Bestaan echt ' slechte' kinderen?

Nou meiden ik doe dit maar even anoniem om privacy redenen van dat andere kind.


Deze vraag had ik tot enkele maanden geleden echt nooit gesteld, maar ik doe het nu toch even.
Persoonlijk ging ik er altijd van uit dat geen enkel kind echt slecht kon zijn. Hooguit -als volwassene- slecht kon worden door leed dat hem vele jaren is aangedaan, maar eerlijk gezegd begin ik daar een beetje over te twijfelen.

Het gaat om een kindje van dik 6 jaar, maar dat er eerder uit ziet als max. 4 jaar.
Toen wij hier bijna 5 jaar geleden kwamen wonen kwam ik in contact met een buurvrouw, met een kindje dat een paar weken ouder was dan ons jongste kind.(toen anderhalf dus)
Ik kende de buurvouw toen natuurlijk niet goed, maar elke keer dat ik haar zag kloeg ze over hoe lastig en stout haar kind wel was. En dan zei ik wel elke keer zoiets van , ja 't is een vermoeiende leeftijd he en toen reageerde ze altijd heel duidelijk in een niet te misverstaanbare taal dat haar kind niet gewoon typisch dreumes-ondeugend was, maar echt stout.

Drie jaar lang bleef onze vriendachap eerder oppervlakkig ook al zaten onze kindjes bij elkaar in de klas. Een jaar geleden zat de buurvrouw er echt door. Zo erg dat ze eigenlijk niet verder wou leven. En toen ben ik dus nauwer contact met haar gaan zoeken.
En steeds beter begreep ik wat de buurvrouw bedoelde wanneer ze haar kind stout noemde.
Hij slaat zijn oudere zus en zijn ouders niet gewoon een klets of zo maar echt raken met zijn vuist om echt pijn proberen te doen. Heeft zijn zus in zo'n bui al verwond met een vork dat hij gewoon in haar been probeerde te steken omdat hij boos op haar was. 
Wanneer hij iemand dan ook echt pijn heeft kunnen doen zie je geen schuldgevoel ofzo maar begint hij met twinkelende oogjes te schaterlachen.
Laatst  reden we samen met de auto en hij was erbij. Ik had een doosje mee voor haar om haar voor iets te bedanken. Hij had dat gezien en MOEST dat hebben, dus zei ik tegen hem dat hij het niet kreeg omdat het voor zijn mama was.
Hij heeft drie kwartier zitten krijsen, met alles naar haar hoofd gegooid met alles dat hij kon pakken, op de achterkant van de zetel zitten schoppen. haar op het hoofd zitten slaan (en later doen ik zijn handen tegen hield naar mijn armen en haar hoofd zitten schoppen) dit allemaal terwijl ze aan het rijden was.
Gisteren was ik daar en wou hij een ijsje en hij kreeg er geen (hij had er al twee zomaar genomen net ervoor) dus nam hij alles wat hij kon pakken en smeet het naar de buurvrouw. Op een gegeven moment smeet hij doodleuk een baksteen tegen haar hoofd.

Dit gedrag toont hij overal. Op school staat hij doodleuk een hek kapot te trappen terwijl de directrice erbij staat. Als je hem straft staat hij je doodleuk uit te lachen in je gezicht en doet gewoon verder.
Toen het moederdag was had hij het cadeautje dat ze gemaakt hadden op school voor de buurvrouw haar voeten op de grond gegooid en erbij gezegd: hier ge verdient dat toch niet, maar als ge het toch moet hebben zult ge het maar van de grond moeten oprapen!

Maar wat me nog meer verontruste: hij speelt heel graag hier. Dus gisteren had ik hem na dat baksteen incident meegenomen naar hier om de buurvrouw tot rust te laten komen. Hij heeft hier vier uren gespeeld samen met mijn kinderen, en hier gegeten .... Echt dan moet ik de hele tijd erbij blijven want ik durf hem eerlijk gezegd niet alleen te vertrouwen in de buurt van mijn kinderen, hij heeft onlangs op school nog maar een kind van een klimrek geduwd (twee meter hoog) omdat dat kind in zijn weg hing.
En toen kwam zijn moeder hem halen. HIj begon meteen te schreeuwen dat hij niet mee ging, gebruikte f woorden, noemde haar een oud lelijk wijf en een rotmoeder en nog een heleboel andere woorden die ik echt nog nooit gehoord had van zo'n jong kind (mooi vb voor mijn kindjes hé.
Hij smeet al het speelgoed van mijn kindjes naar ons hoofd, of gewoon kapot op de grond. We hebben de hele tijd proberen op hem in te praten, hem positief te benaderen maar niks hielp.
We hebben hem uiteindelijk na een uur met twee volwassenen moeten oppakken om hem uit de boomhut van onze kindjes te krijgen. Hij schopte en beet naar iedereen, en toen we hem er endelijk uitkregen gaf hij zijn moeder een keiharde kopstoot op haar wenkbrauw. 
Normaal laat ik het straffen aan zijn moeder over wanneer zei erbij is , want ik wil natuurlijk haar gezag niet ondermijnen. Maar ik was zo geschrokken van die kopstoot dat ik zei: als jij je elke keer zo gedraagd tegen je mama weet ik niet of ik nog wil dat je hier komt spelen hoor. En toen schreeuwde hij naar me: jij rotmens, later pak ik een mes en dan ga ik je killen. Hij deed zo'n teken met zijn duim die hij over zijn keel liet glijden en zei nog eens ik snij zo je hoofd eraf!

Nou meiden dit is toch echt geen normaal gedrag meer hé? Echt ik zei altijd slechte kinderen bestaan niet,  en elke keer als ik hem zie betrap ik mezelf erop dat ik echt alles (tot in het overdrevene) doe om hem verbaal te belonen. Geef de hele tijd complimentjes ...   Berisp mijn kindjes wanneer ze dat kind een stout kind noemen (eigenlijk willen mijn kinderen niet meer met dat kind spelen maar ik leg hen altijd uit dat dat jongentje niet kan leren hoe het wel moet als mijn kindjes het hem niet voordoen....)
Maar eerlijk gezegd de toekomstige versie van dat kind jaagt mij wel schrik aan.

Hey iedereen, alvast bedankt voor jullie reacties.
Ik kom inderdaad uit België, en hier zijn ze niet zo snel met zorgmeldingen ... als iemand me hierdoor herkent of door één van de andere dingen die ik verder schrijf gelieve dan niks te zeggen want ik wil echt de privacy van dat gezin bewaren. (ik ben wel zeker dat ze hier niet lezen hoor)

Persoonlijk vind ik dat beide ouders ook een heleboel 'fout' doen, of liever gezegd ik zou het helemaal anders aanpakken.
Reeds voor ik me de situatie 'ging aantrekken' waren er al een heleboel dingen die ik zo verkeerd vond. Zo begint dat jongentje iedere keer wanneer hij me ziet te schreeuwen dat hij bij ons wil spelen. Hij vraagt niet mag ik bij je komen spelen , hij schreeuwt onophoudelijk na elkaar ik wil daar spelen , ik wil bij jou spelen, ik wil komen spelen... (toen kende ik hen dus nog niet echt)
En de buurvrouw reageerde iedere keer door bvb te zeggen: ja straks mag je daar gaan spelen, of morgen mag je daar gaan spelen...
Maar het mocht dan iedere keer toch niet. Ze deed dat zei ze, omdat hij als ze gewoon neen zei hij agresief werd.
Na een tijdje heb ik haar gezegd dat ik dat niet meer wil. Ten eerste dit is niet goed voor haar kind (hoe kan hij zo vertrouwen op wat zijn mama zegt). Ten tweede ik heb zelf vijf autistische kinderen die ik dan helemaal had voorbereid dat dat kindje kwam, dus zat ik zelf iedere keer met problemen erdoor.
Ik had haar voorgesteld dat ik met het jongentje af zou spreken dat wanneer hij het op een rustige manier aan mij kwam vragen om te komen spelen, dat ik hem dan zou zeggen  wanneer dat kon. Maar dat ze hem dan ook op het afgesproken moment moest komen laten spelen. Dit is eigenlijk nooit goed gegaan.  Op het moment dat we afgesproken hadden was er altijd wel iets wat hij 'stout' gedaan had waardoor hij niet mocht komen.
(waardoor ik natuurlijk weer een hele dag, en een stuk in de nacht met overprikkelde kinderen zat omdat hun dagstructuur natuurlijk niet meer klopte.)

Ook is ze nooit consequent. met dat doosje in die auto bvb (dat ik voor haar meehad) ze zijn thuisgekomen en ze heeft het hem meteen gegeven, ook al had ik gezegd dat het niet voor hem maar eens iets voor zijn mama was.
Of met dat derde ijsje onlangs. Hij mocht er geen meer, begon met alles naar haar te smijten, neemt daarna gewoon toch zelf een ijsje , komt dat tonen, lacht haar uit en loopt er dan mee weg. Haar reactie: ah laat hem maar doen dan laat hij mij toch even met rust!
En zo kan ik nog honderden vb geven.

Ze zetten een nieuw kippenhok. Maar dan leren ze hem niet aan hoe met die dieren om te gaan. Hier smeet hij steeds weer dingen naar onze kippen, of spoot ze iedere keer nat met een waterpistool. Ik heb iedere keer (en moet nog iedere keer) ingegrepen omdat hij MOET leren dat je zo niet met dieren omgaat. En ja dat kost mij ook veel energie.  Daar stopten ze hem dan voor straf in het kippenhok omdat hij hem toch gedroeg als een kieken (ja echt de logica hierachter ontgaat me helemaal)

Weet je misschien 'help' ik hen helemaal niet door het iedere keer van hen over te nemen. Maar er is een moment geweest dat ik echt vreesde dat er daar 'iets ' ging gebeuren. Onze buurvrouw liep zo op de tippen van haar tenen dat ik echt bang was dat ze hem iets ging aandoen.  Op een gegeven moment had ze hem zelfs enkele keren geslaan met een hard voorwerp.
Toen heb ik ingegrepen en gezegd dat er niks was dat dit kon goedpraten want dat hij nog altijd een kind was, en dat als dit nog zou gebeuren ik dit wel ging melden.  En toen heb ik ook mijn angsten gedeeld dat ik bang was dat ze hem ooit in zo'n bui iets ging aandoen. Haar reactie erop was: ja ik ben daar ook bang voor.
Dat was voor mij het punt waarop ik besloten heb dat ik (omdat zij toch geen proffesionele hulp wil aanvaarden) moest doen wat ik kon.
Nu haal ik de buurvrouw elke dag naar hier om even te praten bij een tas koffie. En haal ik het jongentje daar weg als het weer niet goed gaat. Helemaal niet ideaal voor ons gezin (hoewel mijn kinderen de laatste tijd er wat makkelijker mee om kunnen gaan dat dat jongentje hier ongepland is.) Sommige dagen (zoals eergisteren na al die strubbelingen in onze tuin) zit ik nadien tot half één 's nachts op met twee overprikkelde kindjes, omdat zei natuurlijk helemaal niet tegen al dat geschreeuw en dat geweld kunnen.
Ik blijf ook op haar inpraten en heb haar nu weer kunnen overtuigen om hem tenminste op de wachtlijst te zetten van de revalidatie waar mijn kinderen gaan.(helaas wel een wachtlijst van anderhalf jaar) en nu probeer ik haar te overtuigen om daarvoor al hulp te aanvaarden van een andere dienst.

Weetje als dat jongentje hier is moet ik de hele tijd achter hem aan lopen en hem corrigeren. En er kruipt heel veel energie in. Maar (in mijn ogen) door de duidelijke structuur en door  concequent met hem om te gaan valt zijn agressie hier best wel mee.
Ja hij doet hier ook (de hele tijd) dingen die niet door de beugel kunnen. Maar ik grijp in voor het escaleerd en dat werkt wel.
Eergisteren heeft hij hier ook flik meegespeeld (spelletje gedaan met hem, gepicknickt...) en hij was best wel vrij flink.(heb hem dan ook in zijn bijzijn uitbundig geprezen bij zijn mama) maar zodra zijn mama toekwam werd hij dus héél erg agressief.

De kinderen gaan inderdaad nog naar de kleuterschool maar vanaf volgend jaar naar het eerste leerjaar.

Oh nog even: persoonlijk denk ik niet dat er eerder iets met het kind gebeurd is. Zeker weet ik het dus niet want ik ken hen nog maar echt goed sinds een jaar. Maar ik denk dat die mama serieus met faalangst zit, en bang is om geen goede mama gevonden te worden.
Een paar maanden geleden zei ze nog tegen mij: (toen ik haar weer vroeg om haar kind tenmiste op de lijst van de reva te zetten) waarom heb ik zo'n kind gekregen, want alleen slechte ouders hebben hulp nodig voor hun kind.
Heb erop geantwoordt : vindt je mij een slechte mama?
Ze ontkende dat en toen zei ik: waarom heb ik dan vijf autistische kinderen gekregen? Waarom moet ik al tien jaar lang kinderen naar de revalidatie brengen en al die profesionele hulp aanvaarden? Ik vind juist dat ik dat doe omdat ik hen zo graag zie en hen alle kansen wil geven om juist het beste uit hun leven te halen.
Daar wist ze niks meer op te antwoorden maar de dag nadien heeft ze hem wel op de wachtlijst laten zetten.

Zelfs ik wil daar niet over oordelen Mith.
Eerlijk gezegd , in het begin, toen ik haar alleen maar kende van die tien minuten zo af en toe dat ik haar sprak op straat. Had ik echt zo iets van natuurlijk gedraagd dat kind zich zo. Je noemt hem de hele tijd stout, ook waar hij bij is,  dus waarom zou dat kind niet reageren van: je vindt me toch stout, waarom zou ik dan nog braaf zijn?
Je beloofd hem dat hij mag komen en dan mag het toch niet. Dus waarom schrik je er dan van als dat kind gewoon wegloopt om naar hier te komen en niet wil luisteren als je hem terug haalt en weer eens beloofd dat hij straks terug mag keren (wat dan toch weer niet zo is).
...
Ik gaf (in mijn hoofd) haar opvoeding voor 100 procent de schuld van al zijn problemen.

Maar als ik nu (sinds ik hen beter ken) die blik in zijn ogen zie wanneer hij iemand pijn heeft kunnen doen... hem zo zie stralen wanneer hij zijn macht kan misbruiken op zijn kippen (er is er trouwens al eentje dood en ze hebben ze pas een week, maar zijn  mama vraagt zich vooral af hoe dat zou kunnen komen)
Zie hoe het hem helemaal niks kan schelen als hij iemand pijn heeft gedaan...

Persoonlijk denk ik dat er toch 'iets' is met dat jongentje maar dat het door hun opvoeding veel 'verslecht'.

Ik vermoed dat je GOK bedoeld? (gelijke onderwijs kansen?) GON bestaat ook (krijgen sommige van mijn kinderen) maar een GON juf is iemand die speciaal voor je kind komt (en ook om de leerkrachten te ondersteunen) wanneer je kind een diagnose heeft waarmee hij of zij eigenlijk in het bijzonder onderwijs zou moeten , maar daar nog net een tikkeltje te goed voor is, maar net niet goed genoeg om het zonder extra hulp aan te kunnen. Snap je het een beetje?

Dit jaar had onze school geen GOK juf, volgend schooljaar normaal gezien wel. De Zorgjuf heeft dit jaar heel hard haar best gedaan om de moeder te ondersteunen en vooral te overtuigen om specifieke hulp te aanvaarden. Wat ze dus twee keren heeft opgestart en zodra alles op gang kwam de mama  weer heeft afgeblazen.

De moeder heeft al gezegd dat ze haar kind niet naar het buitengewoon onderwijs zal laten gaan , en een school kan dit niet verplichten. Als de school dit verlangt zei ze, zal zze gewoon naar een andere school gaan en niks zeggen over zijn 'problemen'.