Waarom altijd zo onzeker?

Ik hoop dat het hier goed staat, maar moet gewoon even van me af schrijven.

Ik word er helemaal gek van dat ik altijd en eeuwig zo vreselijk onzeker ben. Altijd bezig met 'wat zal de ander denken?' en 'ik kan het toch niet'. Ik ben boos mezelf omdat het me belemmert in alles wat ik wil doen in het leven. Het houd me constant tegen en ik kom er maar niet overheen. Dat maakt me zo boos. Dan denk ik 'kom op, stel je niet aan en zet je erover heen', maar helaas dat lukt me niet.

Mensen merken dan ook dat ze mij kunnen beïnvloeden en makkelijk in een hoekje kunnen drijven en doen dat dan ook regelmatig... Ik heb hier een hele poos voor bij maatschappelijk werk gelopen (mede omdat ik in die tijd ook veel 'zenuwaanvallen' had) en zij zei terecht 'als je wilt dat anderen je accepteren zoals je bent, moet je eerst jezelf accepteren'. Dat ben ik nooit vergeten, want het is oh, zo waar. Maar hoe doe je dat? Ik ben super streng voor mezelf dus kan het ook niet makkelijk goed doen in mijn eigen ogen.

Ik zit een beetje in een cirkeltje en zie de uitgang niet. Nu ben ik door omstandigheden mijn baan kwijt en vindt het solliciteren zo eng dat ik het liefst maar zwaar 'onder mijn niveau' ga zoeken, maar eigenlijk wil ik dat niet, want ik wil een baan met uitdaging, zucht. En dan kom ik weer in mijn cirkeltje terecht van depressieven gevoelens en kom ik helemaal tot niks (waar ik dan ook weer van baal). Ik heb eerder van deze depressieve periodes gehad (een echte depressie wil ik het niet noemen, want hé kom op ik moet me niet aanstellen) en ben daar toen voor bij een studentpsycholoog geweest. Die deed 2 vragenlijstjes en zei toen dat ik gewoon een vervelende persoonlijkheid had.... Nee, dat hielp echt.

Zucht, ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, maar in elk geval even klagen en het eruit gooien.

Bedankt voor het lezen

Bedankt voor jullie reacties.

@Wilma: ik zal eens googlen, bedankt.

@Minou: nee hoor, je zit zeker niet fout. Ik ben niet tevreden met mezelf, maar zie ook niet hoe ik dat moet worden. Ik faal voor mijn gevoel constant. En inderdaad soms zou ik willen janken.
Ik heb wel een super lieve man, echt een schat en samen een prachtig zoontje. Zij zijn echt alles voor me!
Ik was geen einzelganger. Wilde wel heel graag vriendinnetjes en tot ik een jaar of 10 was, was dit ook geen probleem. Daarna werd het moeilijker. Ik was niet populair, maar heb in elk geval wel altijd 1 vaste vriendin gehad, dus dat was wel fijn. Maar ik heb me zeker niet sociaal geaccepteerd gevoeld.
Tsja, en van mezelf houden... dat is nou juist zo moeilijk. Hoe doe je dat?