Moeder/oma

hier hebben wij ervaring mee.
in die zin, dat het mijn schoonloeder betreft.

ze verdient de titel ' oma' zeker niet dus noem ik haar niet zo. de oudste was 1 toen ze deze mensen voor het laatst zag, de jongste kennen ze niet.

ik heb ook altijd gedacht: het blijven toch de opa en oma maar ik ben een moeder die haar kinderen moet beschermen tegen de boze buitenwereld. en daar horen deze mensen ook helaas bij.

bij een nare buurman of gemene mensen zou ik ze wel beschermen maar tegen een O of O niet?
das raar natuurlijk!

een titel zegt mij niks. daar hecht ik geen waarde aan persoonlijk.

maar mijn schoonouders hebben geen goed woord over voor hun zoon (en schoondochter) dus waarom zou ik mijn kinderen daar achterlaten?
geen haar op mn hoofd die daar aan denkt!

ons niet, de kinderen ook niet.
das een consequentie van dat akelige gedrag van ze.

dus...

Ik zou het voor nu afhouden en pas als ze beter begrijpen wat alcohol met een mens kan doen, is ze welkom in mijn huis onder mijn voorwaarden.

Ze moet jou respecteren als hun moeder, dat op zijn minst!

Geen ervaring mee, maar om mn mening te geven; ik zou het zo laten als het is. Wat je kinderen niet kennen missen ze ook niet. Bovendien zou ik hun leventjes niet dusdanig in de war willen schoppen, want zoals ik het begrijp is niks zeker.

ik geloof ook wel dat het moeilijk kan zijn voor je (tenminste, dat maak ik uit je schrijven op)

die fase zijn we hier al heel erg lang voorbij.
deze mensen zijn slechter dan slecht, kan een boek over ze schrijven.

als je het zelf goed kunt verantwoorden naar je kinderen is het altijd goed. en jezelf recht aan kunnen kijken in de spiegel.
mocht je het bericht krijgen dat ze overleden is, krijg je dan spijt?

misschien een rare gedachten, maar wel realistisch denk ik.

het is jammer, kan allemaal zo leuk zijn met elkaar. maar als het niet werkt, dan kun je er beter voor kiezen om de afstand te bewaren

Sari, dat deden ze bij ons ook ineens.
alleen ging het om een verjaardagskaart bij de oudste. vanuit het niks.
deze hebben we ongeopend retour gestuurd.
dat was ook het laatste toen

Ik denk er het zelfde over als Mamajenti. Ik vind dat er eerst een basis van respect moet zijn voordat ik mijn (jonge)  kinderen zou blootstellen aan zo iemand.

---

mama van 4 jongens

Zij denkt dat liefde te koop is. Kan ze uberhaupt echte liefde geven?
Ik vind dat ook oma;s die titel moeten verdienen. En dat kan alleen met echte liefde geven.

Ik heb er geen persoonlijke ervaring mee. Als het voor jou niet goed voelt zou ik het (nog) niet doen. Jij weet het beste hoe ze is en kan doen. Als jij je kinderen daar niet aan bloot wil stellen is dat heel jammer voor haar, je bent niets verschuldigd.
Tenzij ze gestopt is met drinken en stabiel is, dan kun je er nog eens met haar over in gesprek gaan maar jij bepaalt.

Helaas ook ervaring, maar dan met opa. Het heeft ons geholpen zelf een knop om te zetten in onze eigen relatie. Geen ouder kind relatie meer maar patiënt - begeleider/mantelzorger. We hebben qua frequentie erg wisselend contact gehad. Een tweetal periodes van een aantal jaren helemaal geen contact, toen we kinderen kregen een paar keer per jaar. Er bleven escalaties waarin wij alles hadden gedaan, wanneer hij nuchter was kon hij iets meer nuanceren, maar hij was vooral zielig. 

Zonder het ooit echt te hebben benoemd was duidelijk dat hij geen minuut alleen zou zijn met zijn kleinkinderen, omdat we hem niet vertrouwden. Ik moet zeggen dat hij vooral dankbaar was, dat hij ze heeft kunnen zien en ontmoeten. 

Nu hij een paar jaar geleden is overleden ben ik blij dat wij toch (hoewel beperkt) contact hebben gehad en dat zij toch echt een beleving bij opa hebben. En ook dat wij hem in zijn korte ziekbed hebben kunnen steunen. Voor mijn kinderen komt het hele verhaal nog wel eens, waarin wij ook echt moeten proberen twee kanten belichten. De rol van vader, waarin heel veel fout is gegaan en wat tot veel verdriet en boosheid heeft geleid. Maar ook de rol van verslaafde, van patiënt, van gebroken man die wel pogingen deed zijn leven weer op orde te krijgen maar keer op keer faalde en eigenlijk de laatste 30 jaar van zijn leven vooral niet wilde leven..... 

poeh K...heftig verhaal. ingrijpend om te lezen.
ik vind het bewonderingswaardig hoe je hierover schrijft. toch , ondanks veel verdriet, de andere kant KUNNEN zien.
heel heel knap.

Sari, ik snap dat de mening van andere mensen (buitenstaanders) bij je binnenkomt.
maar het is JOUW situatie, JOUW gevoel.

je bent er zo mee bezig, een gevoel kan echt niet fout zijn he?
het is zo makkelijk praten als je een happy family hebt en dan sta je voor " ja maar het is toch oma" .
totdat je de pijn voelt van de afwijzing.

luister naar je eigen hart meisje, echt....

Als buitenstaander zie ik het heel helder. Laten zoals het is.
Jij zit er middenin, het is jouw leven, jouw moeder. Dat maakt het soms dat je gaat twijfelen of je het wel goed doet allemaal.

Ik vind dat je het prima doet zoals je het doet.
Vertrouw op je gevoel, en zet het welzijn van de kinderen ten alle tijden bovenaan.
 voor jou! 

ah meisje, tuurlijk heb je het er moeilijk mee. Het is ook niet niks!
Soms kun je er beter tegen en soms komt het allemal keihard weer binnen.
Gun het jezelf om je verdrietig te voelen! Bedenk daarna dat je het goed doet zoals je het doet. Laat je haar toe, ik durf te wedden dat het voor problemen gaat zorgen. Ik denk echt dat jij er niet gelukkiger van wordt en je kinderen evenmin.
Je moeder wel waarschijnlijk. Maar heeft ze dat verdiend? Jij weet het antwoord wel..

Hou de rust in je gezin meis..

Juist deze week diverse gesprekken gehad met mensen die in een dergelijke situatie zitten.

Mijn mening is dat als oma drinkt er voor de kinderen een onveilige situatie is om binnen te komen lopen. Dat moet je als moeder/ouders niet willen.

Mening 2 van mij is dat als oma 'slecht' denkt over de moeder van de kinderen er sowieso geen sprake kan zijn van een persoonlijke relatie met de kleinkinderen. Hoe kan iemand nu houden van kleinkinderen én daarbij de moeder over het hoofd zien? Het is een factor waar je als oma mee te maken hebt én waaraan je niet voorbij kan gaan.

Voor jou  voor het 'besluit' dat je moet nemen.

---

Klagen is zinloos; Doe iets of vergeet!

Ik denk dat ze het van binnen al weet, maar hier idd de bevestiging wil voor het definitieve
deze " moeder/ oma" is geen verrijking maar een gevaar.

niet voor niets hebben alle kinderen geen contact

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Hier helaas ervaring met alle oma's en opa's. De ene kant heeft geen van onze kinderen ooit willen zien om dan opeens een advocaat te sturen, wat niet gelukt is. Mijn ouders hebben mij 3 jaar geleden met de 4 kinderen op straat gekiept nadat ik een stomme discussie met mijn broer had. Hebben af en toe een kaartje gestuurd voor 1 van de kinderen en zelfs geld gestort! Mijn familie stuurt soms uit het niets smsje met vraag de kinderen te willen zien. Ik ga er niet op in om de reden die al velen zeiden. Geen respect voor de ouders, dan ook niet voor de kleinkinderen. Blijft het je moeder en grootmoeder van jouw kindjes? Denk het niet, dan zou jij ook haar dochter moeten zijn en daar gedraagt ze zich niet naar. Ik voel dat het je heel wat doet, dat siert je! Als ik het goed lees, ga je er niet op vooruit gaan als je haar binnenhaalt, zou de boot dus nog afhouden tot je kinderen oud genoeg zijn om ze voor te bereiden op ontmoeting en hun verwachtingen van deze oma. Moeilijke beslissing, maak ze vooral met je verstand en even niet met je hart!

Tja, zwaar of niet, het is wel je vader de patiënt..... 
We wisten dat opa geen veilige situatie kon bieden, daarom waren we er altijd bij en bleven we maar een uurtje max. 
Opa wist dat hij zijn kleinkinderen te zien kreeg omdat wij langskwamen, hij had geen mogelijkheid zelf te komen, aangezien we verhuisd waren en ons adres geheim hadden gelaten. Een echte persoonlijke relatie heeft hij niet gehad met zijn kleinkinderen, maar hij heeft tijdens zijn laatste jaren wel zijn kleinkinderen gezien. En foto's gemaakt, hier trots naar gekeken (vrijwel geen netwerk meer aan wie hij foto's kon tonen).
En ik vind het persoonlijk heel fijn dat vooral mijn oudste die pas 5 was toen hij overleed wel degelijk weet dat hij twee opa's had, weet waar opa woonde, dat hij ziek is geworden. En aan het feit dat hij herinneringen heeft, dat hij oprecht blij is als we foto's kijken en opa daarbij zien. Inmiddels weet hij best dat onze relatie met opa heel anders was dan met de andere oma's en andere opa. Daar stelde hij als kleuter al veel vragen over. Wij hebben daar altijd eerlijk op gereageerd door te zeggen dat opa en papa en mama het niet zo goed kunnen vinden en dat opa veel problemen had. Maar ook dat opa het heel fijn vond dat hij opa mocht worden, oftewel dat zijn kinderen zo'n prachtig kind hadden gekregen. 
Dat klinkt sentimenteel, maar opa was een extreem slimme maar complexe en verslaafde man. Hij begreep best dat wij de voorwaarden volledig stelden. Dit benoemen zou tot ruzie leiden en onder het mom van Pick your Battle deden we dat dus niet. 

Misschien en is dit een extreem voorbeeld van poldermodel, maar voor mij voelde dit goed. We hebben grenzen aangegeven, totdat we de touwtjes volledig in handen hadden zonder dit expliciet te maken. En binnen dat gegeven hebben we echt mooie momenten gehad. Ik ben ook erg blij dat we betrokken konden zijn bij zijn ziekbed. Het leven dat hij leidde had kunnen leiden tot berichtgeving in de krant: "man gevonden in huis, al 3 maanden overleden". Hij is niet alleen geweest bij zijn overlijden, heeft een poging gedaan op zijn manier goed af te sluiten en heeft kinderen getroffen die het hebben kunnen opbrengen de patiënt te zien en niet alleen de emotie van het boze verdrietige en afgewezen kind te voelen. Ik ben er best trots op dat we dit hebben kunnen bereiken. 

Ook om fijn is dat we nu zoveel jaar later ook echt positieve herinneringen kunnen ophalen, de scherpe randjes van het verdriet en de boosheid van wat die man heeft opgeroepen bij ons zijn er echt wel een beetje af.... En dat is maar goed ook, we moeten niet in het verleden vastzitten, dan kun je het verdriet ook niet loslaten.... 

@TO: ik kan je echt niet adviseren, behalve dan dat je je eigen weg hierin kunt volgen. Los van oordelen van anderen. Als jij vandaag besluit dat je geen contact wilt is het goed. Als je morgen besluit dat je dit toch wilt, is het ook goed. 
in mijn ogen gaat erom dat jij je leven kunt leiden vanuit een gevoel dat je invloed hebt op je situatie en de gevoelens die daarbij komen. En wat daar dan de concrete uitkomst in is mbt de relatie met je moeder maakt dan eigenlijk ook niet meer uit. 
Tot slot kan ik nog wel zeggen dat ik heel goed begrijp hoe ingewikkeld het is. Een moeder die haar verslaving ontkent, waarschijnlijk psychisch verder niet de meest stabiele persoon zal zijn..... Ga er maar aan staan..... Je kunt eigenlijk geen moederrol verwachten van haar en dat is bijzonder pijnlijk en verdrietig.... 

Hier contact verbroken toen de middelste pas geboren was,met schoonouders.
Ook door alcohol verslaving.
Ze presteerde het zelfs bij de oudste bezopen op de couveuse afdeling te komen.
Het was alleen maar gelieg en bedrieg en jaloezie dat ze wel bij mijn moeder mochten komen en zij niet op mocht passen duhu
Nadat ze een onzinverhaal over mij had opgehanden bij mijn man was ik er klaar mee...wat een rust.
Jammer voor mijn kinderen dat ze slechts 1 oma hebben en geen opa,alles beter als een bezopen oma.
Ze is inmiddels overledenContact nooit hersteld,ook niet met schoonvader.
Die vond onze kinderen maar niks en wou niks van ze weten.Wat moet ik ermee waren zijn woorden toen onze oudste werd geboren en hem bij zijn opa op schoot wouden zetten.Extra hard als je eigen vader is overleden en er supertrots op zou zijn geweest
zulken verdienen de titel opa en oma niet.

Ik denk dat je het zo moet laten,kids weten niet wat ze missen en wat haal je je op je hals