Reunie van school

Erg he

Ik snap je gevoel en ik denk dat je er goed aan doet. Is alleen maar oud zeer. De bedoeling is om een leuke avond te hebben en dat gaat niet gebeuren
Of je moet voor jezelf wat willen bereiken (zien dat die mensen anders zijn dan in jouw hooofd)

---

** GELUK ** ~ het enige wat verdubbelt als je het deelt ~

Ben ook gepest, hele basisschooltijd en mavo, dus vanaf 6t/m 16

havo was het over

was geen plagen, nee echt pesten alles erop en eraan


ik zou gaan, sta erboven meis..

hier is ook een reunie binnenkort en ik ga. Je zult zien, mensen zijn veranderd..misschien sommigen niet, maar sta erboven.

misschien hebben zij geen idee


als ik alles voor de geest zou halen wat ze hebben gedaan, je zou gaan janken. 

Nu ben ik op een punt gekomen..oke, klaar.

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Ik ben vroeger ook heel veel en heel erg gepest. Van mijn 8ste tot ongeveer mijn 14de. 

Ik merkte dat het mij steeds meer weer dwars begon te zitten en nog steeds begon te huilen als ik er aan terug dacht.
Toen uiteindelijk de stap gezet naar een psycholoog en bij haar EMDR therapie gekregen. 
Na 2 EMDR sessies voelde ik dat ik niet meer in het pesten zat, maar er naar keek. Echt heel wonderlijk.
Nu kan ik er inmiddels ook vrij over praten (heb het ook mijn ouders verteld, dat durfde ik vroeger niet...), zonder zelfs een brok in mijn keel. Het is alsof ik niet meer de persoon ben waar het toen om draaide, heel raar!

Als ik nu uitgenodigd zou worden, zou ik gewoon gaan en denken; jullie losers!!

Ik ga nooit naar reunies, zie er echt het nut niet van in...  , en leuk vind ik t ook niet.... 

Doe wat je wilt, als je denkt dat t je helpt, gaan, en anders.. lekker belangrijk, gewoon niet gaan!

Ik vind t wel heel erg dat dit nog zo'n impact heeft. Hoewel ik weet dat dit idd zo lang, de rest van je leven, nawerkt, schrik ik er elke keer weer van! Sterkte!

Ik snap (en helaas herken) je gevoel. Heb een aantal jaar geleden voor het zelfde blok gestaan. Ben niet gegaan, had er totaal geen behoefte aan. Toen ze me nogmaals benaderde of ik echt niet komen wilde heb ik weer nee gezegd. Er werd me gevraagd waarom, heb de vraag terug gekaatst met: als je echt geen idee hebt waarom IK niet komen wil, heb je tijdens de school periode duidelijk onder een steen gelegen!
Heb het verder achter me gelaten, maar was tegelijkertijd best trots op mezelf dat ik eindelijk van me af heb kunnen bijten.

Laat je tranen maar even lekker gaan. Soms lucht het zo heerlijk op als je al het opgekropte even ruimte kan geven door een heerlijke huilbui. Schaam je er niet voor hoor.

Quote babsmv2:

Ik ben vroeger ook heel veel en heel erg gepest. Van mijn 8ste tot ongeveer mijn 14de.  Ik merkte dat het mij steeds meer weer dwars begon te zitten en nog steeds begon te huilen als ik er aan terug dacht. Toen uiteindelijk de stap gezet naar een psycholoog en bij haar EMDR therapie gekregen.  Na 2 EMDR sessies voelde ik dat ik niet meer in het pesten zat, maar er naar keek. Echt heel wonderlijk. Nu kan ik er inmiddels ook vrij over praten (heb het ook mijn ouders verteld, dat durfde ik vroeger niet...), zonder zelfs een brok in mijn keel. Het is alsof ik niet meer de persoon ben waar het toen om draaide, heel raar! Als ik nu uitgenodigd zou worden, zou ik gewoon gaan en denken; jullie losers!!

Dit is een hele goede tip!
Het is ongelofelijk hoe EMDR je kan helpen om ervaringen uit je verleden 'een ander kleurtje' te geven.

Gewoon lekker niet gaan hoor als je er totaal geen zin in hebt.
Ik ben niet gepest maar kan me voorstellen dat het je nu nog veel verdriet doet

Ik ben ook heel erg gepest op de lagere en middelbare school, maar ik zou wel gaan. Kom de pesters van vroeger wel eens tegen. En ik praat gewoon met deze mensen. We zijn allemaal volwassen geworden. En het heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben en ben er supertrots op. Heb lieve mensen om mij heen, een hele leuke baan en dit komt, omdat ik dankzij het pesten toen ik het zat was enorm ben gaan vechten voor mezelf. In het examenjaar dacht ik van stik allemaal. Laat zien wie ik daadwerkelijk ben. Jaar is nog erg leuk geworden en kijk er met plezier naar terug. Soms komt die nare periode boven. Maar ik leef hier en nu.

 Naar dat dat nog zoveel met je doet. Hopelijk heb je iets aan de tip van Babs, het zou mooi zijn om er anders naar te kunnen kijken waardoor misschien minder piijn ervan hebt. 

ook ik ben veel gepest.
Naar reünies ga ik dan ook absoluut niet heen.
Ze hebben zoveel kapot gemaakt dat ik deze mensen gewoon niet meer wil zien. Ik heb er geen behoefte om alle ellende weer op te rakelen die ik al die jaren mee mocht zeulen.

ik heb pas zelf een reunie georganiseerd, en ik snap je mening heel goed!
maar aan de andere kant, nu kun je laten zien wie je bent, en wat er van je geworden is.

op mijn reunie waren ook mensen die gepest zijn, ik heb mensen gesproken die het een hel vonden om naar onze Mavo te gaan, maar er waren ook mensen die haar gepest hadden en er zich niets meer van konden herinneren.... en die hun excuses hebben aangeboden...
Er was ook een pester, toen DE jongen van de school, hij durfde niet te komen omdat hij gepest had....  zo stonden er twee "kampen" tegenover elkaar en het ging perfect. Er is als volwassenen over gepraat en ze gingen allemaal met een goed gevoel naar huis. ze konden het allemaal afsluiten

ook was er een jongen die vroeger zo ontzettend onzeker was.... hij draaide zich vaak als hij bijna op school wa om om weer 10 km naar huis te fietsen, omdat de spanning hem zo hoog geworden was...  En hij had zich zo gemaakt. goede baan, leuke vriendin, hij ging met iedereen het gesprek aan, geweldig om te zien... en het werd hem ook gezegd, hij was echt het geprek van de avond.

makkelijk gezegd natuurlijk maar om het voor jezelf af te sluiten, zou ik toch gaan...

 

Jij moet doen waar jij je het beste bij voelt. Niks moet.

mijn eigen ervaring, ben geen pester geweest en werd ook niet gepest,is dat de jongens en meisjes die "het" helemaal waren op de middelbare school, dat later in hun leven gek genoeg vaak niet waar maken. Als je het kunt zonder dat het je ziek maakt, zou het je verbazen denk ik hoe bij iedereen het leven rolt. En ook hoe elk huisje zijn kruisje heeft.

wat  vervelend en naar dat het zoveel narigheid bij je oproept

Misschien is het juist goed om te gaan, zodat je het beter kunt afsluiten, die mensen zullen er nu volkomen anders in staan en denk dat je er zelfs een leuk gesprek mee kunt hebben. Maar dat de stap moeilijk is begrijp ik.

Heftig dat je er zo van ondersteboven raakt. Naar, dat het je blijkbaar ook nu nog zoveel pijn doet

Ik ben benieuwd wat de reacties van de anderen bij je oproepen. Kan je je er iets bij voorstellen, dat je wel terug zou gaan? Of dat zou blijken dat de pestkoppen niet door hadden dat het zo heftig was voor jou? Of dat ze zich zouden schamen? Of... dat ze je nu wel met respect zouden behandelen?

ik snap je dubbele gevoel. het is ook dubbel en een moeilijke keuze.
bedenk dat het een uitnodiging is. je bent welkom, maar niet verplicht te komen.
wellicht dat je het hierdoor wel allemaal af kunt sluiten, dat zou fijn zijn.
maar misschien heb je wel echt helemaal geen behoefte eraan.
doe wat voor jou het beste voelt. dit is echt een keuze die je op gevoel moet maken.
bedenk ook; wat je ook besluit, het is altijd goed. als het maar goed voelt.

Ik ben ook op het VO gepest, maar ik had ook vriendinnen en aansluiting bij anderen. Met name het eindexamnejaar heb ik goeie herinneringen aan. Toen ik de uitnodiging kreeg ruim 12 jaar geleden voor de reunie ben ik gewoon gegaan. Ik zou nooit verkering krijgen, met zulke smalle heupen kon ik geen kinderen krijgen enz. enz. Toen ik er heen ging was ik zwanger van mijn oudste, had net een huis gekocht, was nog heerlijk slank en we hadden trouwplannen. Ik werd gepest omdat ik zo dun was, nu waren ze allemaal jaloers.

Het meest ben ik gepest op de basisschool. Echt in elkaar geslagen, wc papier met poep in mijn jaszak enz enz. Als ik daar een uitnodiging voor zou krijgen zou ik alsnog gaan. Ik ben namelijk gelukkig en heb heel veel dingen waar ik trots op ben en dat laat ik de pestkoppen maar al te graag zien. Ik heb jaren geleden gehoord van iemand dat ze meeliep omdat ze bang was voor de  grootste pestkop. Ook van hem heb ik later wel een soort van excuus gekregen.

Ik denk dat als je je zo slecht voelt beter niet kunt gaan. Wel zou ik als ik jou was na gaan denken om hulp te zoeken, als dit je nog zo ontzettend raakt. Dat zou voor mij een teken zijn dat deze ervaringen doorwerken in mijn dagelijkse leven namelijk.