het blijft toch zwaar

Sterkte weet hoe zwaar het is

Moeilijk is dat soms he. Maak het op het werk ook geregeld mee (ik werk op een groep met oudere verstandelijk gehandicapten clienten). Ook al is het werk, je krijgt toch een band met deze mensen.
Hier regelen we altijd samen met de familie (als die er nog is) de uitvaart en zijn hier dan ook bij aanwezig. Erg mooi altijd.

Maar die band komt er toch of het nou mag of niet.
Als de klik er is,hou je dat niet tegen.

Ik ben nu 1,5 maand verder en er gaat geen dag voorbij dat ik 
Niet aan haar denk.
Ik zou gewoon zo graag,er heen willen en aan het werk gaan.
Ik ben nu ook aangenomen bij een andere thuiszorg
En zit nou te wachten op werk,maar ergens voelt het gewoon niet goed.
Weet niet waarom,kan het ook niet uitleggen.
Ik hoop dat als ik straks aan het werk ben,dat het gevoel weg gaat.

Hier bouw ik ook banden op, doe geen gekke dingen maar val wel eens in als bv een zoon een keer niet mee kan met boodschappen dan plan ik dat op mijn vrije dag in. Daarentegen kan ik bv wel eens eerder weg. ZE mogen me ook bellen als er iets is, ik weet natuurlijk wel aan wie ik mijn telefoonnummer geef er is nog nooit misbruik van gemaakt en voor sommige cliënten werk ik al 10 jr dus dan bouw je zeker wel een band op.

Kan me wel voorstellen dat als je een route hebt dat je niet veel later bij de volgende moet komen omdat deze anders moet wachten maar verder, logisch hoor die band.

Sterkte met het verlies

Het gaat morgen gewoon vanzelf.
Maak je geen zorgen.
Zeg gewoon als je aankomt gecondoleerd en dan gaat het gesprek en de rest vanzelf.

Bij mijn was het ook eerst de man,
Die kon ik nog net opvangen boven aan de trap ,stond gelukkig 3 meter van hem vandaan te strijken.
En hij moest elke middag naar bed van mevrouw en zij liep dus achter hem.
Ik ben toen ook echt zakelijk geweest.
Van dat ze ermee moest ophouden en dat ze haar kinderen kon gaan bellen om dingen te gaan regelen.
En dat ik na zwemles terug zou komen,en dat als ze het niet gedaan had dat ik zou gaan bellen.
4 dagen later is hij overleden thuis in een bed wat in de woonkamer stond.
Vanaf dat moment werd ik heel belangrijk voor haar.
Ik was de persoon die ze zo vaak zag,maar die er ook voor zorgde dat ze huis kon blijven.
In nov nog een gesprek met de kinderen gehad dat ze zo hard achteruit ging,maar de kinderen zagen het niet.
Zo goed kon ze toneel spelen,want ze was echt anti tehuis en rollator
En de dag voordat ik haar vond ,waren er nog kinderen geweest en die hebben niks aan haar gemerkt.
Terwijl ze toen al heel slecht was en al niet kon eten en zich kon aankleden enz.

Daarom zijn de kinderen ook heel blij geweest,dat ik er was en dat ik haar wel door had.
En er tot de laaste dag er toch voor gezorgt heb,dat ze het gered heeft.

Dat is een van de nadelen van de (thuis)zorg. Je kunt morgen de overgebleven partner gewoon condoleren en dan zie je wel hoe het gesprek verder loopt.  Een luisterend oor bieden is vaak al voldoende hoor. Soms gebeuren dit soort dingen een tijdje aan de lopende band, het hoort er echt bij. 91 is een prachtige leeftijd. Je mag best zeggen dat je erdoor geraakt bent, dat is menselijk maar ga niet helemaal meelijden en er in op, daar heeft de cliënt niets aan.
In je team kun je dit soort dingen bespreken en aan je collega`s vragen hoe er mee om te gaan, soms blijft het lastig.