Wat zouden jullie doen?

Wat zouden jullie in mijn situatie doen? Ik heb nu ruim 13 jaar een relatie met m'n vriend en we hebben samen 3 kinderen, jongste bijna 2 oudste bijna 12).

Ik heb een zoon met asperger, in die tijd veel over gelezen en tijdens gesprekken kwam de psycholoog ermee dat mijn man zich misschien ook eens moest laten onderzoeken. Uiteindelijk heeft hij dat gedaan omdat hij er van overtuigd was het niet te hebben. maar hij heeft het dus zeer duidelijk wel. Dit is nu 2 jaar geleden. Op dat moment vielen heel wat puzzelstukjes van al die jaren op z'n plek. Probleem is alleen dat hij vol blijft houden het niet te hebben. Het is dan ook een heel gevoelig onderwerp, en hij draait alles om, alles ligt aan mij.

We zijn pas ene paar weken op vakantie geweest, ik heb het geprobeerd gezellig te maken en af entoe was het ook gezellig, maar 90% van de tijd had ik zoiets, wat doen we hier samen.  Je bent continue jezelf aan het wegcijferen, hij walst echt over iedereen z'n gevoelens, heen, hij voelt mij en vooral de kinderen totaal niet aan. Ik zit er altijd tussen en dat ligt dan weer aan mij. Hij beseft niet dat asperger veel invloed heeft op je relatie. Als hij het zou erkennen zouden we al zoveel verder zijn, dan kan je er samen aan werken.

In de vakantie liep het begeven moment even zo hoog op dat ik me heb ingeschreven bij de woningbouw. En toen kwam ik tot de ontdekking dat ik hier in aanmerking kom voor urgentie. Had ik eigenlijk helemaal niet verwacht, maar blijkbaar zijn de regels overal anders. Wij wonen nu in een huurwoning via een makelaar met een hele hoge huur, een huur die ik nooit alelen kan opbrengen en dus gedwongen zal moeten verhuizen met de kinderen. En dan krijg je hier dus urgentie, en daarbij heb ik eventueel psychologen die mij verhaal ondersteunen.

Maar ik weet gewoon even niet wat te doen. Stel, ik ga voor een urgentie, dan heb ik op korte termijn een woning. Maar dan? Ik heb geen spaargeld, ik heb helemaal niks in huis, geen bed voor de kinderen, spullen of wat dan ook.  En daarbij zit ik nog met het volgende, ik ben nu iedere maand de belasting aan het terug betalen. Omdat ik in 2007 teveel huurtoeslag zou hebben ontvangen(klopt volgens mij niet, maar de bij de belasting werkt het nu eenmaal zo dat je eerst moet betalen anders heb je grotere problemen). Hierdoor krijg ik nu vrijwel geen kot bijv. en als ik een eigen woning krijg voorlopig ook geen huurtoeslag. En mijn jongste zoontje zla dan 5 dagen naar de opvang moeten.

Ik werk parttime met vast contract, mn werkgever heeft aangegeven dat ik fulltime aan de slag kan als dat nodig is. Maar ik zou het daarmee niet redden zonder kot en huurtoeslag.

Wat is nu wijsheid, 2 jaar wachten, dan gaat mn zoontje naar school en hoeft hij niet hele dagen naar de opvang. En dat heb ik ook alles afgelost. Waardoor ik weer toeslagen krijg.  Maar dan nog wel 2 jaar in dezelfde situatie blijven. Of nu voro een eigen huis kiezen, maar ja hoe moet dat financieel.

Wat zouden jullie doen? Of iemand nog tips, misschien heb ik wel recht op iets wat ik niet weet?

Ik heb in zoverre wel al een keuze gemaakt dat als het zo doorgaat ik niet nog jaren bij hem blijf. Maar zal ik die stap nu maken of over 2-3 jaar.

Soms heb ik zoiets van, hij kan er niks aan doen, ik kan het hem niet kwalijk nemen. Natuurlijk heeft hij tijd nodig om het te accepteren, probleem is alleen dat hij het nooit zal accepteren, hij heeft het niet, en klaar .Daar moet ik het dan mee doen.

Gisteren kon hij zijn telefoon niet vinden, hij wist 100% zeker dat hij hem op de kast had gelegd. Ik moest hem wel verplaatst hebben. Nou wat ik over me heen kreeg gisterochtend dat was niet normaal meer. Komt hij 's avonds thuis, mét telefoon. Lag gewoon nog op zn werk. Dan zal hij neit zeggen sorry van vanmorgen oid. Nee , hij zegt doodleuk, ach moet je je niks van aantrekken en doet vervolgens of er niks aan de hand is. En dit gebeurd dus heel vaak. Als hij iets kwijt, iets loopt fout, het gaat ff niet op zijn werk, hij is te laat, kinderen luisteren niet naar hem, en ga zo maar door, hij draait het zo dat het aan mij ligt

Ik krijg ook van mensen om ons heen te horen van, hoe hou je het vol. Die zien natuurlijk ook situaties. Er zijn zelfs vrienden die niet meer met ons als stel om willen gaan. Ze willen mij niet laten vallen, dus blijven het wel doen, maar liever niet.

Als hij het zou erkennen, en hij zou daarin begeleiding in ons gezin accepeteren dan zou ik het nog wel willen proberen.

Ik betaal nu best veel aan de belasting, ik krijg gewoon niks totdat het bedrag op 0 staat.

Spullen maak ik me idd niet zo druk over, wordt zat gratis weggegeven. En ik weet de weg op mp;-) Maar geld natuurlijk wel, je hebt al te maken met een maand borg en huur die je in 1 keer op tafel moet leggen. Dan heb je het over bijna 1200 euro. Dat zou mischien nog wel te regelen zijn via mn werk met een voorschot op bijv. mn eindejaarsuitkering. Maar dan moet je de huur wel iedere maand kunnen opbrengen+ de andere vaste lasten, en ik heb 3 kinderen. En dan geen huur of kinderopvangtoeslag. Ik zou niet weten hoe ik dat moet doen.

Die wetenschappelijk berekening klopt denk ik wel.

Ik wist helemaal niet waar ik aan begon 13 jaar geleden. Ik weet pas 2 jaar dat hij asperger heeft. Het is heel anders als je iemand alleen de weekenden ziet of een samen woont. In het begin van onze relatie hebben we een latreleatie gehad, vlak na de geboorte van de 2e zijn we samen gaan wonen. In het begin ging het wel, waren wel dingen, maar kon dat nooit echt verklaren. Ik hield het maar op het man zijn. Maar de laatste jaren, lijkt wel of het erger wordt. Hij loopt er ook tegenaan op zn werk, maar ook dat ligt aan zn werkgever en collega's.

Jouw man werkt er blijkbaar wel aan en erkent zijn probleem. Ik weet jouw verhaal niet precies of was je eerst m.af en dan je naam erachter?

Wat jij zegt probeer ik ook wel, ik laat het zijn probleem zijn en ga verder met mn leven. Overdag als hij werkt doe ik dat ook gewoon. Ik werk ook en doe werkelijk alles alelen thuis en rondom de kinderen. Ik heb me er een tijd boos om gemaakt. Maar dat heb ik los gelaten, er veranderd toch niks, dus heb ik uiteindelijk mezelf ermee door boos te zijn en de sfeer wordt er ook niet beter op.

Ik wil de situatie best accepteren zoals die is, maar ik denk dat ik dat pas kan als hij erkent wat hij heeft. En dat daardoor een groot deel van de problemen komen.

Nee, wil niet weg, maar dat heeft vooral met de kinderen te maken. Het gaat heel goed met ze na een moelijke periode een tijdje terug, ze hebben stabiliteit nodig. En dat hebben ze nu. Maar als ik alleen was, had ik allang mn koffers gepakt.

@boterbloem, het is ook zijn belasting schuld die ik(of eigenlijk we) nu aflos he. We waren in die tijd al samen. Het staat alleen op mijn naam net als de kot aanvraag.

Het financiele is 2 kanten, ook hij zal er fors op achteruit gaan als we uit elkaar gaan. Ik weet wel zeker dat hij mn mening deelt dat hij niet wil dat de jongste fulltime naar de opvang gaat.

Ieder ander zou waarschijnlijk beschadigd raken als je partner bij je is gebleven om het financiele plaatje rond te krijgen. Maar mn vriend niet, hij mist zegmaar dat stukje gevoel. Als ik nu zou zeggen, ik ga bij je weg, dan zou hij gerust zeggen, dan ga je toch.

Ik stel al een tijdje relatie therapie voor, wil hij niet, ik heb een probleem, hij niet, krijg ik dan als antwoord. Vechten moet wel van 2 kanten. komen anders werkt het niet. En wat je zegt klopt ook wel, in mn hoofd weet ik al dat ik niet mn hele leven bij hem blijf, dan krijg je ook zoiets van, nou dan niet. Je vechtlust is dan anders.

@boterbloem, het is ook zijn belasting schuld die ik(of eigenlijk we) nu aflos he. We waren in die tijd al samen. Het staat alleen op mijn naam net als de kot aanvraag.

Het financiele is 2 kanten, ook hij zal er fors op achteruit gaan als we uit elkaar gaan. Ik weet wel zeker dat hij mn mening deelt dat hij niet wil dat de jongste fulltime naar de opvang gaat.

Ieder ander zou waarschijnlijk beschadigd raken als je partner bij je is gebleven om het financiele plaatje rond te krijgen. Maar mn vriend niet, hij mist zegmaar dat stukje gevoel. Als ik nu zou zeggen, ik ga bij je weg, dan zou hij gerust zeggen, dan ga je toch.

Ik stel al een tijdje relatie therapie voor, wil hij niet, ik heb een probleem, hij niet, krijg ik dan als antwoord. Vechten moet wel van 2 kanten. komen anders werkt het niet. En wat je zegt klopt ook wel, in mn hoofd weet ik al dat ik niet mn hele leven bij hem blijf, dan krijg je ook zoiets van, nou dan niet. Je vechtlust is dan anders.

Jeetje, dat is wel echt helemaal mijn verhaal...

Mailen/chatten gaat hier ook beter dan een gesprek. En doet hij dan meestal ook. Ik bijt ook wel van mn af , maar dan wordt het alleen maar erger.

Ik sta er ook vaak tussen in, opkomen voor de kinderen of man niet afvallen. Hij is heel vaak onredelijk en dan is hij boos op ze om werkelijk niks. Of hij maakt een probleem wat er helemaal niet is.

Wat jij ook zegt, hij kan er niks aan doen, maar ook jij(en ik) verdienen meer. Hoe oud zijn jouw kinderen? Mijn oudste ziet het ook heel duidelijk bij z'n vader, en zet zich ook steeds meer af. Zelf mn zoon met Asperger valt het op.

Mijn man leeft er ook 47 jaar mee, het verklaart wel een hoop uit zijn jeugd. Hij zegt ik ben wie ik ben. Helemaal mee eens, maar ontkennen maakt het juist alleen maar erger.

@mama-anja, ik het begin viel het me niet op, toen hadden we nog geen kinderen. Daarna vielen me wel dingen op, maar zoals ik al zei, ik hield het op het man zijn. Maar het word steeds erger, dat heeft niks met zijn stempel te maken. Ik heb al vaker op dit punt gestaan.

Hij heeft totaal geen begeleiding, want hij heeft het niet. Zoals hij zelf zegt.

@ Anne, weinig begrip?!?! ik doe al jaren niks anders dan inleveren, mn continue aanpassen aan hem, en niet alelen aan hem maar het hele dagelijks leven is op hem aangepast. Ik denk dat toch maar even anno heel goed begrijpt wat ik bedoel.

Ik heb wel iemand waar ik mee kan praten, maar ook zij heeft situaties gezien waarin ze ook denkt, misschien moet je voor jezelf en je kinderen kinderen kiezen. Ze geeft me wel tips hoe met hem om te gaan, en ik dat echt mn best, maar ik ben ook een mens en weleens moe. Maar ja dat kan niet want dan eten we niet op klokslag 18.00, en dan is het gelijk mis.

Liefde/affectie is eignelijk altijd geweest zoals hij het voor ogen had. Intiem zijn wel een jaar niet geweest. Ik wil het niet meer zoals het voorheen ging, maar dat is hij gewned en veranderingen liggen nu eenmaal heel gevoelig.

We doen samen niks leuks meer, al een tijd niet. Tijd terug, oppas gergeld, en lekker uit eten en daarna naar een hotel. Maar dat gaat niet met hem. Toen i het vertelde zat hij op de kast want hij wilde die avond een(opgenomen) film kijken, dat zat al dagen in zn hoofd. Dt is dan het apserer, niet overwachts doen. Maar bereid ik hem voor, dan moet zn telefoon en laptop mee, die moet hij binnen handbereik hebben. Niet overdreven,e hij kijkt om de minuut op zijn telefoon.

Quote Narim:

Respect voor jou Wat ik me afvraag: Mochten jullie uit elkaar gaan, durf jij je kinderen dan alleen een weekend met hun vader te laten en op vakantie te laten gaan? (niet dat dat een reden moet zijn om bij elkaar te blijven, maar deze vraag kwam bij me op) Sterkte

Nee, hij 'ziet' veel niet. De 2 oudste is een ander verhaal dan de jongste. Ik durf hem nieteens een uur alleen te laten met de jongste, hij ziet geen gevaar, en altijd onder het mom, het gaat wel goed. Stel, de kleine is beneden, hij moet snel even iets boven pakken, hij is boven en ziet een computer scherm met melding staan, dan gaat hij er naar kijken. Hij vergeet dan dat de kleine beneden zit en zal gerust een uur wegblijven. En zo zijn er héél veel voorbeelden.

De oudste gaat naar de middelbare school dus dat is geen probleem, hij is mondig genoeg naar zn vader. Mn andere zoon met asperger, pfff zet 2 aspergers bij elkaar als er iets neit gaat zoasl de ander wil. Daar komen ze gewoon niet uit. Misschien als me zoon iets ouder is.

Maar hij zou ze geen weekend willen, wel overdag maar niet 's nachts, hij heeft weekend en wil dus uitslapen.

Quote kees:

[...] hoezo niet eerlijk om tegen TO te zeggen dat ze niet vecht? dat is dan toch ook zo? ze kiest er voor om te stoppen met vechten, dat is iets anders! het is zwaar, loodzwaar, helemaal mee eens! geen partner meer kunnen zien, maar een extra kind. zeker. en dat is zwaar en anders dan je voor ogen had. mocht je zelf ernstig ziek worden en hulpbehoevend, hoop ik van harte dat je partner niet bij je wegloopt....onder het mom " hij had het zich zo anders met je voorgesteld" asperger komt niet plotseling, dat zit in je, ook al is het anders dan zonder kinderen, de aandoening (of hoe noem ik dit respectvol?) was er al. dat je er na 13 jaar niet meer tegen kunt....is zwaar. je man accepteert geen hulp, maar jij dan? omgaan met....? wellicht nog een idee. om op deze manier anders te leren kijken....

Ik heb hulp, omgaan met een man met ass en een spv-er die ik altijd kan bellen als ik ergens mee zit.  Maar het doel van een partner met ass en daar mee om te gaan, is dat hij zelf ook af en toe meekomt, dat je samen eruit kan komen zodat het voor beiden leefbaarder zal zijn.

Asperger komt niet plotseling, maar ik wist het niet en er was me in het begin ook nooit wat opgevallen. Hoe ouder de kidneren worden hoe zwaarder het wordt. En het is niet alelen het asperger, maar het is hoe hij doet tegen mij. Ik doe echt nooit wat goed, ik krijg altijd overal de schuld van, ik hoor dag in dag uit wat ik niet goed doe. En niet gewoon, nee echt heel fel.Terijwl je juist je gehele leven aanpsst aan hem.

Quote :

[...] hoezo niet eerlijk om tegen TO te zeggen dat ze niet vecht? dat is dan toch ook zo? ze kiest er voor om te stoppen met vechten, dat is iets anders! het is zwaar, loodzwaar, helemaal mee eens! geen partner meer kunnen zien, maar een extra kind. zeker. en dat is zwaar en anders dan je voor ogen had. mocht je zelf ernstig ziek worden en hulpbehoevend, hoop ik van harte dat je partner niet bij je wegloopt....onder het mom " hij had het zich zo anders met je voorgesteld" asperger komt niet plotseling, dat zit in je, ook al is het anders dan zonder kinderen, de aandoening (of hoe noem ik dit respectvol?) was er al. dat je er na 13 jaar niet meer tegen kunt....is zwaar. je man accepteert geen hulp, maar jij dan? omgaan met....? wellicht nog een idee. om op deze manier anders te leren kijken....

Ik heb hulp, omgaan met een man met ass en een spv-er die ik altijd kan bellen als ik ergens mee zit.  Maar het doel van een partner met ass en daar mee om te gaan, is dat hij zelf ook af en toe meekomt, dat je samen eruit kan komen zodat het voor beiden leefbaarder zal zijn.

Asperger komt niet plotseling, maar ik wist het niet en er was me in het begin ook nooit wat opgevallen. Hoe ouder de kidneren worden hoe zwaarder het wordt. En het is niet alelen het asperger, maar het is hoe hij doet tegen mij. Ik doe echt nooit wat goed, ik krijg altijd overal de schuld van, ik hoor dag in dag uit wat ik niet goed doe. En niet gewoon, nee echt heel fel.Terijwl je juist je gehele leven aanpsst aan hem.

@ Ans, haha het woord klassien k autisme zal ik hier maar niet nomen, dan zit hij helemaal op de kast. Maar ik denk niet dat dat het is. Vanwege z'n hoge iq denken ze toch echt asperger. En juist doordat hij 'slim' is valt het in eerste instanties helemaal neit op als je met hem praat oid. Als je hem wat langer kent dan gaat het misschien opvallen dat de gesprekken vooral gaan over iets wat hij interessant is en daar uren over kan dorogaan en niet door hebben dat de gesprekspartner niet meer luistert.  Maar dan nog, hij heeft opz ich een vlotte babbel, weet heel goed welke kenmerken bij asperger horen, dus voor de butienwerled valt het niet gelijk op. Maar als je gaat samenwonen, men dat is een verschil. En ook de mensen om ons heen(ouders, zijn zus,broer en vrienden) zien het ook allemaal.

Wat goed van jouw man dat hij cursussen doet!  Als mij man ook zijn best zou doen, dan is het al een heel ander verhaal. Dan zou ik hem daarin juist ondersteunen.

@ cir, klopt, ik heb eerder een topic geopend. Het is ook echt niet iets van afgelopen week, dit speelt al jaren en ik zit nu aan mn grens, ik ben kapot van me maar continue aanpassen. M'n hele leven draait alleen om hem, en het enige wat je terug krijgt is overal de schuld van krijgen, continue horen dat je dingen niet goed en ga zo maar door. Terwijl je al jaren zó rekening houdt met hem.

Ík heb het er gisteren nog met de spv-er over gehad, zij adviseerde dat als ik 'open kaart' zou spelen naar hem toe omdat met iemand er bij te doen. Bijv. met haar of iemand anders uit haar team. Zodat het gesprek hopelijk in goed banen kan lopen. En dat hij niet alleen zou zeggen , nou dan ga je toch.