hoe die frustratiebuien temperen

Geen tips maar wil je wel strekte wensen!

Het lijkt erop dat hij slecht met zijn emoties kan omgaan. Hoe hij er nu mee omgaat past niet bij zijn leeftijd, dat bedoel je denk ik he? 
Je zou hem alternatieven kunnen aanbieden: dit doe je als je boos bent. Maar ook in gesprek: iedereen maakt foutjes, dat is helemaal niet erg, je hoeft niet steeds boos te zijn op jezelf. 
Als je er niet uitkomt zou je eens tips van een pedagoog ofzo kunnen vragen, zij hebben meestal veel ervaring hiermee. Het is sneu voor je zoon als hij zichzelf zo boos maakt steeds en dat hij daar zo bijzonder op reageert. 

sterkte!

---

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

Ik zou proberen te achterhalen waarom hij zich op deze leeftijd nog niet goed kan uiten. Heeft hij dit niet goed geleerd, of kon hij dit eerder wel? Waarom frustreert het hem zo enorm als iets kleins niet lukt, zit hem misschien nog iets anders dwars, is hij bang dat iemand hem ziet als een mislukkeling.. etc

Natuulijk mag hij wel huilen als dat zijn manier is om er mee om te gaan. Kennelijk schaamt hij zich er voor, als hij achter een boom gaat staan. Dat vind ik best wel zielig. 
Hij zit dan wel in groep 7, maar hij nog maar een klein kind. Ook hij mag huilen en getroost worden. Ook al vind jij de reden van huilen niet belangrijk, hij verdient troost. 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Waarom bepaal jij voor iemand of hij mag huilen of niet?

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Ik vraag me af ('als beste stuurlui ..) of je er goed aan doet om hem het huilen te verbieden.
Het is een emotie en dat overvalt hem blijkbaar, het voelt voor hem niet alsof hij een keuze heeft - hij moet gewoon huilen.
Wat je in ieder geval wél kunt doen is dat je zijn emotie benoemt: "ik zie dat je van.... moet huilen, wat maakt je dan verdrietig?"
Mogelijk kan hij dan beter benoemen wat hij voelt; machteloosheid of misschien voelt hij zich dom... dan kun je daar verder over praten; hij voelt zich serieus genomen en staat dan meer open voor je adviezen/raad dan wanneer je hem verbiedt om te huilen.

Helpenvolwasden worden is een onderdeel van de opvoeding. Verder laat joj op dat moment xojn yeam in de steek en wordt hij uitgelachen. 

Ja, zo denk ik ook Anne Mv 3

Leuk voor een kind als je niet trots bent op je wat je gedaan hebt, je rot voelt en dan je eigen moeder zegt dat je niet mag huilen. Kan me voorstellen dat zoiets dan ook groeit. Dan voel je naast de angst om te falen ook nog een angst om je moeder teleur te stellen

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Quote jen9:

Helpenvolwasden worden is een onderdeel van de opvoeding. Verder laat joj op dat moment xojn yeam in de steek en wordt hij uitgelachen.

Het is helpen "hard" worden.. dat heeft niets met volwassenheid te maken. Dat heeft te maken met afstompen. 

Het is zoeken naar een methode om hem "weerbaar" te maken, om met zijn verdriet om te gaan. Daar wordt hij een veel gelukkiger mens van

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Precies. . En daar hport leren helpenniet te juilen om xpiets bij. Jammer dat jullie een beetje doordraven. 

Jij je zin, Jen
Geef 'm anders 'n flinke dreun als hij begint te huilen, misschien helpt dat

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Jammer dat je het opvat als doordraven.
Een kind wat niet mag huilen wordt een volwassene die zijn emoties niet kan uiten (even héél zwart-wit).

Benader zijn emoties neutraal, wat maakt het uit dat hij huilt? ook al zit hij in groep 7...
Als jij neutraal reageert op zijn emoties kun je er samen over praten, als je zijn emoties verbiedt dan gooi je een deur dicht want dan begrijpt hij helemaal niet dat er een reden zit achter zijn huilen.

Sorry, ik word wel een beetje boos om jou reactie want vroeger mocht ik ook niet huilen want 'dan stelde ik me aan'.
Nu, na een aantal EMDR-sessies zie ik dat er heel veel gevoel en vooral ook veel vragen waren waar ik geen antwoord op kreeg - niemand hielp om dat onder woorden te brengen, huilen mocht niet dus de deur ging dicht - de boodschap 'niet huilen' betekende voor mij 'ik ben raar'.

Wat een overdreven reacties zeg, onaardig en betweterig.

Jen, ik negeer zulk gedrag en als kind bijgetrokken is praten we erover hoe het anders kan. Hangt natuurlijk af van de situatie maar zoals jij beschrijft bij sport accepteer ik dat niet bovendien heeft praten weinig zin op zo,N moment. Kind mag ook excuus aanbieden aan team of tegenstander.

dit, trek het je aub niet aan Jen, dit zegt niks over jou!

Ik ben echt niet betweterig, maar een kind zeggen dat hij niet mag huilen op een moment dat hij verdrietig is, lijkt mij gewoon zinloos en erg kwetsend voor een kind. Je wordt uitgelachen (zoals Jen zelf aangeeft) en je moeder zegt dat je je inderdaad aanstelt.. nou tof! 

Ik zeg niet dat je het moet goedkeuren. Ik zeg wel dat je begrip moet hebben en hem ook op een andere manier kunt motiveren. "Ja, het was rot dat je die bal niet raakte, maar je kan wel goed voetballen, iedereen maakt wel 's een foutje.. kom nu maar, het is niet erg.. knuffel.. over" 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Mijn dochter kan dat ook doen, ze is iets jonger, 6 jaar.
Maar ik vind het ook niet nodig dat ze om van alles huilt.
Soms stoot ze haar vinger heel zachtjes, en dan maakt ze al een drama met grote tranen.

Ik zeg dan ook dat het vervelend is dat ze zicht stoot, maar dat het niet zo erg is dat ze er om moet huilen.
En ja, ik bepaal dan voor haar dat ze niet hoeft te huilen. Maar ik vind dat ze best iets harder mag zijn, wat strenger voor haar zelf en ik denk dat als ik daar nu niet op ingrijp, het steeds verder gaat.

Dus jen, ik heb helaas geen tips, maar wens je veel sterkte!
Doe vooral wat goed voelt voor jou, maar ik denk dat een gesprek het beste is wat je kan doen (maar dat deed je al).

Ik heb ook nergens gezegd dat je niet trots bent. 

Je zegt zelf letterlijk "ik vind niet dat hij mag huilen om zoiets kleins"... dat vind ik toch dichtbij verbieden

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Jen, ik zou op een moment thuis eens praten over wat er precies gebeurt en hem vragen wat er erg is aan verliezen of een bal missen etc. Van daaruit kan je dan verder....succes!

Moeilijk he.

mijn jongens zijn (tot nu toe) kei hard!
Als ze vallen zeggen ze gaat wel, terwijl ik zie dat het hen pijn doet.
Ik zeg juist dat ze soms best mogen huilen als ze verdrietig zijn.......

Anderzijds, als ze huilen om iets wat eigenlijk niet nodig is, zeg ik ook dat ze best verdrietig mogen zijn en dat het vervelend is, maar dat tranen niet echt nodig zijn.
Ik heb dan wel begrip voor hun situatie en zeg dat het mag om verdrietig te zijn, maar leer ze ook wanneer het gepast of ongepast is om te huilen.

Ik denk dat kinderen daar zeker wel een vorm van begeleiding in nodig hebben.

Emoties zijn heel belangrijk, en die mogen ze niet onderdrukken, maar hoe daar mee om te gaan moeten ze ook leren.

---

Leef je leven!! Trotse mama van 2 jongens (dec 2007 en mrt 2010)

Ach meid, trek het je niet aan.
Ik denk dat hier iemand last heeft van Blue Tuesday...

Ik vind het heel vervelend hoe je nu reageert, Jen9. Je benoemt dingen die niet genoemd zijn én je schreef zelf dat je vindt dat hij om deze situaties niet mag huilen.
Ik krijg de indruk dat je dingen tussen de regels leest die er niet staan.
Jammer!
Volgens mij is er niemand op ML er op uit om een andere ouder onderuit te halen. Geschreven taal kan harder overkomen, maar dat is nu eenmaal het nadeel van een forum.

Ik hoop dat je de goede dingen uit de reacties kunt 'filteren'

Thursday dus.

Wie draaft hier nu door? Sorry hoor.. maar je verwijt mij dat ik dingen zeg die jij niet schrijft, maar je doet zelf precies hetzelfde
Ik reageer op wat ik lees. Sorry als dat onjuist is, dan ben je kennelijk niet duidelijk genoeg. 

Ik lees.. hij mag niet huilen om zoiets kleins.. je vindt dit niet kunnen. dat getuigt bij mij van weinig begrip voor hem
En das feitelijk het enige dat ik zeg... Toon begrip voor je kind. 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

zelf zoon van 10 die om zulke dingen huilt. Ik kan dat vreemd vinden, maar waarom huilt hij? kan hij zich niet anders verwoorden? worden de emoties te veel? begrijpt hij wel wat er nu precies gebeurd is? 

Wat ik doe is zeggen "goh .....(naam) ik zie zulke dikke tranen, hoe komt het? Zullen we even apart zitten en erover praten, want die tranen zijn misschien niet nodig als we het samen gaan bekijken, erover praten en een oplossing vinden hoe het de volgende keer anders zou kunnen".. 

Mijn zoon zingt bv graag, als iemand anders vraagt of het zachter kan en hij doet dit niet en hij krijgt in het schoolbusje een dreun , dan gaat hij ipv terug slaan bv woord k u t op de vieze ramen schrijven en komt huilend ut schoolbus, omdat hij denkt dat hij niks gedaan heef... (mist stukje zelfinzicht / hoe omgaan met gevoelens van andere in het busje en zin eigen gevoel zijn aandeel erin) School en ik op 1 lijn heel druk mee bezig dit is nu 2 maanden aan de gang en nu begint hij zich iets meer te uiten zonder direct te huilen. Verwacht dus geen wonderen, langzaam vertrouwen,veiligeid en eigenwaarde hervinden is zooo belangrijk! 

Succes ermee het is heel moeilijk, maar huilen is voor jou kind misschien zijn uitting omdat hij niet anders weet om te gaan met en situatie op dat moment. praten en misschien met emotie kaartjes gaan werken? Doen ze op school en ik nu thuis ook.Dan kun je doorspelen op hoe hij zich voelt en kan daar een gesprekje uit voortkomen.