pffff

Zo, nu is het tijd om even te klagen. Geen idee wat ik ermee wil.... waarschijnlijk helder krijgen wát ik wil

Ooit, lang geleden, zat ik heel erg met mezelf in de knoop. Heel erg. Ik heb daar toen hulp voor gehad, maar echte hulp kon je het niet noemen. Uiteindelijk heb ik zelf uit die knoop weten te kruipen, en nu is het goed met mij. Natuurlijk heeft dat 'goed met mij' zich langzaam verder moeten opbouwen, maar het is nu goed met mij. Van een sociaal angstig, depressief, eetgestoord, zeer perfectionistisch en dwangmatig, dwalend meisje ben ik een evenwichtige vrouw geworden die redelijk tevreden is met zichzelf, die niet bang is om verantwoordelijkheden aan te gaan, die niet vastloopt in moeilijke taken, die perfectionistisch is als nodig maar anders ook niet. Ik ben een okee moeder voor mijn kinderen, en ook als partner doe ik het niet slecht (nee, ik wil mezelf geen schouderklopje geven, jullie moeten alleen snappen dat er eigenlijk op alle gebieden geen probleem is )

Niemand zal denken dat ik ooit zo in de knoop heb gezeten. Maar er zijn wel rafeltjes. En die rafeltjes kom ik meer en meer tegen.
Ik loop op mijn werk regelmatig tegen een overspannenheid aan (ga er net niet overheen), onder andere omdat ik me schuldig voel als ik nee zeg. Ik loop in mijn relatie er tegenaan dat ik mij beknot voel door mijn partner, terwijl na gesprekken met hem blijkt dat ik me door mijn eigen schuldgevoel laat beknotten.
Ik heb een normaal eetpatroon, maar altijd een beroerd lichaamsbeeld gehad. Ik vind mezelf dik en lelijk, ongeacht het gewicht dat ik heb. Dat ben ik gewend, en dat is nu eenmaal zo. Ik probeer me er niet teveel van aan te trekken dat ik dat zo voel. Maar eigenlijk is het natuurlijk van de zotten. Dat lichaamsbeeld helpt ook niet heel erg in mijn relatie.

Op de een of andere manier komen al deze dingen de laatste tijd bij elkaar. Zie ik steeds meer dat ik eigenlijk nog wel veel last heb van dingen van vroeger. Dat ik, als ik dingen wil verbeteren (bijvoorbeeld die werkdruk), ik hier wat mee zal moeten. En dat wil ik dus echt niet! Ik ben er schijtbang voor! Het stomme is, ik hoef helemaal niks. Want ik functioneer goed, ben redelijk gelukkig en iedereen heeft wel wat waar die last van heeft. Maar als ik met mezelf verder wil komen, dan kan ik dat nu niet alleen oplossen. Dan heb ik daar hulp bij nodig. En de vorm van therapie die dan het beste zou zijn (denk ik), daar gruwel ik van. Doodeng. Ik wil niet.
Maar eigenlijk zou het een soort cadeautje aan mijzelf zijn.

Ik heb ehm... nogal slechte ervaring met hulpverleners. En hoewel die ene hulpverlener mij ooit een stempel opdrukte, een stempel dat aan zou geven dat ik nooit echt goed zou kunnen functioneren, functioneer ik toch echt goed. Ik weet dat dat stempel niet terecht was, en dat dat zijn persoonlijke ding tegen mij was. Maar toch.... Ik wil niet in therapie, want dan ben ik zwak. En.... ik weet eigenlijk wel dat als ik dit aan wil pakken, ik heel wat dingen af moet breken en opnieuw op moet gaan bouwen binnen mezelf. En ik heb daar zoooo geen zin in. Zo erg, dat ik bij het bedenken van 'misschien moet ik eens wat therapie starten' al een brok in mijn keel heb zitten. (met dank aan die eikel van een therapeut toen).
(okee, en wat ook echt niet helpt is dat ik door die pestkoppen van vroeger geleerd heb om me vooral nóóit kwetsbaar op te stellen).

Het laatste wat ik wil, is dat mensen mij zwak vinden. Het laatste dat ik wil is hulp nodig hebben.
En het idee dat er dadelijk op deze post mensen gaan reageren. En dat ik of een schop onder mijn kont krijg, of een medelevend woord. allemaal eng, brrr!

Zo, ik post dit nu.... ben benieuwd naar wat de reacties met mij doen. Welke kant ik op ga schuiven.....

Ik wil niemand voor het hoofd stoten die therapie heeft, echt niet. Ik heb alle respect voor mensen die dat proces aan durven gaan. Want voor therapie is moed nodig. Alleen... in mijn hoofd lopen dingen voor mij dan opeens heel anders. Bij een ander zie ik het als moedig, voor mijzelf is het een teken van zwakte.

Dank voor alle lieve woorden. Ik heb na het posten van dit bericht de halve nacht liggen malen, en langzaam tot 'acceptatie' gekomen dat ik inderdaad een zetje in de goede richting wil.


Ik heb twee potentiele therapeuten op het oog. Wel vrijgevestigd (zit zelf ook het wereldje, dus wil het 'een beetje' stil houden. En ben daardoor ook heel erg kritisch naar de manier van behandelen)

De gedachte om het laagfrequent te doen ( Bepje   ) stelt me heel erg gerust. Het idee dat ik alleen maar een zetje in de goede richting nodig heb, om 'het proces aan te zwengelen' en dat ik het verder alleen kan doen stelt me ook gerust. Of dat waar is, moet natuurlijk nog blijken

Maar nu morgen nog bellen. Daar hoef ik gelukkig geen zin in te hebben he

Knuf voor een ieder die de herkenning vond in dit bericht.

Kleine update: ik heb vandaag een therapeut gesproken. Over anderhalve maand heeft ie al plek (Ja, dat zul je altijd hebben he, die wachttijden). Het voelt goed om dit aan te gaan. Ik heb er geen zin in, maar ergens ook weer wel.

Ben alleen wel heel benieuwd.... hij gaat hier nog een zware dobber aan krijgen. Want....zoveel dingen die 'normaal gesproken' afwijkend zijn, zijn bij mij niet (meer) afwijkend. Hij zal dus nogal creatief uit de hoek moeten komen :-D

prut, had ik een tekst getypt... druk ik op het verkeerde knopje. Weg tekst...
(nu eerst tijd om te slapen... kom morgen vast weer terug)

En ondertussen zijn we alweer een aantal maanden verder. En ik ben gestart met therapie. Pas een paar sessies gehad, dus sta nog aan het begin. Maar eigenlijk vind ik het vooral prettig. Prettig om oude dingen achter me te laten; het werkt bevrijdend. En ja, ik denk dat ik nog wel een paar stappen moet gaan zetten waar ik echt geen zin in heb (lees: aantal dingen van vroeger nu eens écht verwerken), maar ook daar ben ik eigenlijk wel klaar voor. Ben blij met mijn beslissing.

thanks Yolanda
(en ja, dat weet ik... maar moet natuurlijk wel 'leren' dat dit soort dingen helemaal niet anoniem hoeven )