Zoon zelfmoordneigingen

 Goed om de dokter te bellen en eens verder kijken hoe hij kan leren goed met zijn emoties om te gaan. Sterkte !

Dat was in mijn optiek geen handige reactie, dat je hem vertelde dat jij je nu je leven lang zorgen gaat maken. Ik denk dat je professionele hulp moet zoeken om te kijken hoe jij het beste kunt reageren. De manier waarop je dat nu gedaan hebt is eigenlijk zijn probleem het jouwe gemaakt (je weet wel: wat mij nú weer is overkomen - de buurman heeft zijn been gebroken).
Zijden handschoenen is ook niet nodig.
Je kunt met hem praten, maar dan vooral dat je hem niet zou willen missen en dat je het heel erg vindt dat je kind met deze gedachten rondloopt. Dat je er graag voor hem wil zijn, en dat je wil kijken welke invloed jullie als gezin erop kunnen hebben dat hij zich lekker in zijn vel gaat voelen. Dat zelfmoord een permanente oplossing is voor een tijdelijk probleem, maar dat je er met zijn allen vertrouwen in hebt dat dit tijdelijke probleem beter op andere manieren opgelost kan worden.
Waarom ervaart hij zichzelf als een last voor jullie?
En terecht wijzen als ze iets fouts doen, ach... weet je, vaak weten kinderen dat ook zelf wel op dat moment (is ook lastig te beoordelen omdat ik niet precies weet wat voor dingen dat dan zijn). Soms kun je dingen van onderling beter onderling laten. Nou ja, bij ons is dat zo. Daar zou je ook opvoedondersteuning voor kunnen aanvragen.

Mijn dochter vorig jaar ook gehad. Ik heb het gemeld op school en bij de zorgboerderij waar ze zat.

Daar hebben ze het super opgepakt een aangepakt en nu zijn de gevoelens bij haar weg.

Ik merk wel dat ik sindsdien heel alert ben en stiekem haar telefoon en tablet controleer. Maar ik ben reuze blij dat zij met al die hulp weer goed in haar vel zit.

Goed om hulp te zoeken.

Ik ben het wel eens met de inhoud van het berichtje van Jolijn, maar wil wel even zeggen dat ik begrijp dat je in je emotie dit soort dingen zegt.
Ik zou dat wel al even proberen te bespreken, dat je nu geen oplossing hebt maar dat je morgen via de dokter om hulp gaat vragen. En dat je schrikt van zijn uitspraken, daarop zeg jij misschien ook dingen die je liever niet wil zeggen.
Dan krijgt het voor vandaag misschien al even rust, ook al gebeurt er verder nog niet zoveel.

En dan geef jij hem gelijk door te zeggen, en bedankt nu maak ik me me hele leven zorgen..
Wat op een kind in die staat over komt, ja je bent me tot last, en nu al helemaal..
Heel slim..

Ik zou inderdaad hulp zoeken, voor jullie beide.

---

Ik heb je neus gevonden, hij zat weer eens in mijn zaken.

ik vind het mega zielig voor je zoon.
je leest overduidelijk dat hij zich niet happy voelt, in plaats van bevestiging geef je hem nog een afwijzing.

ik denk dat JIJ hulp nodig heeft om met hem om te gaan.
je zoon zegt ' ik wil dood, ik wil in een tehuis' maar hij bedoelt " hou van me, steun me, ik weet het zelf effe niet meer"

probeer je kind te lezen ipv het op jezelf te betrekken.

jouw manier stoort me een beetje. hij zegt dat hij dood wil en JIJ krijgt een klap voor je kop.
draait het om jou?
ik snap dat je geschrokken bent, maar dat doet er even nu niet toe.
de eerste prio is dat je er bent voor je zoon.

opvoeden heb je al 16 jaar kunnen doen, prop er nu zoveel mogelijk liefde en positiviteit in.
morgen lekker even dagje samen, lachen, praten, gek doen....zie elkaar!

In het heetst vd strijdt heb je denk ik net iets gezegd wat het voor hem alleen maar erger maakt, al zal jij denk ik bedoelt hebben 'ik zal altijd voor je blijven zorgen als je dat nodig hebt'.
Zoek hulp voor jullie samen, dan komen jullie er hopelijk heel goed samen uit.

Ff knuffel voor jullie beiden!


Ik vind sommige reacties wel erg hard...goed dat je morgen de huisarts belt! Ik zou kijken of je iets leuks met hem kunt doen, uit eten of zo, maakt niet zoveel uit, maar even een op een aandacht!

Net een heel stuk geschreven opeens weer weg......

Ben het eens met Kees. Maar dat wil niet zeggen dat jij schuld hebt of dat jij fout bent. Je hebt zelf ook hulp nodig om je zoon te kunnen steunen. Hij schreeuwt om steun en niet om grenzen.
Probeer te reflekteren wat jij zelf zegt, en hierbij zou hulp voor jou heel goed kunnen zijn, zodat jij je zoon beter kunt helpen.
Zeg tegen hem dat je blij met hem bent, zoals hij is. Dat hij je gelukkig maakt, dat je er voor hem bent, dat jullie er samen uit komen.
Zeg niet dat je hulp zoekt voor hem, maar hulp voor ons. Zeg hem dat het leven de moeite waard is en dat hij er niet alleen voor staat. Dat lijkt mij het belangrijkste. En doe dingen met hem waar hij blij van wordt.
Sterkte

En wat kan zijn vader voor hem betekenen?

Oei, ik zou mijn kind echt duidelijk maken dat de problemen echt niet alleen zijn schuld zijn maar dat iedereen daar deel aan heeft, Jij met je manier van reageren, hij door zijn gedrag soms en zijn zusje omdat ze hem het bloed onder de nagels vandaan haalt terwijl ze weet op welke manier hij daarop reageert. Maar hij is NOOIT alleen de veroorzaker. En iplv daarvan zeg jij iets wat nou niet bepaald helpend is voor hem. Ik zou idd hulp zoeken, maar zeker ook voor jezelf.

---

mv O 04-12-2006 , Q 04-07-2011 en V 05-05-2014

Oei, niet erg handig van jullie.
Ik lees voornamelijk dat de bezorgde moeder het niet goed heeft gedaan door te zeggen wat ze gezegt heeft.
Ik weet niet hoe ik zal reageren als mijn kind mij letterlijk verteld dat die dood wil, is daar een handboek voor?

Bezorgde moeder, heel veel sterkte, ik hoop dat jullie snel goede hulp krijgen

---

Brenda, mv Erykah, Gaby en Imre

Dat is heftig om te horen. Als hij zoiets zegt dan zou ik in eerste instantie hem vertellen hoeveel je van hem houdt, dat je hem niet wilt missen en dat hij voor jou echt alles is.

Natuurlijk moet je hulp zoeken, manier om hier mee om te gaan. 

Maar nu als eerste, heel veel liefde en aandacht geven, de rest komt later.

Los van alle zorgen die een mama heeft als haar kind zoiets zegt wil ik nog wel even zeggen dat de meeste pubers dergelijke gedachten hebben. Dat wil niet zeggen dat al die pubers een reele doodswens hebben. 
Maar goed het is erg schrikken en serieus te nemen. En zoals ik het berichtje van deze mama lees, neemt ze dit ook. 
Ik vind sommige reacties wel erg hard. Alsof iedereen altijd alert is en 24/7 pedagogisch reageert, je hebt ook je eigen emoties......

Ik denk dat het goed is op op zoek te gaan naar een vorm van hulp waarbij je kind leert omgaan met zijn emoties, bijv ERT (emotie reugaltie therapie).  En ik denk dat het prima is dat je zegt dat je je zorgen maakt, dat je hem graag wilt helpen, maar dat je ook zijn hulp en motivatie nodig hebt om daadwerkelijk iets te kunnen betekenen. Hij moet iets willen doen met adviezen, tips en zaken die hem worden aangereikt. 

Sterkte!

Uhh.. Kan to niet gewoon letterlijk bedoelen dat ze altijd zorgen om hem zal maken? Dus niet verwijtend, maar als houden van? Ik zal ook me hele leven zorgen hebben om mijn dochter.. Dat is normaal. En daar word stukje moederliefde mee bedoeld: ik ben er altijd voor je..

Mocht ik het verkeerd gelezen hebben vind ik sommige reacties heel naar. Dat kan je er nog wel bij gebruike als je in zo'n situatie zit... Sjonge..
Iedereen zegt wel eens tegen partner of kids iets wat niet fraai is, wel meer dan 1x lijkt me, stukje gevoel en menselijkheid en soms pure wanhoop. Goed? Nee, maar niemand is perfect

Ze zegt er toch bij dat ze hem er bedankt heeft ervoor.. Dus nee lijkt me niet dat ze het zorgelijk bedoelde 

---

Ik heb je neus gevonden, hij zat weer eens in mijn zaken.

ik zou dit zeker serieus nemen en er met hem een goed gesprek over aangaan op een rustig moment, dus niet als jullie allebei vol emoties zitten, want dan zeg je dingen die je niet meent of die je anders bedoelt.
iedereen maakt fouten en dat mag ook, maar probeer die wel weer goed te maken.
enne, je zorgen maken over je kind is heel normaal hoor, teken dat je van ze houdt.

Meid, haal een paar keer diep adem, grabbel jezelf bij elkaar en bel straks de huisarts voor een verwijzing voor een goede psycholoog voor zowel je zoon als jezelf.

Je reactie is echt buiten proportie. Je roept hier zelf om hulp, krijgt advies en vervolgens ga je tekeer. Als je de reacties echt zo dom vindt, dan had je je noodkreet op een ander forum moeten zetten of de crisisdienst moeten bellen. Mensen worden op wat voor manier dan ook geraakt door je bericht en geven een reactie. Aangezien het allemaal geschreven woord is, kan je niet anders dan afgaan op hetgeen je geschreven hebt. Het is best flauw om anderen af te gaan rekenen op wat JIJ geschreven hebt. 

Je reactie zegt genoeg en ik denk dat het raadzaam is om te kijken naar je eigen handelen met betrekking tot je zoon en zijn welbevinden. Nu zeg ik niet dat het allemaal aan jou ligt, maar ik denk wel dat er sprake is van een wisselwerking en dat je heel goede begeleiding nodig hebt met betrekking tot jou en je kind.

Sterkte in ieder geval. Het is vreselijk om je kind zo ongelukkig te zien. Of ze nou 6 of 16 zijn.

Sommige reacties kunnen natuurlijk ook juist uit ervaring opgezet zijn.
Vanaf welke kant dan ook, als ouder of als kind.

Gewoon bellen straks en er serieus mee aan de slag gaan.

Dan zal ik wel uit ervaring reageren. Mijn zoon riep dit ook. Hij is ook verstandelijk beperkt en is nu 19. Onze kinderen hebben het niet makkelijk op deze wwereld. Ze moeten zich constant aanpassen en proberen te begrijpen wat de wereld om hun heen wil. Dat is voor ons al moeilijk, laat staan voor jouw en mijn zoon. En dan speelt ook de puberteit mee. Een dubbele belasting! Dit is voor een zware periode, voor hem en voor jou. Wij hadden in die periode via pgb een vaste begeleidster die met hem kookte, weg ging en ondertussen dit soort dingen met hem besprak. Zo was bij ons de druk er af en hij kon zijn ei kwijt. Ondertussen probeerde ik tijd voor mijzelf te nemen, op te laden. Inmiddels is hij dus 19. Woont sinds een jaar begeleid en het gaat goed met hem en met ons. Er zijn nog wel eens lastige momenten, maar die weten we goed op te vangen samen met de begeleiding. En thuis is er rust. Hoewel de volgende uitdaging alweer staat te wachten, want zijn broertje heeft hetzelfde en begint nu te puberen. Spannend!

Ik ben het wel een beetje met TO eens, wat een moeilijke reacties zitten hier tussen.

Wanneer mijn dochter dit tegen mij zou zeggen zou ik ook de schrik van mijn leven krijgen, ik bedoel, het is niet iets wat je ieder dag hoort, toch? 
Wanneer je plots met zulke uitspraken geconfronteerd word, dan is het niet voor iedereen mogelijk om goed en pedagogisch te reageren.
En ook niet iedereen kan een gesprek tot op de letter precies hier in een topic herhalen, waardoor het misschien door anderen weer anders wordt geinterpreteerd. 

Goed dat je de dokter gaat bellen, het is voor hem misschien al een soort van geruststelling dat hij ' gehoord ' is en dat er hulp onderweg is.
Heel veel sterkte.

Waarom vraag je hier "advies" als je van te voren weet hoe er gereageerd word?

Misschien word het tijd dat je mama-life opzij zet, je voelt je hier duidelijk niet meer thuis omdat je al een ouder kind hebt.....als je weet dat hier merendeel moeders zijn met jonge kinderen waarom vraag je dan iets? Je weet overduidelijk dat er andere reacties gegeven worden als dat jij verwacht...

Maar goed, hoop dat jouw gezin snel rust en hulp vind, geniet van elkaar, hoe moeilijk dat soms ook is.

---

Live the life you love, love the life you live

Quote Kim mv Sem:

Waarom vraag je hier "advies" als je van te voren weet hoe er gereageerd word? Misschien word het tijd dat je mama-life opzij zet, je voelt je hier duidelijk niet meer thuis omdat je al een ouder kind hebt.....als je weet dat hier merendeel moeders zijn met jonge kinderen waarom vraag je dan iets? Je weet overduidelijk dat er andere reacties gegeven worden als dat jij verwacht... Maar goed, hoop dat jouw gezin snel rust en hulp vind, geniet van elkaar, hoe moeilijk dat soms ook is.

Ik wist niet dat Mama-Life leeftijdsgebonden was. Ben je geen mama meer als je kinderen ouder worden? Of zouden de moeders van jongere kinderen gewoon iets minder moeten reageren alsof ze de wijsheid in pacht hebben? Want ik sluit me volledig aan bij TO, ik heb nog nooit zoveel salonpsychochologen bij elkaar gezien. Volgens mij komen moeders hier voor een beetje steun van elkaar. Ik krijg de indruk dat er een heel aantal dames hier een mening neerknallen, zonder er over na te denken wat ze zouden voelen als hun eigen kind met zo'n opmerking zou komen.

---

Those who wish to sing, always find a song!

Zoon mag niet met zijden handschoenen aangepakt maar
to wil dit voor zichzelf wel?

Jammer dat er gefit en gedramd wordt als ik to alleen
maar anders wil laten kijken naar haar situatie.

En heerlijk om te lezen dat ik,als moeder van jonge
kinderen, dus nergens verstand van heb en niet het
recht heb om te reageren!
over wijze mensen gesproken....

Maar to...duidelijke reactie iig, je komt zeer stabiel over.

Quote S@ssefr@s:

Dan zal ik wel uit ervaring reageren. Mijn zoon riep dit ook. Hij is ook verstandelijk beperkt en is nu 19. Onze kinderen hebben het niet makkelijk op deze wwereld. Ze moeten zich constant aanpassen en proberen te begrijpen wat de wereld om hun heen wil. Dat is voor ons al moeilijk, laat staan voor jouw en mijn zoon. En dan speelt ook de puberteit mee. Een dubbele belasting! Dit is voor een zware periode, voor hem en voor jou. Wij hadden in die periode via pgb een vaste begeleidster die met hem kookte, weg ging en ondertussen dit soort dingen met hem besprak. Zo was bij ons de druk er af en hij kon zijn ei kwijt. Ondertussen probeerde ik tijd voor mijzelf te nemen, op te laden. Inmiddels is hij dus 19. Woont sinds een jaar begeleid en het gaat goed met hem en met ons. Er zijn nog wel eens lastige momenten, maar die weten we goed op te vangen samen met de begeleiding. En thuis is er rust. Hoewel de volgende uitdaging alweer staat te wachten, want zijn broertje heeft hetzelfde en begint nu te puberen. Spannend!

Mijn dochter is dan absoluut niet verstandelijk beperkt. Is zelfs hoogbegaafd. Maar heeft wel adhd. 1 pun te kort voor asperger.4Maar wat jij zegt heeft mijn dochter ook goed geholpen.

Ze heeft van de zorgboerderij individuele begeleiding sinds een 3kwart jaar en nu gaat het weer goed met haar.

Bij mijn dochter lag de oorzaak bij het pesten. Ze is zo enorm gepest geworden door andere kinderen. En dan zijn er ouders die beweerden dat mijn dochter er om vroeg om gepest te worden. Want ze had immers adhd, ze was erg klein en moest maar eens meer gaan eten en ze was de slimste van de klas en dat laatste frustreerde kinderen. Niemand vraagt erom, om de dood ingepest te worden. Ben tijdens een ouderavond ook flink uit mn stekker gegaan. School pakte het toen ook eindelijk goed op. Daarna was het gedaan met pesten.

Dat stukje extra bezorgd zijn, dat snap ik wel. Ik heb het alleen nooit zo rechtstreeks uitgesproken naar haar. Maar ze zal het vast wel eens in een gesprek hebben opgevangen.

Jemig, TO heeft het misschien niet handig aangepakt maar om nou zo te reageren pfff. Ik weet niet hoe het met anderen zit hier, maar ik heb ook wel eens uit schrik, boosheid of frustratie iets geroepen waarvan ik dacht, niet zo handig. We zijn allemaal maar mensen hoor, maar blijkbaar hebben we perfecte ouders hier. Vind het nogal wat om meteen maar TO aan te vallen hierop. De toon van een aantal hier vind ik best aanvallend. Jolijn zegt hetzelfde maar op een onderbouwende en ondersteunende manier. Komt al heel anders over.
En wat een onzin over omdat TO oudere kinderen heeft ze dan misschien beter mama-life opzij kan zetten. Ik ben juist blij met moeders die ook oudere kinderen hebben. Daar kan ik meestal alleen maar van leren. Zij hebben alles al de revue zien passeren m.b.t. opgroeiende kinderen.

Quote kees:

En heerlijk om te lezen dat ik,als moeder van jonge kinderen, dus nergens verstand van heb en niet het recht heb om te reageren! over wijze mensen gesproken.....

Misschien lees ik er over heen, maar waar staat dat?

---

Those who wish to sing, always find a song!

Quote Sammie:

Of zouden de moeders van jongere kinderen gewoon iets minder moeten reageren alsof ze de wijsheid in pacht hebben? Ik krijg de indruk dat er een heel aantal dames hier een mening neerknallen, zonder er over na te denken wat ze zouden voelen als hun eigen kind met zo'n opmerking zou komen.

omdat ik dus een moeder ben van jonge kinderen moet ik minder reageren?
want als je jonge kinderen hebt heb je de wijsheid in pacht?

zeer kinderachtig dit....

steunen of proberen te helpen is bij mij geen " koedie-koedie" maar laten nadenken! heeft iemand volgens mij meer aan niet?
maar ja...wat weet ik er ook van