ik trek het niet meer...

ooh mijn god wat zit ik er even doorheen... ik weet niet hoe ik mij uit deze diepte moet trekken nu..

de afgelopen tijden zijn zo zwaar.. jullie weten dat we mijn moeder uit Indonesie hebben gehaald, nu is ze dood en dood ziek, ze zit in een verpleeghuis, fijn maar er komt nog zoveel zor op mij, drie keer per week ga ik naar de toe. ik doe haar wasgoed want ze kan de 40 euro per maand om te wassen niet betalen. Ik ga met der naar het ziekenhuis en dat zijn veel bezoekjes, afgelopen weken hebben we weer zoveel slecht nieuws te horen gekregen, 5 infarcten nu, 2 sinds ze terug is, ze kunnen niks meer doen, alle medicatie krijgt ze al het wachten is op de fatale. ze heeft copd, is dus benauwd en korsakoff met een vorm van dementie. restverschijnselen van de cva's, ze is nu 75% blind, hoge bloeddruk en vitamine tekorten en ga zo maar door... ze kan amper lopen en als je bij haar komt is het altijd weer de vraag hoe zal ze zijn, af en toe is ze helder en weet wat ze heeft en dan wil ze dood. het is echt zoo pittig, onze vakantie is deels in het water gevallen omdat de eerste 5 dagen zij problemen had en de laatste dagen kregen we te horen dat mijn schoonvader ook een infarct had, hij is 80 mijn moeder 62..

ondertussen probeer ik alle ballen in de lucht te houden, mijn man werkt parttime en doet een studie, nu hoorden we van de week dat de opleider failliet is... mooi is dat, hij is bijna klaar.. weg 5000 euro en geen papiertje. ik werk 4 dagen per week maar door alle stress ben ik afgelopen week eigenlijk gewoon ingestort, ik heb nu zo'n pijn in de rug en in mijn been dat ik 40 mg morfine, 150 mg diclofenac en 3000 mg paracetamol slik om een beetje te kunnen bewegen, ik werk nu even niet maar dat kost me gelijk geld.. ik heb het gevoel dat alle last van de wereld op mijn schouders rust.. vrienden dumpen al hun problemen bij mij want ... is zo sterk en kan de hele wereld aan... nou niets dus!! hadden we nog een conflict met iemand wat een aanklacht heeft veroorzaakt, gelukkig is dat geseponneert maar ik heb tegenaangifte gedaan en dat is wat ik eigenlijk helemaal niet wil.. ik wil gewoon rust rust rust, van de pijn af en genieten van mijn gezin... manlief doet wat hij kan maar het huishouden de kindjes en zijn werk wordt hem ook allemaal te veel... ik zie het gewoon... ik kan niks doen ook al ben ik altijd bereid om een stapje verder te gaan... ik kan gewoon niet.. het liefste pak ik een doosje morfine en slik 10 van die dingen, alle pijn heerlijk weg en dan kan ik weer verder.. maar goed das ook niet de bedoeling...

vanmiddag weer naar de huisarts... misschien kan ze nog iets doen........... en verder.. tja... schouders eronder en doorgaan maar weer........................

wat moet ik nou??

dank je wel allemaal... ik ga vanavond met mijn man om tafel. er moet wat veranderen... en de huisarts zegt dat het toch geen isschias is maar een HERNIA...  omdat ik dat al eerder heb gehad (2010) heeft ze me weer bij de neuroloog aangemeld..