klaar met mijn man

Pffff ik ben zo klaar met mijn man.
Onze zoon heeft een ASS en volgt iedere week therapie, daarnaast controles op de poli, huisbezoek van jeugdcoach en dan nog de nodige afspraken in ziekenhuis enz. Door zijn werk kan hij nooit mee naar die afspraken dus ik moet alles alleen doen. Op zich kan ik daar nog mee leven, maar hij vraagt nooit hoe de afspraak gelopen is. Ik moet hem overal over bijpraten, hij zegt dan wel sorry vergeten en luistert wel, maar het voelt zo ongeinteresseerd. Alle moeilijke gesprekken en papierwerk moet ik alleen doen.

Ook krijg ik tijdens sessies tips over hoe om te gaan met situaties en gedrag van zoon. Dit leg ik hem uit maar hij doet er verder niks mee en als ik hem daarover aanspreek reageert hij boos en geirriteerd. Al zo vaak over gesproken dat de sfeer in huis er niet leuker op wordt omdat hij en zoon continu overhoop liggen. Dan voelt hij zich aangevallen of zegt sorry je hebt gelijk en doet er niets mee.
HIj zegt het gewoon te vergeten te vragen.

Soms bekruipt mij het gevoel dat ik het net zo goed alleen kan doen, hoef ik me niet te irriteren ook en wordt het misschien nog gezellig.

Vanmorgen belangrijk gesprek gehad over de zorg die onze zoon krijgt (waar ik de hele week al de voorbereidingen voor aan het doen was) maar hij komt net thuis en er wordt wederom nergens naar gevraagd.

Man is uitvoerder in de bouw en er rijden iedere dag 4 mensen met hem mee, dus vrij nemen is echt alleen bij calamiteiten.

Ik heb er ook wel eens over nagedacht waar dit vandaan komt, hij heeft ook wel ASS trekjes maar wordt geirriteerd als ik er over begin, hij is gewoon wie hij is en daar moet ik het mee doen zegt ie dan, aan zijn lijf geen polonaise.
We bespreken dit heel vaak en ik geef duidelijk aan dat we dit samen moeten doen en niet ik alleen. Dat bevestigt hij dan en lijkt het de volgende dag weer vergeten te zijn. Ik denk ook niet dat het onwil is, maar het is wel super irritant. (vandaar in klaagtopic)

Quote Nelia:

Werk of niet, belangrijke gesprekken gaat hij mee! Wellicht niet alle, maar ook hij kan vrij nemen, niemand is onmisbaar en zijn baas is ook een mens... Komt nu over dat zijn werk op de 1e plaats staat en daarna julie pas.

Ik werk ook dus de meeste afspraken plan ik meestal op mijn vrije dag (vrijdag dus) en laat dat nou precies de dag zijn dat er altijd opleveringen zijn van projecten waar hij gewoon bij moet zijn. Ik kan het wel op andere dagen plannen, maar dat is niet handig ivm school (zoon heeft op vrijdag niet echt belangrijke vakken, vaak doe ik dan alles op 1 dag plannen) en ik heb niet zoveel vrije dagen om het op andere dagen te plannen (dan loop ik vast met vakanties)

Quote Caithy:

Ik lees hier dat vrijnemen niet zo makkelijk is, geloof me het is maar net hoe belangrijk je het vindt en hoe je de dingen regelt, en onmisbaar is niemand. Ik zou dus een afspraak maken dat je man dus ook meegaat, zodat hij ook van iemand anders kan horen van hoe of wat.

Ik denk dat de werkgever van mijn man daar anders over denkt als er een project van een paar ton een dag later wordt opgeleverd omdat hij een dag vrij is

Quote Kyla:

Ik denk dat de appel niet ver van de boom valt... Adviezen uitvoeren is denk ik erg lastig omdat dit niet concreet genoeg is voor je man. Generaliseren kan ook een probleem zijn, dus iedere situatie achteraf op terugkomen wat hij beter had kunnen doen, zonder verwijt, zou dat helpen?Ook het niet vragen naar een afspraak is erg lastig... misschien kan hij een herinnering in zijn telefoon zetten, dat hij er op die manier aan denkt om te vragen? Misschien raar, maar er is kans dat het dan een gewoonte wordt.. Het zit er waarschijnlijk niet vanzelf in. Het positieve is dat je inziet dat het geen onwil is. Belangrijk is denk ik samen praten om te kijken wat je man nodig heeft zodat hij het wel kan. Staat hij daarvoor open? Ik snap heel goed dat je het gevoel krijgt er alleen voor te staan. Dit is het gevoel wat heel veel partners van iemand met ASS hebben. Ik hoor het vaker op de inloopochtenden bij het autisme info centrum, waar ik als vrijwilliger werk.

Al zo vaak besproken hoe hij met zoon om moet gaan en dat hij zich niet mee moet laten slepen door zijn emoties. Maar hij blijft zeggen dat hij dit gewoon niet kan en het heel moeilijk vindt (hij heeft ook al oudercursussen gedaan in de avonduren).
Achteraf bespreek ik vaak met hem wat ie beter anders had kunnen doen, niet eens op een vervelende manier, maar hij voelt zich meteen aangevallen en krijg ik vaak te horen dat ik het allemaal zo goed weet en hij niks goed kan doen. We zijn heel close (al ruim 20 jaar) en echte maatjes maar in dit opzicht verschillen we enorm van elkaar.

Quote Katrientje:

Kritiek is voor mannen een heel moeilijk en kwetsbaar iets. Als je hem altijd laat weten wat hij fout doet kan het ervoor zorgen dat dit een cirkel blijft. Kijk eens naar zijn motieven. Niet enkel naar het resultaat. Gaat het mis omdat hij zijn zoon wilt dwars zitten? Gaat het mis omdat het hem niet lukt om dat wat je hem vertelt op het juiste moment toe te passen? Ga samen rollenspellen doen. Oefen het. Lach erom. Steun hem en..... Toon dat je hem respecteert ook als hij een fout maakt. Respect is voor mannen enorm belangrijk.

Hij zegt zelf dat het hem vaak niet lukt omdat hij te veel aan zijn hoofd heeft (heeft best een zware baan) en als hij dan moe is kan hij weinig hebben en lijkt hij te vergeten hoe hij bepaalde dingen het beste op kan lossen.

Maar goed het is wel zo dat ik dan vaak als een soort scheidsrechter optreedt omdat het anders escaleert (dan gaan ze allebei schreeuwen en flink tekeer tegen elkaar). Dit is ook de reden dat ik totaal geen zin meer heb om met het gezin iets leuks te doen, man kan soms erg weinig hebben en dan verziekt zijn gemopper de sfeer.