Mama-life
| Heleen schreef op: 10-01-2015 17:39:32 |
Mijn zoon van 16 maanden is al vanaf zijn geboorte niet makkelijk geweest met weggaan etc maar nu
weet ik het echt niet meer. Hij huilt heel vaak (lees bijna altijd) constant als we ergens op visite
zijn, gaat niet spelen maar roept alleen maar op mij. Als ik op de grond gaat zitten helpt dit 5
minuten en dan begint het weer hij gaat huilen en stop gewoon niet meer (ook niet op schoot) Hij is enorm aanhankelijk aan mij ook thuis maar vertoond dit gedrag (dus constant huilen en om mij roepen) allleen als hij niet lekker in zijn vel zit vertel speelt hij prima. Het gevolg is nu dat ik telkens maar weer vroegtijdig ergens weg ga en niemand spreek. We hebben ook al geprobeerd dat mijn man het overneemt van mij maar dit helpt ook niet en word het huilen alleen maar erger. Is er iemand die dit herkend en tips heeft? |
| Quote |
| Kees schreef op: 10-01-2015 19:01:59 |
jee wat vermoeiend joh... eerst las ik een soort eenkennigheid, maar als hij ook blijft huilen als hij dan veilig bij jou zit....lijkt het weer niet op eenkennigheid. geen idee. ik ken extreme aanhankelijkheid wel van mijn jongste, nu 5 jaar. maar die huilt niet, die moet me alleen zien zeg maar. heb je enig idee wat de reden is waarom je zoon dit doet? huilt hij thuis ook zo? werk je of ben je wel eens de deur uit? hoe gaat het dan? je kan oefenen, door elke keer een paar minuten uit zijn gezichtsveld te zijn en dat hij dan leert dat je ook weer terugkomt. hoe eng hij het ook vindt, hij zal toch ook moeten leren dat je soms ergens anders bent. je kan toch niet altijd maar thuis zitten..... lastig hoor! sterkte! |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 10-01-2015 19:30:35 |
Zou het ook angst voor het onbekende kunnen zijn, of de drukte bijvoorbeeld dat hij het niet kan
verwerken? Hier is het ook zo: als er wat is, is mama de veiligste plek. Ik denk voornamelijk omdat ik de eerste jaren van hun leven altijd bij hun ben geweest (nu eigenlijk nog nu ik werk, na school zijn ze dan direct bij mij). Ondanks dat ze een lieve papa hebben die ook heeeeeeeeeeel veilig is hihi |
| Quote |
| Heleen schreef op: 10-01-2015 19:58:19 |
Ik zelf denk ook de laatste tijd vaker dat het door de drukte komt aar weet het niet zeker. Hij gaat 1 keer in de 2 weken een dag naar mijn moeder verder is hij altijd bij mij. Als hij die dag bij mijn moeder is gaat het goed, mijn moeder heeft een foto ophangen van mij en hier gaat hij vaak naar toe om te vertellen dat dat mama is  maar hij huilt
helemaal niet.Overdag gaat het ook best goed maar ik merk wel dat ik echt in de buurt moet zijn anders is het huilen. Ik loop inderdaad regelmatig even snel naar boven om iets te pakken en blijf dan met hem praten, we spelen veel kiekebe spelletjes etc. Hij is gek op zijn papa maar op de momenten dat we op visite zijn roept hij alleen om mij, dit snap ik dan ook nog wel maar ik begrijp niet waarom hij blijft huilen als hij bij mij is. Vanmiddag zijn we uiteindelijk weg gegaan bij mijn ouders en dan komen we thuis en gaat hij spelen ik merk dan nog wel dat hij sneller huilt (lijkt wel of hij dan wat van slag is) maar hij huilt dan echt niet meer constant en speelt gewoon lekker. |
| Quote |
| Marli schreef op: 10-01-2015 20:01:26 |
Misschien een stomme vraag; maar bereid je hem ook voor op bezoekjes? Wij hebben een dochter die we
al heel vroeg vertelden wat er ging gebeuren en wanneer. Dat we naar een verjaardag gingen, dat daar
veel mensen waren. de namen opnoemen van de aanwezigen etc. We doen het nu nog, alleen wat minder uitgebreid. We moeten voor familiebezoek zeker 2,5 uur rijden, dat vertellen we ze nog steeds van te voren. Toen was het alleen vertellen, nu is het een vraaggesprek. "we gaan morgen naar S., wie zijn ook al weer de papa en mama? Weet je nog dat we dan heel lang in de auto moeten zitten?" Misschien kan dit voorbereiden ook jouw zoontje wat houvast geven? Je kan van te voren met hem doornemen wat je graag wil, je kan al best wat afspraakjes maken op zijn niveau (afspraakjes in de zin van scenario's doornemen en afspreken hoe jij en hij dan kunnen reageren). |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 10-01-2015 20:04:18 |
Mijn zoon kan slecht tegen drukte. Hij vind het leuk hoor! Maar hij wordt een heel ander kind. Toen hij klein was ging hij overal direct om slaan en wegdrukken enzovoort. Echt een beetje agressief. Maar hij wist gewoon niet wat hij moest doen met al die prikkels om zich heen. Ook werd hij heel wild. Eerst dacht ik dat ik wat verkeerd deed in de opvoeding, achteraf zie ik dat het puur zijn manier was om om te gaan met de drukte, of eigenlijk dat hij dus niet om kon gaan met de drukte. Nu ontlopen we heel drukke dingen vaak, of we zorgen dat hij ergens rustig kan zitten (bij mijn ouders boven op een slaapkamer met zijn nintendo bijvoorbeeld, en dan kom op een gegeven moment mijn broer om met hem te voetballen, bij mijn schoonmoeder op haar slaapkamer, bij mijn zus gaat hij veel naar buiten en anders met een koptelefoon op iets doen aan tafel of achter de computer. Bij een verjaardag thuis hebben we de regel dat wanneer het nodig is dat hij alleen op zijn kamer gaat, desnoods met 1 erbij en dat de rest er wegblijft). Ik denk dat ik zou gaan ontdekken wat het is. Is het verlatingsangst, is het de drukte, is het het onbekende. Gewoon een periode 1 ding uitproberen af en toe. Want als je het weet, kun je ook gaan ontdekken hoe je er op in kan spelen. |
| Quote |
| Stefke schreef op: 10-01-2015 20:05:50 |
WeetWeer je wat ik opvallend vond in jouw verhaal? Dat het die ene dag in de twee weken prima gaat
bij jouw moeder als jij er niet bij bent, en dat je er vandaag eerder bent weggegaan omdat het niet
ging. Het probleem ligt dus niet bij jouw moeder en haar huis, maar tussen hem en jou? Ik roep maar
wat hoor... En hoe gaat het als hij alleen met zijn vader ergens is en jij er niet bij bent? Gaat het dan beter? |
| Quote |
| Heleen schreef op: 10-01-2015 20:19:01 |
Dat is zeker een goeie om die dingen 1 voor 1 uit te gaan proberen. MIjn oudste kan ook slecht tegen drukte die is nu 5 maar hier hebben we inmiddels wel een beetje een weg in kunnen vinden en hij benoemt nu zelf ook wat hij fijn vind op het moment dat het hem even te veel word. Stefke: Ja dat gevoel heb ik soms ook ja maar ik kan hier niet echt uitkomen. Het valt me op dat hij heeeel erg aan mij hangt tegen iedereen die we tegen komen en wat tegen hem zegt is zijn reactie: mama en wijst hij blij naar mij dit doet hij altijd ook bij zijn opa's en oma's de hij minimaal 1 a 2 keer per week ziet. Maar als dit zo is hoe zou het dan komen dat het dan dat het thuis niet zo erg is? en wat zou de oorzaak hiervan kunnen zijn? Ik ben altijd bij hem geweest als kleine baby huilde hij ook veel en woonde zo ongeveer in de draagzak bij mij. MIjn man gaat niet vaak alleen met hem weg heel af en toe een uurtje koffie drinken bij zijn ouders hij geeft aan dat mijn zoontje dan minder claimend is. Maar echt andere visites doen we eigenlijk altijd als gezin of ik alleen met de jongens. |
| Quote |
