verlatingsangst?

Ik zou eerst rustig met hem gaan zitten praten want het lijkt mij dat er iets anders aan de hand is met hem. Zeker omdat hij er eerder geen last van had.

---

Op zoek naar een persoonlijke creatie? Een email sturen mag altijd!
NoTes-Fotocreaties / notesfotocreaties@gmail.com

Als hij het nooit eerder heeft gehad en er is voor zover je kan inschatten geen aanleiding voor, zou ik eens rustig gaan zitten en uitvragen wat er is. Dit kan een signaal zijn dat hij zich niet veilig voelt en daar zit op deze leeftijd negen van de tien x een reden achter.

Sterkte ermee en hopelijk kom je er snel achter waar dit vandaan komt

Mijn oudste deed dat ook en zeker tot een jaar of 9, maar wel met dat verschil dat hij dat altijd al deed. Alleen bij familie ging het goed, bij vriendjes moest ik eerst 1 of 2 keer mee voordat hij alleen durfde. Gelukkig is dat nu over.
ik zou ook eens een gesprek met hem aangaan waarom hij zo deed. Hopelijk was dit eenmalig! 

mijn dochter deed het ook nooit, tot een aantal maanden geleden. Tja, daar lag dus wel een ernstige reden achter..dus zou even goed met hem praten en goed luisteren als hij dingen vertelt ook al lijken ze onbelangrijk. Ik heb bij mijn dochter heel veel signalen gemist zag ik achteraf.

Op deze leeftijd kan het kwartje vallen dat iedereen dus ook zijn mama sterflijk is... ,isschien dat het daar mee te maken heeft?
probeer te praten met hem.. en hopen maar dat er dan wat uitkomt, want die jongste van mij kan zo gesloten als een oester zijn...

Misschien wat ver gezocht, maar ik heb ooit geleerd dat kinderen rond die periode "verlatingsangst" kunnen krijgen omdat ze eigenlijk net het tegenovergestelde willen: wat meer vrij zijn. Snap je? Als je 6 bent, wil je al eens iets alleen doen (naar de bakker, naar school,...). Maar dan denkt zo'n klein hoofdje: "oei, dan denkt mama dat ik haar niet lief meer vindt en dan wordt ze misschien boos." En dan sla je als 6-jarige al eens helemaal tilt. Misschien hem aanmoedigen om dingen alleen te doen zodat hij duidelijk merkt dat jij hem nog steeds graag ziet als hij iets alleen doet. En als hij wilt praten over z'n angst, hem dat laten doen en hem geruststellen. Maar vaak kunnen kinderen van 6 gevoelens nog moeilijk verwoorden, dus ik zou hem niet dwingen erover te praten. Dan komt er nog meer druk. Hij moet zelf ervaren dat dingen alleen doen heel eng kan zijn, maar dat je dan ook supertrots kan zijn op jezelf als je iets durft en dat mama en papa dan ook heel trots zijn (en zeker niet boos)!
Groeten
Emilie

Ik herken het wel van mijn zoon, hij is ook 6.
Hij zit nu soms ook echt op die "wip". 
Het ene moment roept hij heel stoer dat hij wel samen met z'n grote zus naar school loopt.
Maar als het daadwerkelijk gaat gebeuren, krabbelt hij toch terug. En dan moet Mama toch gezellig mee  .

Ik denk dat het echt even die sprong is naar meer zelfstandigheid.
En dat is soms best eng natuurlijk.

Blijven aanmoedigen, en een dikke duim geven als het toch is gelukt. En als het nog niet lukt, jammer dan, volgende keer beter.
Zal hem alleen meer en meer zelfvertrouwen geven, en dan zal hij steeds meer durven, denk ik.

Succes!

 praat er wel over met je kind. (zie opmerking van suah)

ik herken het wel
mijn zoon word in april 6 sinds paar maanden ineens bij school mama ik ga je zo missen mama ik houd van je mama ik ben verliefd op je ook als hij gaat spelen bij een kindje of logeren bij oma
maar ook als hij bij oma geweest is in tranen hij gaat oma missen
soms op school huilen maar vaak is paar extra kussen om te bewaren genoeg
even als spelen hij wil graag dus loop ik een stuk mee en geef hem evt mijn sjaal als ie heel erg heeft
verder hebben we oude knuffels van oma in bed zodat hij die niet hoeft te missen
ik doe vrij luchtig paar extra kusjes en knuffels duidelijk vertellen wat er gebeurd en dat mama terug komt om hem te halen
vaak is hij na 5 min ofzo vergeten en is ie leuk aan spelen en is het weer jammer als ik hem kom halen

Ik denk ook niet dat je een kind moet dwingen om uit te leggen/vertellen waarom hij opeens deze gevoelens heeft. En hoogst waarschijnlijk hoort het gewoon bij zijn ontwikkeling. Maar ik wil alleen zeggen dat je er goed op moet letten, ook op andere ogenschijnlijk onbelangrijke dingen. Mijn dochter vertoonde opeens vergelijkbaar gedrag en ik dacht echt dat het bij de ontwikkeling hoorde. Maar als ik achteraf terug kijk waren er meer signalen, zoals vragen die ze stelde. Dus ik wil je niet ongerust maken, maar ik zou hem goed observeren en veel met hem praten en dan ook echt luisteren. Dat deed ik dus niet altijd, heb vragen en signalen weggewuifd en daar nu zoveel spijt van...
Maar gelukkig zal het meestal gewoon met de ontwikkeling te maken hebben!!