Mama-life
| Eve Ano schreef op: 17-12-2016 08:41:36 |
Even kalgen hoor.... Ik ben al 3 weken goed ziek, tot opname aan toe. En dan loop je er weer tegen aan dat er bijna niemand belangstelling toont. Ik, die altijd een belletje, appje doet als iemand ziek, zwak en misselijk is en altijd klaar staat om te helpen of een stofzuigen door het huis te rammen. En nu hoor ik helemaal niks..... En dat valt weer zo tegen. Vorig jaar op mijn verjaardag had ik ook 'de groep' uitgenodigd en toen kon er niemand en bleken ze allemaal bij famiilie van ons te zitten 100 meter verderop. Ze hebben toen niet de moeite genomen om even langs te komen. Toen was ik zo verdreitig en gekwetst dat ik er een stuk klaar mee was maar mijn man nog niet. Nu was er vorige week een etentje waar wij ook bij zouden zijn maar hebben gepasst omdat ik niet kon, en sindsdien hebben we van neimand meer wat gehoord. Ik ben er klaar mee maar het is wel heel confronterend en ik voel me best wel alleen. Familie woont hier 100 meter verder op dus zou geweldig zijn om at hand en span diensten te verlenen, mijn schoonouders wonen ook niet ver maar blijven ook uit beeld omdat ze geen 'tijd en zin' hebben om iets te doen. Dat is uiteraard helemaal terecht maar het voelt zo oneerlijk omdat ze voor de andere kinderen wel gelijk klaar staan. Doet je toch denken dat je een onuitstaanbaar mens bent. Het komt allemaal neer op mijn man en mijn ouders. We hebben namelijk kinderen waar ik niet voor kan zorgen op dit moment Gelukkig zijn er nog wel mensen die wel informeren enzo maar ik voel me gewoon eenzaam. |
| Quote |
| Jen9 schreef op: 17-12-2016 09:41:18 |
Ze wisten wel dat je ziek was? Misschien moet je de banden doorsnijden...Dit levert alleen maar
verdriet en vermoeidheid op... Wie bedoel je met..De groep...? |
| Quote |
| Bettie schreef op: 17-12-2016 13:52:37 |
Het klink heel hard maar zeg dit (helaas) uit eigen ervaring. Voor jezelf zul je heel duidelijk moeten krijgen waar je tijd, zin en energie in wil steken. Dat is dan datgene dat je doet en waar je mogelijk wat voor doet. Stel je verwachtingen van 'misschien dat hetzelfde teruggedaan wordt als er bij mij hetzelfde aan de hand is' ajb bij.Dit is namelijk wat juist vaak niet gebeurt. Hier heb ik de mensen die mijn energie kosten (voor zover mogelijk) richting de zijlijn geparkeerd. De mensen waar ik energie van krijg, zijn ook de mensen waar ik op kan bouwen in geval van nood. (en dat is wederzijds gelukkig) |
| Quote |
| Bepje schreef op: 17-12-2016 15:18:48 |
Dit zijn moeilijke dingen, ook om voor ons te beoordelen. Erg jammer en verdrietig dat je zo
teleurgesteld bent. Heeft helemaal niemand gebeld, bij je man geinformeerd of iets ? Niet
vervelend bedoeld maar kan het ook zijn dat jij toevallig een heel attemt persoon bent die eigenlijk
attenter is dan gemiddeld ? Maar erg vervelend hoor. Misschien moet je dan toch kijken of dit echte vrienden zijn of slechts kennissen. |
| Quote |
| Duifje schreef op: 17-12-2016 15:41:17 |
Heel eerlijk? Mag je verwachten dat mensen jou precies zo benaderen en behandelen als jij bij hen
doet? En heb je die verwachtingen ook weleens uitgesproken? Iedereen is anders, niet iedereen is zo
attent, dat maakt ze niet slecht, maar anders. Als ik naar mezelf kijk, ik ben ook niet zo attent,
maar verwacht dat ook niet van anderen. Ik ben best op mezelf, zit ook niet te wachten op
telefoontjes, appjes en kaartjes voor elk wissewasje, voel me er zelfs wat ongemakkelijk bij, dus
zelf zou ik zoiets niet zo snel doen. Dat maakt mij geen slecht persoon, maar gewoon iemand met andere gewoonten. Het is prima wat je doet, maar alleen als je het doet omdat je het zelf prettig vindt, niet omdat je dan verwacht dat het ook wordt terug gedaan. En je mag teleurgesteld zijn omdat je gehoopt had dat je het terug zou krijgen, maar ik vind niet dat je het ze aan mag rekenen. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 17-12-2016 15:51:31 |
Ach he wat voel je je vervelend  En dat je het bij jezelf gaat zoeken, zo lastig dit! Heb je daarnaast helemaal niemand? Ook geen vriendin ofzo? |
| Quote |
| Sunshine schreef op: 17-12-2016 19:32:53 |
Ik geloof dat het overal gebeurd,vooral als jezelf wel altijd voor iedereen klaar staat. Ik zat vorige week met een ziek kind En zat met mijn eerst werkdag,je kan niet op je eerst werkdag al af gaan zeggen. Nooit vraag ik wat,maar was nu echt nood. Niemand die reageerde. Uiteindelijk 1 die zei ja,en de volgende dag nee. Dan sta je dan. Ik heb het uiteindelijk opgelost,maar wat een zorgen en stress kan je dan hebben en dan voel je je eigen echt alleen op de wereld. Maar het was weer een wijze les,voor even Want ik stoot waarschijnlijk nog 100.000x mijn neus. Want een helpende hand bieden zit gewoon in mijn en kan dat niet veranderen. Ondanks dat ik soms zo in de steek word gelaten. |
| Quote |
| Marli schreef op: 18-12-2016 17:32:47 |
Ik kan zo insensitief overkomen. Mijn gedachten schieten de hele dag door naar de mensen om ons heen
die nu geen lekkere tijd hebben. Helaas is zo'n dag ook zo voorbij. Ik neem me voor om te reageren,
maar echt tijd nemen schijn ik niet te kunnen. De wil is er echt wel. Als er wat is bij vriendinnen ben ik de eerste die wil helpen, maar zelf hebben we een best strak schema met maar weinig ruimte voor 'nood'. Als het ECHT moet, is het altijd mogelijk, maar buiten de echte nood, is er helaas niet altijd tijd en ruimte voor iedereen. Op dit moment is mijn zus ziek (+200 km), mijn vriendin haar vader is opgenomen in het ziekenhuis (zij 25 km, haar vader +50 km), mijn schoonzus ligt in het ziekenhuis (+50 km) en de vader van een schoonzus ligt in het ziekenhuis (+200 km). Aankomende week kerstvieringen van de dochters, 4 dagen werken voor een vakantie van 2 weken (en dus meer druk/stress), afspraak met een andere vriendin die ook te maken heeft met kanker dichtbij haar. Ik kan maar zoveel... De mensen om ons heen zullen het echt moeten vragen; dan sta ik met alle liefde klaar, maar gezien de tijd nu en de gebeurtenissen hierboven, zie ik niet, hoe ik voor iedereen op hetzelfde niveau klaar te staan. Ik ben het eens met Duifje, je moet voor een ander klaarstaan omdat je het wil, niet omdat je er wat voor terug verwacht. Zoals je bij mij al leest, speelt er vaak meer dan je weet/kan zien. Misschien is dit ook zo bij de mensen om jou heen? Beterschap iig. |
| Quote |
