Mama-life
| Jen9 schreef op: 23-01-2014 11:17:17 |
Mijn zoon kan enorm boos worden op zichzelf. Als iets niet lukt. Kan iets kleins zijn, bijvoorbeeld
bij een wedstrijd over een bal maaien ipv hem te raken om maar eens wat te noemen. Hij krijgt dan tranen in zijn ogen en kan na de wedstrijd achter een boom gaan staan en/pf gaan huilen. Ik vind dat echt niet meer kunnen voor een mannetje uit groep 7. Kan me voorstellen dat andere kinderen dat ook heel raar vinden. Overigens is dat voetbal een voorbeeld. Er is dan geen land met hem te bezeilen. iemand misschien een tip, wie weet hebben we die nog niet uitgeprobeerd. |
| Quote |
| Jen9 schreef op: 23-01-2014 12:44:12 |
Alice, alle woorden heb ik letterlijk overgenomen uit de stukjes. Niet willen dat hij huilt dat klopt.., ik zie dat hij er zelf last van heeft en daardoor ook anderen (in dit geval zijn team) ik wil ook niet dat hij ziek wordt.. kan ik ook niet verbieden. |
| Quote |
| Marli schreef op: 23-01-2014 12:46:19 |
Wij hadden een meiske van 7 die verdriet had en dat op allerlei momenten liet blijken, ook wanneer
het niet uitkomt zoals bijv. op school. Ja, soms moet je je tranen even wegslikken omdat je op zo'n
moment ook met anderen werkt. Net zoals jouw zoon bij het voetbal. Wij hebben met ons meiske afgesproken dat ze op school best wel even verdrietig mag zijn. Dat daar wel een grens aanzit, want de juf kan niet elke keer de les stilleggen om haar te ondersteunen. We zijn overeengekomen dat ze het gevoel mag toelaten voor een bepaald aantal tellen (ze vond zelf 10 tellen wel genoeg dacht ze), en daarna moest ze weer aan de les deelnemen. Thuis mag ze dan al haar verdriet kwijt; dan is er tijd en ruimte. Door haar gevoel niet te ontkennen, maar wel een handvat te geven en een (zelfbedachte) tijdslimiet, voelt zij zich begrepen en gesterkt en heeft haar omgeving niet 'last' van haar huilbuien (die op een gegeven moment overheersden). Sterkte Jen, misschien kun je samen om tafel met je zoon over hoe hij het anders aan zou kunnen pakken. Thuis oefenen, leer hem hoe hij het herkent bij zichzelf (al voordat het de verkeerde kant opgaat), zodat hij ZELF in kan grijpen. Tuurlijk mag je huilen maar het is gewoon niet overal en altijd gepast om jouw gevoelens voor die van een ander te laten gaan... |
| Quote |
| Suus schreef op: 23-01-2014 12:48:57 |
Jen, ik zou met hem bespreken dat een team niet verliest door een bal die hij mist. Dat ze een team
zijn of ze nu winnen of verliezen en dat als hij mist hij best mag balen maar dat hij er dan beter
voor kan gaan dan zijn schouders laten hangen want dan lukt niks meer en val je buiten het team....
het team draagt de westrijd, dat hoeft hij niet alleen te doen. Je bent heel duidelijk hoor in wat je zegt, laat je niet opnaaien dat is nergens voor nodig. |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 23-01-2014 12:52:45 |
Dames, volgens mij begrijpen jullie elkaar verkeerd. Ik lees namelijk niet dat jen het huilen verbied, ik lees dat het ongepast gedrag is, mogelijk bron van pesten wordt en ze hem dus alternatief gedrag aan wil leren. Jen, misschien moet je hem leren zijn verdriet te verbaliseren. En dan bedoel ik niet schelden, maar wel een alternatief ervan. Hij heeft frustratie en teleurstelling, dat is oprecht en dus moet hij dat uiten. Help hem het huilen te vervangen voor iets anders, zodat hij het wel kan uiten, maar niet weg hoeft te lopen en zich te schamen |
| Quote |
| Alice schreef op: 23-01-2014 12:54:13 | ||
Oh... maar dan heb je me niet goed begrepen.. ik bedoelde dat hij zelf niet trots is met bvb de bal missen vind het ziek worden en niet huilen geen vergelijking | ||
| Quote |
| Jen9 schreef op: 23-01-2014 12:56:52 |
Meiden die rustig reageren en de moeite te nemen mij te begrijpen.. dank daarvoor. Jullie laten me
zien dat we idd de juiste weg zijn ingeslagen. We gaan zo verder en hopelijk gaat t zijn vruchten
afwerpen.Ik ben ook blij dat anderen mij gelukkig wel duidelijk vinden. Nogmaals dank ervoor, kan ik
nu rustig en opgewekt naar mijn werk.. ;-) Want daar mag ik dus echt niet janken haha!  |
| Quote |
| Alice schreef op: 23-01-2014 12:59:38 |
Overigens was je eerste reden dat hij niet mocht huilen omdat het niet bij volwassen worden hoorde..
das iets heel anders als dat hij er zelf last van heeft. Ik vind je in eerste instantie van dit verhaal heel star overkomen. Kind mag niet huilen, hij is oud genoeg, klaar. Daar heb ik op gereageerd |
| Quote |
| Suus schreef op: 23-01-2014 13:20:30 |
Alice, misschien komt het door de leeftijd van je kinderen. Ik heb er oa 1 van 10 en op die leeftijd
huilen uit frustratie omdat iets niet lukt is heel wat anders dan bij een jonger kind, zeker als ze
verder zich goed kunnen uiten. Als je kind huilt bij dit soort tegenslagen is de omgeving daar bikkelhard in. Je wilt als ouder dus dat je kind daar anders mee om leert gaan. Dat is wat TO vanaf het begin al zegt, ze zegt niet dat hij nooit mag huilen. Mijn dochter troost ik als zij verdriet heeft, natuurlijk! maar als ze huilt om zaken die op haar leeftijd anders kunnen (zoals TO benoemd) wordt ik daar ook niet vrolijk van omdat het meer problemen oplevert dan dat het helpt, daarom vraagt TO ook tips. Maar goed, ik houd het er maar op dat het te maken heeft met verschil inleeftijden. Vind je opmerking over hem slaan echt buiten proportie... vraag mij af wie zich daar beter van zou moeten voelen. |
| Quote |
| Blauwtje schreef op: 23-01-2014 13:46:42 |
Waarom huilt hij dan? Wat is er precies wat hij zo erg vind? Er zit hem duidelijk iets dwars. Ik zou achter de reden willen komen. Heeft hij problemen met het uiten van andere gevoelens bijvoorbeeld? Hij huilt niet zomaar lijkt me. |
| Quote |
| Alice schreef op: 23-01-2014 13:50:54 |
Suus, in eerste instantie reageerde ik normaal in dit topic. Vervolgens Word ik een doordraver
genoemd. Dat was totaal onnodig. Mijn kinderen zijn inderdaad jonger, maar ik heb een legioen aan neefjes en nichtjes die ik wekelijks zie, die wel in die leeftijd zitten. En zich ook wel eens aanstellen. Boos worden of ze opdragen niet te huilen werkt averechts. Natuurlijk zijn dat niet mijn eigen konden een is het anders, maar die leeftijd is me niet vreemd. Ik vind het belangrijk om te kijken waarom hem dit zo aangrijpt dat hij moet huilen. Want het is niet normaal. |
| Quote |
| Jessiemv3 schreef op: 23-01-2014 13:56:28 |
Hier een zoon van 11 jaar die dit gedrag ook altijd heeft vertoond en nu vaak nog wel eens. Je ziet
als ouder dat hij zich daarmee eigenlijk buitenspel zet maar probeer dat maar eens over te brengen.
Dat is knap lastig. Onze zoon voelt zich enorm falen op zo'n moment, wordt emotioneel en kan daar niet mee omgaan. Een tip: op het moment dat hij zich zo in zichzelf keert omdat hij zijn emotie niet de baas kan, kun je beter even niets doen. Je bereikt daar alleen maar nog meer frustratie mee. Wij hebben ook hulp gezocht bij een kindercoach, die kan je kind handvaten geven hoe hij/zij er beter mee om kan gaan. |
| Quote |
| Suus schreef op: 23-01-2014 14:00:28 |
Hm... ik denk wel dat het normaal is... kijk eens rond bij een sportvereniging...er zijn heel veel
kinderen die hier "last" van hebben en die dit moeten leren.... niet omdat het niet mag maar omdat
het voor henzelf heel vervelend is. |
| Quote |
| Jessiemv3 schreef op: 23-01-2014 14:04:36 |
Dat ben ik niet met je eens Alice, ik denk dat veel kinderen dit "probleem" hebben, ook op oudere
leeftijd. Vaak is het een combinatie van faalangst en niet kunnen omgaan met emotie. Voor de rest is mijn zoon heel 'normaal' hoor. |
| Quote |
| Blauwtje schreef op: 23-01-2014 14:05:57 |
Wat is normaal he? Slechts een invulling dat wij er aan geven. Duidelijk is dat hij het ergens moeilijk mee heeft en ik zou willen weten van hoe en wat precies. Daarmee kun je dan verder. |
| Quote |
| Alice schreef op: 23-01-2014 14:33:57 |
Inderdaad, wat is normaal? Omdat veel kinderen hier last van hebben is het nog niet normaal. Voor een peuter a kleuter vind ik het normaal gedrag |
| Quote |
| Suus schreef op: 23-01-2014 14:43:24 |
Veel kinderen hebben op die leeftijd geleerd met bepaalde emoties om te gaan, echter...deze emoties
kom je tegen bij sport, of als je je bewust wordt van leeftijdsgenoten, etc etc.... volkomen normaal
gedrag en anders te plaatsen dan bij een peuter of kleuter. Dat kan je niet vergelijken. Legio volwassenen hebben er last van.... Het is ook niet erg of ernstig, het is alleen maar fijner als het kind een andere manier vindt om er mee om te gaan. |
| Quote |
| Alice schreef op: 23-01-2014 14:46:36 |
Dat vind ik ook.. en dat begint bij begrip voor het kind. |
| Quote |
| Suus schreef op: 23-01-2014 14:52:58 |
Maar dat heeft TO wel, ze weet alleen even niet hoe ze het aan moet pakken. Voor hem wil ze het
anders. Begrip is iets anders dan meegaan in een situatie, dat is niet altijd de beste oplossing en
dat is moeilijk. |
| Quote |
| Jesmv3 schreef op: 23-01-2014 15:57:23 |
idd beetje overdreven reacties hier.. |
| Quote |
| Alice schreef op: 23-01-2014 16:03:47 | ||
Dat begrip vond ik niet in de eerste paar reacties van to. | ||
| Quote |
| Vikki schreef op: 23-01-2014 18:46:21 |
Hier ook een gefrustreerd jongetje(ook groep 7). Hij is vaak boos op zichzelf, een peuterdriftbui is
er niets bij. Hij kan zichzelf goed verwoorden en is verbaal heel sterk. Nu blijkt dat hij een enorm
disharmonisch iqprofiel heeft en wat hij wel kan vertellen, kan hij niet in actie omzetten. Hij
snapt echt niet waarom hij nou steeds zo boos wordt. We kunnen een uur met hem in gesprek gaan. Hij
lijkt alles te snappen, maar in de eerstvolgende situatie gaat het toch weer mis. Ons is aangeraden
om veel te herhalen, ook in de situaties zelf weer alles uitleggen. Duidelijk afspreken wat hij wel
mag doen, desnoods opschrijven. Hier helpt dit erg goed. |
| Quote |
| Jen9 schreef op: 23-01-2014 19:02:47 |
Het zou me niks verbazen als hij ook een disharmonisch profiel heeft, zij het niet heel ernstig. Het
gekke is, bij een ander snapt hij de gevoelens precies, weet hoe een ander zich voelt en doet daar
ook het juiste mee. heel wijs en lief voor zo'n ventje. Ik herken dit wel uit mijn masteropleiding speciaal-onderwijs. Het is alleen tig keer zo lastig als het je eigen kind betreft.. ;-) Het is niet alleen t huien, maar de woede die er bij hem dan ook bij komt kijken. Hij wordt dan ook heel brutaal, en dat kan gewoon niet. Ik laat hem dan wel even afkoelen om dan rustig te praten. Net ook. hij is waarschijnlijk voorlopig even van 1 naar 2 ster gegaan (rekenniveaus). Vooral omdat er ergens een systeemfout zit en de juf wil kijken wat hij nu precies doet. Hij is hier zo enorm gefrustreerd over. Ik zal de juf zo even mailen, want de oppas brengt hem morgen naar school (en behalve dat is t natuurlijk not-done om de klas in te komen... ;-)  .. maar
man-o-man wat is dit soms moeilijk.Een paar jaar geleden kon hij na een verloren judopartij echt 1,5 uur huilen. Dan zetten wij m idd ook op zijn kamer Jes. Even afkoelen, en dan erover praten, prima.. gelukkig duren zijn buien niet meer zo lang als toen. Ik denk ook dat hij de lat te hoog legt voor zichzelf, van ons hoeft hij niet overal goed in te zijn, van hemzelf wel.. dat krijgen we er maar niet uit. |
| Quote |
| Alice schreef op: 23-01-2014 19:20:11 |
Jen.. Misschien een tip voor als zoiets thuis gebeurdt. Samen op een briefje schrijven wat hij wel
mag doen op het moment dat hij zo boos/gefrustreerd raakt. Als hij dan dat punt bereikt, hoef je niets te zeggen, enkel te wijzen naar jullie briefje waar die mogelijkheden op staan. Laat hem zeker ook zelf dingen bedenken. |
| Quote |
| Marie8 schreef op: 23-01-2014 21:07:46 |
Oh ik vind dit zo herkenbaar. Nu moet die van mij binnenkort nog 9 worden, maar als groep 6er is
gaan staan te janken echt geen oplossing meer. En heel eerlijk, ik weet dat rustig blijven beter is,
maar flauw doen zit ook een beetje in mijn allergie dus ik reageer ook sneller geirriteerd dan
eigenlijk goed is. Suus, wat betreft dat perfectionistische...was jij dat niet die daar ook ooit een hele simpele maar goede tip voor had? Gewoon zeggen dat het niet zijn schuld is komt dan niet binnen, vaak is het even bevestigen van zijn gevoel en dan een alternatief aanbieden... Nu is mijn oudste soms erg flauw, maar die jongste van me is soms nogal explosief en voor haar heb ik het boek 'een vulkaan in mijn buik' besteld. Dit boek kwam ik toevallig op mijn werk tegen en vond ik erg leuk voor die woede. Niet dat het nu helemaal verrassend is (als je zoals jij en ik wel al wat achtergrond in gedrag hebt) maar wel een leuk, praktisch werkboek. Toen ik doorbladerde dacht ik, ook voor die oudste zijn flauwe buien. Want die komen ook uit die emoties. En toch met thema dat het gevoel wel ergens vandaan komt en dat gehoord en gezien moet worden, maar dat er inderdaad passende manieren zijn te leren om die te uiten. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 23-01-2014 21:43:49 |
Denk dat het juist super is dat je hier wat mee doet, want hoe ouder hij wordt, hoe moeilijker
dit voor hem gaat worden. Hier mogen ze ook niet huilen om alles. Als je je zin niet krijgt mag je bijvoorbeeld niet
huilen. En in dit geval denk ik dat ik het net zo zou aanpakken. |
| Quote |
| Jen9 schreef op: 23-01-2014 22:00:26 |
Tegenstander feliciteren doet hij gelukkig keurig. Meestal gebeurt t in rust of in de
kleedkamer. Dat boek Marie8. . Is dat niet te kinderachtig. |
| Quote |
| Marie8 schreef op: 23-01-2014 23:06:07 |
Ik haal uit dat soort dingen kleine stukjes. Voor mijn zoon kan t, kleine tips. Lijstjes die hij
leuk vindt aan te kruisen (waar word je boos van). Maar dat kun jij t beste inschatten denk ik. Had
m aangeschaft voor dochter van 6,5. Volgens mij is er ook nog een variant voor oudere kinderen. |
| Quote |
