Moeder die bijna gevoelloos is

En mijn god wat doet me dat een pijn, praten met haar hierover heeft geen enkele zin. Als ik tegen haar zeg dat haar opmerkingen me pijn doen, ze kijkt langs me heen en reageert nergens meer op. En dan sta je daar en wat voel ik me dan een enorme sukkel. 

Paar keer opnieuw begonnen aan deze zin, aan de ene kant fijn dat je het herkent Debbel aan de andere kant afschuwelijk voor je. Ik kan het gewoon niet begrijpen, hoe ik ook mijn best doe. 

Kreeg de opmerking ik vind het moeilijk om spontaan met je om te gaan.

Quote debbel79:

[...] laten kletsen... (eerder zou ik gezegd hebben: "dat krijg je als je zelf geen grijntje spontaniteit in je hebt") ik heb gelukkig een super lieve schoonmoeder... mijn papa was mijn alles... maar die is er helaas al jaren niet meer

Eerlijk gezegd heb ik geen gevatte opmerking geplaatst, ik was totaal verbijsterd, het kwam totaal onverwachts. Kon het totaal niet plaatsen aangezien we een leuke dag hadden gehad en er niets was voorgevallen. Heb nog wel gevraagd waar deze opmerking vandaan kwam en wat ze bedoelde hiermee en dat het me pijn deed. Maar kreeg gewoon geen enkel antwoord. Niets en nog steeds niets. 
En zo gaat het iedere keer, totaal uit het niets weer een rotopmerking en daarna radiostilte. En ook al weet ik dat ik er mag zijn ..... Het vreet aan mijn zelfvertrouwen.

Bedankt voor de reacties en begrijp het ongeloof wel. Op het niet (kunnen) houden van je kind daar rust een taboe op door de ouder maar vooral ook door vele anderen met mij, want het is bijna niet te begrijpen en als kind heb je juist die illusie van liefde nodig om te kunnen overleven. Misschien omdat we nu zelf kinderen hebben, dat ik me nu pas echt realiseer en besef hoe totaal anders en liefdeloos het bij mij was. En dat is heel confronterend, want denkend aan hoe deed mijn moeder het toen bij mij, zijn geen goede voorbeelden.

Gelukkig heb ik geen moeite met ouderlijke vaardigheden, natuurlijk heb ik weleens mijn twijfels maar over gewone dingen. Het is ook weer niet dat ik doe alsof ik het kleine kind ben, maar puur op mijn gevoel, je intuitie. En een klein beetje spieken bij anderen en daar die dingen van overnemen waarvan ik denk dat het een aanvulling is.
Alleen heel soms word ik even heel hard geconfronteerd met de enorme tegenstelling tussen nu en vroeger, dan is het heel hard schrikken. Soort van flashback bv ons kindje valt keihard met de fiets, huilen natuurlijk, dan ren ik meteen op haar af om haar te helpen en te troosten en dan ineens zie je jezelf weer op de grond liggen met je knieeen ook helemaal open, en mijn moeder keek dan van een afstand toe en bleef gewoon kijken met geen enkele uitdrukking op haar gezicht.
Gelukkig kwam er dan meestal wel een buurvrouw die me hielp en uiteindelijk deed mijn moeder dan ook wel wat na soms aanwijzingen van die buurvrouw, maar altijd heel latargisch en met ondertoon, stel je niet zo aan. 
Maar dat zijn dan beelden die door me heen schieten, als je met je eigen kindje op de grond zit. En dan ben ik zo ontzettend blij dat ik naar mijn eigen gevoel heb geluisterd ipv nadoen hoe er met mij werd omgegaan. Maar die confrontatie daarmee is gewoon keihard. 

En oh ja, zie wel dat ik toegeeflijker ben dan de meeste andere ouders en zie dan dan ik de teugels weer iets moet aantrekken. Want wil ook geen verwend spook.

Maar Monique denk dat je ook wel weet, misschien iets verder weggestopt, dat je niet moet kijken naar hoe er met jou is omgegaan maar naar je eigen moedergevoel, je eigen intuitie, de eerste gedachte die in je opkomt. Je kindje onder je vleugels laten opgroeien van waar ze uit nieuwe en soms ook spannende dingen kunnen doen masr als het te spannend wordt weer veilig terug kunnen onder mijn vleugels. 

Mafkees, je verhaal is ook afschuwelijk en ook herkenbaar en qua gevoel totaal niet te begrijpen.

En verstandelijk is het ergens wel te begrijpen want niet ieder ouder is ook echt een ouder. Ze zijn inderdaad ouder dan ons qua leeftijd maar de definitie van ouder is toch een andere.  iedereen kan maar kinderen krijgen, er hoeft geen test voor worden afgelegd ofzo, meestal gaat het goed maar soms .... en dan moet je het zelf maar een plaats proberen te geven zodat het niet je hele leven beheerst. En soms is dat heel moeilijk maar ook omdat hier zo'n taboe op heerst.