Ontmoeting met het verleden

Ik moet het even van me afschrijven. Ik had vandaag een encounter in de supermarkt. 
Ik stond letterlijk oog in oog met een deel van mijn verleden, een oud-klasgenoot van de lagere school. Precies nu, op een moment dat ik me weer afvraag waarom dat deel van mijn leven me zo dwars blijft zitten en achtervolgen. 

Ze greep me vast en vroeg "hoe is het met je"? Ik sta letterlijk te trillen, neem wat afstand en ze ziet dat ik het moeilijk heb met deze vraag. Ze kijkt me indringend aan en realiseert het zich. Ik krijg een dikke knuffel (waar ik me amper aan over kan geven) en ze fluistert dat ze het snapt. Ik stamelde "ja jij weet alles, jij was erbij".  

We wisselen nog wat woorden en uiteindelijk onze nummers uit. We gaan afspreken, we gaan praten. Moeilijk maar nodig en ik denk ook niet dat het toeval was dat ik haar daar vandaag trof. 

Ga ik haar vertellen dat ik tot op heden mezelf nog steeds niet helemaal kan en durf te laten zien? Dat ik juist nu heel erg in de knoop zit en aan mezelf twijfel door alles wat daaruit voort kwam en nog komt.

Het was goed, tenminste zo voelt het nu, maar ik ben er nog steeds van ondersteboven, pfffff  

Nou ik vind het moeilijk. Ze is een van de weinigen die nu op dit moment die kan onderschrijven dat het allemaal zo is geweest. 

Mensen in mijn omgeving, die mij NIET kennen benaderen mij niet  willen me niet kennen) door een roddel die mij achtervolgt. Deze roddel is door een andere oud-klasgenoot van de middelbare school gestart.  

Ik woon samen met mijn man in zijn geboortedorp, al jaren en ik krijg er al jaren geen voet aan grond en geen wortel geschoten omdat ik bang ben dat via via.. 

Hm ik verval teveel in details merk ik al, tot zover was ik voor een aantal nog anoniem 

Ik ben er echt onwijs mee bezig geweest en ik merk gewoon dat ik vastloop. Ik heb ook dingen nodig. Ten eerste bevestiging voor mezelf door erkenning en ik wil bepaalde bewijsstukken, die mijn ouders hopelijk nog hebben, op gaan vragen. Ik wil ze nu zelf bewaren. 

En dat gesprek.. ik hoop dat ik snel die afspraak kan/durf te maken of dat ze het zelf doet. Want uitstel... 

Quote Sapperdeflap:

Wat bijzonder! Wat ik alleen niet begrijp: wat voor roddel is er in de wereld geholpen dat zo erg is dat het je nog steeds beinvloedt?

Die muur moet neer en dan kan ik helemaal open zijn. Ik schaam me niet, allerminst, maar het maakt je zo kwetsbaar (voor je gevoel) als je alles op tafel gooit. Ik schrijf anoniem maar ik weet al dat ik dat nu al niet meer ben voor een aantal. 

Ik moet me openstellen.. en dat moet ik eerst op een andere manier doen, bij de mensen die er nu toe doen om me heen. Wie weet kom ik dan nog op je vraag terug.

 

De muren verschillen per persoon eigenlijk. Ik ga zeker als mezelf, dat kan ook niet anders. 

Ik richt me zeker op de mensen die ik nu om me heen heb maar om die hele muur te laten zakken bij sommigen heb ik dit nodig, dat voelt goed.