreef op: 13-04-2012 08:09:49 |
ik zou ze gaan bellen dat je hulp noidg hebt heb met mail contact erg slechte ervaring verder zijn er wel dingen die ik herken en vrij nromaal vind hoor ik kon de kids af en toe ook even niet uit staan en dat heb ik af en toe nog steeds zeker na slechte nachten en ik gewoon moe ben oo de aandacht voor de baby en minder voor je peuter enz enz jullie moeten allemaal wennen aan eene nieuwe situatie en das gewoon ook heel moeilijk daarbij hebben jullie nog een slechte start gehad wat je ook gewoon een plekje moet geven al met al herken ik een hoop alleen dan de slechte start en verwerken niet zeker omdat j gevoelig voor bent zou ik toch ff doordrammen en hulp eisen nu ben je er bij met je koppie en is het nog veel makkelijker er mee aan de slag te gaan als je nog verder zou afzakken dan word het lastiger omdat je dan misshcien zelf niet meer herekend sterkte  |
| Quote |
| Femm schreef op: 13-04-2012 08:48:48 |
Dat je oudste jou uittest vind ik opzich ook wel "normaal" hoort bij de leeftijd en bij het feit dat
ze nu moet leren delen. Inderdaad als ik een slechte nacht heb gehad kan ik ze ook vaak niet uitstaan, opzich natuurlijk wel logisch en ik denk dat elke moeder dat wel is heeft. Net wat Angelique zegt ga ze bellen nu ben je er nog bij met je hoofd en kan je het misschien onder begeleiding zonder medicatie af. Probeer de dag dat je thuis bent ook niet de hele tijd te denken ik moet dit ik moet dat, laat de boel de boel af en toe en op die manier kom je zelf ook aan je rust toe terwijl je dan niet perse hoeft te slapen! Succes |
| Quote |
| Inky69 schreef op: 13-04-2012 10:00:24 |
Heb je geen familie in de buurt wonen zodat je ze alle 2 even " kwijt " bent en iets kunt bijkomen
en slapen? Je oudste is natuurlijk ook van slag, dat zijn ze bij mij ook. Hoe gek ze ook zijn op hun zusje, de middelste plast ineens weer in zijn broek en de oudste kan ik soms ook wel achter het behang plakken. Ik probeer dan als hun zusje slaapt, toch wel de aandacht te geven aan de anderen, door te knutselen ofzo. Maar misschien heb ik makkelijk praten.......... En idd ggz gaan bellen en aangeven dat je er echt doorheen zit. |
| Quote |
| Mama schreef op: 13-04-2012 11:52:38 |
nee helaas geen familie in de buurt wonen. mn oudste lukt ook niet uit logeren te doen....die huilt
dan alles bij elkaar....opa en oma wonen 1 uur rijden hiervandaan. mn begeleider van ggz adviseerd medicatie en via het CB hulp vragen in huis....ik twijfel over de medicatie. ..... |
| Quote |
| Mitch schreef op: 13-04-2012 12:04:10 |
Medicatie zou ik persoonlijk zo lang mogelijk uitstellen. Na de bevalling van mijn dochter heb ik enorme paniekaanvallen overgehouden echt niet leuk. Ook wat voor anderen irriele gedachtes waren, waren voor mij zo vreselijk echt dat ik gek werd van onbegrip. Toen kwam ik op het cb en kreeg zo een vragenlijst welke ik eerlijk ingevuld heb, en ineens kreeg ik hulp. Tijdens mijn zwangerschap heb ik nog geen seconde hulp gehad van wie dan ook, niet van instanties, niet van vrienden, niet van familie niets! Maar nu ging het volgens hun om mijn dochter, en dan kan blijkbaar ineens vanalles. Artsen wilde mij aan de medicatie hebben, maar dit heb ik geweigerd, dit is voor mij niet aan de orde. Nu ben ik meer dan een jaar verder, heb nog steeds meerdere hulpverleners om mij heen, maar beetje bij beetje gaat het wel beter. Nou ja mijn verhaal heeeeel erg beknopt en verkort, maar ik zou met mijn verhaal naar de huisarts gaan in eerste instantie... ik weet niet of jou huisarts ook een hulpverlener intern heeft? Het cb ben ik heel blij dat ze mij toen geholpen hebben, maar ik blijf mij daar wel ongemakkelijk voelen. Heb ze ooit eens mijn angsten voor een psychose verteld... dus zei ik ja straks gooi ik uit het niets mijn kind uit het raam (ik heb nogal galgenhumor sorry).... en daar ging de beste mevrouw dus heel serieus op in, of ik dat wel vaker dacht, of ik dat wilde.. terwijl het echt als semi grappig voorbeeld bedoelt was. Maar goed, heel verhaal... ga naar je huisarts en/of cb en maak duidelijk dat je hulp nodig heb. Ook heb je van humanitas een home-start project, dan word er een vrijwilliger aan jou gekoppelt waarmee je dan dingen kan ondernemen.. |
| Quote |
| Mamavankristel&anouk &daan schreef op: 13-04-2012 12:18:14 |
Ik herken je gevoelens ook. Ik ben 10 weken geleden bevallen van mijn 3e. Bij de eerste twee had ik
volgens de huisarts de babyblues en geen pnd. Ik twijfel daar nog steeds over. Bij de middelste heb
ik wel aan de anti depressiva gezeten, maar daar werd ik gek van. Wat bij mij wel goed hielp was de
anti conceptiepil. Het ligt bij mij erg aan de hormonen dat ik mezelf zo voel. Ik vond er niets aan,
voelde me schuldig tegenover mijn meiden, tegenover mijn man. Ik was (en ben nog steeds) moe,
doodmoe. Ik verlangde heel erg naar mijn oude leven. En als ik dan die gedachtes had, voelde ik me
weer ontzettend schuldig naar mijn kleinste mannetje. Ik ben gaan praten met iemand, geen officieel
psych, maar een soort van mental coach. Dat heeft me in 4 gesprekken erg goed geholpen. En veel
gepraat met mijn man en vrienden. Ook het CB weet dat ik met pnd kamp en hebben de eerste weken veel
gebeld. Heb ik ook best wel wat aan gehad. Ik kan nu zeggen dat het wat beter gaat. Onze jongste
slaapt nu sinds een week door en dat doet al veel. Ik blijf nog wel enorm tegen de dagen opzien dat
mijn man werken is en vraag hem soms wel 10 keer om vrij te nemen. Dat kan natuurlijk niet. Maar ik
maak me dan zo druk, hoe ik het allemaal moet doen. Das mijn valkuil nog. Ik moet je ook echt heel
eerlijk zeggen dat ik blij zal zijn als onze uk een maand of 6 is en alles weer 'gewoon'loopt. Want
nu is het zo zoeken met zo'n kleintje en dan nog andere kindjes in huis. Als je wilt mailen, of verder vragen heb mijn mail staat onder mijn naam. Succes !!!! |
| Quote |
| Mamavankristel&anouk &daan schreef op: 13-04-2012 12:20:48 |
Ook herken ik het schuldig voelen van je 'ziek'zijn in je zwangerschap. Ik heb heel veel medicatie
moeten slikken en daardoor hebben ze mijn mannetje 2 weken eerder gehaald. |
| Quote |
| Angelique schreef op: 13-04-2012 12:27:17 |
idd stel medicatie zolang mogenlijk uit en dan idd gelijk cb bellen ik dnek dat je aan luisterend oor en wat sturing al een heel end komt met medicatie kan j gevoel ook verder afstompen he en das ook niet de bedoeling |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 13-04-2012 12:33:04 |
Vanaf hier is moeilijk te beoordelen (of eigenlijk gewoon niet) of je iets mankeert of niet. Maar
als je het gevoel zelf al hebt dat er wel iets is dan is het vaak genoeg teken dat het niet goed
gaat. Of het nu officieel iets is met een naam, of je er gewoon veel te erg doorheen zit. Nu zeg je: opa en oma wonen een uur weg. Is toevallig niet een van de beide in de mogelijkheid een paar dagen bij jullie in huis te komen om te helpen? Zodat je even je eigen ding kan doen (wandelen of fietsen, uitslapen enzovoort) maar de oudste je niet hoeft te missen en diegene je man ook wat kan ontlasten? Of zit je misschien bij een kerk of een goede vriendengroep die je uit de brand kunnen helpen? Want op dit moment heb je in eerste instantie gewoon hulp van anderen nodig om er doorheen te komen. Om iig wat rust te krijgen waardoor je bij jezelf goed kan nagaan wat er nodig is voor je. Om te kijken of wat rust ook al helpt of dat dat niet voldoende is. Sterkte joh! Ik weet hoe zwaar het kan zijn er helemaal doorheen te zitten. En het voelt idd verschrikkelijk. |
| Quote |
| Mama schreef op: 16-04-2012 13:04:48 |
Zaterdag was mn schoonmoeder er om wat werk uit handen te nemen. Alleen gingen ze er met zn dieen
opuit (vriend, dochter en schoonmoeder) waardoor ik nog steeds alleen met de baby was. mn schoonmoeder komt af en toe ook wel wat huishoudeijk werk doen want ik kan nog weinig met mn bekken. Opa is erg op de achtergrond en mn eigen ouders wonen in het buitenland. ik zit al in een risicogroep op een PND te krijgen vanwege mn verleden dus daarom ben ik er ook zo bang voor om t te krijgen. Mn psychologe van dimence heeft me gebeld vrijdag en zij twijfeld of t wel een PND is of dat t gewoon is zoals t is...omdat volgends haar meerdere moeders die gedachten hebben maar t niet zeggen, en er gewoon veel op me af komt en t allemaal best logish is. ook zegt ze dat ik de psychiater die me begeleide tijdens de zwangerschap wel moet bellen en misschien moet overwegen om medicatie te nemen maar niet te snel overstag moet gaan. Ben zaterdag ook gaaan menstrueren voor t eerst....misschien dat ik daardoor ook wel wat heftiger reageerde van de week?? t gaat nu redelijk alleen nog wel een kort lontje, mn peuter zit nu veel o de straf stoel....wordt daar zooo moe van....waaarom alles 10x zeggen?? ik denk ook dat t al heel anders zal zijn als de kleine doorslaapt inderdaad als de 1e 6 maanden voorbij zijn kunnen ze al beter slapen met een dikke papfles en dan kom je alweer veel beter aan je rust. maar wordt er ook wel deprie van dat ik de deur nog niet echt uit kan kan niet meer dan 15 min lopen met mn bekken dus nog niet super veel doen....en daar wordt je ook down van. |
| Quote |
| Mamavankristel&anouk &daan schreef op: 16-04-2012 13:16:02 |
het lijk wel of ik mijn eigen verhaal lees meis. Mijn schoonmoeder past ook welleens op. Opa staat
ook wat op de achtergrond. Mijn eiegn vader is de helft van het jaar ook in het buitenland en mijn
moeder is helaas 23 jaar geleden overleden. Ik merkte dus ook toen ik weer ongesteld werd dat het
ook veel heftiger was. En ook ik moet hier 10X vragen of nee zeggen tegen de meiden, luisteren lijkt
ontzettend moeilijk. Nu slaapt onze kleine gelukkig door van 22 tot 7 á 8 uur. Maar voel me soms nog doodmoe. En als ik s'morgens uit bed stap, heb ik de laatste dagen echt zoiets van is het nog geen 19 uur vanavond? Ik word gek van de onzekerheden, niet goed weten waar ik aan toe ben. En dat ik mezelf constant van alles afvraag. Onze uk is nu 10 weken en het gaat wel beter met me, maar soms echt van die kl*te dipdagen, net als vandaag. Succes meis! |
| Quote |
