Hou op met zeuren !

Maar wanneer kies je er zelf niet voor?

In eerdere discussies vond menig moeder het onzin dat ik thuis bleef voor mijn zieke kind. Daar moest ik maar familie voor inschakelen. 
Niet iedereen heeft die familie. Kies je er dan zelf voor? Volgens menig ouder niet als ik het toen heb gehoord. Ik koste de staat geld en weet i kveel wat.

Mijn insteek van het leven en een gezin is gewoon anders. Ik heb gekozen voor kinderen en daarmee koos ik ervoor de meeste tijd er voor hun te zijn. ik heb geen kinderen gekregen voor de kinderopvang.
En als ze daar ongeveer 40 uur per week moeten zitten vind ik dat heftig (ga ik uit van 2 full time banen).
Ik heb ook geen kinderen gekregen zodat, al zouden mijn ouders het doen, hun opnieuw kinderen op te laten voeden.

Ik heb zelf voor mijn kinderen gekregen, en vanuit mijn mening en visie hoort daarbij dat 1 van de ouders een carriere opgeeft. In ons gezin kunnen we wanneer de gezondheid van de kinderen het toelaat zoals nu prima 2 ouders werken, maar OF beide part time, of 1 parttime.

Dat is ook verschil in wat je belangrijk vind , hoe je het in kan plannen enzovoort.

Ik zou persoonlijk gewoon niet gelukkig kunnen worden met een carriere, en een kind wat een groot deel van zijn of haarl even bij een ander moet leven op jongel eeftijd. Juist die jonge jaren zijn zo belangrijk, juist daarin worden ze gevormd. En ik geloof dat PMers zeer capabel zijn in wat ze doen, en dat dat echt kan toevoegen. Maar het vervangt geen ouder, en daarvoor vind IK 40 uur per week teveel (PMer, opa en oma, gastouder enzovoort).

Mijn gezin gaat voor carriere/ geld/ maatschappij. Ik ben dan ook blij dat de overheid iig nog deels hieraan bijdraagd en dat mensen niet verplicht zijn hun kinderen grotendeels ergens anders naar toe te brengen. Want daarin verschillen waarden en normen van mensen gewoon.

En ik vind bijvoorbeeld jou visie niet beter of slechter als de mijne, als jij en jou gezin hier het goed op doen zie ik geen problemen. Hier zou ik tegen alles ingaan waar ik voor sta. En om nou om geld of een carriere het geluk van het hebben van kinderen maar te laten zitten zou ik echt onzin vinden in mijn geval.

Ik zou er bijvoorbeeld wel voor zijn dat ouders die thuis blijven vrijwillige taken aannemen om een subsidie te krijgen. Kunnen super simpele dingen zijn als overdag of 's avonds een paar uur per week ouderen helpen door spelletjes te doen, de krant voor te lezen, hun huisje te poetsen enzovoort. Dingen waarbij ouderen nu vereenzamen, die blijven liggen of wat dan ook, maar waardoor je je inzet in een beter leefbare maatschappij.
En dan mag het gewoon geen familie zijn bijvoorbeeld. Zo kunnen ook mensen met zieke kinderen zich inzetten (ziek als in wat mijn zoon had, extreem zieke kinderen die veel in ziekenhuizen liggen vind ik alweer heel anders, of die thuis volledige zorg nodig hebben), en doe je wat voor dat extra beetje geld. 

Ik zelf heb nog nooit het gevoel gehad dat ik profiteer van de subsidies ondanks dat ik ze allemaal kreeg een paar jaar terug. Heb altijd veel buiten de deur gedaan en zag het min of meer als mijn loon. Enige was dat ik vrijwillig aan de slag was waardoor ik ook makkelijk thuis kon blijven als mijn zoon ziek was.

ik denk dat voor de meeste gezinnen het niet echt een keuze is. Dat een menselijk motief de keuze maakt. En dat er dus een paar zijn die een keuze hebben. Tenzij je gewoon geen rekening houd met anderen, dan heeft iedereen een keuze inderdaad. Maar ik vind dat als het je geliefden betreft dat je gewoon geen keuze hebt. Wil je hard zijn dan kun je het roepen, maar vraag ik me af wat je ermee wilt bereiken als anderen maar geschaad moeten worden... (dat dat een keuze is)

Snap wat je bedoeld inderdaad.

Ik kijk anders tegen keuzes aan. Als het ten koste kan gaan van je kind vind ik het al geen keuze meer. Dan ga je voor je kind. Dati s geen keuze, welzijn van jezelf en de ander staat op de eerste plek. Is gewoon een feit/ gegeven.

Om te spreken van een keuze zou het betekenen dat ik zou kunnen overwegen mijn kind te schaden. Dat zou niet in mij opkomen en daarom is er dus ook geen keuze.

Ik heb gekozen voor een kind, ik koos niet voor een kind met longklachten bijvoorbeeld. Hij heeft ook nog eens gedragsproblemen, ook geen keuze. Ik koos dat ik een kind wilde.
Net als dat ik niet koos voor een ziekte, en ik dat ook geen keuze vind (willen dat je kind ziek wordt geboren) vind ik werken gaan als je kind dat kan schaden ook geen keuze. 

Maar snap wel idd wat jij nu bedoeld. 

Dat laatste ben ik ook weer met je eens. Tegelijkertijd zouden er meer banen moeten zijn waardoor het kan.

Voorbeeld (had ik dat net al geschreven? Zo niet dan nog een keer) sprak net een moeder op school. Haar zus was uitgekocht (vaste aanstelling) omdat haar zoon zo vaak naar het ziekenhuis moest en hij kon het niet gebruiken. Steeds meer gezeur en uiteindelijk uitgekocht, je kunt niet meer doorwerken (ja misschien door op je rechten te gaan staan met steeds slechtere werksfeer, je begrijpt je werkgever ook wel als je telkens weg bent, maar moet je je kind dan alleen of met familie en vrienden in het ziekenhuis laten (5 jaar oud) omdat jij zelf je boontjes moet doppen?

Of als je kind daardoor thuis is? Er zijn best veel kinderen met extreme luchtwegprobleme ndie nu veel thuis zitten met dit weer. Of dat je als ouders standby moet staan. Zouden er banen zijn waarbij je tijd zelf kan indelen en vanuit huis werken dan kun je al veel meer, maar dat bestaat amper. Zelfs banen waarbij je officieel tijd zelf zou kunnen indelen heb je vaak vaste tijden. Snap ik iook wel, maar het beperkt behoorlijk.

Want eerlijk is eerlijk, in die jaren thuis kon ik best verdrietig worden als mensen zeiden: wat een luxe dat je thuis kon blijven. Ben stapel op mijn kinderen maar de muren vlogen wel eens op mij af en voelde me soms best eenzaam en wilde graag werken om even niet te hoeven zorgen. niet dat ik niet voor mijn kind wilde zorgen, maar het breekt je soms zo op.
Voor mij zou het luxe zijn te mogen werken, en ik hoop dat ik de luxe binnenkort mag uitvoeren ;-) 

En het trieste is gewoon, ik ben bij lange na niet de enige :-( Als ik met andere moeders praat en de herkenning hoor, die er nog vol inzitten dan vind ik dat erg heftig. Want je hebt veroordelign van de ene kant, en zorgen van de andere kant.

Je krijgt het gevoel aangepraakt dat je teert op het geld van anderen enzovoort (heb het gevoel zelf niet gehad, maar zie bij velen anders, die er echt moeite mee hebben) en ondertussen maak je je zorgen om je kind en zou je maar wat graag werken.

Het maakt me niet uit welke keuzes iemand maakt, het gaat er om dat je de consequenties van die keuzes draagt.

Ik heb vroeger heel veel armoede gekend, dat heeft voordelen gehad (het heeft me uiteindelijk gemaakt tot de mens die ik geworden ben, en daar ben ik best tevreden over) maar ook heel veel nadelen. Ik leef nu dus vanuit het principe 'dat nooit meer'. En daarom zoek ik wel de grenzen op van het mogelijke. Sowieso ga ik er vanuit dat mijn man en ik het samen doen, we hebben een soortgelijk inkomen, werken volgens contract evenveel uur, maar delen dus ook het huishouden en de zorg voor ons kind samen. En voor iedere vraag is een oplossing, de vraag is alleen of ik altijd zelf die oplossing moet zijn.

Ik denk dat mijn werkster beter is in poetsen, dat mijn glazenwasser beter ramen kan wassen dan ik en de tuinman heeft er nog steeds lol in om mijn tuin bij te houden. En mijn kind, die vindt het veel leuker op de BSO, waar ze met andere kinderen kan spelen, waar ze een 'active game room' hebben en waar ze samen met haar vriendinnetjes pannekoeken of muffins mag bakken.
Mijn kind vindt dat ze de allerliefste moeder van de wereld heeft en ze kan niets verzinnen dat haar leven nog fijner kan maken. Maar ze weet ook dat ze niet over ieder pijntje moet zeuren en dat ze thuis een beetje moet helpen. Dat klinkt misschien hard, maar het is wel de realiteit.

Vergis je niet, bij alles wat ik doe staat mijn kind centraal. Uiteindelijk doe ik het ook allemaal voor haar. Ik kan haar zo een fijn leven bieden en een goede toekomst. En als ze me echt nodig zou hebben, ben ik vanaf morgen thuis.

Dat is inderdaad fijn als ze het zo naar hun zin hebben op de BSO! Hier ook een zoon die gek is op bakken, hutten bouwen, lekker achter de computer en met vriendjes spelen. Zo heerlijk!

Ik vind alleen je opmerking van: het maakt me niet uit welke keuzes iemand maakt, het gaat erom dat je de consequenties van die keuzes draagt te kort door de bocht.

Neem een moeder met een ziekenhuiskindje. Prima dat jij thuis wilt blijven om voor je kidn te zorgen, maar draag dan ook de consequentie dat je net niet rondkomt.
Snap je mijn punt? Wat je dan zegt?

Of laat ik het bij mijzelf houden. 
Prima dat jij in de winter je zieke kind wil opvangen in plaats van bij een oppas te brengen die ervoor kan zorgen, maar draag dan ook de consequentie dat je minder snel aan een baan komt en soms met moeite rondkomt.

Het is te kort door de bocht omdat veel keuzes met pijn in het hart gemaakt worden. Jij bekijkt het heel zakelijk naar mijn idee, waardoor de manier van reageren best pijnlijk kan overkomen.

Want vind jij het een optie je zieke kind maar bij anderen telkens onder te brengen? Vind je het een optie te werken terwijl je in de winter pakweg 40 tot 50 procent van de tijd niet aanwezig zou zijn/ Zou jij het fijn vinden dat iemand die jij moet aansturen zo weinig aanwezig is omdat ze naar hun kind willen?

Het zijn geen egoistische keuzes het zijn zelfs heel vaak geen zelfgemaakte keuzes maar keuzes die gemaakt worden, die dwingen.

Dus het klinkt prachtig, je moet de consequenties dragen, maar ik vind het bijna onmenselijk overkomen en puur bedrijfstechnisch klinken. En dat is ook waar de maatschappij steeds meer in veranderd. 
Misschien ben ik er ook wel gewoon te menselijk en gevoelig voor hoor. Maar ik ben en blijf een mensenmens. Weet je wat mij raakt bijvoorbeeld? Ik moet straks ook aan het werk en kijk er naar uit. Maar ik ben opvangplek vor kindjes die nog even moeten uitzieken maar goed genoeg zijn bij mij te komen zeg maar. Die kinderen, die ouders. Dat raakt mij, want wie doet dat straks? Moeten ze dan toch naar school omdat het werk toch roept?
Dat is hoe ik in dingen sta, meer vanuit de mens bekeken. Ik heb dat harde op de een of andere manier ook gewoon niet in mij zitten. Consequenties die je moet dragen? Waar is het samen doen en samen zijn gebleven in de samenleving? Het geven om elkaar en omkijken naar elkaar in plaats van dit soort veroordelingen, want zo komt het op mij over. Het klinkt haast als afgeven, snap je wat ik bedoel?

Misschien bedoel je het wel heel anders, maar hoe zie jij het menselijke aspect daarin? 

Ik snap best dat je dan carriere kan maken. Maar een schoonmaker kan niet zomaar zeggen: weet je, in plaats van na kantoortijd kom ik tussendoor, ik verwacht ook wat terug.
Werk je in een supermarkt kun je ook niet makkelijk vrij nemen, moeten ze gewoon roosters maken.
Kinderopvang moet door blijven gaan, sta je voor de klas dan kun je de kinderen niet alleen er voor laten staan en zo kan ik door blijven gaan.

We verwachten er sosm namelijk ook iets voor terug kan dus enkel als je in die luxe positie verkeerd dat het mogelijk is, maar alle andere functies moeten ook opgevuld worden.