Gestorven in de armen van de "redders"

De chef van de hulpdiensten van het Zwitserse kanton Wallis, die met zijn team als eerste ter plaatste was bij het ongeval met de Belgische bus in de tunnel, heeft een interview gegeven waarin hij op aangrijpende manier vertelt dat veel kinderen in de armen van reddingswerkers stierven.

'De voorbije uren en dagen heb ik de meest aangrijpende dingen gezien in mijn 20-jarige loopbaan als reddingswerker,' aldus Alain Rittiner, in een interview met de Zwitserse nieuwssite 20min.ch. 'We verzorgden hen alsof het onze eigen kinderen waren. Ik heb zelf heb twee dochters van tien en dertien jaar. Bijna net zo oud dus als de tieners op de bus.'

De reddingsploeg was snel ter plaatse: 'Het alarm ging bij ons onmiddellijk af. Zeven minuten na de verwoestende knal was de eerste ziekenwagen ter plaatse. De anderen volgden snel. Toen we de tunnel binnenreden, zagen we de gehavende bus. Een irreëel beeld. Iedereen vroeg zich af hoe dat mogelijk was. Hoe was die bus in die nis terechtgekomen?'

'Door merg en been'
'We naderden de bus en waren vol goede moed om de mensen te helpen. Maar plots stopten we: we hoorden kinderen jammeren. Gehuil dat we nog nooit gehoord hadden. Het ging door merg en been. We kunnen wel wegkijken of de ogen sluiten bij dergelijk ongeval, maar met de oren lukt dat niet.'

'De stoelen waren allemaal uit hun verankering geschoten en samengedrukt. Om de geklemde kinderen te bevrijden, moest de brandweer stoel na stoel uit het wrak halen. Ze begonnen achteraan. De kinderen daar waren minder zwaar gewond dan de passagiers vooraan. Toch moesten ze vooraan het langste wachten. We konden er niet bij. Daardoor lieten een aantal kinderen alsnog het leven.'

Knuffelen
Rittiner vervolgt: 'Vier of vijf reddingswerkers bekommerden zich over de gewonden vooraan de bus. Ze hielden hun handen vast, spraken met hen en knuffelden hen. Minuut na minuut werd de handdruk steeds lichter, tot de kinderen wegzakten en het leven lieten. Ze stierven niet alleen, er was iemand bij hen.'

'We werden zwaar op de proef gesteld. Elk halfuur werd een reddingsteam afgelost, waarna we werden bijgestaan door een team van psychologen. Met enkele reddingswerkers gaat het zeer slecht: de kinderen stierven in hun armen.

Troost
Alain Rittiner benadrukt nog eens hoe snel het allemaal ging: '40 minuten nadat de eerste ziekenwagen arriveerde, was het eerste slachtoffer in het ziekenhuis. Ik heb zelden een reddingsactie gezien die zou snel en goed functioneerde. Iedereen heeft zich 200 procent gegeven. We hebben veel kinderen zien gaan, maar hebben er ook enkelen kunnen redden. Dat is een troost.'

hoe geven die hulpverleners dit een plekje zeg!! Het breekt mijn hart al om het te lezen.. Ik ben ze al dankbaar dat ze bij de kinderen hebben kunnen zijn, ze hebben die kinderen die zijn heengegaan niet alleen gelaten.

voor de hulpverleners........ bedankt en sterkte met de verwerking van dit tauma!