Ineens de twijfel

Dit is zo herkenbaar voor mij. 
Ik heb altijd de wens gehad voor een 'groot' gezin. We hebben 2 kids van 10 en 8 waarbij we in hun jonge jaren de nodige opstakels hebben moeten overwinnen. Dit was voor mijn man een grote reden, met nog wat andere omstandigheden om toch niet voor een derde te durven gaan. Ik heb dit min of meer geaccepteerd en een plekje gegeven maar toch de baby uitzet weg doen kon ik niet.....die staat te verstoffen op zolder.
Vorig jaar kreeg we in onze omgeving te horen dat er bij naaste bekenden waar we het nooit meer van hadden verwacht een derde kindje onderweg was en dat nieuws zorgde er bij voor dat de wens voor een derde in de volle hevigheid terug is.....
Na heel veel gesprekken, over voor en nadelen, willen we dit echt allebei, hebben we besloten om er toch voor te gaan, we proberen een derde kindje te krijgen. 
Heel veel succes om voor jezelf alles helder te krijgen en inderdaad blijf in gesprek met je man.

Dit herken ik ook wel, heb een paar jaar terug ook sterk met dat gevoel gelopen.
Soms nog, ergens dat sluimerende gevoel dat er nog een kindje komt, beetje pacific-verhaal zeg maar.
Maar nu de jongste straks ook naar de middelbare gaat is dat gevoel toch echt een eind naar de achtergrond verdwenen.
Door topics als deze bv komt het weer even terug, maar daar blijft het dan eigenlijk ook bij.

Ik denk dat het altijd een soort van weemoed naar die baby tijd zal blijven,dar vrouwen dat langer en vaker hebben als mannen.

Je schrijft ' alle tijd hebben voor een baby' wat zie je dan voor je? Heerlijk ondergedompeld in baby geluk, of rennen hollen met baby achter drie andere kinderen aan die naar school gebracht moeten worden, huishouden...je werk ( als je werk hebt).
Dat je nu anders denkt, meer oplossingsgericht gericht wijst er wel een beetje op dat je het wel ziet zitten.
Gesprek met je man dus 😉

Ikzelf ben nu 49, mijn man vond twee ki deren prima, ik wilde altijd graag een derde, als er één dat niet wil dan houd het op, de jaren gingen voorbij en mijn twee andere kinderen waren 7 en 9 jaar, dus het werd allemaal makkelijker, toen werd ik ongepland zwanger van de derde.
Het rare was dat ik tien gematigd enthousiast was en mijn man al voor de derde maand een kamer op zder stond te maken voor de oudste.
Het heeft bij mij even geduurd, ik was bang voor een kind wat misschien iets zou hebben, ik was 37, twee gezonde kinderen, het voelde als het noodlot tarten.

Nu is mijn jongste net 12 geworden, gaat naar de middelbare school na de zomer, en het baby geluk zal nooit meer komen, het voelt als heimwee, als ik foto's terug kijk dan vraag ik me af waar die tijd gebleven is.....maar dat zal met elke periode zo zijn denk ik.

Zie ik twee meisjes van jaar of vier verkleed als prinses op straat spelen dan krijg ik datzelfde weemoedige gevoel.....het was zo leuk allemaal....
Nu sta ik op een ander punt....mijn twee oudsten zullen binnen nu en pakweg 1a2 jaar de deur uitgaan....daar zijn we allemaal aan toe maar het is ook weer een hoofdstuk afsluiten.

En dan besef ik.....ik word oud😞

Lang verhaal maar ik denk dus dat vele moeders dat gevoel hebben.

tja hier dito 
ik was klein en wilde neits liever als moeder worden 
ik was 26 en wilde even helemaal niets geen man geen kinderen niets meer 
ik werd totaal onverwacht zwanger en na even wennen was ik heeel blij 
en ook mijn man 
terwijl hij er eigenlijk nog lang niet aan toe was 
hij vond een wel prima maar ik wilde geen oneven aantal ik wilde er dan 2 
oke dat was makkelijk en die kwam er met ongveer 3,5 jaar ertussen
toch is gevoel voor drie altijd heeel sterk gebleven 
toen de toen jonsgte bijna 3 was speelde het weer op mede door opmerkingen van man 
uiteindlijk zijn we er voor gegaan 4 jar tussen de twee jongste 
ze word bijna 1 jaar alweer 
maar voor nu ben ik wel erg klaar met babys 
ik wilde idd nog een keer zwanger nog een keer intens genieten van de baby 
helaas ze was 2 weken echt echt baby daarna besloot ze dat ze alles wilde ervaren enz 
oke heb heeel veel met er gezeten gekroeld enz 
maar ook veel frustraties veel rennen vliegen 
ik geniet absoluut van alle drie de kids maar nu geen baby meer hoor ik ben er nu wel klaar mee 
tuurlijk rammelt het met die schattige new born babytjes maar nee voor een ander prima 
al heb ik geen idee hoe het over drie jaar is maar dan ga ik daar wel tegen vechten 3 is genoeg 

Ow heel herkenbaar.

hier was de wens 4 kindjes. We hebben gelukkig ook 4 gezonde kindjes mogen krijgen.
maar ik verlang nog zo naar een baby'tje.
heb gewoon het gevoel "nog niet klaar te zijn"
de jongste wordt in augustus 3 jaar en heb het er ook wel eens met mijn man over maar er komt hier echt geen baby'tje meer. Vooral praktische redenen en ik vind voor mezelf ook wel dat het goed is zo( klinkt raar ik weet het, bedoel ondanks mijn "wens")


succes met het maken van deze lastige keuze.

Wij hebben drie kinderen van 13,12 en 6 jaar oud. Ik wilde er altijd drie (kom zelf uit een gezin van 3) maar na onze twee kinderen vond mijn man het in eerste instantie wel genoeg. Na wat twijfelen zijn we uiteindelijk toch voor de derde gegaan. Ik heb absoluut geen wens voor een 4e.
Ik vind drie kinderen voor ons echt het maximale, zo kun je ze alledrie voldoende aandacht geven. Onze oudste zit nu in de 2e van het VO en heeft best nog veel begeleiding nodig, ik vind dat eigenlijk drukker dan een peuter/kleuter. Ik zou er niet aan moeten denken om daarnaast nog een peuter rond te hebben lopen. 

Het is omdat mijn mirena dus vervangen moet deze zomer.  Als ik dan weer een nieuwe laat plaatsen is het zo definitief. . Want dan vind ik mezelf te oud  

Dus het voelt een beetje als nu of nooit meer...


Ik ga het toch eens voorzichtig peilen bij mijn man. Ik denk dat hij direct nee zegt.  Maar zeker weten doe ik het niet natuurlijk .


Bedankt hoor. Het is wel fijn om te lezen dat het een gevoel is wat veel moeders ervaren. ....

Ha. Ik heb er 4. en het romantische heerlijk tijd hebben voor de 4e.. heb ik nooit gehad. arme 4e moet altijd mee. Overal naar toe van zwem naar muziek naar wedstrijden naar de wachtkamer bij de orthodontist, de logopedist verzin het maar.
Ik had er nooit voor gekozen, maar ben blij met mijn 4e gelukje. Maar mijn rustig van de baby genieten.. nee, dat is er helemaal niet geweest..  de 4e is niet de knuffelbaby maar de sleep- maar- mee baby.

Mijn kennissen zeggen altijd dat bij ons alles kan en dat ik zo goed georganisseerd ben.. Maar ik voel me juist heel vaak heel schuldig tov de kleinste. Dan ga je iets doen wat leuk is voor de grootsten en is het voor kleintje niet te doen en andersom. Ik vond de overgang van 3 naar 4 ook groot. Mijn andere 3 zitten dicht op elkaar zitten en de jongste scheelt meer jaren. Ook is er bijna niks berekend is op een gezin met 4 kinderen.
vakanties die steeds moeilijker te boeken zijn.  Auto voor 4 kinderen..

als je eierstokken nog klapperen omdat je gezin niet compleet is en er je man lijkt het ook mooi.. lekker voor gaan.. de obstakels die je tegenkomt die neem je op de koop toe. Het is harstikke druk maar ook harstikke mooi. zoals gezegd ik ben dolblij met ons 4e gelukje.

Maar maak er in je hoofd geen idyllische knuffelbaby van, want dan valt het je vies tegen denk ik.