Mama-life
| Ano Voor Nu schreef op: 18-08-2014 17:33:23 |
Even anoniem ivm meelezers... Zoals de titel het al zegt, mijn man is al enige tijd depressief (en zelfs al enige tijd vermist geweest). Hij zou hulp krijgen, maar we zijn inmiddels al een half jaar verder en er is nog niet eens een diagnose gesteld omdat de psychiater ook met mij wilde spreken. Hij krijgt geen medicatie (eigenlijk geen hulp) en is zo ontzettend negatief!!! Wanneer mijn kinderen over de vakantie zouden vertellen zou hun hoogtepunt zijn: een ritje naar de bouwmarkt  Ik ben zelf nog wel even weg geweest met de kids, zodat ze toch iets van vakantie hadden. Maar wat is dat moeilijk!!! Ik word voortdurend afgesnauwd, genegeerd, danwel commentaar over het eten/was/huishouden...niets is goed. Hij heeft ook goede momenten, dat ook wel, maar dan valt er nog niet met hem hierover te praten. Ondanks alles ben ik nog steeds stapel op hem, ook omdat ik weet dat hij het niet allemaal zo bedoeld. Hij bied ook regelmatig zijn excuses aan (wel via wattsapp, dat lukt dan gelukkig wel weer), maar jeetje wat is het moeilijk om positief te blijven. Uiteraard trekken de kinderen erg naar mij toe, uiten zich ook (mijn jongste zei me: tegen jou durf ik wel boos te zijn, maar niet tegen papa  .Wie heeft tips? Ik heb dit ook al eens tegen mijn huisarts geuit, maar ook daar krijg ik weinig respons helaas... |
| Quote |
| Caithy schreef op: 19-08-2014 19:30:55 | ||
Dit is precies wat ik bedoel! En ik roep niet flikker hem het huis uit... maar goed lezen is niet jullie sterkste punt! Als een man ziek is en hij zoekt geen hulp en het gaat ten koste van de kinderen, moet je een keuze maken. Geen leuke maar je moet hem wel maken. Dit kan zijn in de vorm van hulp en geen afwachtende houding aannemen. Mijn kinderen gaan voor alles en ik ga niet tot het gaatje voor mijn partner als de kids eronder lijden. Ik heb daar een andere mening over. | ||
| Quote |
| Kees schreef op: 19-08-2014 20:10:09 |
Caithy, maar wanneer lijden kinderen? Miss lijden jouw kinderen wel omdat hun vader fulltime werkt? Mijn kinderen groeien niet standaard op. Zij zien hun vader boos,in de war, angstig.onder tafel, zwetend, afwezig, ongeinteresseerd, al bijna 2 jaar intern in een psych kliniek. Lijden ze? Ik weet het niet. Ze houden van hem, snappen wat er loos is. Kunnen zich inleven, genieten van het weekend dat ie weer eens.naar huis mag. Ze zijn trots want papa speelt weer mee. Ook ik zag het leven anders voor me, Had mn jongens een ander leven gegund. Maar soms komt het op je pad. Ik leer.mn kinderen knokken, Ik leer ze de keerzijde van het leven. Ziek , geestelijk of.lichamelijk, Houden van is hier onvoorwaardelijk Ik ben er, net zoals to, om mn kinderen te.beschermen. Dat doe ik ook. daarom heb mn man weg.moeten brengen. Het zwaarste ooit in mn leven, Elke dag weer geconfronteerd worden met mn verscheurde gezin. 24-7 hulp dus. Maar geen oplossing dus.dus staar je niet blind op hulp To, knap uitgelegd aan je kinderen. Ik denk dat je de nood uit moet leggen aan de psych en dat je vervroegd de afspraak wil. |
| Quote |
| Samira schreef op: 19-08-2014 20:19:02 | ||
Hier ook, maar wel tot op zekere hoogte. Wat zouden mijn kinderen aan mij gehad hebben als ik eraan onderdoor zou gaan? Alleen maar omdat ik het vol wil houden omdat houden van onvoorwaardelijk is? 2 Ontspoorde ouders. Nee, daar hebben ze wat aan! To, blijf bellen en ga niet akkoord met pas in september een afspraak. Leg het uit, leg ze uit dat de situatie onhoudbaar is voor jou, de kinderen en voor je man! | ||
| Quote |
| Kees schreef op: 19-08-2014 20:32:19 |
samira, ik neem aan dat als je situatie onhoudbaar wordt, dat het houden van dan ook een andere
level bereikt. weet je...ik denk als je er niet voor staat/hebt gestaan dat je mening dan heel anders is. dan roep je makkelijk: ga bij hem weg (hier door eigenlijk iedereen geroepen in mijn omgeving) als je eigen man/maatje/beste vriend veranderd in een monster, zie je nog steeds je maatje eronder zitten. tenminste, zo heb ik het ervaren. het is goed om bij jezelf na te gaan of je zelf niet kapot gaat aan het vechten, want zoals Samira zegt, zelf MOET je overeind blijven. TO, bijt je erin vast. ik lees veel liefde en nog veel vechtlust bij je. Hier man in een psychose, ik kon bellen en schreeuwen wat ik wilde....niemand gaf gehoor. Ik heb de GGZ gebeld, gevraagd naar het hoofd van de afdeling en geschreeuwd: help me of dit weekend vindt er een familiedrama plaats, wil je dat op je geweten hebben? godzijdank nam deze man mij serieus. de rest is nog gaande.... probeer je niet te afhankelijk op te stellen aan de hulpverlening. zij weten het meeste uit een boekje. doen hun werk en that's it. (sorry ik heb geen goed woord voor ze over) blijf altijd bij de les. het is niet eenvoudig, maar zeker ook niet onmogelijk. zet em op! |
| Quote |
| Samira schreef op: 19-08-2014 20:56:57 |
Helaas heb ik er meer ervaring mee dan menigeen weet. Alleen ben ik er niet zo open in/over geweest
op ml... |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 19-08-2014 21:24:09 |
Ik denk dat omgaan met een persoon met een depressie voor iedereen verschillend is. Ik deed vroeger
nooit mijn mond open over mijn pleegouders en pleegbroer/zusjes. Dat waren mijn nichtjes etc. Waarom
ik dat deed omdat mijn ervaring was dat andere zeiden dat ik daar helemaal moest wonen en dat ik
niet bij een "gek" moest wonen. Dus nee ik deed niet mijn mond open daardoor. Weet je wat bij mijn moeder het grootste probleem was dat zij echt niet door had dat zij ziek was. De hele wereld was in haar ogen slecht en gevaarlijk etc. Ze zag echt totaal niet dat zij ziek was. En dat is met meer personen zo. En weet je hoe moeilijk het is om door te dringen bij zo'n persoon. De andere kant toen mijn moeder eindelijk redelijk stabiel was rond mijn 25 ste. kwam een paar jaar later een vrouw naast haar wonen. Die vrouw heeft mij een paar jaar terug heel veel pijn gedaan. Mijn moeder kon nooit zo erg geweest zijn als ik vertelde. Ik loog en was een slechte dochter. Dat ze dat zij heeft mij meer schade gedaan dan al die jaren met een moeder met een behoorlijke rugzak. Tuurlijk heb ik ook dingen waar ik moeite mee heb. Zoals als ik bij vriendinnen zag wat zij allemaal deelde met hun moeder. Maar ik sta stevig in mijn schoenen en mijn moeder blijft mijn moeder. En ik hou met heel mijn hart van haar. |
| Quote |
| Laura schreef op: 19-08-2014 21:25:59 |
Misschien kan een zieke man geen keuze maken of zelf hulp zoeken en moet je hem steunen...de
kinderen zijn een deel van hun vader, ze hebben hem nodig...bij hem weggaan en hem aan zijn lot
overlaten is in het algemeen niet in het belang van de kinderen...wel zul je voor hem keuzes
moetenmakken, hulp zoeken...een time out of tijdelijk ergens anders wonen kan ook een keuze zijn. In
die tijd kun je hem steunen en helpen maar ook zelf tot rust komen... |
| Quote |
| Samira schreef op: 19-08-2014 21:33:14 |
Laika, soms is er zoveel kapot gemaakt dat opnieuw beginnen geen optie is. Dat iemand depressief is
betekend niet dat alles maar gezegd en gedaan kan worden zonder dat dat gevolgen heeft. Ziek of
niet. Je kan niet iemand uitmaken voor alles wat lelijk, de grond in boren zonder dat een relatie eronder lijdt onder he mom van ziek zijn. Zo ken ik er nog 100. Op een gegeven moment gaat dat opbreken in je relatie. En je ouders vind ik persoonlijk heel wat anders dan een partner qua gevoel. |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 19-08-2014 21:42:03 |
Iemand is ziek en dus steun je die. Maar net zo min als dat je iemand die verlamd is zelf de trap op
kan zeulen elke dag, zijn er ook grenzen aan wat je kan slikken van iemand die depressief is. Sam, in jouw geval was het net als bij mij allemaal niet waar en ontkenning op en top. Dan sloopt het meer dan wanneer iemand inzicht toont en wil knokken. Maar je hebt gelijk, sommige dingen gaan te ver en laten deukjes achter. Zoals ik tegen mijn aanstaande ex wel eens heb gezegd, iemand die geestesziek is en zodoende iemand iets aan doet, wordt door justitie ook gestraft. Je bent en blijft verantwoordelijk voor jouw eigen acties, ziek of niet. |
| Quote |
| Suus schreef op: 19-08-2014 21:50:53 | ||
mijn mijn moeder heeft 9 jaar kanker gehad voor ze overleed. ergens in de jaren erna kwam ik tot het besef dat mijn vader zijn partner eigenlijk al heel lang kwijt was. Hij zorgde voor haar omdat hij wist dat zij ooit zijn partner was en de ziekte haar al af had genomen. Toch en misschien juist daarom, kan ik mij voorstellen dat het ergens stopt. Ziekte kan je partner van je afnemen en ik vind niet dat je bij elkaar moet blijven omdat iemand ziek is. Loslaten kan ook houden van zijn..... | ||
| Quote |
| Mrtj schreef op: 19-08-2014 21:52:33 | ||
Dit was nu precies de opmerking die ik ook wilde toevoegen. Gelukkig lijkt dit zich in het geval van TO niet voor te doen. Maar TO, blijf er wel oog voor houden he TO, dikke knuffels voor jou, hopelijk hang je morgenochtend bij de psych aan de lijn om aan te geven dat het echt te zwaar gaat worden nu! | ||
| Quote |
| Ano Voor Nu schreef op: 22-08-2014 09:17:42 |
Hier weer een berichtje van me. Mijn man is de afgelopen dagen heel sterk teruggevallen. Dat is een
belangrijke reden geweest dat ik gisteren contact heb gehad met de crisisdienst van de GGZ. Een lang
gesprek gehad. Daar werd aangegeven, dat, omdat we al zo lang bijelkaar zijn, heel veel dingen ook
erin geslopen zijn. Dat klopt waarschijnlijk ook wel, daar sta ik zeker voor open. Verder konden ze daar dus eigenlijk niets. De afspraak kon niet vervroegd i.v.m. vakantie van die psycholoog. En omdat hij alleen nog maar een intake had gehad, wisten ze ook niet voldoende voor handvaten waar ik mee verder kon. Niet zoveel opgeschoten, maar ook ik moet duidelijker mijn grenzen aangeven (dat heb ik in ieder geval wel begrepen uit het gesprek). De vakantie... tja, zoals verwacht heeft hij daar ook geen zin in. Ik had ook niet anders verwacht, het lijkt wel koudwatervrees ofzo. Ik heb besloten, dat ik me niet druk ga maken over vakantie. Wanneer het zover is, kan ik altijd met de kinderen nog weggaan. Er zullen dan ook erg leuke last-minutes zijn. En ik moet bekennen, dat mij dat wel voor nu rust geeft in mijn hoofd. Dank jullie wel voor alle knuffels en input! Super!!!  |
| Quote |
| Samira schreef op: 22-08-2014 09:30:51 |
Pffff niemand die wat kan doen? Andere psycholoog vragen! Het kan natuurlijk niet zo zijn dat omdat
iemand op vakantie is niemand geholpen kan worden! Wel fijn dat je wat meer rust hebt voor jezelf. Hou vol!  |
| Quote |
| Kees schreef op: 22-08-2014 09:59:31 |
Ooooh wat frustrerend om te lezen....ze konden verder niks, Psych op vakantie.... Dus beste to, schuif even de depressie opzij. Superirritant. Laat je niet wegsturen meis, bel nog eens Zet jezelf op de kaart. Vraag om een andere psych Sterkte |
| Quote |
| Eefje schreef op: 22-08-2014 10:06:40 |
Een CRISISdienst die niets kan omdat de psycholoog met vakantie is en je man alleen nog maar een
intake heeft gehad. Onvoorstelbaar. Je belt toch niet voor niets? En zo slecht is het dus gesteld met de hulp. Nogmaals bellen, het gaat zo niet langer, jullie hebben nu hulp nodig. Depressiviteit houdt zich niet aan een agenda. Idd op je strepen staan. Sterkte! |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 22-08-2014 10:19:48 |
Zo herkenbaar dit en zo frustrerend! Lieve TO, blijf aan de bel trekken. Het zou nog beter zijn als je man zelf belt laat je niet afschepen. Er zijn meerdere psychologen. Ze kunnen als ze willen nu nog een gesprek plannen. Zeker omdat hij nog geen gesprekken gehad heeft boeit dat niet. Heb je je een goede band met je huisarts? Ga daar dan hulp vragen en praten dikke knuffel |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 22-08-2014 10:21:26 |
Pff, merk dat jouw verhaal me aangrijpt. Ik herbeleef mijn eigen leven van ruim een jaar terug.
Hopelijk vind je snel gehoor en hulp |
| Quote |
| Mamaangela37 schreef op: 22-08-2014 10:27:23 |
Jeetje zeg, wat lees ik hier allemaal voor harde dingen zeg. depresief is geen ziekte, scheiden. Ook hier iemand die weet hoe het is als kind om met een ouder met een psychische ziekte samen te leven. Mijn moeder had meerdere diagnose's: manisch, borderline, zelfmutilatie e.d. en voor mij was het als jongste van 3 kinderen ook niet makkelijk. En hoe mijn vader het later toen mijn moeder gestorven was verpest heeft, ik blijf hem bewonderen dat hij er altijd voor mijn moeder is geweest en echt dat was niet makkelijk. En ja ook ik heb later hulp gehad om het allemaal te verwerken (niet alleen door de ziekte van mijn moeder) En ook ik ben er sterker uit gekomen. En inderdaad de hulp van vroeger verschilt niet veel met nu hoor, mijn vader heeft ook steeds op zijn tenen moeten lopen en heel hard moeten schreeuwen voor er hulp kwam. Ik wens je heel veel sterkte en iedereen die het over opnemen, scheiden e.d. heeft, denk even na wat je zegt, voor de mensen die depressief zijn is het ook niet makkelijk want dan hou ik me aan een uitspraak van mijn moeder, ik wil zo graag maar het is mistig in mijn hoofd. Ze willen heel graag "normaal" zijn maar kunnen dat nu even niet. Dan laat je ze toch niet vallen????? Als je wil kun je me een pb sturen om verder te kletsen. |
| Quote |
| Kees schreef op: 22-08-2014 13:04:23 | ||
ik voel precies hetzelfde. de onmacht toendertijd...het geen gehoor vinden, zoooo machteloos zijn. je leven in puin en het gevoel hebben dat niemand luistert en je helpt. dit vraagt zoveel van je TO. ik wil zelf van alles. ik wil een boek schrijven, ik wil op TV mijn verhaal vertellen. ik heb zelfs, uit pure wanhoop, de koning een brief geschreven, ik wil zelf een soort hulpverleningsinstantie beginnen om mensen op weg te helpen.als ik dit nu weer lees...je moet echt op je strepen staan. zo gebeuren er dus vreselijke dingen..... maar goed...voor nu moet je echt actie ondernemen. kan het niet via deze weg, dan een andere zoeken, blijven bellen, blijven schreeuwen TO! hier zitten we al jaren in de " hulp" verleningswereld, maar het is en blijft huilen met de pet op. schofterig vind ik het. als je een wond hebt die zichtbaar is kan het op de SEH zo gehecht worden, een wond IN je hoofd blijkbaar nog steeds abracadabra..... | ||
| Quote |
| Kees schreef op: 22-08-2014 13:07:58 | ||
ik denk zeker na wat ik zeg hoor. opname was hier het enige redmiddel...... het is erg rigoreus, absoluut, maar soms de enige uitweg | ||
| Quote |
| Mamaangela37 schreef op: 22-08-2014 13:30:23 | ||
Kees deze opmerking was zeker niet voor jou bedoelt, ik heb als kind ervaren wat het voor mijn vader betekende om mijn moeder steeds op te laten nemen als het echt niet meer ging. En zelf heb ik 5 jaar geleden de beslissing genomen om mijn kinderen bij hun vader onder te brengen omdat ik zelf in een crisis kwam, dus ik weet dat het enorm moeilijk is. En ook hier komen bij mij beelden naar voren hoe het er vroeger bij ons thuis aan toeging en bij mezelf. Ik ben pas klaar met mijn therapieën en nog is het iedere dag knokken om hetgeen wat je geleerd hebt toe te passen. Maar dat heeft met eigen wil te maken. En voor sommige mensen is het moeilijk om een keuze te maken omdat ze over alles twijffelen, ze willen de dingen die ze doen en de dingen die ze zeggen absoluut niet maar ze weten even niet hoe het anders moet. En dan hebben ze mensen nodig die hen bijstaan, die hen de weg wijst. TO ik vind je enorm sterk, maar idd denk aan jezelf, dat je er niet aan onderdoor gaat. Want je kinderen hebben ook jou nodig. | ||
| Quote |
| Suus schreef op: 22-08-2014 14:07:54 |
Er zijn ook mensen die pas vooruit gaan als niemand hun situatie meer helpt in stand houden. elke
situatie is anders, het 1 is niet beter dan het andere |
| Quote |
| Samira schreef op: 22-08-2014 14:28:14 |
Mamajenti en Kees, ook hier kwam het allemaal even boven. het is ook voor ons niet allemaal even
makkelijk altijd. Al moet je voor je gevoel altijd sterk zijn, tenminste dat voel(de) ik zo.
|
| Quote |
| Ano Voor Nu schreef op: 28-09-2015 13:28:01 |
Ik kwam dit topic weer tegen. We zijn nu ruim een jaar verder en ik denk, dat jullie toch ook wel
het vervolg willen horen. Ik ben bij diverse sessies bij de psycholoog geweest met mijn man. Het kwam er eigenlijk op neer, dat ik zelf met de diagnose moest komen. Verder was ik degene, bij wie mijn man zijn verhaal moest doen. Dat ging in de maanden na het consult in september steeds beter. Uiteindelijk zijn we maar gewoon gestopt bij die psych, wanneer ik het toch moet opvangen, hoeft hij daar geen geld meer voor te vangen.  Ik moet zeggen, dat het nu heel goed gaat met mijn man, heel af en toe heeft hij nog wel een terugval. Hij heeft het zelf niet zo in de gaten dan, maar ik weet nu gelukkig wel hoe hem er toch snel weer uit te krijgen. We zijn dus nog lekker samen  , dit hebben we samen gered!!! Maar het is wel een lange weg en ik ben blij, dat we er zo uitgekomen zijn. |
| Quote |
| Narim schreef op: 28-09-2015 13:47:26 |
Ik lees dit topic nu voor het eerst. Wauw, echt respect voor jou. Je bent echt wel sterk geweest tijdens die hele fase. Bijzonder dat jullie het praktisch zonder hulp hebben overwonnen. Is jouw man je dankbaar voor alles wat je doet? Hopelijk kan hij over een tijdje zelf ook de eerste signalen opmerken en er zelf iets tegen te doen, zonder steeds op jou terug te hoeven vallen. Dat heb je wel verdiend. Respect hoor! |
| Quote |
| Nina1 schreef op: 28-09-2015 13:48:49 |
girlpower!! fijn dat het inmiddels weer steeds iets beter met hem gaat. |
| Quote |
| Mamvan3 schreef op: 04-07-2020 17:08:30 |
Komt ineens mijn topic naar boven doordat iemand een raar bericht post... We zijn inmiddels ruim 3,5 jaar uit elkaar. Nadat ik het besluit had genomen en ex tijdelijk bij zijn ouders woonde, ging er een beerput open. Het bleek, dat ex, onze kids lange tijd had mishandeld. Kids dachten dat zijn gedrag normaal was 😳😠Inmiddels gaat het met de kids enorm veel beter, ondanks dat we geruime tijd in een vechtscheidng hebben gezeten, maar zoals ik destijds voor hem heb geknokt is niets vergeleken zoals ik nu voor mijn kids ben gegaan. |
| Quote |
