Even Zo schreef op: 27-12-2014 18:52:04 |
Ik hoop hier meer inzicht te krijgen in hoe dat in andere gezinnen gaat,ik heb geen makkelijke
relatie van al 15 jaar waarvan 2 getrouwd.. Mijn man wil op alles controle dat is teveel om uit te
leggen overigens heb ik veel onderzoek gedaan en denk ik dat hij een narcist is zo is mijn leven van
begin tot eind. Ik werk niet mijn man wel na veel aandringen geeft hij mij elke week een budget. Wat
mij dwars zit is dat ik hem alles moet vragen ik zou nooit ook maar een euro zelf hebben om te
besteden. We hebben een bankpas en die heeft hij. Nu wilde ik begin van het jr om dan zelf maar te
gaan werken in de avond,want we hebben twee kinderen maar hij heeft dat zo dwars gezeten dat ik na
drie mnd ben ontslagen. Hij wil dat ik afhankelijk ben. Ik vraag mij af is dit normaal? Hij zegt
steeds wil je wat dan vraag je het gewoon. Ik heb een auto om in te rijden voor de kinderen maar wil
ik bv naar mijn moeder betaalt zij de benzine ze woont 60 km verder. Hij vind veel dingen gewoon
onzin hij koopt zelf ook nooit wat maarja wil hij naar de kapper hoeft hij niemand te vragen.
Beheren bij jullie de mannen ook het geld? En wat als je nou eens iets wilt doen hoe kom je dan aan
geld? |
Quote |
Bepje schreef op: 27-12-2014 20:20:08 |
Maak je niet druk, soms blijkt iets heel anders dan gedacht. In jou geval niet dus, probeer het
naast je neer te leggen. Wat ik vergat te zeggen : Het juridisch loket is gratis. |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 20:21:02 |
Lieve dames bedankt voor de oprechte reacties ik denk dat ik er zelf maar mee verder moet... |
Quote |
Jolijn schreef op: 27-12-2014 20:24:51 |
Grow a pair en zeg tegen je man dat je huishoudgeld gestort wil hebben op een gezamenlijke rekening
waar jij ook een pasje van hebt, en stel een voorstel voor een budget op. Hierin moet minimaal
kleedgeld voor jou en de kinderen zitten, boodschappengeld, wat geld om vrijelijk te besteden en
geld voor benzine e.d. |
Quote |
Ma Dalton schreef op: 27-12-2014 20:25:09 |
Sis, debby dat krijg je ook als je echt een beetje blijft haperen/ hangen in een stukje leven. zo
onzeker en zo machteloos klinkt heel jong, maar als ik het zo lees ben je gewoon gestopt met je te
ontwikkelen al die jaren terug. Is je oudste nooit meer bij jullie terug gekomen? Pleegzorg is normaal toch tijdelijk? En hoe leef jij er mee dat je dan klaarblijkelijk genoeg hebt, en ook voor twee andere kinderen , maar je oudste niet zelf hebt grootgebracht? Is dat voor jullie samen niet heel lastig? |
Quote |
Family schreef op: 27-12-2014 20:25:14 |
ik vraag me dan gelijk af, als hij zo controle freak is etc of hij ook meekijkt en of ziet dat jj
hier schrijft? brrr ik krijg de bibbers van je verhaal en dan ben ik opeens zo dankbaar en blij als
alleenstaande mama |
Quote |
Sammie schreef op: 27-12-2014 20:29:54 |
Sis / Debby, ik begrijp jullie twijfels. Maar als het gaat om het taalgebruik zie ik op ML wel
zwaardere gevallen voorbij komen. |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 20:30:43 |
Nee hij leest niet mee vraagt wel wat ik steeds doe op de ipad. Nee ik snap dat het voor sommigen
heftig overkomt en voor mij is dit gewoon mijn leven. Ik heb vriendindinnen hoor die ik soms overdag
zie ik ben het meeste thuis bij de kids. Onze oudste is al eens thuis geweest maar haar vader accepteerde haar niet meer,hij heeft ook altijd gezegd ik wilde geen dochter de andere twee zijn jongens. Het escaleerde dus altijd. Voor mij zo moeilijk ik heb een goede band met haar maar zij maakt zich zorgen om mij en haar broertjes. Ik ben er in al die jaren wel gewoon voor haar geweest. Maar vaak in strijd met haar vader dus... |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 20:33:23 |
En ma dalton ze is in al die jaren enorm veel overgeplaatst en een pleeggezin is ook tijdelijk ze
heeft in twee pleeggezinnen gewoond en verder heel veel overgeplaatst in instellingen ze woont nu op
een zorgboerderij |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 20:40:18 |
Tuurlijk heb ik haar niet zomaar weggedaan toen ze weer bij ons is ze uit huis geplaatst door alle
ruzies met haar vader ze had overigens nog steeds een ots. Kijk ik typ dit zo even,maar met hem
praten is met alles onmogelijk. Hij is een goede man,zijn mening is terecht etc.. |
Quote |
Samira schreef op: 27-12-2014 20:44:20 |
Dat praten met hem onmogelijk is kan ik me wel wat bij voorstellen. Kon ik ook niet en was als de
dood hem te vertellen dat ik wilde scheiden. Maar toch, zit ik in februari een jaar in m'n eigen
huisje met m'n eigen spulletjes... Ik proef uit je reactie dat je je keuze eigenlijk al gemaakt hebt, maar niet durft. |
Quote |
Sunshine schreef op: 27-12-2014 20:45:34 |
Sis zo man bereik je niet ,dan kan je praten als brugman ik vond ook zoveel dingen niet normaal ,of dingen die gebeuren die mijn eigen IK nooit zou accepteren ,maar je kan niks anders dan het accepteren uiteindelijk word je gevoel gewoon dood je haalt je schouders op en gaat weer verder met het leven. ik kan uren janken en de volgende dag opstaan en doen als of het nooit gebeurd is je stapt overal overheen Snap dat je bang bent en alles engt vind dat vond ik ook,heeft niks voor niks jaren geduurt maar had niks en nog geen euro ,toen ik zei dat het klaar was maar ik zit er echt totaal niet slecht bij en heb alles gewoon voorelkaar waar een wil is een weg. de grote vraag is ,wat wil JIJ en wat voor leven wil jij je kinderen geven. en daar moet je voor vecht. daarnaast gaat een kind uit huis me toch echt veel te ver word liever totalloss het zk ingeslagen dan een kind die uit huis gaat |
Quote |
Made schreef op: 27-12-2014 20:47:06 |
Brrrr ik vind het een ongezond en enge situatie. Ik heb maar 1 advies...inpakken en wegwezen |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 20:47:38 |
Samira wat fijn dat je je eigen huisje hebt was de weg ernaar toe niet heel moeilijk? |
Quote |
Sunshine schreef op: 27-12-2014 20:50:17 |
oh en heb niks meegekregen ,ja een dikke vette schuld en kleding en speelgoed van de kinderen ,de meubels zijn zelfs van hun achter gebleven hij had ook gehoopt dat ik daarom wel zo blijven en het niet zou redden. maar ik heb het wel gered. |
Quote |
Samira schreef op: 27-12-2014 20:52:12 |
In het begin wel, toen ik eenmaal mijn besluit had genomen werd het steeds makkelijker. Wel
hebben we nog bijna een maand in hetzelfde huis gewoond, dat was wel een enorm moeilijke
tijd. |
Quote |
Ma Dalton schreef op: 27-12-2014 20:54:12 |
Het stuk over je dochter vind ik eigenlijk behoorlijk shockerend. je hebt het toegestaan dat je
dochter niet bij jou is opgegroeid,omdat hij haar niet kon"accepteren" . Zijn kind? Maar dan
nog wel twee kindjes bij gemaakt? Wat als dat ook meisjes waren geweest? Ik kan me dit als moeder niet voorstellen en hoop gewoon dat sis gelijk heeft en dat je een "trol" bent. Als dit klopt is dit zo ongelooflijk verdrietig voor je dochter. Ik stap even uit dit topic. Sorry. |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 20:54:38 |
Nou je beschrijft mijn leven,je huilt en je droogt je tranen en gaat weer verder. Ik heb echt
geleerd mijn gevoel uit te zetten. En van mijn kids geniet ik echt hoor,ik ben blij dat je eruit
bent gekomen! |
Quote |
Kees schreef op: 27-12-2014 20:54:40 |
met een kerel die zn eigen kind niet " meer wil" zou ik geen tel meer samen willen zijn. getver wat een galbak zeg. jouw leven jouw keuzes, maar dat je zo met je eigen kind laat sollen, hoe kun je haar recht aankijken? |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 20:58:16 |
Toen onze dochter weer thuis kwam was dat pas na 11 jaar hoor... |
Quote |
Marjolein852 schreef op: 27-12-2014 20:59:34 |
Ik geloof er geen bal van.. |
Quote |
Sunshine schreef op: 27-12-2014 21:03:16 |
pas na 11 jaar ,het had nooit mogen gebeuren. we wonen niet in china ,dat een meisje afgedankt bij het vuil word neergezet omdat het een meisje is je moet na gaan denken,straks ben je over een paar jaar je andere 2 kind ook kwijt zit je dan alleen met hem ,is dat wat je wil ,wil je de rest van je leven zo ongelukkig zijn? |
Quote |
Samira schreef op: 27-12-2014 21:20:03 |
Maar als man een echte narcist is, dan zit het zelfvertrouwen van to op -80 ipv +100. Zo moeilijk
dit. Wil het aan de ene kant geloven aan de andere kant begin ik een onderbuik gevoel te krijgen en
dat is heel vaak, zo niet altijd, niet goed... |
Quote |
Even Zo schreef op: 27-12-2014 21:20:22 |
Jullie trekken het uit verband..ik zal net toelichten als jullie niet begrijpen hoe jeugdzorg
nederland werkt,wij krijgen haar erg jong ik was erg naief en had niemand om ons te helpen werk en
een huis was er nog nieg toen zij iemand van jeugdzorg ze kan tijdelijk maar een pleeggezin jullie
kunnen alles op een rijtje zetten,nou toen het puntje bij paaltje kwam zijden ze ze is er al gewend
en gehecht etc. Elk jr moesten we terug naar de rechtbank. Maar ondertussen deed jeugdzorg haar
overal overplaatsen. Ik ben stad en land afgereisd. Op een gegeven moment ben je jaren verder er
komt ook afstand en haar vader nam steeds meer afstand kon ook niet met jeugdzorg omgaan. Toen ze 11
was wisten hun ook niet meer waar ze heen moest en wij kregen een beschadigd meisje thuis. Er zit
zoveel meer achter dan wat je zo leest ik ben er vaak zo ziek van geweest van situaties waar we in
zaten maar vechten tegen jeugdzorg is onmogelijk. Nu is zij al zo groot haar vader ziet haar niet
meer als zijn dochter en ja dat is ook een van de redenen dat ik hier niet meer wil blijven. Maar
het is zo makkelijk voor een ander om te zeggen ik was zo weg of ik pik dat niet dan als je er
midden in zit wanneer iedereen weg is zit ik hier wel alleen met hem. En nee de andere twee kinderen
heeft jeugdzorg nooit naar gekeken.. |
Quote |
Katrientje schreef op: 27-12-2014 21:23:54 |
Ik herken enorm veel van wat je schrijft.
Je kan met zo'n man praten wat je wilt, je komt er niet door heen. En weet je laat het los, je kan hem NIET veranderen. Gevoel en sociaal zijn kan je aanleren als het er in zit, maar niet als je het niet hebt.
Hier precies zo'n ex als jij je man beschrijft. Al deed ik mijn best het hem naar de zin te maken alleen maar kritiek heb ik te horen gekregen, jaren lang. En je gaat het geloven en zelfs aannemen als waar, denken dat het normaal is. Je durft er niet over te praten. Er is zo'n angst voor mijn ex in die zin. En zijn leven en beeld naar zichzelf is zo krom.
Ja ik ben gescheiden, hij wilde van mij af omdat ik tijdens de bevalling van onze jongste teveel bloed was verloren (????absurd denk ik nu en toen dacht ik alleen maar ja daar heeft hij gelijk in dat heb ik gedaan, zo ver was ik beschadigt) en later kwam er open dat hij al jaren vreemdging. Hij wilde dat ik daarover mijn mond hield en heeft mij daarom bijna in bad verdronken, hij heeft mij opgesloten in de kelder waar mijn kindjes bij waren. En ik dacht alleen maar hij heeft gelijk dat verdien ik...... Zo erg als je jaren met zo iemand samen geleefd hebt. Ik weet niet anders of ik red het niet. Dat hoorde ik elke dag in onze relatie! Ik mocht geen geld beheren want dat kon ik niet. Ik moest bij alles vragen om geld en uitleggen, wilde ik werken dan mocht dat niet want ik kon niet eens zoals normaal is voor de/mijn kinderen zorgen (zo zei hij het, dat het MIJN kinderen zijn terwijl ze van ons samen zijn) en mijn huishouden bij houden.
Elke dag moest ik de wc schoonmaken, badkamer schoonmaken, ramen zemen, vloer gezogen, gedweild en alles in het hele huis gestoft hebben. En dan had ik 2 kindjes thuis. Als het 16.00 was werd ik helemaal gek. Mijn vriendin was er vaak s; middags en die heeft vaak gezeten van oke??? Alle speelgoed moest gesorteerd in de bakken, kinderen moesten op de bank blijven ik als een gek door het hele huis, en hij stapt binnen en klap kritiek nog fout. Zij heeft vaak geschokt toegekeken. Huisvriend van ons samen heeft hem weleens een klap met een lepel verkocht met al zijn kritiek en gezeik, dat hij moest kappen nu. En weet je, nu ben ik van hem af. Heb ik mijn eigen leven. En ben ik letterlijk bevrijd! Wat een heerlijkheid om alleen zonder gezeur, kritiek, gevoelloosheid en straffen te mogen leven!
Nee ik had geen geld, ik had geen huis, ik had geen werk. En in 2 maanden was alles geregeld. Ik heb geen dag op straat geleefd, ik heb een leuk huis, helemaal naar mijn zin. Ik heb werk. Alles is mogelijk.
Maar als je iets wilt veranderd hebben, gaan doen iets doen om dat zover te krijgen. Het komt niet aangewaaid. Het kost bloed zweet en tranen maar het is alles waard. Het gaat over je leven!
Ik ben nu bij jou verhaal zo geschokt als mijn vriendin ooit bij mij. Je kind uit huis laten plaatsen? Als het mij nu zou overkomen zou ik mijn man uit huis plaatsen, die is volwassen is hij helemaal belaaitafeld! En je kind dat uit huis geplaats is maakt zich zorgen om jou en haar broertjes, en je doet er niets aan. Je veranderd niets aan je situatie en houd haar in die angst. Ze heeft al zoveel meegemaakt. Zoveel zorgen gehad, zoveel gemist. En nu kan ze nog niet zorgeloos leven en je doet er niks aan?
Lieverd, het is NIET normaal als je niet de ruimte krijgt om te mogen ZIJN, gewoon zijn wie je bent. Je hebt recht op leven! En dat word je nu ontnomen. Ga er iets aan doen! Sta op. Want jij bent het WAARD! |
Quote |
Debby1977 schreef op: 27-12-2014 21:24:37 |
Oke, excuus voor mijn twijfel......maar je zegt deze site al te kennen van sinds je zwanger was van
je jongste en die is 3.........ml bestaat pas net 3 jaar. Als je verhaal wel waar is dan moet je zorgen dat je wegkom daar. Heel erg om te lezen over je dochter trouwens. Mijn oudste kan ook niet overweg met mijn man (niet haar vader) maar geen haar op mijn hoofd die erover piekerde om mijn man boven mijn kind te zetten. Ze is nu 19 en woont op zichzelf, maar wij hebben nog steeds goed contact |
Quote |
Katrientje schreef op: 27-12-2014 21:25:37 |
Hem kan je niet veranderen, jij kan alleen veranderen welke invloed het heeft op het leven van JOU
en je KINDJES! |
Quote |
Jen9 schreef op: 27-12-2014 21:31:09 |
Gezamenlijke rekening.. we werken beiden.. beheren samen t geld. nee, ik vind jouw situatie niet normaal.. verre van. Hoe kom je aan geld als hem wat zou overkomen?? hebben julliwe wel een gemeeschappelijke rekening, anders kan t heel lang duren voordat je t krijgt... |
Quote |
Cir schreef op: 27-12-2014 21:31:53 |
Maar jeugdzorg komt niet zo maar bij je aan de deur kloppen. Wat is er aan vooraf gegaan? Een kind
wordt echt niet zomaar uit huis geplaatst. Of heb je bepaalde zaken verdrongen? Ze hebben al jaren
een te kort aan opvangplekken. Er wordt heel kritisch gekeken of een kind onveilig is. Maar goed. Ik snap ook wel dat je zulke delicate informatie niet zomaar op internet zet en dat is maar goed ook. Ik zou zeggen, zoek maatschappelijk werk op. Ga op een rijtje zetten wat er voor nodig is om te gaan scheiden. Dan kan je zelf een goede afweging maken. Kijk in je netwerk wie je kan helpen. relatietherapie op het gebied om uit elkaar te gaan op een goede manier is misschien ook een optie. Je blijft namelijk met hem te maken houden na een scheiding ivm je kinderen. |
Quote |