Hersentumor

Hoi meiden,

Hier mijn topic over mijn schoonvader.
Bij hem is op vakantie in Spanje een hersentumor ontdekt, dat was op 16 september.
Nu na 4,5-5 weken kunnen we weer wat verder.
Vandaag zijn we gebeld door het ziekenhuis in Tilburg, hier kunnen ze er niet zoveel mee.
In Tilburg zijn ze meer gespecialiseerd.
Vrijdag 28 oktober hebben we smorgens een afspraak bij de neurochirurg.
Hij zij gaat ons eindelijk vertellen hoe het er precies voor staat, hoe groot, hoe diep, hoe te behandelen en zo al meer.
'Smiddags hebben we een afspraak bij de verpleegkundige en de 31 nog een bij de anasthesist.
Wat een moeilijke tijd.
Mijn hart breekt als ik mijn ouders zo zie.

Hebben jullie ervaringen met hersentumoren.

Debbel fijn dat je wilt reageren.

Dank jullie wel.

Ja klopt Dano. Aan de ene kant mijn schoonvader met een hersentumor en aan de andere kant mijn bonusmama.
En die blijkt geen longkanker te hebben maar slokdarmkanker.
Ik ben daar zo van in de war. Ik begrijp het gewoon niet dat er nu ineens iets heel anders uitkomt.
Het zit wel op een plek dicht tegen haar longen aan, waarschijnlijk dat het daardoor komt.
Al begrijp ik het dan nog steeds niet.
Dus bij mijn schoonvader ga ik telkens mee naar het ziekenhuis en vraag elke dokter de kleren van zijn lijf.
Ik kan er absoluut niet mee omgaan als ik geen goed informatie heb.  Dat zal een slechte eigenschap zijn van mij.
Bij mijn bonusmama is het gelukkig ingekapseld. Wat een termen allemaal.
Ook zoiets, ze hadden gezegd dat er dan een soort van laagje met weesel omheen zit ofzo en dat was maar een laagje van een paar mm.
Nou hoorde ik vorige week dat het zoveel gekrompen is, van 3,5 cm naar een paar mm en daar omheen zit dan ...weefsel?
Dus ik laat me nu niet afschepen in het ziekenhuis. Gelukkig vinden ze het fijn dat ik mee ga. Met mijn kladblokje.

Ik maak me drukker om mijn kindjes, die natuurlijk wel alles meekrijgen.
Afgelopen maandag kregen we op school te horen dat de juf van vorig jaar borstkanker heeft. 
Mijn jongste praat er absoluut niet over en die zei van de week ineens; Ik ken nu al 3 mensen met kanker, misschien komt er daardoor wel een hele andere wereld.
Wat hij daar precies mee bedoelt dat weet ik nog steeds niet. Verder zegt hij er niets over....

---

Een dag mijn gezin niet gezien, is een dag niet geleefd!

Dank je Cindy

---

Een dag mijn gezin niet gezien, is een dag niet geleefd!

Jeetje zeg, wat een verhalen.
Ik hoop zeker dat hem deze tijd ook gegund is. Hij is alwel 71 maar zelfs dat vind ik nog steeds te jong.
We hebben eerder geen aanwijzing gehad dat er iets aan de hand was.
Nu vallen de puzzelstukjes wel een beetje op zijn plaats.
Ongeveer een week of 2-3 voordat ze op vakantie gingen waren ze een flink eind wezen fietsen. Toen pa wilde afstappen is hij gevallen.
Eerst wilde hij niets zeggen, maar 3 dagen laten vertelde hij dat hij geen gevoel in zijn benen had. Wij gingen er vanuit dat het kwam omdat ze zover gefiets hadden. Dat hij moe was ofzo. Het weekend voordat ze op vakantie gingen kwam ze bij ons eten. We zaten samen te praten en ineens "was hij even weg". Heel raar, net alsof hij even in slaap viel. Zomaar een paar seconden. Toen ze weggingen liep hij wel raar vonden wij. Dus we vroegen toen ook of het wel ging, anders hadden we ze met de auto naar huis gebracht. Maar alles ging goed zei hij.
Ze zijn een paar dagen later op vakantie gegaan en daar ging het gewoon mis.
Hij werd smorgens om vier uur wakker en wilde gaan douchen maar kon zelf niet lopen. Ze hebben toen de dokter gebeld daar langsgeweest en die zei verder niets. Ze konden gewoon weer terug naar huis. Ondertussen kon hij niet techt lopen en was afwezig.
Vrijdags gingen ze een dagje naar Salou en toen belde de arts om te vragen of ze terug wilden naar het hotel. Hij wilde pa nog een keer zien.
Toen is hij gelijk naar het Ziekenhuis gestuurd en heeft daar al die tijd gelegen totdat ze donderdags erop eindelijk terug naar Nederland konden.
Dat was al een vreselijk ervaring op zich. En nu blijft dit ook maar duren.
Ik heb er wel begrip voor dat artsen van alles moeten uitzoeken maar het is al vanaf 16 september bekend en nog steeds is er niets geregeld of verteld of wat dan ook. De onzekerheid is ook verschrikkelijk. Toen we hem in Nederland op gingen halen uit het zkh toen werd onz verteld dat het niet te opereren was omdat het te diep zat. Nu werd er verteld dat het doorgestuurd is naar Tilburg om daar een team er naar te laten kijken. Er worden zoveel verschillende dingen verteld. Hij word nu in ieder geval opgeroepen voor een biopt. WE weten wel dat het een agressieve snelgroeiende vorm is. Vandaag ook onze angst omdat we nu al bijna 1,5 maand wachten. Hoe snel groeit zoiets he.

Debbel, wat verschrikkelijk dat er bij jou ook een tumor is geconstateerd. Lijkt me extra moeilijk wanneer je dit met je vader ook al meegemaakt hebt. Ben je er niet constant mee bezig?

Bedankt voor jullie reacties. Ook voor jullie veel sterkte

---

Een dag mijn gezin niet gezien, is een dag niet geleefd!