Ik heb het gehad!

KEEP CALM and DANCE THE NIGHT AWAY

Denk dat je gevoel heel goed bezig is ;-) Ik snap je verantwoordelijkheidsgevoel, maar zonder jou draait het werk ook door. 
En als jij nu een paar maand rust neemt met weer rustig aan beginnen hebben ze daarna weer volledig wat aan jou, terwijl je nu met behulp van medicijnen zit te hopen dat het 'gaat'.

Succes hoor! Want het is altijd erg makkelijk praten als buitenstaander...

Allereerst:
Je hebt een hoop meegemaakt en dat er geen energie meer is lijkt me niet onlogisch.

Even een reactie vanuit werkgeverskant (ik ben leidinggevende): Tegenwoordig hanteren bedrijfsartsen het advies om ondanks burn out diagnose zo snel mogelijk weer met werkzaamheden te beginnen. Enerzijds om contact met werkvloer niet te verliezen, anderzijds omdat werken een bepaalde structuur met zich meebrengt die goed kan zijn.
Meestal wordt wel geadviseerd de eigenlijke taken tijdelijk niet te doen en bijvoorbeeld heel andere dingen te doen, waardoor je wel even een andere rol en verantwoordelijkheid krijgt. Daarnaast ook het advies om hulp te zoeken voor de manier waarop je met moeilijke situaties in je leven omgaat die hebben bijgedragen aan de burn out.

Dat laatste is eigenlijk wat je huisarts ook al adviseert: contact met je therapeut en starten medicatie om op korte termijn in elk geval de heftigste gevoelens (dalen) wat af te vlakken.

Overigens vind ik de reactie van je leidinggevende wel een beetje vreemd. Ik zou je aanraden een formeel gesprek aan te vragen met een bedrijfsarts, verzuimdeskundige of P&O-er en je leidinggevende om aan te geven dat je serieus hulp nodig hebt op het werk omdat je overbelast bent. Dat je hiervoor al hulp hebt gezocht en dat je die adviezen ter harte neemt, maar dat het heel erg prettig zou zijn als het werk met je mee kan denken (op korte en lange termijn) mbt het verlagen van de emotionele belasting. Je werkgever zou het niet goed moeten keuren dat jij medicatie moet slikken om een clientgesprek aan te gaan. Dat vraagt om gerichte afspraken maken over welke dingen je wel en niet kunt of moet doen nu. Dit is ook belangrijk voor de toekomst: stel dat een client ontevreden is en je werkgever niet weet hoe het met jou gaat, dan kunnen dit soort situaties heel nare staartjes krijgen. Dus bescherm jezelf hierin en zorg dat jij het probleem in elk geval formeel hebt gemeld, en daarbij ook dat je je eigenlijk niet wilt ziekmelden, maar ook even niet weet hoe nu verder.

Zelf herken ik je dilemma heel erg op het moment. Ik heb een rotjaar achter de rug en voel me erg overbelast daardoor. Daarnaast heb ik een enorme onrust in me, ik weet niet zo goed wat ik wil: opleiding, werk, combi thuis etc. (behalve dan dat ik deze baan niet tot mijn 67e - nog 30 !!!!! jaar - wil).
Ook ik wil me niet ziekmelden en ben nu dus via mijn werkgever bezig om me te richten op de onrust: een plan maken, zodat ik niet verdrink in het gevoel dat ik iets moet maar niet weet wat.
Wat betreft de emotionele prive overbelasting ben ik op zoek naar een geschikte therapeut. Die heb ik nog niet gevonden (in mijn woonplaats dan, wel 40 km verder).
Het zijn kleine stappen, maar door er mee bezig te zijn en vooral aan mezelf (en mijn omgeving) te erkennen dat het niet zo lekker gaat krijg ik meer steun dan verwacht.
Of dit voldoende zal zijn om een burn out te voorkomen....? Ik hoop het heel erg. Ik heb dit ooit 12 jaar geleden ervaren en ik wil dit nooit meer. Ik voel dat ik momenteel de grens erg opzoek bij mezelf....