Als ik voor mijn ouders moet zorgen zoals zij voor mij gezorgd hebben kom ik er gemakkelijk van af. Wat willen ze nu? Vrouwen moeten meer en meer aan het werk, ouders wonen niet in de buurt. Ik heb de financien niet eens om wekelijks naar ze toe te rrijden. Ik kom er nu al hooguit 3 keer in het jaar.De benzine wordt er namelijk ook niet goedkoper op.

Het is erg pittig, weet ik uit ervaring. Schoonouders hebben voor haar ouders gezorgd tot 4 weken geleden, toen oma overleed. Opa missen we alweer 1,5 jaar. Wij hebben ook regelmatig ingesprongen. Ziekenhuisbezoeken, boodschappen, zaken regelen... Er komt een hoop bij kijken. Maar wanneer wij voor onze ouders moeten gaan zorgen, zullen we kijken of we ze in huis kunnen nemen. Wij hebben erg slechte ervaringen gehad met het verzorgingstehuis waar overgrootouders in zaten. Heftig? Ja, maar ze staan ook voor ons klaar! 

Tja, laten we het er maar op houden dat ik net zo goed voor mijn ouders zorg, als zij dat voor mij deden. Voor mijn schoonouders geldt dat hetzelfde, alleen kost dat ons veel meer tijd 😉. 

In andere culturen wordt op een voor ons onbegrijpelijke wijze met vrouwen of gehandicapten om gegaan. Daarom zijn het waarschijnlijk ook 'andere culturen'.

---

Those who wish to sing, always find a song!

Klopt... ik moet werken... jemig zeg... In welke tijd leeft zij?

vind het niet meer dan normaal.

maar ik heb makkelijk praten, heb ook ouders uit 1000den.
wij zorgen voor elkaar. met alle liefde.

Ik ben het met haar eens, niet moeten als in wet maar moreel. 

Ik loop me op t moment compleet gaar te rennen door de bezoekjes aan mijn ouders, dus ik doe t wel.. daar niet van...

Maar ze vergeet zoveel.. tegenwoordig moeten de meeste stellen wel beiden werken, wonen mensen vaak verder van elkaar vandaan dan zoveel jaar geleden...

Ik ga ook echt de zorg niet op me nemen als mijn ouders misschien dement worden en t gevaarlijk wordt voor ze om alleen te zijn... Dat lijkt me heel naar, maar ook onmogelijk...

En ik vind t ook te ver gaan om ze te helpen bijvoorbeeld om billen af te vegen en te douchhen.. met name omdat zowel mijn ouders als schoonouders gezegd hebben dat echt niet te willen.....

Ik zou het heel graag doen, met alle liefde, helaas wonen wij erg ver weg van ouders en schoonouders, minimaal ruim 2 uur rijden............................, dat zorgen voor wordt dus een beetje lastig.

mijn ouders zijn bejaard en iedereen in onze familie doet zijn best voor hen, maar mijn ouders willen zelf niet dat een van de kinderen voor hun gaat zorgdragen zoals in dit artikel wordt beoogt.. En dan? Hebben die bejaarden dan nog een keuze? Of maak je dan ook kinderen van ze, die maar moeten ondergaan.

verder vind ik het een aanmatigend stukje. Veel stellen hebben 0 keuze , als ze niet alletwee werken krijgen ze het financiele plaatje niet rond. En bij ons woont degene die het dichtst bij mijn ouders woont 1u 10 minuten van ze af.. Daarmee valt echte mantelzorg ook af. Zij willen hun huis niet uit. Gelijk hebben ze trouwens. 
Ik vind het knap dat er altijd met andere culturen wordt geschermd als het even goed uitkomt..

Ik zou het wel willen, maar het moet ook kunnen.

Ik doe mijn best. Mijn vader heeft ruim een jaar geleden een hersenbloeding gehad. 3 Maanden in de revalidatie gezeten, nu wel weer thuis.
Hij heeft vooral cognitief (geheugen, kunnen plannen enz.) een klap gehad.
Ik doe de was van mijn vader, doe zijn administratie, als er iets geregeld moet worden, doe ik dat.
Als hij een belangrijke afspraak heeft ga ik mee, of ik zorg in ieder geval dat hij het niet vergeet, want dat gebeurt natuurlijk regelmatig.
Hij wil c.q. moet dit jaar verhuizen, eerlijk gezegd moet ik er nog niet aan denken... Wat zal er veel op me afkomen.

Mijn moeder, de spil van het gezin, is 4 jaar geleden overleden aan kanker.
Mijn enige broer heeft 7 jaar geleden zelfmoord gepleegd.
Dus ik ben zijn enige mantelzorger.

Ik kán niet in mijn eentje gaan werken, voor mijn jonge kinderen zorgen, zorgen dat mijn vader zijn medicijnen inneemt en afspraken niet vergeet, de financiën van 2 "gezinnen" regelen en dan ook nog 2 huishoudens bestieren.
Dat wil misschien een korte tijd, voor nood, maar absoluut niet structureel!
Ik heb daar echt de hulp van de thuiszorg en huishoudelijke hulp bij nodig.

Mijn moeder woont 2,25 uur bij ons vandaan. Is op ongeveer gelijke afstand van zus. (Ja; wij wonen in een mooie driehoek ver bj elkaar vandaan!). Gaat dus niet lukken.. Daarbij ben ik zelf aangewezen op gebruik van een rolstoel.. Tja..

Schoonouders wonen in Spanje (semi permanent en als e niet in Spanje zijn, een uur bij ons vandaan) Tja..

Voor zover mogelijk ja maar niet alles is mogelijk. Schoonouders wonen 200 km bij ons vandaan. Als er daar wat is, kunnen we wel inspringen maar niet dagen-/wekenlang voor hen zorgen. Dan zullen we toch echt andere maatregelen moeten nemen.

10 jaar geleden konden we nog best 4x per week heen en weer. Hadden we geen kinderen om rekening mee te houden, was de gezondheid vele malen beter dan dat het nu is.

Zie het ook aan de andere kant nu. Oma van 91 heeft ook verwachtingen van haar enige dochter van 62. Want vroeger zorgde zij ook voor haar ouders dus dat moet nu ook kunnen. Maar de tijd van pak 'm beet 30 jaar geleden is een heel andere dan nu. Mensen werden minder oud, moeders waren ALTIJD thuis en ouders woonden in de buurt. Bovendien waren er minder verplichtingen e.d. dan in deze tijd.

Als ik bovenstaand voorbeeld gebruikt. Toen oma 62 jaar was, leefden beiden ouders niet meer, opa was al met pensioen en ze hoefden niets als alleen maar 'leuke' dingen doen. Trek ik dat naar nu...dochter die 62 jaar is... heeft zorg voor moeder die pertinent NIET in bejaardenhuis wil maar wel verwacht dat er eigenlijk 2x per week bezoek is van dochter. Of liever gezegd....zodra ze belt, moet er iemand opdraven. Daarbij heeft dochter van 62 een zwakke gezondheid én een man met een zwakke gezondheid, een eigen zaak waarin nog 6 dagen in de week arbeid wordt verricht. Heb ik het nog helemaal niet over de zorg en aandacht die dochter aan haar eigen kinderen wil geven, haar sociale contacten die niet zo veel meer zijn door alle hectiek e.d.

Het is supermakkelijk om vanachter een bureau alles te vertellen wat de samenleving moet doen. Maar die samenleving is vaak heel wat weerbarstiger dan het op papier lijkt te zijn. 

Daarbij wil ik wel opmerken dat ik ook zie dat er kinderen zijn die echt niet naar hun ouders omkijken. Niet omdat er ruzie of wat dan ook is. Het eigen leven is belangrijker dan een bezoekje, bakje koffie, avondje langsgaan bij. En dat vind ik jammer.

---

Klagen is zinloos; Doe iets of vergeet!

Je hebt zorgen en zorgen.

Ik help en ondersteun, maar ik kan niet letterlijk zorgen voor.

Als het gaat om structuele lichamelijke verzorging dan kan niet zomaar verwacht worden van kinderen dat ze dat voor hun ouders doen. Ik denk zelfs dat ouders dat ook niet willen. Ze willen hun kinderen niet belasten en schamen zich misschien ook wel.

als beide kanten idd willen...waar een wil is is een weg
mijn ouders woonden altijd 100 km van me vandaan, maar naast een baan en kinderen kon ik er 3 tot 4 x per week naar toe.
dan vallen andere dingen weg , tja...het was mij het waard.

wij hebben voor de makkelijke weg gekozen. mijn ouders zijn vd zomer verhuisd en wonen nu in de buurt, voor beide partijen gezellig maar ook zeer handig in tijden van nood!

Dat zie ik hier ook Kees.....als er echt iets is, sta ik binnen 10 minuten bij  mijn ouders binnen. Is dat bij mijn schoonouders het geval, kan ik er pas met 2 uur zijn. (op zijn allersnelst zonder iets te hoeven regelen)

---

Klagen is zinloos; Doe iets of vergeet!

Ik zou best wel willen zorgen voor mijn moeder hoor, daar niet van, maar ze laat zich echt niet verzorgen door mij. Ze is nogal eigenwijs en hanteert struisvogelpolitiek, dus dat zal echt niet fijn voor zowel haar als mij worden als ik de verzorging op me zou moeten nemen. Sterker nog: ze heeft nu al psychische zorg nodig, maar ze weigert. Ik sta nogal machteloos.

Mijn vader is helaas al overleden, maar voor hem had ik kunnen zorgen. Hij was niet de makkelijkste, maar wel dankbaar en liet zich ook graag verzorgen.

ik houd van mijn moeder ikvrees alleen dat we oorlog krijgen en we elkaar af maken 
we lijken te veel op elkaar 
daarbij si dit bij ons vaker onderwerp van gesprek aangezien mijn stiefvader verzorgt word door mijn moeder 
heb zelf aan gegeven het niet fijn te vinden om hem te moeten verzorgen als mijn mams iets overkomt 
is toch neit mijn echte vader 
maar daar kwam ook al uit overkomt mijn meoder iets dan gaat hij naar dat en dat verpleeghuis (daar woond ehij en mijn moeder werkt daar ) 
mijn moeder heeft toen ook al aangeven dat ze niet door mij verzorgt wil worden ze wet hoe het is en ze geeft zelf aan dit pertinent nniet te willen 
ik dnek ook niet dat ik daar toe in staat ben hoeveel ik ook om haar geef 
hoe het zal zijn als het zou moeten geen idee zou er voor gaan denk ik maar zal meoilijk zijn 

Ik heb het wel gedaan. Vind het niet meer als normaal eigenlijk.
Uiteraard wel zover de situatie, afstand ed het toelaat.
Maar als het zou betekenen dat ik tijdelijk mijn leven daarop aan moet passen dan doe ik dat.

Mijn ouders hebben toen ik klein was ook hun leven aan moeten passen om hun kinderen te verzorgen en op te voeden. . Net zoals ik mijn leven aanpas op mijn kinderen.

Toen mijn vader ernstig ziek was hadden we ook voor de makkelijkste weg kunnen kiezen en hem in een verzorgingsstaat tehuis op kunnen laten nemen.
Vooral toen hij elke dag gewassen moest worden, niet meer kon lopen, praten, dement werd etc.

Ik was nog erg jong, woonde eerst nog thuis, later op mezelf op 25 min rijden. Ik werkte fulltime, maar ik paste mijn leven erop aan.

Ik ging elke dag mijn moeder helpen met mijn vader wassen, verzorgen etc. Uiteraard kwam de thuiszorg ook.
Maar dan nog komt er veel bij kijken.
We hadden een takellift anders kon hij niet in zijn (lig) stoel.
Elke dag was ik daar. Ik heb hem gewassen, gevoerd, verzorgd, elke dag weer. Jaren lang.

Ik heb mijn eigen leven ervoor opzij gezet. Maar zou het zo weer doen.
Hij is in mijn armen gestorven, met een glimlach op zijn gezicht.

---

groetjes D.ebby, mama van N.ora en F.iene "Life is not about waiting for the storm to pass, its about learning how to dance in the rain."

Ik sta er eigenlijk van te kijken hoeveel ouders er al hulpbehoevend zijn. Ik dacht dat de meesten hier nog redelijk jong waren (25-45) en hun ouders dus ook.
Bij ons is het nog niet aan de orde. De grootouders zijn rond de 70.
Ik zou niet staan te springen om te helpen. Sowieso wonen ze te ver weg, maar
- met mijn moeder heb ik geen band en bovendien is ze graag zielig, wat maakt dat ik me achteraf altijd belazerd voel omdat het niet zo erg was als zij deed voorkomen
- mijn schoonouders, die de oudsten zijn, zouden nu al kunnen beginnen om hun huis te legen en uit te kijken naar iets kleiners
Ik ga dus echt niet komen opdraven als ze over een paar jaar ineens iets hebben en ze hebben al die tijd zelf geen voorzorgsmaatregelen genomen. Dat huis staat voller dan vol. De niet-gebruikte kamers kun je niet eens meer in. Op het moment scheelt het ze schoonmaken, maar als het uitgeruimd moet worden ben je er maanden mee bezig.
Stuk eigen verantwoordelijkheid zeg maar. Als je kinderen wil, probeer je ook ergens te gaan wonen waar je ze goed onder kunt brengen. Zo vind ik het ook voor ouder worden: als je ouder wordt, probeer je in een makkelijker huis te gaan wonen. (Nee, lukt niet iedereen, maar mijn schoonouders hebben geen financiële problemen.) Zo vind ik ook dat je als man je ook maar zelf moet leren redden. Schoondochter komt echt niet koken omdat die man altijd te beroerd is geweest om iets te doen.
Het zijn ook moeilijke mensen. Ze hebben zelf geen vrienden meer en hebben ruzie met al hun broers en zussen. Die neem je ook niet gezellig in huis, als dat al zou passen (nee). Ik zou zeggen, verkoop je huis, ga goedkoper wonen en huur hulp.

Mijn vader wacht op dit moment op een oogoperatie (al bijna een jaar... zucht...), en is de enige met een rijbewijs.. Dus ik moet veel rijden naar ziekenhuizen en ik haal ze vaak op om iets leuks te doen of de kleinkinderen te zien, anders komt t er niet van... Maar verder zijn ze niet hulbehoevend hoor, totaal niet....  Maar er gaat momenteel dus wel veel tijd ana op (met liefde hoor) Ik trek de grens bij wassen e.d. denk ik... Mijn schoonvader heeft zelfs op laten schrijven dat hij dan euthanasie wil (beetje overdreven naar mijn idee... maar wie ben ik). Dat willen onze beide ouders hewoon niet.. en dat snap ik ook.


Dat mensen vroeger ook voor hun kind hebben gezirgd vind ik altijd een flutreden.. Voor kinderen kes je je ouders krijg je automatisch......  En dat hoeft echt niet altijd leuk te zijn (ik heb superouders trouwens...)

mijn vader heb ik al 25 niet meer gesproken dus die verzorging mogen zijn stiefkinderen op zich nemen.
mijn stiefvader zit inmiddels met alzheimer in een gesloten afdeling aangezien mijn moeder niet bereid was om haar leven volledig op te offeren om hem zo lang mogelijk thuis te houden, ik ga 1x per week naar hem toe omdat ik en studeer en een baan heb en twee kinderen, wat men in de jaren 50 allemaal niet had by the way, die woorden van haar heb ik onthouden want zo behandel ik haar nu ook. wij moeten al jong onszelf leren bedruipen en mijn moeder en stiefvader konden zich volledig op elkaar storten wat betreft muzikale hobbies vakanties etc. Je zaait wat je oogst. want wat die lieve persoon die het artikel heeft geschreven zich niet realiseerd is dat mensen vroeger geen andere keus hadden. er zijn niet voor niks verzorgingstehuizen uit de grond gestampt want de mensen die destijds hun ouders moesten verzorgen in huis vonden dat vreselijk en wilden hun eigen kinderen daar niet mee belasten. bovendien zijn de landen waar dat nog wel normaal is landen waar het economisch slechter gaat dan in nederland, om maar te zwijgen van de zigeunerfamilies die commentaar hebben op onze manier van omgaan met ouderen (zie artikel AD deze week) wij moeten dit land economisch sterk houden waar hele bevolkingsgroepen van mee kunnen profiteren incl. wijzelf. We moeten zorgen dat de verzorgingstehuizen beter worden en daar zal meer geld voor nodig zijn dus de cirkel is rond. Ik kan niet en tot mijn zeventigste moeten blijven werken en voor mijn ouders sraks zorgen. dan ga ik daar aan onderdoor en ik leef ook maar 1x. Ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen zich straks een burn out verzorgen voor mij.

Wie is Sophie van Dijk?

Met welke bedoeling en vanuit welke invalshoek heeft ze dit geschreven?

Vind het voor nu namelijk heel kortzichtig overkomen. Maar misschien als je ziet vanuit welke visie/ standpunt/ nieuwsbericht ze dit heeft geschreven dat ik het beter begrijp?

3 keer op vakantie, tennis en hockey en allemaal zo nodig moeten werken?

Je ouders opbergen in een tehuis en mekkeren als het niet goed gaat??

Over hoevee lmensen hebben we het? Heeft ze dit geschreven omdat ze met 1 iemand heeft gepraat die er zo instaat of is dit na onderzoek de houding van 2 miljoen Nederlanders?

Ik wil prima voor mijn ouders zorgen, maar dan moet je wel de mogelijkheid krijgen.

Maar als de samenleving nog even zo doorgaat dan heb je helemaal geen keuze...

Ik zal ze proberen te verzorgen en alles ( ism thuiszorg) tot hun dood. 

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

idd Boterbloem, de kortzichtigheid spat er van af waardoor ik ook redelijk kortzichtig reageer. Dat hle hockey en 3x per jaar op vakantie gaan verhaal komt me werkelijk mijn neus uit, moeten we dan net als de zigeunerfamilies gaan leven? Kom op zeg, het gaat nergens over en dat hele wegstoppen? Mijn stiefvader is nu cht in de laatste fase van alzheimer belandt, dat kun je niet thuis hebben, dat is zo gevaarlijk! daar hebben mensen een opleiding voor gevolg. Mijn oma vond het een hel om haar schoonouders in huis te hebben en toen zij stierven volgde ze een jaar later zelf, zo triest. wij leven in 2015 niet in 1950. vroeuwen met kinderen m oeten zu nog meer wrken, uit hun parttimebaantjes (brrrrr) studiefinanciering wordt afgeschaft, pensioen wordt minder...waar moet ik de verzorging van mijn ouders in gaan plannen? ik pieker er niet over. ik heb ook recht op een leven net zoals de vorige generatie heeft mogen doen, lekker met de camper overwinteren in spanje.

Ik zie trouwens niet in waarom je niet zou mogen mekkeren als t niet goed gaat??????

Ik zorg al jaren voor mijn vader,hij woont in groot huis wat bijgehouden moet worden, was, eten koken, en natuurlijk het belangrijkste sociaal. ik ga 4 keer per dag op en neer en ben er gemiddeld zo'n 8 uur per dag in huis.  Hij is helemaal bedlegerig (al 20 jaar) . Ik kan je zeggen dat het bijna geen doen is helemaal niet met een vrij groot gezin en een man die eigenlijk niet helemaal achter sta dat ik dit doe. Maar mijn vader is nog jong, ook jong van geest en we doen dit al jaren zo. 

Maar ik leef niet je wordt geleefd dat is wel zo 

Quote Nerise:

Ik sta er eigenlijk van te kijken hoeveel ouders er al hulpbehoevend zijn. Ik dacht dat de meesten hier nog redelijk jong waren (25-45) en hun ouders dus ook

kanker heeft geen leeftijd
mijn moeder is relatief jong (nu 60 ) maar in de tijd dat ze zo ziek was van de kanker, mijn vader niet kan autorijden ivm hersentumor en het ziekenhuis in mijn stad ligt, vind ik het niet meer dan normaal om mijn handen uit de mouwen te steken als de situatie daarom vraagt.

maar nogmaals..ik hou zielsveel van mijn ouders en zet graag mijn eigen behoeftes opzij om mijn hulp te geven.
zou echt harteloos zijn om te zeggen: koop lekker hulp in, dan moet er een wildvreemde haar kont wassen terwijl haar dochter zoveel vertrouwder is?
maar dat ligt nogmaals aan de band met elkaar en de moeite die je wil investeren

Uiteraard zijn er grenzen aan wat je kan doen, maar die grens ligt bib velen erg dichtbij en daarom ben ik het wel eens met haar. Misschien maakt regio wel uit? Ik zie hier legio gezinnen waar kinderen al vergeten worden laat staan ouders.

Kut, spook bericht.. oke even kort en krachtig dan maar.

Mijn oma word oud, en heeft steeds meer zorg nodig, en nee ze zal zeker niet weggestopt worden, al moet ik haar in huis nemen.
het eerste doel is dat ze hier in de wijk komt wonen.
En zwaar, serieus? zeg dat tegen de mensen die elke dag vroeg op staan, om de ouders te wassen van de kinderen die het wel best vinden, die elke ochtend 20 ouderen wassen, douchen, aankleden, verzorgen, eten geven...
En dan vinden wij 1 iemand zwaar? Wat is zwaar, 1x per dag douchen en aankleden? 3x per dag eten geven? 
Wat een onzin zeg.

Afstand, ja lekker makkelijk, maar ook daar zijn oplossingen voor, A je kunt iemand in huis nemen, weg afstand, B in nederland hebben we hier een hele mooie regeling voor, medische urgentie, krijg je ook nog 3000 euro om te verhuizen.. weer een smoes weg dus.

We mogen in nederland best wat meer voor elkaar zorgen, ook als het geen familie is, bijv. die ene eenzame oude buurvrouw, kook eens een prakkie extra, vraag eens of je wat mee kan nemen bij de supermarkt, drink eens een bakkie koffie. Echt het is geen schande om iemand te helpen.. Echt niet.

Maar we leven in een ikke ikke maatschappij. Vreselijk. Tot we zelf zorg nodig hebben.

Kijk als jij oor je ouders altijd verwaarloosd ben en een kut leven heb gehad door ze, snap ik dat je zegt nu zoeken hun het maar uit, groot gelijk. Maar in alle andere gevallen.. Nee ik vind dat je best voor je ouders of buren kunt zorgen.

Er zijn ook mensen die 36 uur in de zorg werken, en daarnaast een gezin en een huishouden hebben.. Dus iedere ochtend even 20 ouderen klaarmaken voor de dag, eten maken, voor ze zorgen. dan thuis je kleine kinderen, je huishouden.. Waarom kunnen gewone mensen dat niet? De meeste vrouwen werken niet eens fulltime!

Zo even een korte versie, net uitgebreid maar werd spook bericht.. En ik zet alvast me helm op

---

Ik heb je neus gevonden, hij zat weer eens in mijn zaken.