Bij elkaar blijven voor de kinderen

Nou het enige wat mij nog niet gelukt was en wat ik dus nog niet geprobeerd of voorgesteld heb is wat ik nu doe.
Los laten en mij op onze kinderen richten en op mezelf.
Ik probeer me niet meer in de weg te laten zitten door zijn vaak puberale gedrag en ik werk aan mezelf zodat ik ruimte krijg voor anderen.
Misschien ligt daar de sleutel.
Ik ga juist steeds beter in mijn vel zitten en wil ook niet weg bij mijn man.
Juist mijn kinderen zijn mijn graadmeter en hoe meer ik los kan laten hoe meer ik ze zie ontspannen, dat is het frapante ervan.
De spanning in huis verminderd omdat ik niet meer actief aan het pogen ben de boel leuk en gezellig te houden waardoor mijn man conflicten gaat maken van hele kleine dingen, omdat ik niet meer reageer op dingen waar hij me eerder mee kwetste of irriteerde is de lol eraf ofzo.
Laat hem nu maar eens inzet en initiatief tonen om nog wat te maken van onze man/vrouw relatie, ik kap niets af maar geef het ook geen ongevraagde energie meer en neem ook niets meer over, hij is aan de beurt vind ik.
Al 10 jaar zet ik mij met hart en ziel in voor hem en voor ons (de eerste 3 jaar samen was veel gelijkwaardiger) maar blijkbaar op de verkeerde manier, nu mag hij mij voordoen hoe het dan wel moet en als het bij me past ga ik er in mee, anders niet.
Mezelf wegcijferen voor hem wil ik niet meer dan blijft er niets meer van me over en de afbraak is al zeer ernstig helaas, heb heel wat op te bouwen aan mezelf.
Als hij me daar niet bij wil steunen prima, maar dan gebruik ik ook geen energie om hem te betrekken in mijn groeiproces en zoekt hij zijn eigen weg.
Uiteindelijk zal de tijd leren waar we daar mee uit komen maar voor nu laat ik los, tot nu toe word het er een stuk gezelliger op hier in huis.

Had eerder een heel verhaal getypt maar met posten was het foetsie.
Nu even mijn handen vrij dus nog een poging.
Ten eerste bedankt voor julie lieve reacties, helpt me echt denken en overzicht/inzicht krijgen in mezelf en dat is wel nodig.

Ik merk dat nu ik meer ruimte voor mezelf neem en mezelf dingen gun waar ik me eerder wegcijferde ik ook een leuker mens word, ik voel mij gelukkiger (nu al) en rustiger, kan meer hebben van de kinderen en mijn man erbij.
Als ik mijn man dingen vertel over mijn gevoelen word dit door hem al snel afgedaan met: oh boehoe wat zijn we zielig.
Als ik fysieke problemen met hem bespreek krijg ik de respons: heb ik ook.
Laatst zou hij naar de winkel dus ik vertel hem duidelijk dat ik iets van een bepaald merk wil omdat ik dat gemakkelijk vind in het gebruik en lekkerder vind dan de andere dingen.
Het staat met uitleg op het lijstje en ik vertel hem bij vertrek nogmaals duidelijk niets anders mee te nemen voor dat gerecht omdat ik specifiek dat wil gebruiken.
Een buurvrouw zei: had je het nou tegen je dochter of tegen je man? nou ja dit kan niet meer misgaan!
En wat denk je? hij komt met iets heel anders aan omdat hij dacht dat dat ook wel goed zou zijn, leek hem lekker, enz, enz.
Zo gaat het met alles, ik vecht al 10 jaar voor onze relatie, ehm nee verbetering, tot nu toe is het MIJN relatie.
Ik heb er gewoon een kind/puber bij die bij tijd en wijle lekker dwars is en in alles zijn eigen zin wil doen.
Prima maar ga dan geen boodschap voor me doen bijvoorbeeld maar laat me dit zelf doen.
Zo gaat het al jaren en ik ben inmiddels expert in Jip en Janneketaal geworden, ze noemen me nog net geen Annie.
Maar hij heeft overal maling aan want hij wil het doen zoals hij wil.
Hij verwacht ook dat de kinderen zich aanpassen aan hem, als er een bepaalde afspraak geld in huis, waar hij mee ingestemd heeft, en hij haalt het in zijn hoofd dat hij het vanaf dat moment anders wil doen dan ik moeten zij dat maar accepteren en begrijpen dat papa het anders doet dan mama.
Oke dat kan maar niet van het ene op het andere moment, zonder waarschuwing voor de kinderen, en liever ook niet dwars tegen de bestaande regel in want dat wordt verwarrend voor de kinderen.
Nou dat is dan jammer voor ze, ze wennen er maar aan.
Zo zijn er talloze voorbeeldjes waarop hij steeds zijn kont tegen de krib gooit en ipv het met mij te bespreken vaart hij zijn eigen koers.
Neemt alle emotionele ruimte voor zichzelf in beslag en wij zien maar waar we blijven.
Als hij in zijn hoofd haalt dat hij in de tuin aan de slag wil en ik heb toevallig ook iets wat al weken gepland staat krijg ik de reactie: ja maar dan is het jouw schuld als het niet af komt, ik heb hier nu net zin in en heb eindelijk even tijd en dan kom jij weer te zeuren jij bent de hele week thuis dus dan had je het dan toch kunnen doen?
Ik heb de hele week constant kinderen om mij heen, geen moment voor mezelf, altijd met anderen bezig.
Vind ik helemaal niet erg, maar als het mogelijk is zou ik ook graag een uurtje voor mezelf willen om dingen te kunnen doen en regelen zonder aanhang.
Meestal ging ik het conflict uit de weg en liet hem lekker zijn ding doen, dat vervolgens nog half gedaan werd en dan was het alsnog mijn schuld.
Nu vraag ik wat hij van plan is te gaan doen en meld hem wat mijn plan is en wens hem een fijne dag.
Nu kan ik dat menen want ik houd geen rekening meer met hem en zorg dat ik mijn dingen dan maar met de kinderen doe.
Het is iets wat ik bij  mijn kinderen ook toepas als ze dwars zijn, ik ga gezellig iets met de anderen doen en als zij aangeven dat ze mee willen doen zijn ze van harte welkom en hebben we het samen leuk.
Dat doe ik bij hem nu ook, ik hoop dat hij ziet dat het goed en gezellig met ons gaat en dat hij daar ook aan mee wil doen ipv in zijn eigen coconnetje van negativiteit te blijven zitten en anderen (mij) daar de schuld van te geven.
Ik ben niet op zoek naar een oplossing want ik voel me hier prettig bij, ik analyseer wat ik doe en welke stappen gezond zijn voor mij en mijn kinderen.
Zij krijgen hier niet veel van mee, affectie is er nog wel tussen ons en we kunnen steeds beter met elkaar overweg omdat ik geen verwachtingen meer heb en dus ook niet teleurgesteld raak, en doet zijn ding en heeft niets om op te vitten.
Hij weet dat ik er zo over denk en hier mee bezig ben maar vond het niet de moeite waard om op in te gaan.
Ik ga nu wel merken dat hij meer positieve toenadering zoekt, vrolijker doet dan voorheen maar weet niet wat zijn motieven hiervoor zijn dus blijf ik rustig afwachten.
Scheiden wil ik absoluut niet, ik ga er echt van uit dat dit tijdelijk is, maar meestal sudder ik dit uit en ben ik weer waar ik begon, nu neem ik bewust afstand en creëer ik bewust bepaalde ruimte voor mezelf, zonder dat hij daar iets mee hoeft.
Misschien neem ik mijn zelfstandigheid wel weer terug zonder nu eens rekening te houden met iedereen in mijn omgeving (behalve de kinderen dan).
Beetje warrig maar is even snel tussendoor met een 9jarige meelezer die hier rond loopt te loeren.
Ik vind het heel fijn jullie reacties te lezen en er mijn gedachten over te laten gaan om te zien wat er naar boven komt.

Nou Mafkees dat is zo gegroeid en deels op zijn verzoek, en 1 van de dingen die mij dus zo erg storen, hij laat zich graag behandelen als een kind, wil alles gevraagd en uitgelegd hebben.
Die boodschap is een klein voorbeeld van hoe hij de dingen dan aanpakt om het toch naar zijn zin te sturen, want hij wil dan ineens wel eens wat anders eten bijvoorbeeld en koopt andere kruiden dan ik gewend ben te gebruiken.
Het is geen ramp maar als ik aangeef naar de winkel te willen voor iets specifieks en hij staat er op om het te doen zodat hij ook de deur eens uit is om vervolgens met heel iets anders thuis te komen, ja daar word ik moe van.
Zo gaat het met heel veel dingen, de vuilniszak in de kliko, hij zegt het niet te zien dus ik vraag hem: wil je de vuilniszak in de kliko doen?
Als ik het dan de volgende dag zelf doe zegt hij: dat zou ik toch doen?
Ja maar hij is vol dus doe ik het zelf, en ik vroeg het je gisteren en vandaag is het nog niet gedaan.
Zijn antwoord: dan moet je er bij zeggen dat je het direct gedaan wil hebben.
De volgende keer doe ik dat en kan ik er nog langer op wachten want dan probeer ik te bepalen hoe hij zijn tijd indeeld.
Die laatste zin ga ik hem vragen daar ben ik zelf ook heel benieuwd naar.

Flower je zegt ware woorden en therapie wil ik ook heel graag.
Vaak voorgesteld en een paar keer bijna in werking gehad maar dan krijg ik hier helemaal ellende, want dat is niet nodig, je hebt er niets aan, het zijn allemaal kwakzalvers en we moeten maar gewoon.........
Dan doen we gewoon...... en binnen 3 weken trekt hij zich weer terug en sta ik weer met de brokken.
Gewone aanhankelijkheid van een kus een knuffel, vriendelijk woorden hebben we nog wel, ik voel ook oprecht liefde voor hem omdat hij de helft van onze prachtige kinderen is, daarom geef ik de relatie niet op maar neem ik afstand.
Het is niet de bedoeling dat dit blijvend is maar voor mijn gevoel nodig om mezelf weer terug te vinden in een heleboel chaos die ontstaan in de afgelopen jaren waarin we heel veel hebben meegemaakt.
Op momenten van acute crisis zijn we een eenheid, zodra het acute eraf is moet ik maar weer normaal doen en wordt er niet meer gepraat.
Ik investeer nu in mezelf om later sterker te staan en weer meer in ons te kunnen investeren, nu is het minimaal maar ik wijs niet alles af en er is steeds minder spanning in huis.
Dat is positief en wil graag zo houden, als dit van mij vraagt dat ik er toch weer energie in ga stoppen wil ik niet weer terugvallen in hetzelfde schuitje, daarom ben ik denk ik op zoek bij mezelf nu hoe ik dit kan voorkomen.
Ik wil verandering dus ik moet veranderen.