Mama-life
| Anoniem schreef op: 15-09-2014 11:58:50 |
Ik moet echt even anoniem mijn hart luchten.Voel me namelijk zo ontzettend rot en verdrietig op dit
moment. Ik kan soms vanuit het niets enorme woede aanvallen krijgen die ik vrnl afreager op mijn kinderen.Vanmorgen met onze dochter van 2,5 jaar.Ze zit momenteel in een fase dat alles nee nee nee is.Vanmorgen wilde ik haar melk geven en begon ze te brullen dat ze niet wilde etc.Dit doet ze al dagen achter elkaar en ineens kreeg ik een waas voor mijn ogen en begon enorm tegen haar te schreeuwen,ik heb haar zelfs omver geduwd en gewoon laten liggen.Ik hoor mezelf op zo'n moment tekeer gaan en weet dat ik helemaal verkeerd bezig ben.Uiteindelijk heb ik haar getroost en zijn we allebei weer rustig geworden.Ik haat mezelf echt op die momenten en wil dit helemaal niet.Loop momenteel op de toppen van mijn tenen.Ik sta er vaak alleen voor met de kinderen en het is me gewoon allemaal momenteel teveel.Ik heb weleens vaker dit soort buien en neem me iedere keer weer voor dat dit nooit meer mag geberuen maar toch herhaald het zich iedere keer weer opnieuw.Ik doe mijn kinderen niet fysiek niets aan maar dit is natuurlijk al heftig genoeg.Ik heb in mijn tienerjaren veel ellende meegemaakt.Veel dierbaren in mijn zeer naaste omgeving die zijn overleden en waar ik naar mijn gevoel nog steeds last van heb.Het lijkt soms wel of ik compleet de weg kwijt ben.Heb veel angsten dat mijn kinderen ziek worden.Mijn naasten zijn namelijk overleden aan een erfelijke ziekte en ben altijd bang dat de geschiedenis zich weer zal herhalen. Ik wil gewoon eens rust in mijn kop en niet al die nare gedachten die steeds weer boven komen drijven.Ik geneer me rot om naar de huisarts te gaan maar ik denk dat ik wel zal moeten want steeds vaker krijg ik het gevoel dat het straks helemaal de verkeerde kant met me opgaat.Ik zal mezel en mijn kinderen overigens nooit iets aandoen laat ik dat voorop zeggen.Het lijkt wel of mijn stemming enorme pieken en dalen kent.Doorgaans ben ik een positieve en vrolijke vrouw maar mijn masker begint steeds meer barsten te vertonen.Voel me echt een beetje radeloos momenteel. Iemand die mij op weg kan helpen??? |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 15-09-2014 12:01:46 |
Huisarts bellen, je verhaal vertellen en een traject in waarbij je gericht hulp krijgt. Heel veel sterkte, want dit is heel erg heftig! op je tenen lopen wreekt zich! Er is écht licht aan het einde van de tunnel... maar ga alsjeblieft wel bellen! |
| Quote |
| Mama_anja schreef op: 15-09-2014 12:01:55 |
kan je op zo'n moment ook weg lopen als je het voelt op komen en iedergeval excuses aan bieden aan je dochter dat je dit niet wou en hulp zoeken een idee ik denk trouwens dat meer mama;s en papas hier het enigsins aldan in mindere mate herkenen ik geef je in ieder geval 
|
| Quote |
| Miepie1972 schreef op: 15-09-2014 12:03:15 |
Ik denk dat de eerste stap idd is een goed gesprek met de huisarts. Geef ook duidelijk aan dat het
je allemaal teveel wordt. Ik wens je er veel sterkte mee |
| Quote |
| Xsara schreef op: 15-09-2014 12:59:33 |
allereerst wat goed van je dat je al aangeeft dat het gewoon niet goed is wat er gaande is.. je
geeft zelf aan dat je er alleen voor staat (of het gevoel hebt) misschien kun je morgen ofzo even
een ochtendje voor jezelf nemen door je kindje even weg te brengen, desnoods ga je gewoon slapen of
even iets doen wat jij leuk vindt. je kunt daarnaast naar de huisarst of het centrum voor jeugd en gezin.. kaart aan dat het opvoeden gewoon even moeilijk gaat en dat je graag hulp wilt.. het vragen naar hulp is al een hele stap en ik vind het super dat je dat gaat doen.. succes... |
| Quote |
| Stefke schreef op: 15-09-2014 13:27:09 |
Hulp zoeken, en snel! je zegt dat je ze fysiek niks aandoet, maar hoe wil je het duwen dan noemen? Om maar een voorbeeld te noemen: als mijn man me omver zou duwen en dan ook nog eens laten liggen, dan kon hij met excuses komen wat hij wilde, maar ik was weg! Heb je een partner? En is hij ook op de hoogte van je probleem? Hij zou je kunnen steunen als hij thuis is. En weet je zelf of je de erfelijke aandoening ook hebt? Laat dit anders misschien testen! Als je geen drager bent misschien ook wat minder zorgen. En als je wel drager bent weet je tenminste wat er aan zit te komen! Succes. Het onderkennen en uit durven spreken zijn al 2 grote stappen! Zoek iemand dieje kan helpen! |
| Quote |
| Minou schreef op: 15-09-2014 16:44:28 |
Slaaptekort? Stress? kan er iets tegen gedaan worden meis? Want dat is het eiereten, dat nekt en breekt en dan is een kind de welbekende druppel en daar moet je zooooooo voor opassen. goed van je dat je het erkent. ik zou eerst proberen hetgene wat dwars zit aan te pakken knuffie |
| Quote |
