Vriendin beledigd

Maar hoe zou je haar bespotten hierdoor/ hiermee dan?

Ik wist niet eens dat het op Johannes kwam hihi, weer wat geleerd?

Maar ik snap niet de reden waarom zij dat gevoel heeft gekregen?

ik zit te lezen wist het ook niet 
maar als ik t lees zie ik het als complument snap haar reactie ook niet zo 

Hierin staat het verhaal van een vrouw die overspel heeft gepleegd. De farizeën vragen aan Jezus wat er met de vrouw moet gebeuren De wet van die tijd schreef namelijk voor dat de vrouw gestenigd zou moet worden. Jezus zegt dat degene die zonder zonde is, de eerste steen mag werpen.

Wanneer niemand dit doet zegt Jezus tegen hen: ‘Abraham, uw vader, heeft zich erop verheugd mijn dag te zien en hij heeft die gezien en zich verblijd’. De verbaasde toehoorders reageren hierop: ‘Gij hebt nog geen vijftig jaar, en hebt Gij Abraham gezien?’ Abraham wordt gezien als de stamvader van veel volken. Vandaar de vergelijking met hem en wijsheid.

Hieruit kan afgeleid worden dat men er destijds vanuit ging dat iemand van 50 jaar dezelfde kennis en levenswijsheid zou moeten bezitten als abraham. Vandaar dus de link tussen iemand van 50 jaar en de naam Abraham.

Wat is de relatie met Sara?

Wanneer een vrouw 50 jaar wordt dan ziet ze Sara. Dit komt ook voort uit het verhaal van Abraham. Sarai was namelijk de vrouw van Abram. Ze waren getrouwd en konden geen kinderen krijgen. Het verhaal gaat dat ze na een boodschap van god hun namen veranderden in Abraham en Sara. Na de naamsverandering konden ze wel kinderen krijgen. Wanneer een vrouw 50 jaar wordt ziet ze dus de vrouw van Abraham, Sara.

kan ze niet ebter uitleggen aarom ipv gelijk zo te doen 

Eerlijk gezegd begrijp ik reactie van vriendin niet. En volgens mij mag ik dat als rasecht reformatorisch gelovig iemand zeggen.

En...eerlijk = eerlijk; weet dat in onze kring(en) Abrahams en Sara's bij 50-ste verjaardag niet de gewoonte is. Maar tot nu toe nooit in verdiept waarom niet. Lees hier in het topic pas het verhaal erachter.

Juist als je zo verschillend bent als personen (qua geloof) heb je respect voor elkaar en elkaars opvattingen. Hoe kan jij als 'ongelovig' iemand nu weten dat je haar daarmee kwetst als zij het juist niet op een normale manier aangeeft.

Maar ja ik=ik en ook ik weet helaas dat er geloofsgenoten zijn die soms wat vreemd kunnen reageren. (hoop dat ik nu niemand beledig want probeer het zo voorzichtig mogelijk te zeggen)

---

Klagen is zinloos; Doe iets of vergeet!

Kan me alleen maar bij je aansluiten bettielief

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Tuurlijk is dat ook tv kijken... Waarom zou op de pc wat kijken geen tv kijken zijn? Maakt geen verschil.

Maar ik kom vanuit de gereformeerd vrijgemaakte kerk (zo ben ik groot gebracht) en bij ons is een Abraham of Sara normaal.
Daarbij heb ik het nooit opgevat als spotten.
Doordat het Abraham en Sara is had ik wel begrepen dat het iets met de bijbel te maken moest hebben,
wist alleen nooit wat.

Maar denk dat dit meer licht bij de vriendin dan bij jou hoor ;-)

Het lastige is denk ik ook een beetje hoe je bent groot gebracht.

Ik ben ook groot gebracht met bepaalde ideeen en reageerde eerst vanuit die visie.
Soms is het voor mensen heel lastig daarin toch anders te worden en anders te reageren.
Vanuit de strengere hoek merk je dit vaker, tegelijkertijd niet altijd, kijk alleen maar naar Bettie hier.

Maar denk wel, om de vriendschap, hier eens goed met elkaar over te praten.
Vooral ook waarom je nu ook zegt dat je er verdrietig om bent.
Want ik begrijp dat verdriet wel, maar heel vaak gaan deze reacties gepaard met een bepaald soort 'angst'...

Kan het alleen heel moeilijk uitleggen wat die angst inhoud...
Niet dat ik niet wil, ik wil het ook wel proberen maar dan hoop ik wel dat mensen niet gaan vallen over de uitleg...

Moet even weg, zal daarna er even voor gaan zitten.

Ik herken mij en een vriendin wel in je verhaal.
Zij reformatorisch, ik niet gelovend - wel gelovig opgevoed dus enige kennis is blijven hangen.

Gaat ook heel vaak goed, maar soms zijn er opvattingen over dingen, waar ik met mijn pet niet bij kan.
Net wat jij zegt, geen tv kijken, maar wanneer obese weer begon of een opvoedprogramma, werd ik wel gevraagd dit te melden, zodat het terug gekeken kon worden op de pc.
Prima, eigen keuze van haar en nooit wat gezegd.
En meestal gaat het ook heel goed, maar ineens was er ook een keer een ding, een laat geworden feestje, waarom ze zo boos werd.
Terwijl mijn gezin en ik niet eens tot het einde gebleven waren.

Ik denk dat het het vooral met hoe je het van thuis uit meegekregen hebt te maken heeft, iets wat zo in je zit, kan misschien automatisch een bepaalde kijk op iets geven?

Hoop dat jullie er wel uitkomen en samen verder kunnen, is bij mijn vriendin en mij ook gelukt.
Het eerste jaar erna wel wat moeizamer, in het begin ongemakkelijk, maar daar zijn we nu gelukkig weer doorheen.

ik vind haar reactie erg overtrokken en ik zou haar dat ook zeker laten weten wat haar reactie met jouw doet. Want  haar waarheid is niet perse de juiste. Als jullie echte vriendinnen zijn moet ze jouw gevoel hierin ook serieus nemen en daarmee aan de slag gaan. Want het moet niet zo zijn dat zij  het "alleenrecht" heeft op gevoelens vanuit haar opvoeding / geloof.

---

Op zoek naar een persoonlijke creatie? Een email sturen mag altijd!
NoTes-Fotocreaties / notesfotocreaties@gmail.com

Over je visie als de waarheid zien. Het is een punt waar veel mensen tegenaan lopen.
Maar als je je even inleeft:

ik geloof oprecht dat God bestaat. Sterker nog: ik weet het gewoon zeker.
Het is dan heel gek om te zeggen dat het een waarheid kan zijn en dat ik vervolgens zou zeggen: maar het kan ook zijn dat het niet zo is... Want op dat moment negeer ik God die ik al vaker heb ervaren en negeer ik de bijbel waarin veel profetieen staan die al gebeurd zijn en nog gaan gebeuren en zeg ik dat het misschien ook wel een verhalenboek is wat toevallig heel vaak klopt.
Dus voor mij bestaat God en daarnaast zijn er mensen die anders geloven en vaak net zo overtuigd zijn daarvan als ik van het geloof in God. En dat is mooi, je staat echt ergens voor. Maar als je zeker weet dat God niet bestaat is het heel lastig te doen alsof het misschien toch kan. Geeft wat mij betreft niets, als je maar respect voor elkaars mening en visie houdt.
Dus ik moet niet jou uit gaan lachen en zeggen: toe nou zeg, kijk nog gewoon even rond dan begrijpt iedere idioot toch dat...
Want dat laatste kom ik richting mij wel eens tegen en andersom zal het op bepaalde wijze ook gebeuren dat ik denk: waarom???
Waar slaat het op?

De angst:
Bettie, misschien kan jij mij verbeteren daar waar ik fout zit?
Mijn antwoord geld iig voor mijn opvoeding, maar ik kan niet oordelen hoe het nu in de gereformeerde/ reformatorische hoek zit want ik ben daar al bijna 15 jaar uit:

Ik ben opgegroeid met: als je doet wat God zegt ga je naar de hemel, als je dat niet doet ga je naar de hel.
Ik ben dus niet opgegroeid met de genade die in de bijbel staat: dat het niet afhangt van hoe goed ik ben, maar dat God je de hemel gewoon kado wil doen, dat Jezus aan het kruis is gegaan zodat ik niet hoef te boeten voor mijn fouten (roddelen, stelen, moorden enzovoort).

Heel veel hing dus af van MIJN inspanning. Dus ging ik stiekem leren op zondag dan voelde ik mij schuldig en voor mijn gevoel zou ik naar de hel gaan als Jezus op die dag terug zou komen. Ik moest er iets goeds tegenover zetten zodat het weer goed gemaakt wordt.
TOTAAL NIET BIJBELS!! laat ik daar wel even wel over wezen. Maar ik denk dat veel mensen zo zijn opgevoed. En het werd vaak wel liefdevoller gebracht maar dit was het gevoel (het zwart witte van hemel en hel door eigen daden) hoe het overkwam.

Ik denk dat daar het tv gebeuren ook bij komt kijken: er is een reden waarom bepaalde mensen menen adt ze dat niet mogen kijken... Waarom weet ik niet precies? 
MAAR: veel jongeren zeggen nu dus ook geen tv te hebben terwijl deze in een kast zit verborgen. Zij zien dus eigenlijk het probleem niet, maar liegen zo wel weer tegen hun ouders die het niet zouden waarderen... Dus zit je alsnog fout. En ergens blijft dan, als ik bijvoorbeeld met mijn vriendin spreek, toch die angst zitten (niet bij haar maar bij haar man) dat ze fout zitten door te kijken... Stel je voor dat God het niet goed vind en dat je hierdoor.....

En nu proberen uit te leggen hihi euhm...

Je hebt geloof en religie. Religie is een stapel regeltjes. Jij doet dit en dat en dan doet God dit en dat... Zo is het lang geweest binnen het geloof en zoals vaak ook gezegd wordt zo werden mensen onder de duim gehouden...
Maar ga je zelf de bijbel lezen (waar we in Nederland gewoon de mogelijkheid toe hebben) dan zie je ineens een heel andere context... Dan zie je niet dat het afhankelijk is van wat ik doe maar is de basis wat Jezus heeft gedaan...

Wat is het gevolg? Geen angst meer voor de hel. Want wanneer hij jou hart aanraakt verander je gewoon serieus, zie het keer op keer gebeuren in onze gemeente. Mensen verzachten, willen niet meer roddelen, willen voor hun naaste zorgen, willen slechte programma's niet meer kijken... Niet omdat het niet, maar eigen wil... Je gaat steeds meer beseffen wat goed voor je is en wat niet goed voor je is... En dat gaat niet in 1 dag. Maar wel vanuit de basis dat het goed is tussen jou en God en dat een fout dus niet betekend dat je naar de hel gaat, maar dat je gewoon weer opnieuw probeert. Net als dat ouders je niet de deur uitgooien bij een fout, maar je gewoon weer opnieuw mag proberen het juiste te doen...

Terugpakkend op jou voorbeeld:
Voor haar gevoel wil jij iets 'werelds' aan het opdringen oid. (weet niet precies haar probleem). Haar angst KAN zijn: wat zal God hier van vinden oooh nee straks vind Hij dit heel slecht... Resultaat: uit angst reageren we afwijzend want je brengt mij op het slechte pad....

Weet natuurlijk niet hoe haar gedachten gaan he? Dus weet niet wat zij er bij denkt Maar uit angst is het heel moeilijk liefdevol te reageren. Wat voor je vriendin dus ook een heel lastig punt is... Voor haar hangt er heel veel vanaf waarschijnlijk...

Wil benadrukken dat dit NIET standaard is bij gereformeerd en reformatorisch want ik heb ook anders gezien. En jullie zien zelf Bettie hier die dus echt vanuit liefde kan reageren en ook reforatorisch is. Ikzelf zit meer in de richting van de evangelische hoek (onze kerk staat op zichzelf, volgt enkel de bijbel maar hoort niet bij een tak) en ook daar zie je soms bij mensen angstige gedachten... Niet terug te voeren op de bijbel maar wel op de opvoeding..

Het geloof is zo enorm misbruikt en wordt soms nog zo misbruikt... Woorden die totaal uit de context worden gehaald.. Alleen dat kan gewoon niet met de bijbel. Je mag geen losse teksten zomaar nemen om je punt te maken.

Neem dat filmpje van die jongens die de bijbel als Koran verpakten. Ze lieten teksten lezen die uit de context gerukt waren. Ik probeerde er wat over te zeggen en mensen reageren met losse teksten uit het nieuwe testament (het stuk uit de bijbel dat Jezus is geboren en daarna). MAAR vergeten dat de tekst die ze gebruiken een gelijkenis is en niet wat God wil dat je doet... En wat gebeurd er?  Een en al onbegrip omdat de context er niet is en het geloof heel hatelijk lijkt...

Wat zegt Jezus: heb God lief, je naaste als je zelf en heb je vijanden lief. Haat ze niet maar zegen ze.... Dat is het geloof, dat is Jezus volgen. Maar dan moet je wel de context lezen en niet losse stukken....

Lang verhaal oeps...

Weet je Boter, ik ben van huis uit met geen geloof opgegroeid maar mijn vader komt uit een streng katholiek gezin. Dus op de momenten dat er iets in onze familie zijn wij ook gewoon in de kerk maar doen niet actief mee met de dienst. Maar we zijn er wel omdat we weten dat onze familie dat op prijs stelt.

En dat ik niet geloof in God maakt voor mijn familie niks uit. Ik ben er niet minder om. Als we samen eten wordt er gebeden, ik bid niet mee maar ben wel stil uit respect. En daar gaat het toch om. dat ik respect heb voor hun geloof en rituelen en dat zij respect hebben voor mij. En dat is wat ik een beetje mis uit het verhaal van Jo en haar vriendin.

Natuurlijk komt er veel voort uit de manier waarop je opgevoed bent en wat je hebt meegekregen van huis uit. Iedereen geloofd op zijn/haar manier maar hoeft daar niet perse voor naar een kerk of iets. Het gaat erom hoe jij je leven wilt indelen met je geloof.
Maar het moet niet van 1 kant komen.. want het moet niet zo zijn dat de gelovige alle rechten heeft. Ook hij/zij dient met respect om te gaan met andere gelovige of niet gelovige.

Mijn zwager en schoonzusje zitten bij de Pinkstergemeente en als ik puur alleen op hun af ga vind ik dat verschrikkelijk. Ze zijn constant bezig om je te bekeren en je het geloof op te dringen. Er kan geen ander gesprek gevoerd worden dan over HUN geloof en dat wij slecht zijn omdat we niet geloven. Maar een vriendin zit ook bij een andere Pinkstergemeente en zij doet dat beslist niet.. met haar kan ik ook gewoon praten over het geloof en mijn vragen stellen. Zij zal mij nooit veroordelen om het feit dat ik niet in God geloof en daar niet naar leef. We hebben duidelijk respect voor elkaar.

---

Op zoek naar een persoonlijke creatie? Een email sturen mag altijd!
NoTes-Fotocreaties / notesfotocreaties@gmail.com

Er zit een behoorlijk verschil tussen een streng katholiek gezin en een streng reformatorisch gezin...

Daarom probeer ik ook het stukje angst uit te leggen.. Het is mogelijk (zoals ik heb ervaren om mij heen) dat mensen vanuit de angst die ze aangepraat is, zo reageren omdat ze bang zijn iets te verliezen...
Terwijl het enige wat je kan verliezen je vriendschap is.

Ja, respect moet van beide kanten komen. Ik verwacht bijvoorbeeld helemaal niet dat mensen mij tijd geven om te bidden voor het eten op dat moment. Als zij dat niet doen is het mij prima, wordt mijn geloof niets minder om (wij bidden lang niet voor elke maaltijd overigens omdat ik geloof dat je mag bidden voor je eten, maar dat dat wat anders is als bidden voor elke maaltijd).

En misschien moet er zelfs vanuit de gelovige nog wel net iets meer respect komen als vanuit de niet gelovige ;-) met een knipoog, maar als je ziet naar wat ik zei: heb God lief je naaste als jezelf en haat je vijanden niet maar zegen ze dan gaat dat dus extreem ver... Ik hoef dus geen dingen over te nemen die tegen mijn geloof in gaan, maar als je heel oprecht kijkt naar de bijbel: hoeveel dingen gaan nou echt in tegen mijn geloof?

Ik snap persoonlijk nooit die bekeerlust bij mensen... Tuurlijk zou ik het liefst zien dat iedereen God ontmoet, dat je Hem ervaart. Maar uiteindelijk moet die ander de stap maken. Jullie weten dat ik geloof en ik zal ook altijd eerlijk zijn over wat ik geloof. Vragen naar mij toe staat vrij enzovoort. Maar ik kan mensen niet overhalen om te gaan geloven.
Sterker nog: ik kan mijn kinderen niet eens overhalen ;-) Ook zij moeten straks een keuze maken.
Oh nog sterker: mijn man staat heel anders in het geloof dan ik, hij gaat bijna nooit mee naar de kerk, als hij gaat is het meestal voor de kinderen. Kan hem en wil hem niet overhalen. Want als hij het doet voor mij is het nog geen echt geloof.
Geloof moet ALTIJD een eigen keuze zijn...

En dat vergeten veel mensen...

 

En met opdringen kom je nergens... Als iemand die niet geloofd zijn overtuiging wel opdringen kan ik er ook niet tegen. Als ze er gewoon over willen praten (al zouden ze aan mijn deur komen, dat maakt mij niet uit) om hun visie goed te onderbouwen zijn ze altijd welkom. 

Natuurlijk zit daar verschil in en ik weet niet eens hoeveel verschillende geloven er zijn maar ze gaan toch allemaal uit van de basis lijkt mij.. Je geloofd in (een) God en leeft daarnaar. Prima toch.. De wereld heeft vele kostgangers en met elkaar moeten we er een mooie wereld van maken.
Maar ik ben zeker niet minder dan een ander die wel geloofd. En dat laten sommige gelovigen je maar al te graag weten dat het in hun ogen wel zo is. Maar waarom "moet" ik wel begrip tonen voor hun standpunt, gevoelens en geloof terwijl ze naar die van mij niet eens willen luisteren.  

En dat merk ik een beetje in Jo haar verhaal.. Dat er begrip moet zijn voor de standpunten en gevoelens van die vriendin maar dat het andersom geen optie is eigenlijk. En dat je in angst leeft voor iets omdat je dat van huis uit hebt meegekregen of later op je pad hebt gevonden dat kan en mag natuurlijk maar sluit niet je ogen voor andere of anders gelovige.

---

Op zoek naar een persoonlijke creatie? Een email sturen mag altijd!
NoTes-Fotocreaties / notesfotocreaties@gmail.com

Jolanda, wat ik vertel is niet bedoeld als goedpratertje of wat dan ook ;-)
Het is bedoeld als uitleg.
Want tuurlijk ben ik het met je eens dat de een minder is dan de ander.
Tuurlijk ben ik het niet eens met de aanpak en dat je voor een geloof meer respect zou moeten hebben als voor geen geloof.

Sterker nog als er verschil in zou zitten dan zou de gelovige meer respect moeten hebben voor de niet gelovige dan andersom omdat ons is gezegd onze naaste lief te hebben als onszelf en zelfs je vijand (nou die zijn er weinig) te zegenen en niet te haten... 

Maar wat ik vertel is enkel uitleg, zodat Jo haar vriendin mogelijk beter kan begrijpen.
Want wie weet wat het voor die vriendin kan veranderen als Jo hier een goed gesprek over kan hebben <3

Neeeee jo! Ooooh dat is echt irritant!

Ik denk dat die conclusie best eens waar kan zijn hoor Jo!

Haha jij ook Jolanda, wist ik niet .Ik noem je maar gewoon Jo denk ik, lekker duidelijk ;-)

Maar wat jij daar zegt herken ik wel bij mijzelf:
punten waar ik nog niet precies van weet hoe ik er in sta (ook in het geloof dus) zorgen voor mij ook sneller voor een ongemakkelijk gevoel...

 

Eigenlijk moet geloof nooit een angst zijn...maar juist fijn, fijn dat je never nooit alleen bent en altijd bij iemand terecht kunt.

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Klopt Minou,

alleen wordt en werd het vaak misbruikt...
Een machtsmiddel van kerken van ouders...

Verschrikkelijk vind ik dat...

 

Heb alle gelezen maar niet alles is blijven hangen (sorry, dat lukt momenteel echt niet).

Wat ikzelf altijd zo jammer vind is dat veel geloofsgenoten altijd maar bezig zijn om te proberen anderen te bekeren, hun eigen wetjes en regeltjes proberen op te leggen én iemand (kerkelijk of niet) die niet langs hun geplaveide paadje loopt ontzettend afkeuren.

Daar gaat het hele geloof niet over. 

Misschien een voorbeeld; er staat in de hele Bijbel geen enkele keer "Gij zult op zondag met niemand contact hebben, niet op visite gaan of wat dan ook". Wat er wel staat (sorry,ik gebruik Statenvertaling, dus het staat er wat oubollig) "Gedenk de zondag dat gij die heiligt". Wat daarmee bedoelt wordt, is dat we 1 dag in de week als rustdag (in dit geval de zondag) hebben waarop we naar de kerk (kunnen) gaan en/of op andere manieren met God en Zijn Woord (de Bijbel) bezig (kunnen) zijn. 
En dan komt het....van vroeger tijden, gingen mensen op die dag NIET bij elkaar op de koffie (maar kwamen wel op zondagavond met veel kerkelijke gemeenteleden bij elkaar om over God en de Bijbel te spreken én wat Hij voor hen persoonlijk betekende), gingen niet uit, kookten niet etc etc etc.
Ook nu zie je veel vroegere gebruiken in onze kringen terug. Maar... dat is eigen invulsel. Heel eenvoudig; ikzelf heb geen bezwaar om op zondag bij mijn ouders een bakje koffie te gaan drinken. Mijn zusje zal dat echter nooit doen. Maar...dat weten we én respecteren we van elkaar. Daarbij...kunnen er ook dingen in het grijze gebied liggen.

Ik vind die ene vrije dag in de week ontzettend fijn maar kan best narrig worden als ik hoor dat iemand zijn halve zondagmiddag ligt te verslapen. Mijn mening (let op he) isdat het juist dan heerlijk isom een poosje wat met je kinderen te doen; spelletjes,rondje om wandelen of fietsen. Maar ook om zelf eens rustig wat te lezen of met elkaar te praten.
Maar ook hier liggen weer veel grijze gebieden; ga je wel wandelen en fietsen maar niet naar de dierentuin o.i.d. Dat laatste is voor mij dus wel een stap te ver en zal ik niet snel doen. Maar...iemand die dat wel doet veroordelen? Never en nooit niet.

En ikzelf denk dat daar een heel grote fout zit van heel veel kerkmensen; we willen een ander niet Gods wetten maar onze zelf gemaakte eigen geïnterpreteerde wetjes voorschrijven. Terwijl in heel veel dingen ook een eigen gevoel/beleving zit.

Dan denk ik maar aan de woorden van mijn wijze opa die al meer dan 25 jaar niet meer leeft "doe wat God van je vraagt en niet wat de mensen van je eisen".

En we weten allemaal van elkaar dat lid zijn van bepaalde kerkgenootschappen regels en verplichtingen met zich meebrengen. Regels die opgesteld zijn door mensen die 'denken' dat dat zo bedoeld is. En om dan maar met de woorden  van een zwager te spreken "als je lid bent van een club, heb je je aan de regels te houden". Als ik dan voor mezelf spreek; ik voel mij thuis in mijn kerkgenootschap. Natuurlijk ben ik het lang niet altijd met alles eens, of heb ik wel eens vragen bij het een of het ander. Maar om dan alles achter me te laten? Nee; dat is niet wat ik wil én waarvan ik geloof dat God dat ook niet wil.

Nog een laatste voorbeeld...nog niet zo lang geleden meegemaakt maar hij is wel grappig.

Wij krijgn elk jaar bezoek van 2 mensen van de kerkenraad. Tijdens dat bezoek praten we met elkaar over de Bijbel, wat dat met ons doet en voor ons betekent etc. Maar...ook praktische zaken komen dan naar voren. Sinds mijn hersenvliesontsteking(5 jaar geleden) en nu (door alle ontstekingen in mijn hoofd) is hetvoor mij ontzettend moeilijk om me te concentreren tijdens de kerkdiensten. Dat vind ik echt heel erg want heel veel wat gezegd en gezongen wordt, gaat gewoon langs mij heen. Wij kunnen ook thuis meeluisteren via de kerktelefoon. Toen gaf ik aan dat dat voor mijn concentratie beter was. Meestal zit ik nl. dan te haken én kan me dan heel goed concentreren op wat er gezegd wordt. Toen zegt de ouderling (die best wel wettisch is) "neem je je haakwerkje toch mee naar de kerk". Hahaha, ik zakte bijna van de bank van het lachen. Hij was echt heel serieus. Toen ik aangaf dat ik geen aanstoot wilde geven aan mensen die zo creatief bezig zijn op zondag niet goed vinden, snapte hij waarom ik zo lachte. 
Eigenlijk is dat ook een beetje de strekking van mijn lange verhaal hierboven; ikzelf doe dat soort dingen niet om geen aanstoot te geven aan andere mensen. Daarbij kan ik mensen die dingen doen die ik niet zou doen niet veroordelen om wat zij doen. 

Ik vind het heel jammer om te lezen JO dat jouw vriendin dus heel veel dingen van jou verwacht, dat je dingen ook maar klakkeloos begrijpt zoals zij denkt en vindt en doet en handelt. En wat is er mis om een kroonjaar (tiental) van verjaardag wat uitgebreider/uitbundiger te vieren? Ikzelf word volgend jaar 40 en na heel veel verjaardagen in het recente verleden niet gevierd te hebben, ga ik het nu wel doen (is het plan). Heb echt zin om iets leuks te gaan bedenken.

---

Klagen is zinloos; Doe iets of vergeet!