Mama-life
| Anoniem schreef op: 01-10-2012 06:06:37 |
met wie gaat het ook helemaal niet goed? en bij wie denkt de buitenwereld ook dat het allemaal
geweldig met je gaat? ik heb een paar prachtige kinderen, zwanger van de laatste hierna is ons geluk echt compleet. We hebben een huisje we kunnen eten kopen. Kortom alles wat een mens zou willen. Maar ik voel me doodongelukkig. ik ben altijd beschikbaar voor iedereen om op de kinderen te passen, is me werk, zeg nooit nee. Ik ben altijd thuis bij de kinderen, heb verder geen hobbys niks meer. wonen ook in een dorp zonder aansluiting openbaar vervoer en heb niet vaak een auto tot mijn beschikking. hierdoor is het voor mij helemaal dat ik nooit nee zeg tegen mensen ik ben altijd thuis. ik lach altijd. kom over al kan ik de wereld aan. maar voel mij een wrak! ik huil savonds. ik huil nu. straks komen de kindjes uit bed dan ben ik er weer helemaal. zorg ik dat het huis net is en ga ik met een vrolijk gezicht naar school. dan komen daarna alle mensen weer aan de deur komen de kindjes waar ik op pas en ik kom over al kan ik de wereld aan! mijn man is druk ziet het niet kan ik ook niet mee praten. denkt dan dat het allemaal door de hormomen komt door de zwangerschap. ook vind hij dat ik het helemaal niet zo druk heb. dat ik niet moet klagen. ik klaag ook nooit. je hoort me nooit. onze relatie is nog heel oppervlakkig eigenlijk nooit veel gepraat maar nu ook geen liefde meer eigenlijk. we leven meer samen in 1 huis. hij vind dit allemaal wel meevallen overigens. we houden wel van elkaar (althans ik van hem zowiezo maar hij ookvan mij ben ik van overtuigd) het komt vast wel weer maar nu hij mij niet begrijpt en hij het zo druk heeft en ik het zo druk heb loopt het zo. ik zit momenteel ook erg met me lichaam in de knoop. altijd mooie zwangerschappen gehad niks aan de hand maar nu schieten de spataderen gewoon in me benen echt heel erg. ik heb er tijdens me andere zwangerschappen geen last van gehad. ik schaam me hier heel erg door en denk er de hele tijd aan. me benen doen ook zeer. ik voel me zo gevangen in mijn lichaam. mensen zeggen je straalt en je ziet er goed uit maar het is allemaal nep, thuis stort ik weer in en huil ik en niemand die het weet of ziet. ik kan er met niemand over praten. soms zou ik willen zeggen tegen al de mensen die elke dag op mij kunnen rekenen ik stop ermee of ik neem een paar weken vrij, maar dat kan financieel niet. en ik kan het ook niet, die mensen hebben mij nodig en dat is het enige wat mij nog een klein beetje goed doet voelen dat mensen mij nodig hebben anders is er helemaal niemand meer die mij opmerkt. zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? gewoon anoniem eens je gevoel kwijt kunnen is ook wel fijn. |
| Quote |
| Debbel79 schreef op: 01-10-2012 06:19:00 |
Niet alleen die mensen hebben jou nodig... Je kinderen en je man hebben jou veel meer nodig! Net
zoals jij het nodig hebt om je goed te voelen! Trek nu aan de bel meis.. Bin je man, huisarts,
verloskundige of wie dan ook. Straks mondt dit uit in een postnatale depressie en daar wordt je
helemaal niet vrolijk van. Laat ze desnoods dit verhaal van jou lezen. Heel veel sterkte meis... |
| Quote |
| Anoniem schreef op: 01-10-2012 06:35:19 |
mijn man heb ik het al meermalen aangegeven, maar die vind het allemaal onzin, zegt dan; sorry dat
ik het zeg hoor, maar je hebt vast last van je hormonen. dat doet zeer. dan voel ik mij niet serieus
genomen. hij vind; het gaat hier goed, het gaat goed tussen hem en mij. Praat een dagje,
doet een dagje iets meer zijn best. eens een kus eens een knuffel. en daarna gaat het weer op gewone
toer verder. verloskundige heb ik het ook wel eens gezegd, die zegt dan eens vaker nee zeggen en wat leuks gaan doen voor jezelf. en daar sta je dan. voor mijn kinderen ben ik er altijd. de huisarts heb ik het al eens gemeld, mocht ik te praten bij maatschappelijk werk. daar ben ik in het verleden wel geweest ivm een andere reden, maar dat was niks voor mij. Gewoon praten met een vreemde over mijn leven. Meer niet. Praten over hoe ongelukkig ik me wel niet voel. En verder gebeurd er dan niks. Nee ik ben geen klager. dus dat past niet bij mij. Maar ondertussen voel ik mij wel doodongelukkig. En er is verder niemand die het weet. In ieder geval voel ik mij niet serieus genomen, lijkt het alsof het weggewuifd wordt door zowel mijn man, mijn vk met welliswaar goedbedoelde adviezen maar ik kan er niks mee. |
| Quote |
| Debbel79 schreef op: 01-10-2012 06:40:42 |
Print dit uit en laat ze dit lezen. Denoods stort in waar hij bij is ipv wachten tot hij de deur uit
is.... Je kan zo niet doorgaan hoor. Je moet ook aan je ongeboren kindje denken. Veeel sterkte. |
| Quote |
| Ikee schreef op: 01-10-2012 07:42:21 |
Meid wat een verhaal. Als je man zo reageert zou ik idd dit eens uitprinten. Laat je gaan waar hij
bij is. Word een keer echt boos. Dit kan niet zo hoor. Hoelang ben je zwanger. En de vk heeft
gelijk, zeg vaker nee, denk aan jezelf, hoe moeilijk dit (financieel) ook is het is voor je eigen
gezondheid. Heel veel sterkte |
| Quote |
| Mama Van Drie schreef op: 01-10-2012 07:53:31 |
Dat wat de VK zegt heb je niks aan, maatschappelijk werk is leuk maar dat is het ook niet voor
je....wat wil je dan? De hulp/adviezen die gegeven worden sla je af, kan je niks mee, maar wat voor hulp heb je dan nodig? Misschien psychologische hulp? medicatie?....ik heb geen idee hoor.....ik denk wel dat het ook vanuit jezelf moet komen....jij bent degene die nee moet zeggen.....of dingen moet veranderen of wat dan ook. Samen met de hulp die geboden kan worden maar je moet er zelf ook aan werken. Ik denk wel dat deze gevoelens nu versterkt worden door je zwangerschapshormonen?.......had je dit voor je zwangerschap ook al zo sterk, dat je dit zo voelde? Sterkte in ieder geval! |
| Quote |
| Ivy schreef op: 01-10-2012 08:06:54 |
Allereerst  Wat vreselijk om je zo rot te voelen.Ik weet niet of je wel eens echt alles eruit gooit bij je man, maar misschien dat dat kan helpen? Mannen krijgen altijd te horen dat vrouwen nu eenmaal last hebben van hormonen tijdens een zwangerschap. Op zich niet raar dat hij dat nu zo ziet. Ik denk wel dat je gevoelen, zoals Mama Van Drie zegt, heel erg versterkt kunnen worden tijdens een zwangerschap. Weet je, misschien zou het voor jou helpen als je eens een lijstje maakt van alles waar je nu juist blij van wordt. Dan een lijstje van de dingen die je ongelukkig maken en dan kijken waar je iets aan kunt doen. Spataders bijv. Hebben ze daar niets voor wat je kan helpen? Je man, eens een echt goed gesprek en alles met hem bespreken, wat dan ook. Gewoon datgene wat je kunt verbeteren. Minder oppassen, toch NEE zeggen (ik weet trouwens hoe moeilijk dat is ;-)). En dan een lijstje maken met de dingen die je graag zou willen. Bijvoorbeeld een middagje shoppen zonder kinderen of wat dan ook. En dan er gewoon voor gaan! Wie weet kun je iets verzinnen wat je bezig kan houden op een positieve manier? Een hobby ofzo? En dan bij voorkeur iets dat mensen heel zinnig vinden (mutsjes haken en verkopen, al dan niet voor het goede doel o.i.d.), heb je gelijk een reden om te zeggen dat je het nu echt te druk hebt om op te passen. Jouw leven verandert als JIJ dat wilt. Als jij de keuze maakt om Nee te zeggen, hoef je niet op te passen  Niemand anders
doet dat voor je.Kijk naar wat je belangrijk vindt, waar je blij van wordt en ga daarvoor! Werk aan de dingen die je ongelukkig maken. Voor een deel (ziekte en externe factoren vallen erbuiten) ben jij degene die bepaalt hoe jouw leven eruit ziet. Hier kun je natuurlijk sowieso even lekker anoniem ''praten'' over wat je dwars zit. Misschien dat dat ook al een beetje helpt. Sterkte! |
| Quote |
| Bepje schreef op: 01-10-2012 11:01:21 |
Wat naar dat je je zo voelt. Ik denk ook dat je er wel iets mee moet doen om erger te voorkomen. Als
jij straks verder in de problemen komt en depressief raakt ben je zelf niet geholpen en je gezin al
helemaal niet. Jij hebt zelf de sleutel in handen om hieruit te komen, dat gaat niet vanzelf. Je zult idd nee moeten leren zeggen, mensen zien alleen een blije vrouw dus weten niet dat het je allemaal al lang teveel is. Tegen mensen die je vragen om op te passen of andere dingen te doen kun je gewoon zeggen dat je veel last hebt van vermoeidheid en spataderen die pijnlijk zijn daar heeft iedereen heus wel begrip voor en die dat niet hebben, hebben eigenlijk geen echte balangstelling voor jou, dat ligt aan hen niet aan jou. Dat je altijd thuis bent wil niet zeggen dat je altijd de deur open hoeft te doen en alles van iedereen maar opvangen. Ook jij hebt recht op privétijd voor jezelf, net als ieder ander. Ik vraag me af waar die hobby`s die je had dan zijn gebleven ? Jammer dat je de vorige keer niets aan maatschappelijk werk hebt gehad. Weet je zelf wat je er wel van verwacht had ? En had je verteld wat je er van verwacht had aan de maatschappelijk werker ? Misschien paste de persoon niet helemaal bij jou, dat kan een keer gebeuren. Bedenk wat je voor hulp zou willen en met welke vraag. Dat kan bijvoorbeeld zijn : Help mij te leren NEE te zeggen. Dat is een duidelijke vraag en men kan er wat mee. Overleg met je huisarts wat voor jou nu de beste hulp zou zijn, een psycholoog is ook nog een optie. Ook wat je verloskundige betreft, vraag duidelijk om hulp. Vraag bijvoorbeeld om steunkousen voor je spataderen. Misschien ben je daar ook veel te bescheiden in het vragen waardoor zij ook niet weet dat je er vreselijk mee zit. En aan je man : Word een keer boos en zeg dat je helemaal niet klaagt maar dat het gewoon niet goed gaat en dat heus niet allemaal van de hormonen komt. Hij komt al niets te kort (integendeel) dus van een keer een boze vrouw houd hij echt geen schade over. Ik besef dat alles niet allemaal zo makelijk is als ik het beschrijf maar jij bent de enige die jezelf kan helpen, ik denk dat je veel te lief bent voor iedereen, behalve voor jezelf. Veel sterkte ! |
| Quote |
| Femke schreef op: 01-10-2012 12:17:02 |
Ik vind het allemaal heel herkenbaar...maar bij mij kwam het wel degelijk door de zwangerschaps
hormonen, en elke zwangerschap erger en na pas 1,5 jaar na de bevalling was ik weer de oude....Je
moet er doorheen, mij hielp echt mijn baan, geen kinderen om me heen en lekker mezelf zijn. Een baan
kost ook veel energie, maar geeft ook een boel energie. Denk dat dat echt je grootste valkuil is, je
hebt als moeder echt ook tijd voor jezelf nodig, als is het maar dt je elke ochtend gaat wandelen,
op zaterdag alleen naar de markt, of met een vriendin naar de sportschool....Ik zou toch echt wat
voor jezelf zoeken....kost in het begin vaak moeite, straks ook om de kleine bij papa achter te
laten, maar opde momenten dat je alleen hebt gaat alles wel weer meer op een rijtje en krijg je meer
lucht....en tja die hormonen he, je voelt ze niet maar onderschat ze echt niet hoor...wordt het te
erg dan moet je echt contact opnemen met je arts en hulp accepteren... |
| Quote |
| Gast schreef op: 31-10-2012 21:29:25 |
Beste Anoniem, Ik lees je bericht een maand nadat je het hebt geplaatst. Ik hoop dat je wat aan de berichten die door de andere bezoekers hebt gehad en het beter met je gaat. Kijk anders eens op http://postpartum-depressie.startpagina.nl/. Neem vrijblijvend contact op met een van de hulpverleners. Per 1 januari 2013 gaat er ook een stichting van starts die vrouwen zoals jij kunnen ondersteunen. www.stichtingpkz.nl Veel sterkte een lotgenoot |
| Quote |
