Hoe zagen jullie.....

oh en de babytijd vond ik prachtig (op de poepluierse en het gejank na), maar ik vind het toch wel erg makkelijk dat ze nu groter zijn en zelfstandig. hoef geen boterhammen meer te smeren en naar school, zwemles, vriendinnetjes enz. te brengen. en ik kan echt met ze praten, dat vond ik altijd lastig toen ze klein waren, dat ze niks konden zeggen, alleen maar huilen en ik maar raden wat er was.

Ik wilde altijd kinderen, het liefste 3, want dat was niet de norm altijd 2 of 4...
Toen ik 25 was en nog niet aan de man, heb ik serieus nagedacht over alleenstaand moederschap. Ik had al 5 jaar alles voor elkaar en een jaar later kwam ik mijn man tegen.

Ik ben geworden zoals ik mezelf ook zag, consequent en dat is het.
Wel heb ik de babytijd onderschat maar dat kwam ook omdat ik huilbaby´s produceer... dat had ik niet ingecalculeerd.

En mijn nummer is 3 is een miskraam geworden.
Daarna hebben we nog een tijdje geprobeerd, maar dat is niet gelukt  (wel een datum gesteld omdat onze kids ook ouders werden) en terwijl wel supersnel zwanger kunnen worden, blijft het toch bij 2 en een mk is ook 3!

Ik heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht, wist wel toen nummer 1 er was dat ik graag drie kinderen wilde en die heb ik ook mogen krijgen.

De drukte die een gezin met zich mee brengt is vooraf niet goed in te schatten. De momenten voor mijzelf zijn erg schaars, daar heb ik me wel op verkeken. Aan de andere kant  trek ik dingen ook wel te veel naar mezelf toe.
Onze oudste zit nu op het VO en ik had niet gedacht dat je qua tijd, energie en begeleiding daar zoveel aan kwijt bent. Misschien naief maar zeker het eerste jaar kan je daar best druk mee zijn. En dan zeggen ze dat oudere kinderen wat zelfstandiger worden maar ook dat is per kind heel verschillend.

Mijn man en ik hebben wel voordat we aan kinderen begonnen gezegd, laten we elkaar niet vergeten en ook leuke dingen samen blijven doen. Dat schiet er bij ons dus heel erg bij in en dat vind ik best jammer. Maarja, je brengt ook niet even zomaar drie kinderen ergens onder om een weekendje weg te gaan.

ik verwachtte jongens te krijgen, daar kon ik volgens mij beter mee overweg en die leken mij makkelijker (ik heb het zelf heel moeilijk gehad met mezelf in de puberteit). 
Ik kreeg 2 dochters...
ik verwachtte  kinderen met het plezier in het leven zoals mijn man en de rust van mijzelf.
Ik kreeg 2 ondernemende kinderen die behoorlijk kunnen piekeren soms, vooral de oudste (herkenbaar voor mij)

wat wel uitkwam is dat we de zorg aardig kunnen verdelen, de combinatie met werk soms best zwaar is, maar prima te doen. Ook is uitgekomen dat mijn kinderen creatief en muzikaal zijn en heel sociaal, al zeg ik het zelf. Ik kan ze niet meer missen en vind elke leeftijd best leuk. het gaat inderdaad wel snel, maar sta daar niet te veel bij stil en probeer te genieten.

Ik wilde geen kinderen. Maar na lang praten met mijn man zijn we er toch voor gegazn. Kreeg, toen ik zwanger was, ook echt reacties van, he, ik heb je nooit als mama gezien. We hebben er 2. De eerste was een huilbaby, maar met aanpassing van voeding ging dat gelukkig over. De 2e wilde alleen in slaap vallen op mijn buik. Voorstellingen over hoe en wat met kinderen had ik niet. En nu, ik brn een watje geworden. Ik ben helaas ook beperkt in mijn doen, maar iedereen is welkom. De deur staat altijd open. En stiekem ben ik ook jaloers op mensrn die 3 of meer kinderen hebben. Het mocht echt niet meer.
Ik heb wel geboft met mij  kinderen. Heb ze ook altijd overal mee nasr toe genomen, nooit problemen mee gehad, ik ben wel consequent, ze mogen veel, binnen brpaalde grenzen want ik ben er van overtuigd dat kinderen deze nodig hebben. 
Het enige pittige tot nu toe vind ik het "sturen" van de jongste. Is hoogbegaafd en dat heeft weer net een andere aanpak nodig dan bij de oudste. De oudste kun je uitleggen waarom iets wel of niet mag. De jongste blijft doorvragen en in discussie gaan, ze is zeer gevoelig, heeft een heel erg rechtvaardigheidsgevoel en uit dat ook, verbetert iedereen die een fout maakt (jong of oud), en komt met de moeilijkste vragen(bv. Toen ze 6 was: hoe lang duurt het voordat hrt signaal vanuit je hersenen bij je armen is). Gelukkig zzien ze het op school ook en krijgen we hulp. Verder zijn het alletwee knuffelkinderen, snel tevreden en ik ben trots op ze. 

---

don't worry about tomorrow, embrace the gift of today

Hoe ik dat voor me zag ik zou een groot gezin krijgen met veel kindjes, waar we gezellig aan tafel zouden eten en praten en lachen. We zouden veel knutselen en leuke activiteiten doen. Ik zou een moeder zijn van me Kinderen.

Werkelijkheid ik ben meer verzorger en behandelaar dan moeder van me kinderen Kanker heeft me kinderwens verwoest en litekens achter gelaten,waarvan we nu nog mee bezig zijn om de schade te herstellen bij me middelste. Activiteiten doen we niet door autisme van me man en oudste is veel niet voor hen geschikt. Waardoor ik de laatste tijd meer de tijd aan het overleven ben dan beleven.

haha, misschien kan ik beter beschrijven wat ik echt niet had verwacht.
de totale vermoeidheid van elke twee uur wakker worden van een huilend kind. Dat je gewoon echt niet meer kunt maar door moet. Dat je vleeswaren in de voorraadkast legt en een ontbijtmes in de koelkast. Dat je kots staat op te ruimen en er een ander kleintje naast je staat over te geven. onder het kopje romantiek van het ouderschap dat er altijd wel eentje wakker lijkt te worden net als.. en dat je dan die kleine lievert soms naar een andere planeet wenst :-0
dat ik net als mijn moeder vroeger soms niet de grootste raddraaier de straf geef, maar degene die het laatste zeurt en daN de emmer laat overlopen. En dat ik me daarna daarover schuldig voel. 
Dat ik alle antwoorden niet heb en die vroeger wel dacht te hebben.  Er inmiddels achter ben dat onze kinderen ons net zoveel opvoeden als wij hen. het is een kwestie van geluk hebben als je echt toevallig alleen meegaande kinderen hebt. ik heb twee meegaande mannen en een met een hoop dynamiet. En nee dat heb ik niet zo gemaakt. dat ik moet leren dat mijn kinderen geen reflectie van mij zijN of van mijn man.

vind ik ook nog steeds apart Sis, bijv. zo'n 10 minutengesprekavond...zit ik daar als moeder.
Of dat ik al op het schoolplein sta en een ander kind roept naar mijn zoon " je moeder!" ik denk dan " huh?"

wel een stoer gevoel! absoluut!

ik ben ook keihard opgevoed (niet lullen maar poetsen) en geen gejank om niks.
ik wilde meer " koediekoedie" doen, maar dat werkt niet bij mn kinderen..
uit bed komen hebben ze een enkele keer gedaan, ik zei heel poezig " kom, we gaan naar bed lieverd"
dit heb ik 7645 x herhaald en na een uur kwam de stoom uit mn oren en tetterde ik " en nou is het afgelopen, liggen en slapen"
en ja hoor..slapen!

je kan het heel leuk bedenken wat voor moeder je wil zijn, maar ja...kinderen hebben een eigen karakter he , elke keer veranderd je aanpak weer

ik verheugde me wel op opblijfavondjes. heb ik zelf leuke herinneringen aan. maar mijn kind kon niet opblijven, hij wilde altijd maar vroeg naar bed.
geen ruk aan hoor
maar nu...eindelijk lukt het! en ik geniet daar zo intens van!
1 op 1 aandacht kan ik bijna niet geven nu ik alleen alles doe, maar dit soort avonden zijn echt werelds!

laatst met de oudste alleen naar Billy Eliot geweest, wat een geluksvogel voel ik me dan! hoe leuk om met je kind te doen!

Toen we zelf nog geen kinderen hadden moest ik een keer oppassen op het tot op het bot toe verwende broertje van mijn man. En dat was niet verlopen naar de wensen van zijn moeder. En dat liet ze flink merken ook! Ik had hem niet over me heen laten lopen en vond dat nee ook echt nee was. Was over hem heen gestapt toen hij 'sterfende zwaan' in de supermarkt aan het spelen was omdat niet die ene zak snoep wilde kopen. Was niet de speelgoedwinkel ingerend op het moment dat hij iets aanwees in de etalage om het snel te gaan kopen. En tja dat was bij meneer niet in goede aarde gevallen. Ik hoor haar nog zeggen: pas als je zelf kinderen hebt zul je het pas gaan begrijpen hoe het is om ze op te voeden. Dan piep je wel anders...
Nou de oudste is bijna 16... en ik begrijp haar opmerking eigenlijk nog steeds niet!

Hier geen stervende zwaan taferelen in de supermarkt om een zak snoep, geen complete scenes op straat omdat ik niet gelijk de speelgoedwinkel in ren omdat ze iets in de etalage hebben gezien. Dus wat dat betreft is het me allemaal niet tegen gevallen. Nee is gewoon nee en niet 10 seconde later toch een ja. Ze weten waar ze aan toe zijn. Regels zijn regels en hou je je daar niet aan, dan aanvaart je de consequenties. Mijn man is veel van huis weg vanwege zijn werk en we hebben ook best wel eens naar compromissen moeten zoeken, alles gaat zijn gangetje en we redden ons prima.
Natuurlijk zijn er ook wel eens dingetjes hoor. De jongste (bijna 13) begint nu ook te puberen en dat geeft best wel eens vervelende situaties. Maar met de oudste zijn we er tot op heden ook zonder al te veel kleerscheuren doorheen gekomen, dus hou hoop. En ik heb al eens tegen ze uitgeroepen dat ze later maar beter geen inbreker kunnen worden, want ze laten teveel sporen achter in huis. Goh wat een troep kunnen die 2 creëren zeg!
Mijn oma zei wel eens in het verzorgingshuis tegen haar buurvrouw: mijn kleindochter is heel streng voor haar kinderen, maar ze luisteren wel heel erg goed.
Ja ik ben vrij streng, maar als ik wel eens van mijn dochter hoor... ben ik echt niet de strengste ouder. Dat vat ik dan maar op als compliment

Ik wilde toen ik jong was altijd al moeder worden, dat was gewoon iets wat ik zeker wist. Daarom kwam Michelle al vrij jong in mn leven. Had me er nooit iets bij voorgesteld, hoorde veel negatieve dingen over dat ik zo jong was, maar aan de andere kant ook weer zoveel positieve dingen over hoe goed we het deden.

Ik heb echt zo van haar baby en peutertijd genoten, dat ik een 2e nooit zo belangrijk vond. Al hoopte ik op een groot gezin met t liefst ook een tweeling (proest) Toen bleek dat mn man er wel klaar mee was (wat heeft een 2e nou voor meerwaarde-lekker rationeel) kon ik me daar niet echt bij neerleggen. Ik was nog jong, dus maakte me er ook nog niet druk om, kwam wel. Helaas kwam dat niet en heb ik dus echt zowat moeten smeken om hem te laten nadenken voor een 2e. Heeft wat moeite gekost.. maar hij was om. Eerst niet overtuigend, helemaal toen er effe een caravanbrand om d ehoek kwam toen ik al gestopt was met de pil (je zou er spontaan een miskraam van krijgen) En toen ik een positieve test had, bleek er een reorganisatie in zn bedrijf te komen..... bad timing.

Ik ben te oud om er nog 1 te willen, moet er echt niet meer aan denken. Ben nu voor t eerst echt blij dat t allemaal wat makkelijker wordt..

---

** GELUK ** ~ het enige wat verdubbelt als je het deelt ~