Nu Even Niet schreef op: 24-08-2014 00:18:09 |
Zo, nu is het tijd om even te klagen. Geen idee wat ik ermee wil.... waarschijnlijk helder krijgen
wát ik wil ![]() Ooit, lang geleden, zat ik heel erg met mezelf in de knoop. Heel erg. Ik heb daar toen hulp voor gehad, maar echte hulp kon je het niet noemen. Uiteindelijk heb ik zelf uit die knoop weten te kruipen, en nu is het goed met mij. Natuurlijk heeft dat 'goed met mij' zich langzaam verder moeten opbouwen, maar het is nu goed met mij. Van een sociaal angstig, depressief, eetgestoord, zeer perfectionistisch en dwangmatig, dwalend meisje ben ik een evenwichtige vrouw geworden die redelijk tevreden is met zichzelf, die niet bang is om verantwoordelijkheden aan te gaan, die niet vastloopt in moeilijke taken, die perfectionistisch is als nodig maar anders ook niet. Ik ben een okee moeder voor mijn kinderen, en ook als partner doe ik het niet slecht (nee, ik wil mezelf geen schouderklopje geven, jullie moeten alleen snappen dat er eigenlijk op alle gebieden geen probleem is ![]() Niemand zal denken dat ik ooit zo in de knoop heb gezeten. Maar er zijn wel rafeltjes. En die rafeltjes kom ik meer en meer tegen. Ik loop op mijn werk regelmatig tegen een overspannenheid aan (ga er net niet overheen), onder andere omdat ik me schuldig voel als ik nee zeg. Ik loop in mijn relatie er tegenaan dat ik mij beknot voel door mijn partner, terwijl na gesprekken met hem blijkt dat ik me door mijn eigen schuldgevoel laat beknotten. Ik heb een normaal eetpatroon, maar altijd een beroerd lichaamsbeeld gehad. Ik vind mezelf dik en lelijk, ongeacht het gewicht dat ik heb. Dat ben ik gewend, en dat is nu eenmaal zo. Ik probeer me er niet teveel van aan te trekken dat ik dat zo voel. Maar eigenlijk is het natuurlijk van de zotten. Dat lichaamsbeeld helpt ook niet heel erg in mijn relatie. Op de een of andere manier komen al deze dingen de laatste tijd bij elkaar. Zie ik steeds meer dat ik eigenlijk nog wel veel last heb van dingen van vroeger. Dat ik, als ik dingen wil verbeteren (bijvoorbeeld die werkdruk), ik hier wat mee zal moeten. En dat wil ik dus echt niet! Ik ben er schijtbang voor! Het stomme is, ik hoef helemaal niks. Want ik functioneer goed, ben redelijk gelukkig en iedereen heeft wel wat waar die last van heeft. Maar als ik met mezelf verder wil komen, dan kan ik dat nu niet alleen oplossen. Dan heb ik daar hulp bij nodig. En de vorm van therapie die dan het beste zou zijn (denk ik), daar gruwel ik van. Doodeng. Ik wil niet. Maar eigenlijk zou het een soort cadeautje aan mijzelf zijn. Ik heb ehm... nogal slechte ervaring met hulpverleners. En hoewel die ene hulpverlener mij ooit een stempel opdrukte, een stempel dat aan zou geven dat ik nooit echt goed zou kunnen functioneren, functioneer ik toch echt goed. Ik weet dat dat stempel niet terecht was, en dat dat zijn persoonlijke ding tegen mij was. Maar toch.... Ik wil niet in therapie, want dan ben ik zwak. En.... ik weet eigenlijk wel dat als ik dit aan wil pakken, ik heel wat dingen af moet breken en opnieuw op moet gaan bouwen binnen mezelf. En ik heb daar zoooo geen zin in. Zo erg, dat ik bij het bedenken van 'misschien moet ik eens wat therapie starten' al een brok in mijn keel heb zitten. (met dank aan die eikel van een therapeut toen). (okee, en wat ook echt niet helpt is dat ik door die pestkoppen van vroeger geleerd heb om me vooral nóóit kwetsbaar op te stellen). Het laatste wat ik wil, is dat mensen mij zwak vinden. Het laatste dat ik wil is hulp nodig hebben. En het idee dat er dadelijk op deze post mensen gaan reageren. En dat ik of een schop onder mijn kont krijg, of een medelevend woord. allemaal eng, brrr! Zo, ik post dit nu.... ben benieuwd naar wat de reacties met mij doen. Welke kant ik op ga schuiven..... ![]() |
Quote |
Nu Even Niet schreef op: 24-08-2014 00:19:20 |
Ik wil niemand voor het hoofd stoten die therapie heeft, echt niet. Ik heb alle respect voor mensen
die dat proces aan durven gaan. Want voor therapie is moed nodig. Alleen... in mijn hoofd lopen
dingen voor mij dan opeens heel anders. Bij een ander zie ik het als moedig, voor mijzelf is het een
teken van zwakte. |
Quote |
Marjolein852 schreef op: 24-08-2014 00:50:33 |
Dan maar zwak zijn... Mag ook op zijn tijd. |
Quote |
Chloe schreef op: 24-08-2014 05:15:47 |
grotendeels is je verhaal voor mij zeer herkenbaar! Ik kom met periodes bij een topper van een
psychologe. Met haar hulp kom ik iedere keer weer een stap verder dan ik ooit had durven hopen. Als
je de juiste hulpverlener vindt, die jou begrijpt en met wie je een klik hebt, is er geen enkele
reden on tegen therapie op te zien. En als zwak heb ik het nooit beschouwd om hulp te zoeken of te
hebben, eerder het tegenover gestelde! |
Quote |
Monica Mv 2 schreef op: 24-08-2014 08:33:02 |
Voor mij 1 en al herkenning. Kon ik wel geschreven hebben. Dikke knuf |
Quote |
Son schreef op: 24-08-2014 08:38:44 |
Ik vind je juist heel erg sterk...je bent je bewust van je "zwaktes" (die elk mens heeft en niks
geks aan is) en bent al op een punt dat je daar iets mee wilt doen. Dat is dan een drempel die je
nog moet nemen en die drempel is ff een stapje verder. Maar als je echt zo sterk bent als ik denk....dan gaat die hobbel genomen worden en kom je....er nog sterker uit. |
Quote |
Bepje schreef op: 24-08-2014 10:15:46 |
Je kunt op zoek gaan naar een goede vrijgevestigde psycholoog en daar heen voor een gesprek.
Af en toe een gesprekje kan al heel verhelderend zijn en misschien heb je meer ook helemaal niet
nodig omdat je zelf de boel goed op een rij hebt en precies weet waar de schoen wringt. Jammer dat het in het verleden mis gelopen is, die hulpverlener heeft een groot negatief stempel gedrukt, nu kun je een andere iets positiefs voor je laten doen, succes ! |
Quote |
Anne Mv 3 schreef op: 24-08-2014 11:53:01 |
Door de internist werd ik doorgestuurd naar een klinisch psycholoog; de opzet is dan om de kar weer
aan het rijden te krijgen/beter te laten rijden oftewel: hulp is kort maar krachtig! Ik heb bij de klinisch psycholoog een paar sessies emdr gehad, dat heeft mij erg geholpen. Volgens mij is dat wat jij ook wilt: wel hulp maar geen eindeloos verhaal. Ik weet niet waar je dan het beste af bent, misschien is maatschappelijk werker bij de huisarts al voldoende voor je! Mijn ervaring met vrijgevestigde psychologen is dat zij je nog wel eens aan het lijntje houden; hoe langer iemand in therapie is hoe langer ze facturen kunnen blijven schrijven... dat klinkt heel onvriendelijk... maar zo werkt het vaak wel. |
Quote |
Anmv3 schreef op: 24-08-2014 13:31:52 |
Kon mijn verhaal wel zijn.. Pff, weet precies wat er aan de hand is en kan er goed thuis over praten, maar misschien een andere heldere open blik zou helemaal niet zo verkeerd zijn.. Ik zie het trouwens zeker niet als zwakte, maar juist als verstandig als je hulp zoekt. Zeker als je op meerdere vlakken spaak gaat lopen. Dus thuis, je werk, je zelfbeeld, alles. Dan moet er wel een moment komen dat je gewoon helemaal op bent, omdat je nergens meer op kunt laden en nieuwe energie op kunt doen. Ik haal dat gelukkig nog wel uit mijn werk en kan daar dan weer een paar dagen mee vooruit.. ![]() |
Quote |
Jolanda1974 schreef op: 24-08-2014 13:39:00 |
Het zou het verhaal van mijn man kunnen zijn.. Alleen ziet die het zelf nog niet.. Je moet
doen waar jij baat bij hebt en waar je je goed bij voelt maar hulp zoeken en vragen is geen teken
van zwakte maar juist van kracht. We hebben allemaal wel eens een zetje in de rug nodig of een
schouder. En een "buitenstaander" kan juist net die extra stimulans zijn. Even uit je vertrouwde
omgeving je dingen ventileren. |
Quote |
Nu Even Niet schreef op: 24-08-2014 16:53:02 |
Dank voor alle lieve woorden. Ik heb na het posten van dit bericht de halve nacht liggen malen, en
langzaam tot 'acceptatie' gekomen dat ik inderdaad een zetje in de goede richting wil. Ik heb twee potentiele therapeuten op het oog. Wel vrijgevestigd (zit zelf ook het wereldje, dus wil het 'een beetje' stil houden. En ben daardoor ook heel erg kritisch naar de manier van behandelen) De gedachte om het laagfrequent te doen ( Bepje ![]() ![]() Maar nu morgen nog bellen. Daar hoef ik gelukkig geen zin in te hebben he ![]() Knuf voor een ieder die de herkenning vond in dit bericht. |
Quote |
Nu Even Niet schreef op: 29-08-2014 22:16:26 |
Kleine update: ik heb vandaag een therapeut gesproken. Over anderhalve maand heeft ie al plek (Ja,
dat zul je altijd hebben he, die wachttijden). Het voelt goed om dit aan te gaan. Ik heb er geen zin
in, maar ergens ook weer wel. Ben alleen wel heel benieuwd.... hij gaat hier nog een zware dobber aan krijgen. Want....zoveel dingen die 'normaal gesproken' afwijkend zijn, zijn bij mij niet (meer) afwijkend. Hij zal dus nogal creatief uit de hoek moeten komen :-D |
Quote |
Blauwtje schreef op: 29-08-2014 22:24:59 |
Ik snap je gevoel, snap dat jij jezelf als zwak ziet. Je bent veel te streng voor jezelf. Vind je een ander ook zwak als hij/zij in therapie gaat? Nee..dus waarom zou het voor jou wel gelden.. ( ik snap je wel hoor!) Je kunt niet sterk zijn zonder je ''zwaktes'' te ![]() Jij bent dus sterk. Komt goed ![]() |
Quote |
Bepje schreef op: 29-08-2014 23:06:38 |
![]() ![]() |
Quote |
Joltje schreef op: 30-08-2014 11:23:17 |
wat een herkenning.....kon mijn verhaal zijn, met 1 groot verschil. Ik blijf last hebben van die
eetstoornis....ik ben te dik. Stress is eten...maar heel veel hobbels heb ik kunnen
overwinnen. Toch blijf ik tegen puntjes aanlopen. Bijv. de werkstress. Ik ben op mijn 36ste opnieuw
de schoolbanken ingegaan. nadat ik een zeer intensieve therapie heb gevolgd. Voor mij was dat
goed..ik heb er echt dingen geleerd en ja, soms was het pijnlijk, en niet leuk, maar uiteindelijk
durfde ik voor mezelf te kiezen en oh wat was dat moeilijk. Tranen zijn er gevloeid, maar ik heb
doorgezet. Ik doe nu het werk wat ik graag wil..waar ik me goed bij voel. Alleen ik ben zzp-er
geworden. Was dat slim..nee, niet echt. Want het niet nee kunnen zeggen is natuurlijk funest. Toch
krabbel ik niet terug en probeer ik een weg te vinden. Ik denk dat sommige dingen altijd moeilijk
zullen blijven. Dankzij mijn jeugd, dankzij de dingen die gebeurd zijn. Ik vind het enorm knap van je dat je toch op zoek gaat naar een goede therapeut. Het kan echt goed helpen en ik hoop dat jij die ervaring ook mag krijgen. |
Quote |
Nu Even Niet schreef op: 30-08-2014 23:06:21 |
prut, had ik een tekst getypt... druk ik op het verkeerde knopje. Weg tekst... ![]() (nu eerst tijd om te slapen... kom morgen vast weer terug) |
Quote |
Mrtj schreef op: 30-11-2014 00:19:58 |
En ondertussen zijn we alweer een aantal maanden verder. En ik ben gestart met therapie. Pas een
paar sessies gehad, dus sta nog aan het begin. Maar eigenlijk vind ik het vooral prettig. Prettig om
oude dingen achter me te laten; het werkt bevrijdend. En ja, ik denk dat ik nog wel een paar stappen
moet gaan zetten waar ik echt geen zin in heb (lees: aantal dingen van vroeger nu eens écht
verwerken), maar ook daar ben ik eigenlijk wel klaar voor. Ben blij met mijn beslissing. |
Quote |
Jolanda1974 schreef op: 30-11-2014 07:17:12 |
Wat goed van je!! Heel veel succes p.s. Je bent alleen nu niet meer anoniem ![]() |
Quote |
Mrtj schreef op: 30-11-2014 08:34:54 |
thanks Yolanda (en ja, dat weet ik... maar moet natuurlijk wel 'leren' dat dit soort dingen helemaal niet anoniem hoeven ![]() |
Quote |