Verdrietig, teleurgesteld, boos!!

Ik heb geen idee waar ik moet beginnen maar ik ben toch zo vreselijk teleurgesteld en verdrietig.

Zelf probeer ik altijd te helpen waar ik kan. Ik doe vrijwilligerswerk, vang kindjes van anderen op als het nodig is, neem ze mee naar/uit school, ze kunnen blijven slapen, ik pas op, doe een boodschap voor iemand die ziek is enz enz. Nu wij het een keer ECHT nodig hebben roepen ze allemaal dat je mag/moet bellen maar uiteindelijk kan/wil en zie/hoor je niemand. Ik heb deze week zelfs (na commentaar van een andere vrijwilliger) uit kwaadheid deels mijn vrijwilligerswerk opgezegd, ik doe het niet meer.

Volgens mijn man is het de maatschappij van tegenwoordig maar ik kan daar niet zo veel mee. Ik ben zo niet! Ik leef niet alleen maar achter mijn eigen voordeur maar hier schijnt het gewoon te zijn. Het is wel vaker voorgekomen dat we er alleen voor stonden maar daarna probeer je toch weer het goede in de mensen om je heen te zien. Wie goed doet, goed ontmoet dus het zal echt wel een keer goedkomen, dacht ik. Maar nu lukt me dat niet meer. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mensen ons nu zo aan laten modderen. Natuurlijk zijn er ook mensen die gewoon te ver weg wonen, mensen die oprecht aan je denken. Dat is heel erg fijn en echt alleen zijn we niet maar die ene helpende hand dichtbij, die blijft uit.

Ik was gisteren zo vreselijk boos. Nu alleen nog verdrietig en het gewoon even niet meer weten. Ik heb ontzettende zin om eens goed uit te halen naar de mensen om ons heen. En natuurlijk heb ik ook gebeld en gevraagd maar na 5x nee sorry en 1 no show doe je dat niet meer, toch? Wij vragen zelf niet snel dus dat was voor ons al een enorme drempel.

Gelukkig werkt de werkgever van mijn man wel mee en hebben we vandaag en morgen even wat lucht, maar hoe we daarna weer verder moeten? Ik weet het niet!?

Maar ik ben het wel even kwijt! Was namelijk even bang dat de eerstvolgende in mijn gezicht/gehoorveld de gevolgen van mijn boosheid aan den lijve/oren zou gaan ondervinden