Hollen en stilstaan

Vanmorgen stuur ik mijn man een smsje, alweer 4 jaar samen.

Vier jaar vol liefde, voor en tegenspoed.

Samenwonen, een gezin samen en nog steeds blij met elkaar.

We zijn hip en modern; een samengesteld gezin.

We hebben naast mijn lieve zoon nog een geweldige dochter samen gekregen, zijn gaan samenwonen en verbouwen en nu zijn we ineens 4 jaar verder.

Als je dit alles dan ook zo verdelen over die jaren valt het reuze mee, nee wij hebben het in amper 8 maanden tijd gedaan.

Ik had een positieve test in mijn handen, we woonden nog niet samen…

Dan dezelfde dag als dat we de test in handen hadden is er een razendsnelle planning gemaakt:

Verbouwen, huis leegruimen en verhuizen, verder verbouwen.

Nieuwe keuken, alles verven en behangen, nieuwe ketel, nieuwe badkamer en op de valreep een nieuwe wereldburger.

Beetje veel in 8 maanden tijd.

Maar wel geweldig al die eindresultaten.

Dan ineens komt het besef.

Wat is er nu eigenlijk gebeurd.

Veranderingen, positief als negatief hakken er altijd wel even in bij mensen.

Hoe leuk en positief al deze gebeurtenissen ook zijn, ze maken een enorme indruk. Zo erg dat ik soms nog even verdwaasd op de bank zit, om me heen kijken en dan in mijn armen kijk waar een prachtig tevreden meisje in ligt.

Hoe is het mogelijk, wat een rijkdom, wat een liefde en wat een geluk.

Maar ook wat een boel veranderingen en wat een impact.

Ik heb nog last van gierende hormonen, een lijf wat alles behalve in proportie is, ja tis wel in proportie, alleen een paar maten te veel in proportie.

Klotsende oksels als ik de deur uit moet of ineens gesprekken moet gaan volgen die gewoon domweg nog niet binnenkomen.

Daarnaast een lijf wat nog niet zo functioneert zoals dat ik zou willen en een huishouden wat ik nog niet echt onder de knie heb, ‘tis tenslotte allemaal nieuw en tijd om een echt ritme hierin op te pakken dan wel te vinden heb ik nog niet echt gehad.

Maar dat is niet iets waar we graag over praten met zijn allen.

Ja, je hoort de term:”dat komt wel weer terug.”

Daar heb ik nu toch niets aan?

Ik moet nu mijn weg zien te vinden en ik ben wederom weer eens mijn routebeschrijving kwijt.

Ik zat op de bank en zag mezelf gewoon voorbij rennen…..

Ik zat naar die vrouw te kijken, wilde bos met haar waar alles behalve een model in zat, verhit gezicht, frons op haar voorhoofd en de vrees op haar gezicht of het allemaal wel goed zou komen.

Ik wilde haar vertellen dat ze ook even op de bank moest gaan zitten, een kop thee in haar handen moest nemen en even op adem te komen.

Te kijken naar wat er wel goed gaat allemaal.

Een geweldig tevreden kind wat ligt te kletsen en te lachen in de box, een heerlijk huis, misschien wel met een laagje stof en een niet al te schone vloer, maar wel met blije mensen die er in rondlopen en een huis waarin zo te zien geleefd wordt.

Ook wilde ik haar vertellen dat ze dat opgejaagde gevoel echt wel weer kwijtraakt, ook al heeft ze daar nu geen klap aan, ze moet er eerst even doorheen.

Ik wil haar zoveel vertellen, omdat ik weet hoe het is, weet hoe het voelt en ik ook de ervaring heb dat het echt wel weer beter gaat worden en dat ze toch echt eventjes achterover moet gaan leunen om te genieten.

Maar ze rent veel te hard voorbij. Ik kan haar niet bereiken.

Dat is zo jammer, zo gaat ze voorbij aan het mooie van het moment, het mooie van de dag.

Zal ze zich realiseren dat het juist ondanks alle hectiek en drukte in haar hoofd het zo mooi is allemaal. Zal ze zich weer rustiger gaan voelen als we een poosje verder zijn?

Ik weet het niet.

Ik zal het haar eens vragen als ze stilstaat.

Ze staat stil als ze haar kinderen in de armen heeft, haar hoofd op de schouder van haar man legt.

Die kleine momenten staat ze echt even stil, lichamelijk gezien dan, haar hoofd tolt nog even door.

Dan krijgt ze een stralende lach van haar dochter, haar zoon komt binnen en haar dochter begint helemaal door het dolle heen te lachen en te kraaien, haar man komt thuis en zegt: “Wat een heerlijk thuiskomen is dit.”

Dan staat ze stil, echt even helemaal stil, draait zich om en ik zie mezelf staan.

Een iets te volle vrouw, met twee prachtige geweldig tevreden en gelukkige kinderen in haar armen en naast haar. Een lieve man die blij is ons samen weer te zien.

Ik voel een lach en een traan van ontroering opkomen.

Wat een lieve woorden weer allemaal

Jessiemv3

Het is makkelijk gezegd om "stil te staan".

Het is volgens mij een van de moeilijkste dingen.

Stilstaan en kijken naar het moment zelf. Er is altijd wel iets wat er te doen is, wat er nog ligt om te doen...etc. Maar soms overvalt het je gewoon.

Dank je wel voor je lieve reactie