huilend naar school

Ach wat vervelend.
Hoe gaat het met haar wanneer jij weer weg bent?
Wanneer ze nieuwe dingen eng vind, misschien met de juf overleggen dat ze een routine aanhoud in de klas.
Bij mijn zoon hangen kaartjes, en zo ziet hij precies wat ze het volgende uur moeten gaan doen, dat is zijn zekerheid.
Kan ze zelf aangeven waarom ze zo moet huilen, misschien weet ze zelf wel wat oplossingen waardoor ze zich beter voelt.

Wordt je dochter voldoende uitgedaagd op school? Misschien heeft ze meer of juist minder uitdaging nodig.

Hoe is de groepsdynamiek in de klas? Goed liggen bij klasgenootjes betekent niet dat de sfeer in de klas goed is.

Hoe is het contact met de juf? Is zij (te) streng of zou ze juist wat strenger mogen zijn? Ook dit kan een kind een onveilig gevoel geven.

Het is lastig dat je dochter nog zo jong is en daardoor moeilijk kan verwoorden wat haar precies dwars zit, aangezien het om abstracte termen als "veiligheid" en dergelijke gaat.

In ieder geval is er iets, aangezien ze geen zin heeft in school en buikpijn heeft. Ze zal niet daadwerkelijk buikpijn hebben, maar het is voor haar een manier om aan te geven dat het niet goed gaat.

Ik heb hetzelfde met een van mijn zoons (gehad). Vanaf groep 1 ging hij met dikke tegenzin naar school en was het bijna elke ochtend huilen geblazen. Ook had (en heeft!) hij veel last van buikpijn en zijn gedrag werd vanaf augustus steeds erger: brutaal, clownesk, niet luisteren, vermoeide indruk maken en zo kan ik nog een lijst opschrijven.

Ik heb met zijn juf en een bevriende kinderpsychologe gepraat en we kwamen tot de conclusie dat er iets moest zijn, maar we wisten niet wat. Stap 1 was het testen van zijn IQ en daar hadden we gelijk de oorzaak te pakken: hij is hoogbegaafd en verveelt zich stierlijk. (dit had hij een aantal weken geleden zelf ook aangegeven. Hij vond school stom en je leert er niets) Ook heeft hij last van faalangst, een negatief zelfbeeld en werkt hij slordig. Hij heeft dus extra uitdaging nodig en die krijgt hij nu. Gister was de eerste keer in ruim anderhalf jaar school dat hij zin had om naar school te gaan! Zijn juf had namelijk een extra moeilijke puzzel speciaa voor hem op de kop getikt en die ging hij maken!

Niet weten waarom je kind ongelukkig is, is vreselijk. Ik raad je aan om een gesprek met haar juf aan te gaan en haar eventueel te laten testen door een kindercoach. 

Jeetje, wat vervelend voor je dochter en voor jou!

Lin, ze houdt je niet voor de gek en het is niet zo vriendelijk dat anderen suggeren dat ze dat wel doet. Je dochter geeft duidelijk aan dat er iets is! Het is fijn dat ze vrolijk de school uit komt stuiteren, maar er is iets waardoor ze 's ochtends geen zin heeft om te gaan. Zielig, want school hoort juist fijn en veilig te zijn op deze leeftijd!

Ik zou het bij de juf aankaarten. Sterkte!

Ik heb geen tips, ik heb hier geen ervaring mee, maar het lijkt me heel moeilijk als dit dagelijks terug keerd.
Daarom wil ik je er veel succes mee wensen.

Mijn eerste reactie was, heb je het hier al mete de juf over gehad? Mijn dochter is van jan. 2008 en had thuis enorme driftaanvallen. Wat bleek, ze sluit het beste aan met de kinderen in groep 2, maar zit officieel in groep 1. In de klas zelf merkte de juf het niet, maar dochterlief trok wel  heel strak de lijn in met name haar werkjes. Ze koos niet voor werkjes omdat de werkjes waarvan zij dacht dat het groep 1 werkjes waren te makkelijk waren en de werkjes van groep 2 beter aansluiten.  De juf heeft aangegeven dat alle werkjes voor alle kinderen zijn en zij dus ook de moeilijke werkjes mocht pakken. Probleem opgelost!

Ik herken het wel. Mijn dochter heeft het ook gehad.
Ze heeft het trouwens soswieso erg moeilijk gehad het eerste jaar op school.
Ik wijt het aan haar (over) gevoeligheid. Vanuit dat punt kwamen bijvoorbeeld faalangst om de hoek kijken. Bang om iets fout te doen. Ze is een paar keer in huilen uitgebarsten in de klas tijdens de ''les'' omdat ze bang was dat ze iemand pijn had gedaan bijvoorbeeld, terwijl ze diegene amper had aangeraakt.
Bij haar kwam (en komen zulke dingen) allemaal bij haar overgevoeligheid vandaan.

Je geeft zelf al aan dat jij gevoelig bent. Ken je de term HSP?
Is wel de moeite waard om er even naar te kijken misschien.

Wat zegt de juf ervan? Of is ze er niet bij sochtends bij het afscheid nemen? (ik weet niet hoe dat bij jullie gaat op school?)

Ben ook heel benieuwd wat je dochter er zelf van zegt, als ze zegt dat ze school stom vindt, WAT vindt ze dan precies stom?

oh Lin, ik herken veel in je stukje. Hier is het zo, dat mijn dochter sferen feilloos oppikt en dus binnen no time in de gaten heeft als ik ergens mee zit.
Ik ben ervan overtuigd (voor mezelf) dat jouw meisje dit ook bij jou zo voelt.

Sommige kinderen (waaronder onze dochters) hebben een soort van extra zintuig, waarmee ze aanvoelen dat er iets is. En een bijzondere gave erbij gekregen, namelijk ervoor te willen zorgen dat dat gevoel vcerdwijnt bij diegene, zodat het voor hun zelf weer fijn voelt.
Snap je wat ik bedoel?

Fijn dat juf het zo goed opvangt! Zo belangrijk!
Ik zou idd juf even om een gesprekje vragen. Praat erover.

Praat ook met je meisje, maar maak het niet te zwaar.
Lastig he..

Even een dikke knuffel voor jou. Vervelend dat gedoe op je werk..

oja, dat wilde ik nog zeggen: Ik zou ook tegen juf zeggen dat ze haar werkjes saai vindt. Misschien heeft ze meer uitdaging nodig?

agos...wat sneu weer..voor jou en ook voor je meisje..
Ik wil wel eens voor je vragen in ons clubje waar ik schrijf, zitten een paar juffen. Ms kunnen zij je uitleg geven over de toets? Ik heb er geen verstand van zelf.
Als je dat wilt..laat maar even weten dan.

Ik herken het in delen. Mijn dochter jan 2007 'klaagt' ook over buikpijn elke ochtend en het standaard; ik wil niet naar school! 
De buikpijn die zijn heeft is rond haar navel, dus spanningsbuikpijn. Helaas ben ik er nog niet achter waarvoor of van.
Wel kan ze ook al wat schrijven en lezen en heeft haar werkjes altijd dezelfde dag nog af.
Dat van die taaltoets zou ik even opnemen op school, want een kindje gaat hardvooruit in 1 jaar.

Wat je zou kunnen doen is even apart met haar elke avond, op bed of zo de dag doorspreken. Dat ze leert vertellen wat haar dwars zit. het huilen is een teken van onvermogen.. Geef haar veel complimentjes. Knuffel haar als ze uit school komt. probeer je eigen emoties onder dwang te houden, maakt het voor je dochter moeilijker.

hoop dat ze snel stralend naar school zal gaan.

Misschien heel gek hoor.
Mijn zoon mist altijd alles en iedereen, oude vriendjes, oude klasgenootjes, zijn neefje.
We hebben vanaf kleins af aan al veel foto's voor hem gemaakt en neergezet, papa was veel weg, en zo miste hij hem minder.
Nu heb ik een klein lijstje gekocht voor hem, en daar een foto van ons in gedaan.
Als hij ons mist dan neemt hij dat fotolijstje mee.
Misschien kan je ook zoiets afspreken met je kleine meid?