Zorgen om dochter

Mijn dochter, 6.5 jaar, stelt veel levensvragen momenteel.
Ze vraagt zich af hoe de wereld is ontstaan, hoe het kan dat god een man en vrouw heeft gemaakt, wie god is, hoe hij eruit ziet, waarom mensen dood gaan, waarom wij bestaan....
Tegelijkertijd is ze heel erg bang, ze zou willen dat ze nooit bestaan had, want dan hoefde ze zich geen zorgen te maken, ze is bang dat papa en mama doodgaan, want ze kan niet zonder ons.
Ze klaagt veel over hoofdpijn en op school is ze dromerig.
Ze is heel bang om iets fout te doen, bang dat haar vriendinnen haar niet meer aardig vinden (en laat alles dus maar gebeuren) als de juf iemand corrigeert heeft zij er last van, want de juf is zo streng en als ze bijv. Iets niet goed verstaan heeft durft ze dat niet te zeggen want dan denkt ze dat de juf boos wordt op haar. 
In de klas zit een kind in groep 4 die nog geen avi niveau heeft, ze is bang dat zij zo wordt als dit kind en dat wil ze niet. Ze is heel erg onzeker.
Ik heb dit aangegeven op school, juf heeft een plakboek gemaakt waarin dingen uit haar werkboeken geplakt worden en dan met stickers en een stukje geschreven door de juf, om haar positief te belonen en het onzekere proberen wat minder te maken.
Hoe serieus moet ik dit allemaal nemen? Zelf vind ik het namelijk best zorgwekkend en hoort een kind niet met zulke zware dingen bezig te zijn. Anderzijds zeggen anderen dat ik het wellicht te serieus neem.
Ik luister naar haar, probeer haar gerust te stellen en geef aan dat ze altijd bij mij terecht kan, hoe erg dingen soms ook zijn, ze weet dat ik er altijd voor haar ben en dat ik haar wil helpen. Herkent iemand dit? En hoe ga je er mee om? Moet ik hulp inschakelen? En welke hulp? Of neem ik het inderdaad te serieus? 

Wellicht dat mensen me herkennen als ik zeg dat mijn moeder is overleden, kort na haar geboorte. Ze heeft bewust en onbewust veel meegekregen van de dood van mijN moeder. Anderhalf jaar later stierf mijn oom. Zij was anderhalf zoiets. 
Tijdje terug moest ze alles weten over haar oma. Hoe kan het dat ze dood is. Ze is begraven, ligt ze dan in een kist onder de grond? Komen er dan geen worden bij haar? Dat soort dingen. 
Ik heb haar zo goed als het ging antwoord gegeven op haar vragen. We hebben er samen om gehuild. Denk idd wel dat ze hoogsensitief is, zit van beide kanten er in. Maar ik vind het wel heel belangrijk dat ze goed ermee leert omgaan. Het faalangstige zit er ook van beide kanten in. Een wwerbaarheidstrsining lijkt me niet verkeerd, al is het maar om voor zichzelf op te leren komen, want dat doet ze totaal niet. Laatst wilde er een kindje met haar knuffelen, ze liet dat toe en toen beet da kind haar. Ze liet het gewoon gebeuren!! Bijna een week later was het pas weg. Ze heeft dat kind niet eens van zich afgeduwd! Wil natuurlijk niet dat ze een gemakkelijk pestslachtoffer wordt, ik heb nog meer voorbeelden van dit soort dingen nl. Ze komt niet voor zichzelf op, gelukkig uit ze zich thuis wel, maar vaak in het negatieve helaas. 
Sinds ze een zusje heeft, hebben we een tweede moeder in huis. Eigenlijk op het ongezonde af, zo zorgt ze voor haar. Alsof het haar eigen kind is.  Blauwtje ben je via de huisarts dan bij de juiste persoon terecht gekomen? Of via school? (sorry voor typfouten, typt niet zo lekker op ipad, kan het niet goed corrigeren)

Ik denk dat ik volgende week naar de ha ga, mijn verhaal doen en dan kijken wat de volgende stap zal zijn.
Liever nu op tijd aan de bel trekken als dat we over een jaar denken, hadden we toen maar...

Bedankt voor jullie reacties

Dankje!! Ze had het vandaag weer.. Kreeg de enge gedachtes maar niet uit haar hoofd en bleef hoofdpijn houden... Heb met haar gepraat en haar op andere, leuke gedachten kunnen brengen gelukkig!