Wel geven, maar niets krijgen

Dit is de derde keer dat ik dit topic schrijf.
Eerste twee keer dacht ik nee ik plaats hem toch maar niet, stom gezeur van mezelf
Maar nu ga ik het toch doen, omdat ik zo benieuwd ben hoe jullie dit zouden ervaren:

Afgelopen maand hebben we een verjaardag gehad, ik zal de situatie even schetsen voor jullie.
Met ex van één van mijn ouders heb ik nog contact, ex heeft 2 uithuiswonende volwassen kinderen, waarvan 1 verst. geh.
Over en weer komen we op verjaardag, naar hier toe komt verst. geh. kind vaak mee, andere kind komt nooit mee, is niet vaak thuis ivm de afstand waar kind woont en volle leven.
Ex neemt altijd aardigheidje mee voor de jarige.
Beide kinderen van ex vieren al meerdere jaren hun verjaardagen samen, ondanks dat de verjaardagen niet dicht bij elkaar liggen.
Dit komt ook door afstand waar ene kind woont.
Al jaren (15 ongeveer) kopen wij een cadeautje voor hen allebei.
Nog nooit heeft het niet gehandicapte kind maar iets aan ons teruggeven, echt nog nooit.
Ik heb hier een vervelend gevoel bij inmiddels.
Zonder cadeautje voor dat kind aankomen wil ik niet en durf ik ook niet.
Maar wij geven al jaren dus iets en kind heeft zelf ook een eigen zelfstandig leven, eigen inkomen ect en nooit komt er eens iets deze kant op. Ex geeft natuurlijk wel altijd wat, maar ik neem toch aan dat als je kind 30+ is, dat je kind niet meer meelift op het cadeau wat jij geeft.
Ik tenminste niet hoor bij mijn ouders.

Hoe zien jullie die situatie nou?
Kunnen jullie snappen dat ik er na al die jaren een rotgevoel bij krijg?
Of denken jullie, waar maak je je druk om , die ouder geeft toch iets?
En geloof me, het gaat me niet om het bedrag, maar gewoon het gebaar wat ontbreekt voor mijn gevoel.

Quote Indy:

nee ik snap niet dat je een verst geh iemand dat verwijt

Nee, ik bedoel die juist niet, maar juist het niet gehandicapte kind, die dus nooit eens deze kant op komt en dus ook nooit iets geeft, maar wel al jaren aanpakt.

(het zou wel heel erg met me zijn als ik een geh. iemand dat kwalijk nam )

lisje, even de antwoorden op jouw vragen:

kind is 30+.
Komt inderdaad nooit mee naar een verjaardag. Is dan altijd niet in de provincie, maar komt wel eens in de zoveeltijd wel in de provincie. Zegt wellicht kan ik dan eens komen, maar ook dat gebeurt nooit....

Dat kind dan niet meekomt op verjaardagen ivm het niet de provincie zijn kan ik snappen, maar het gaat toch om het gebaar dat je ook eens investeerd in iemand? En dan bedoel ik niet alleen het geld, maar alleen al dat iemand de tijd en moeite neemt om iets voor je uit te kiezen is toch een leuke gedachte?

Uitnodigingen die kant op heb ik wel gedaan, maar dat is iets waar ik wel inmiddels mee opgehouden ben door het toch nooit meekomen.
Vaak zet ik nu alledrie hun namen op de kaart of mail die richting ex gaat

Heb ik het nu duidelijker omschreven?
Tis soms best lastig, want ik wil zo min mogelijk herkenning, je weet tenslotte nooit wie er meeleest.

Quote Dicha:

Het kind is 30+ zeg je..? Heel eenvoudig, het gaat inderdaad niet om het krijgen maar wel om het gebaar. Ik zou stoppen met cadeau's geven aan de zelfstamdige 30-plusser, ook al vieren ze het dan samen. Misschien dat er dan een lichtje gaat branden.

Ik zal eerlijk zijn, dat durf ik gewoon niet. Dan zou ik mezelf zo ongemakkelijk voelen.
Open dit topic ook meer omdat ik nieuwsgierig ben of anderen dit ook zo zouden beleven (jij en Angelique dus zo wie zo wel) of dat mensen er ook heel anders op zouden kijken.
Een oplossing is niet mijn doel van dit topic, want ik durf het toch niet te veranderen , maar je reactie maakt in iedergeval wel duidelijk hoe je erin staat, dankjewel.

Dat is inderdaad misschien wel een idee om te onthouden voor een andere keer, een andere dag gaan.

Ehm....een man hebben jullie zelf ingevuld hoor, dat heb ik niet gezegd je snapt wel....het is dus een vrouw, want dit misverstand wil ik even recht zetten.
En we zijn een aantal jaar als 'zusjes' in één gezin opgegroeid.
Ik geef nu al wat meer details dan dat ik in eerste instantie wou geven, ik wou de situatie zo anoniem mogelijk schetsen, maar door de verkeerde invulling zeg ik het toch maar.
Mischien dat het aan de andere kant mijn gevoel ook wel wat meer zal verklaren.

Heerlijk die vragen, nee hoor mamamoe, je komt niet belerend over. Ik zal jullie vragen beantwoorden.

Ik gaf een cadeautje, omdat ik het leuk vind om een attentie te geven wanneer iemand jarig is, dus ook voor haar.
Helaas is dat gevoel inmiddels wel aan het veranderen gegaan. Ik geef niet iets om het op de weegschaal te leggen en hetzelfde terug te verwachten, maar in al die jaren helemaal niets, heeft mijn gevoel wel veranderd hierover.

Het zien is inderdaad maar eens per jaar, en soms een mailtje / kaartje / belletje rond de verjaardag zelf.
Tis meer dat ik met haar ouder nog altijd contact heb en zodoende ook wat met haar, maar dit loopt inderdaad niet over.
Als enkel haar verjaardag gevierd zou worden, zou ik denk ik inmiddels niet gaan.

Nogmaals, ik wil niet als iemand overkomen die alles op een weegschaal legd, maar als ik energie /tijd in mensen steek doe ik dat graag en hoef ik niet alles terug. Maar een klein beetje terug krijgen op momenten die voor mij belangrijk zijn, zou wel fijn zijn.

Heb het antwoord op je vraag even gequote Bepje:

Quote anoniem:

Uitnodigingen die kant op heb ik wel gedaan, maar dat is iets waar ik wel inmiddels mee opgehouden ben door het toch nooit meekomen. Vaak zet ik nu alledrie hun namen op de kaart of mail die richting ex gaat