Mama-life
| Intens Verlangen schreef op: 15-10-2013 21:48:48 |
Even heel persoonlijk maar hoe kregen jullie je man zover zodat hij een tweede kindje wilde ? Het is hier een heel moeilijk onderwerp, ik heb al jarenlang een groot ook uitgesproken verlangen. Maar hij ....en het doet me zo'n pijn, ben best een leuke vrouw maar ik krijg de kogel maar niet door de kerk, het maakt me zo onzeker. |
| Quote |
| Senna schreef op: 16-10-2013 13:05:03 |
Gevoelens, meningen en ideeën kunnen veranderen, ook binnen een relatie. Helaas, in sommige gevallen. Kan me voorstellen dat je je er rot over voelt, maar om hem hierdoor niet meer te kunnen vertrouwen vind ik zelf wel erg ver gaan |
| Quote |
| Intens Verlangen schreef op: 16-10-2013 15:54:14 |
Ik zeg niet dat het een vooropgezet plan is, dat geloof ik niet maar denk wel dat het wel
"makkelijk" is om het vaag te houden. Mijn vertrouwen in hem is inderdaad eerder beschadigd door
niet helemaal open en eerlijk te zijn ten opzichte van mij wat grote gevolgen heeft gehad voor onze
relatie en gezin. Maar waar amper met hem over gesproken kan worden want dan wordt hij
boos. |
| Quote |
| Jolanda1974 schreef op: 16-10-2013 15:58:30 |
Als ik het zo lees is de wens voor een 2e groter dan de liefde voor je man. In mijn ogen absoluut
geen goede basis om nog aan een kind te beginnen. Misschien komt dat heel hard over maar ik denk dat
jij zelf maar eerst goed na moet gaan denken over wat je wilt. Wil je een goede relatie met de vader
van de je kind(eren) of wil je een zaaddonor? want zo komt het op mij over sorry. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 16-10-2013 15:59:13 |
Maar kan het zijn dat hij niet wil, maar dat nee zeggen eigenlijk bijna geen optie is omdat hij weet
dat jou dat heel erg raakt? Of dat het wat kapot kan maken? |
| Quote |
| Corine schreef op: 16-10-2013 16:05:06 |
Mijn man heeft ook heel lang getwijfeld en twijfeld nu soms nog. Hij zegt dat hij er erg tegenop ziet, onze kids zijn nu 3 en 6, dus aardig zelfstandig. Weer een kind in de luiers, flesjes, huilen enz. Maar als het er eenmaal zal zijn is hij er wel heel blij mee Hij zal echt niet het voortouw hierin nemen Ik wil dus eigenlijk zeggen dat mijn man geen gat in de lucht zal springen maar op zijn manier is hij er wel blij mee Snappie? Wij vrouwen denken nu eenmaal anders en voelen anders  Ik kan bij voorbaad al dagdromen als ik aan zwangerschap en baby denk, mijn man zal dat iig niet doen  |
| Quote |
| Intens Verlangen schreef op: 16-10-2013 16:13:50 |
Ik snap wat jullie zeggen en nee het is ook niet een afschuwelijke man anders was ik niet bij hem
gebleven maar zijn depressie kwam tot uiting precies om het moment dat ons eerste kindje werd
geboren. Een kraamtijd heb ik niet gehad, hij had mij zo nodig om hem staande te houden zodat hij
nog enigzins kon functioneren. En ja, ik heb hulp gevraagd maar in gezelschap deed hij normaal en
als bezoek weg was dan begon het weer, dus niemand heeft wat in de gaten gehad en toen ik mijn
schaamte voorbij was, heeft het heel lang geduurd voordat ik uberhaupt er iets over durfde te zeggen
tegenover anderen. Ja, de 3e kraamhulp vond het heel raar dat ik tegen hem zei dat hij maar bij
vriend moest gaan slapen om tot rust te komen, maar mijn man was helemaal de weg kwijt. Maar wat
moest ik dan als iemand ineens tegen je zegt vanuit het niets; ik weet niet of ik dit allemaal wel
wil? En ik schaam me ervoor dat me dit is overkomen (en dit is maar een tipje van de sluier). |
| Quote |
| Corine schreef op: 16-10-2013 16:21:10 |
Mijn man is chronisch depressief, dus ik kan me enigzinds voorstellen wat je hebt meegemaakt.
Gelukkig kon mijn man in de kraamtijd redelijk functioneren, maar het 1ste levensjaar van mijn kids
heb ik nagenoeg alleen moeten doen. Nu ze groter zijn gaat het goed. Maar dat houd mij niet tegen om voor nog een kindje te willen gaan. Ik weet bij voorbaat dat het 1e jaar bikkelen is, maar daar stel ik me gewoon op in, daarbij zitten mijn andere kids dan inmiddels op school. Je hoeft je niet te schamen omdat je man depressief is/was hoor! Ben je mal! Maar het geeft wel aan op welke manier je tegen zijn depressie aankijkt. Voel je je schuldig omdat hij depressief was op het moment dat jullie 1e geboren werd? Hier was het met name de nieuwigheid, vreemde mensen in huis, niet het gewone ritme enz enz Met de 2e heeft hij al meer gedaan en de 3e heeft hij zelfs in de kraamweek in bad gedaan. Je kunt ook teveel beren zien |
| Quote |
| Intens Verlangen schreef op: 16-10-2013 17:02:09 |
Pas na ongeveer twee jaar kreeg ik hem zover dat hij uberhaupt meeging naar zijn huisarts en
huisarts greep in en verwees hem door met uiteindelijk inderdaad diagnose depressie en behandeling
gestart. Gedurende die twee jaar was ik diegene op wie hij zijn frustraties en boosheid op af
reageerde en dat ging ver, heel ver. Ik schaam me er wel voor dat dit zo allemaal is gebeurd, voel me daar een sukkel onder. Dat ik, die voorheen vaak complimenten kreeg dat ik zo goed dingen kon onderbouwen en praten, niet in staat was om ervoor te zorgen dat mijn man een klein beetje zorgzaam was voor me. Of dat ik hem niet zover kreeg om na paar weken naar huisarts te gaan, ik heb het zo geprobeerd, je voelt je zo ontzettend machteloos als je s'nachts met een baby op schoot je man moet bellen omdat hij weer totaal in paniek is weggerend. Ik ben opgevoed met "wat je zaait, zul je oogsten". "Als er twee mensen ruzie maken, hebben twee mensen schuld", dus deze opmerkingen kreeg ik toen ook te horen. En tot voor kort heb ik gegloofd dat ik hier een hele grote bepalende rol in heb gehad. |
| Quote |
| Intens Verlangen schreef op: 16-10-2013 17:21:25 | ||
Vrees dat je gelijk hebt op alle punten, ik ben gewoon bang geworden, heel bang. | ||
| Quote |
| Ma Dalton schreef op: 16-10-2013 17:22:51 |
Hebben jullie alletwee het verleden wel verwerkt? is er uiteindelijk wel hulp gekomen? |
| Quote |
| Intens Verlangen schreef op: 16-10-2013 17:27:56 |
Heb vaak het gevoel dat ik dat depressie gebeuren niet heb afgesloten, wilde toen zo graag erover
praten maar mensen begrijpen het niet wat het is als je partner een depressie heeft. Er is zoveel
onbegrip en onkunde over. Ja, ik heb toen behandeling was gestart gevraagd via mijn man of ik ook daar eens mog komen om handvatten te krijgen hoe er mee om te gaan maar man zei dat hij nagevraagd had maar dat dat niet kon. Ben toen zelf naar iemand gegaan maar eigenlijk niets wijzer geworden, deze therapeut raadde mij aan te scheiden. Uiteindelijk ben ik met man naar laatste afspraak meegeweest en kreeg toen daar te horen dat ik wel welkom was geweest daar maar dat mijn man dat niet wilde. |
| Quote |
| Cir schreef op: 16-10-2013 17:34:17 |
Jullie hebben samen best een heel heftige tijd doorgemaakt. Kan me voorstellen dat je het gevoel het
dat de babytijd een beetje langs je heen is gegaan of het gevoel dat die tijd je "ontnomen" is. Weet je man van jou gevoelens over die periode af? |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 16-10-2013 17:51:09 |
is je man uitbehandeld nu? of volgt hij nog steeds therapie? gebruikt hij medicatie? ga even goed na waardoor de depressie is ontstaan....en vraag jezelf daarna nogmaals af of je wel voor een 2e wil gaan. ik heb ook een soort van depressieve man. ontstaan in de zwangerschap van nr 2 " alleen" bevallen, " alleen" kramen...ik ken het. NOOIT meer wil ik dit meemaken, maar belangrijker nog...ik zou het meer kinderen niet aan willen doen. we hebben er 2, 2 geschenken, absoluut, maar nog een kind blootstellen aan deze hel....van mn leven niet. ik weet niet wat jij ermee kan, maar haal eruit wat je kan. denk niet alleen aan je eigen behoeftes, maar denk even ook met verstand. ik heb het vreselijk moeilijk momenteel, de ene na de andere zwangere in de omgeving. (mijn gevoel wil nl ook) ik moet het leren accepteren, ook niet makkelijk maar ik denk het meest verstandig |
| Quote |
| Ma Dalton schreef op: 16-10-2013 17:55:14 |
Mafkees (en TO ook trouwens)  wat heeft het ziek zijn een impact op alle vlakken van jullie bestaan. |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 16-10-2013 17:57:32 |
en beste TO, je schaamtegevoelens kunnen echt niet hoor! stop ermee! niet eerlijk naar je man maar ook niet naar jezelf fuck de wereld en richt je op je gezin, bestaande uit 3 personen nu! sterkte |
| Quote |
| Intens Verlangen schreef op: 16-10-2013 18:08:08 |
Mafkees ik ken je verhaal en snap precies wat je bedoelt, (heb ook vaak met je gekletst op ML, sorry
verder blijf ik heel graag anoniem.) Het is inderdaad een hel voor de zieke maar zeker ook voor de partner, het heeft bij mij grote littekens achtergelaten. Man, de tranen rollen over mijn wangen, even rustig worden, eten maken en dan mijn kleintje knuffelen. Ik reageer later verder. |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 16-10-2013 18:13:10 |
ik snap dat je liever ano wil blijven, maar schroom niet...pb'en mag altijd. ben een expert misschien kan ik je helpen ergens mee? |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 16-10-2013 18:28:43 |
TO, zorg ervoor dat je bij iemand terecht komt waarmee
je kunt praten over deze periode. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 16-10-2013 18:57:48 | ||
denk dat dat goed advies is ;-) Iemand met ervaring zal je beter begrijpen en dat komt ook niet zo hard aan denk ik. succes TO! | ||
| Quote |
| Intens Verlangen schreef op: 18-10-2013 12:07:35 |
Bedankt voor jullie openhartige reacties, het is fijn om te horen hoe het realistisch achter de
schermen het bij anderen gaat, je hoort grotendeels alleen de jubel-verhalen. En sommige reacties
waren een beetje kort door de bocht maar snap dat ook wel gezien de historie met sommige anonieme
plaatsers hier en mijn redelijk kort door de bocht vraag. Het is fijn om ook eens andere
invalshoeken te lezen. Het heeft me aan het denken gezet en zal hier iets meedoen, bedankt voor het meedenken. |
| Quote |
