Soms vind ik het zo moeilijk...

Vanmorgen een gesprek gehad op school met een moeder en zit nu thuis met een dubbel gevoel.

We hebben het gehad over onze zonen. Mijn zoon komt snel in gevecht met haar zoon (de mijne is best agressief, daar heeft hij ook hulp voor), maar haar zoon daagt heel erg uit (springen voor hem en zeggen: duw dan, duw dan. Dit wordt door kinderen beaamd). Maar haar zoon (echt geen rotventje hoor, zit heel veel liefs in) is tevens een beetje de zwakste schakel in de klas, hij komt niet heel snel voor zichzelf op. De mijne tevens zwakste schakel om zijn gedrag.

Nu hadden we een gesprek en dat begon telkens met weerleggingen. Mijn zoon deed dit, en dan gaf ik wat terug wat de hare deed, want het raakte me. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ze er echt moeite mee had omdat haar zoon niet meer met plezier naar school toe ging. Ze zei gewoon eerlij kdat hij een hekel had aan mijn zoon, dat hij slapeloze nachten van hem heeft gehad enzovoort. 

Ik heb op dat moment gekozen niet meer te weerleggen en te luisteren. Ze was er vol van en moest het kwijt. Ik heb haar met begrip benaderd en daar ben ik op zich ook tevreden over, ik sta achter die keuze. Het was nodig, klaar.

MAAR merk wel dat ik nu een beetje in mijn maag zit met het volgende... Voor mijn gevoel werd er in het begin over de daden van haar zoon heen gepraat (juf verteld dan dingen aan de klas hoe iets is gegaan en dan neemt de klas het over, dat soort opmerkingen terwijl haar zoon ook gewoon kwaaiigheid uithaald) en ben ik nu te weinig voor hem opgekomen? *zucht*.

Mijn zoon is een heerlijk ventje met een moeilijk karakter. Momenteel zitten we vol in de hulpverlening om zijn agressie en woede aanvallen. Ik snap dat dat heel moeilijk is voor andere ouders. Sommige informatie loopt alleen scheef. Want zo had mijn zoon de hare aangevallen (omdat haar zoon zou uitdagen, ik heb ook gehoord dat meerdere dat vooraf hadden gezien) maar daar wordt overheen gepraat en nu kreeg ik ineens te horen dat de hare een hersenschudding en kneuzing zou hebben als ik haar goed had begrepen. Dat hoor ik dus niet van school, en zij was er vanuit gegaan dat ik het wel had gehoord, anders was ik er zeker op afgestapt... Wil dit tevens even nog navragen aan de juf want ik sta hier echt even van te kijken...

Van school hoor ik juist weer dat het goed gaat, en daar ga ik deels op maar van uit, maar soms vind ik het wel moeiljik dat je als ouders al zo in strijd bent voor je kind die sommige dingen zelf gewoon niet lukt (hulpverlening stelt het heel simpel: hij kan niets doen dat hij de woedeaanvallen krijgt en agressief wordt, wij gaan hem nu leren wat hij wel kan doen omdat het er niet ingebouwd zit), maar dan krijg je dit er ook nog bij (horen dat je kind gewoon niet leuk gevonden wordt terwijl hij erg uitgedaagd wordt op school, daar zijn ze ook mee bezig)...

Pfff soms vind ik het zo heftig om moeder te zijn. Je begrijpt de anderen deels wel, tegelijkertijd denk ik: maar in alle kinderen zit toch ook wat goeds? Ze kunnen negatieve eigenschappen hebben, maar moet je eens verder kijken... Ze zijn zo leuk.

Weet niet eens wat ik hiermee wil...